Wow @Maris80 , ik vind je reactie nogal heftig. Niemand beslist hier toch voor een ander wat ze moeten doen? De wet in Nederland zegt: Het is niet in het belang van het kind. Daar kan je je bij aansluiten, of daar kun je anders over denken. En ja, ieder voor zich mag daar zijn eigen keuze in maken én uitspreken. Jij leest het anders dan ik het heb gelezen iig. Of je pakt het verkeerd op omdat je zelf een andere (nergens staat een verkeerde!) keuze hebt gemaakt. Ik als buitenstaander vind het beide oké. Leef en laat leven. Ontspan, adem, relax. Niemand valt je aan. Niemand zegt dat het fout is.
Wij hebben onze ECD in Spanje gedaan, dus anoniem. Toevallig zat ik gisteren nog een stukje te lezen over anonieme donatie en hoe dit in veel kranten tijdschriften etc werd gemarkeerd als iets dat kwalijk is voor het kind. Daar stond ook duidelijk te lezen dat er zeker wel een aantal voorbeelden waren van kinderen die er problemen mee hadden, maar veel meer kinderen die dat niet hadden. En dat het nou eenmaal meer aandacht trekt als er problemen zijn, dan als het goed gaat. Ik heb zelf meer moeite mee gehad met het idee dat ons kind nooit zou weten waar zijn genetisch materiaal vandaan komt, dan mijn man. Hij kon het voor zichzelf beter relativeren maar stond er ook anders in. Het allerbelangrijkste wat hij zag namelijk, was alles wat wij ons kind kunnen bieden, hoe geliefd hij zal zijn en dat ik toch echt degene ben die 100% zijn moeder zal zijn. Uiteindelijk is het allerbelangrijkste voor een kind zich geborgen te voelen, geliefd, gesteund en veilig. En ik geloof dat we, zeker na deze weg en door weloverdachte keuzes, op dat vlak veel te bieden hebben. En ja, ook ik krimp wel eens ineen als ik commentaar van anderen lees over anonieme donatie, over ECD in het algemeen of over vrouwen die op een latere leeftijd nog een kind krijgen... en dan denk ik maar, ieder zn ding. Zolang iemand niet in mijn schoenen gelopen heeft en nooit dezelfde keuzes heeft moeten maken, kan ik me niet druk maken over hun persoonlijke mening.
@Equivoque ben nog niet bij de psycholoog geweest. Ben best een open boek dus klets er wel veel over met mensen om me heen. Tot nu toe lukt het me ook wel aardig positief te blijven, maar goed dit is pas t begin van de wedstrijd . Ik heb aangegeven wel hulp te willen bij hoe / wanneer enz het te vertellen tegen je kindje maar toen gaf de arts inderdaad al aan gewoon nu al in gesprek te gaan met de psycholoog. @peque wauw ook al zo’n bijzonder verhaal. Wat mooi dat je nu toch zwanger mag zijn! Gefeliciteerd! Sevilla ook over gelezen inderdaad. Die en Valencia komen veel naar voren wanneer je zoekt op Spanje. Wie weet benader ik jou eens, haha! @Cactus92 bedankt weer voor je uitgebreide reactie. De redenen om een bekende (iemand die echt dichtbij staat) donatrice te accepteren wanneer iemand t aanbiedt is inderdaad precies zoals jij aangeeft. Ben als de dood dat precies mijn vriendin iets overkomt. Of als t niet lukt ze zich schuldig zou gaan voelen, enz. Maar eigenlijk geldt dit misschien ook wel bij een minder bekende donor. Het klinkt nu net alsof zij me niet interesseren haha! Ennuh, super fijn dat alles oké is! Ik zou zeggen proberen vast te houden hoor dat positieve gevoel! Mag toch ook wel een keer dat jouw tijd nú is! @Spookje8 dank! Ik zal eerlijk zeggen dat ik ‘alle’ landen voorbij heb zien komen maar Engeland nog niet. Goede tip dus! Daar heb je dan wellicht wel iets meer kans in vergelijking met een eicelbank in NL. Weet je iets over wachttijden daar? En de kosten... tsja... we weten nu waarom we zo hard werken ! Wij hebben overigens begin volgende maand ook nog een ‘second opinion’ in t VU. Wilde m eerst afbellen maar laat t toch doorgaan. Ben nieuwsgierig genoeg naar wat een universitair centrum er van zegt. (Mede ook omdat ik in t MCK en bij mn eigen gynecaeloog heb gevraagd om een IVF poging met eigen lichaam maar tot nu toe t afgeraden wordt.) @Maris80 ik twijfelde om te reageren. Maar net als jij had moet t mij dan ook van t hart. Ik vraag om de mening omdat ik ermee ‘struggle’, men geeft de mening. Er is overigens niemand die zegt dat ik echt voor niet anoniem moet gaan ivm het kindje. Sterker nog ik lees alleen maar no offense naar vrouwen welke wel voor anoniem gekozen hebben. Ik snap dus ook niet waarom je je zo aangevallen voelt. Je reactie had mijn inziens niet nodig geweest, vind t jammer. We zitten uiteindelijk allemaal in hetzelfde schuitje en kunnen elkaar beter gewoon steunen.
Ik kom ook even uit de meeleesstand. Ik heb in het begin met dit topic meegeschreven maar merkte op een gegeven moment dat actief meeschrijven toch niet zo mijn ding is. Ik ben jullie echter wel blijven volgen. En ik moet eerlijk bekennen dat ik ook geraakt werd door de woorden dat anonieme donatie niet in het belang van het kind is. Ook ik heb een kind mogen krijgen middels anonieme donatie, waar ik zeer dankbaar voor ben. Ieder heeft zijn eigen redenen om wel of niet voor ECD te gaan of te gaan voor een bekende donor of niet. Ik vind het goed om te lezen wat jullie argumenten zijn voor jullie keuze voor een bekende donor, bijv dat jullie willen dat jullie kind contact met de donor kan opnemen. Maar daar had het ook bij gelaten kunnen worden. Ik vind vervolgens de opmerking dat anonieme donatie niet in het belang van het kind is een onnodige opmerking. Ook omdat daar dus geen wetenschappelijk bewijs voor is. Onze wetgeving omtrent donorschap is gebaseerd op een ethisch principe en niet op wetenschappelijk bewijs. Uit onderzoek blijkt dat de meeste kinderen die ontstaan zijn uit donatie niet op zoek gaan naar de donor en de kinderen die wel op zoek gaan hebben vaak op latere leeftijd te horen gekregen dat ze van een donor zijn. Dit heeft gemaakt dat wij wel hebben gekozen voor anonieme donatie. Je weet natuurlijk nooit hoe het uitpakt maar dat is met zoveel keuzes die je maakt voor je kind. Ik weet alleen wel zeker dat we deze keuze uit liefde en een goed hart hebben gemaakt. En iedereen mag inderdaad zeggen wat hij of zij vindt maar mijns inziens is het mooier om de keuze van een ander niet op een negatieve manier weg te zetten maar je eigen keuze alleen te beargumenteren. Maar ik ben er ook van overtuigd dat niemand hier kwade bedoelingen heeft dus zo heb ik het ook niet opgevat. Ik wil dus verder geen olie op het vuur gooien of een onnodige discussie aanzwengelen want dit is een veel te fijn topic daarvoor!
Er is hier in alle berichten wel een aantal keer gezegd dat iemand persoonlijk anonieme donatie niet in het belang van het kind vindt. Natuurlijk maakt iedereen zn eigen keuze, maar ik kan me goed voorstellen dat dat steekt, omdat het op een of andere manier toch impliceert dat de personen die wel voor anonieme donatie kiezen, niet aan het belang van het kind denken “No offense naar degene die er wel voor kiezen”, tja dat geeft wat mij betreft toch een beetje aan dat het niet echt geaccepteerd is. Sevilla is trouwens ook een geweldige stad! Mocht het zijn dat je ooit voor de keuze staat toch voor anonieme donatie te gaan, dan sta ik je graag te woord btw, mijn grootste “angst” bij anonieme donatie was vooral het medische aspect. wat zou er gebeuren in het geval dat ons kindje ooit ziek zal worden en bijvoorbeeld iets van genetisch materiaal van de donor nodig heeft. In dat geval neemt “onze” kliniek contact op met donor met de vraag of die bereid is te helpen. Plus, wij gaan proberen om stamcellen te bewaren van de navelstreng als een soort van “back up”, je weet maar nooit wat ze daar nog allemaal mee kunnen doen in de toekomst Maar zoals Kes ook al zegt, je weet nooit hoe een keuze uiteindelijk uitpakt, maar dat is met zoveel keuzes die je maakt voor je kind... @Kes mooi verwoord
Daar heb ik nog niet eens over nagedacht @peque! Wel over bloedgroepen maar dat leek me de minste zorg. Een paar weken geleden dacht ik sowieso dat t Spanje zou worden. Ging er toen nog vanuit dat NL te lange wachtlijsten zou hebben. Dat bedoel ik nou met die rollercoaster in je hoofd.
Die rollercoaster is blijkbaar vast onderdeel van dit hele “proces”. Iets wat eigenlijk zo vanzelfsprekend is voor heel veel mensen wordt ineens op allerlei manieren onder de loep gelegd, gepaard vaak met veel teleurstellingen en (emotionele) pijn. Je begint immers niet zomaar voor je lol aan ECD. Ik heb zelf heel erg naar de praktische kant gekeken voordat we tot onze beslissing kwamen. Dingen als, 1. waar worden we het snelst geholpen (vanwege mijn eigen leeftijd), 2. hoe hebben we het snelst kans van slagen (weer vanwege mijn eigen leeftijd) 3. Waar voel ik me persoonlijk het beste bij (in Spanje is de houding tegenover ECD heel anders dan in NL, of in ieder geval, zo heb ik dat ervaren) 4. Hoe en wanneer kunnen we ons kindje het beste laten weten over de ECD (er bestaan verschillende kinderboeken zodat het op een speelse en open manier deel van zijn leven is) 5. Het medische aspect, welke screening van donoren hebben de verschillende klinieken. 6. Toekomstige medische aspecten (is contact via medische gronden toegestaan met donor en hoe komt dat tot stand) 7. Zijn er dingen die wij kunnen doen om eventuele medische problemen op te vangen (navelstreng celstammen bewaren, ook al staat dat nog in de kinderschoenen) 8. Hoe wanneer en aan wie vertellen we over ECD (persoonlijke afwegingen hoe we ons kind het beste kunnen helpen, beschermen etc) 9. Welke proeven kunnen we van te voren doen, hoe wordt de donor gematcht met mij etc. 10. Hoeveel embryo’s kunnen terug geplaatst worden, heb we hier zelf inspraak op, in welk stadium, wordt de tp gedaan in natuurlijke of kunstmatige cyclus, etc.... 11. Is er samenwerking nodig met Nederlandse ziekenzorg (bijvoorbeeld echo’s voor het meten van de baarmoederwand) of verloopt het hele traject in het buitenland. Zo heeft iedereen zijn eigen weg, zijn eigen keuzes en en maakt iedereen de keuze die het best bij hun persoonlijke situatie past met de aanwezige informatie op dat moment.
Nou @peque , als @Nienke91 hier niet even vooruit mee kan... haha! Het lijken me hele goede vragen om voor jezelf uit te zoeken.
Ja, je raakt de punten goed vind ik. Vooral ook naar t kindje toe, las iets over kinderboeken die je voor kunt lezen. Wat ook in mijn hoofd rond dwarrelt; was het bij jou zo dat er onderzoek gedaan is naar fenotypes? Dus dat t kindje zo veel als mogelijk op jou zou kunnen lijken? Uiteraard niet t allerbelangrijkste, maar ben er nieuwsgierig naar.
Niets mis met een stevige discussie, maar dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen is natuurlijk heel erg jammer! Als lotgenoten onder elkaar is dat natuurlijk ook op geen enkele manier de bedoeling geweest. Ik voel me geroepen om toch even te reageren, omdat het mijn woorden zijn geweest waar een aantal mensen over zijn gevallen. Ik heb inderdaad geschreven dat ik niet voor anoniem heb gekozen, omdat ik dat persoonlijk niet in het belang vind van het kind. Ja, ik heb hier inderdaad een mening over en die heb ik gedeeld, omdat hier mijn persoonlijke grens ligt in dit traject. Zoals anderen er wat meer moeite mee hebben om een bekende bloot te stellen aan de risico's van een behandeling, zo heb ik er wat meer moeite mee om voor een kind te beslissen dat het bepaalde aspecten van zijn/haar biologische afkomst nooit zal weten. Dat deed voor mij de balans doorslaan naar bekend. Als anoniem de enige mogelijkheid voor mij zou zijn geweest, denk ik dat ik het niet gedaan zou hebben. Maar hé, ik ben ook de eerste om toe te geven dat je van gedachten kan veranderen als je situatie verandert. En ik sta ook zeker open voor argumenten om het juist wél te doen: kom maar op! Het is alleen maar goed om alle kanten te belichten, zodat iedereen voor zichzelf, in haar eigen situatie, de juiste keuze kan maken. Wat mijn mening absoluut niet is, is een veroordeling naar anderen die deze keuze juist wèl hebben gemaakt. Ik kan me wel voorstellen dat het misschien steekt om dit te lezen; maar is dat niet ook omdat we allemaal weten dat dit een issue is waarvan we ons allemaal realiseren dat ons kind hier ooit mee geconfronteerd gaat worden? Het is juist belangrijk dat je je dat beseft, en daar niet alle keuzestress niet te snel aan voorbij gaat, zodat je je kind hier later goed bij kunt begeleiden. En als je dat kunt, dan is dat kind alleen maar een hele dikke bofkont om op te groeien bij ouders waar het zo vurig gewenst is! Hier wil ik het verder bij laten, ik denk dat er genoeg gezegd is. Maar ik zou het jammer vinden als we het gevoel hebben om in dit fijne topic op onze tenen moeten lopen. Het is nu eenmaal lastig om bepaalde dingen onder woorden te brengen, en bij gebrek aan non-verbale communicatie komt soms iets anders over dan bedoeld. Trek het je niet persoonlijk aan, en blijf je er toch mee zitten dan benoem het en dan hebben we het erover. Dat moet gewoon kunnen toch?
Bij mij is er niet op die manier onderzoek gedaan, maar er is wel gekeken naar uiterlijke fenotypen. in eerste instantie was de bloedgroep het belangrijkst omdat die hetzelfde moest zijn. Daarnaast is gekeken naar mijn lengte, kleur huid, kleur haar, kleur ogen en lichaamsbouw. Maar niet ieder kind lijkt op zijn genetische moeder omdat ook de genetische vader een duit in het zakje doet Wat mij wel een aantal nachten wakker heeft laten liggen, was dat als iemand ooit tegen mij zou zeggen “WoW, helemaal de ogen van mama eh” (of iets dergelijks) of ik er dan problemen mee zou hebben of niet. Moeilijk dilemma, want dat kun je natuurlijk nooit van te voren zeker weten. maar zoals zo veel in het leven, je kan gewoon nooit 100% van te voren alles weten. Uiterlijk is wat mij betreft uiteindelijk maar iets heel oppervlakkigs. Het maakt je geen betere moeder als je kind als twee druppels water op jou lijkt. Opvoeding, verzorging, liefde, tijd samen etc, dat maakt je een moeder, en uiteindelijk ben ik toch degene die hem heeft “gemaakt” en niet de donor
Dank weer voor je reacties! Echt onwijs mee eens! Ik zeg ook vaak ‘ik heb alleen iemand zn bouwsteentje nodig maar ik kan wel zelf bouwen’. Kan echt iets met jullie ervaringen, dank dank dank!
@Cactus92 : Wauw wat ontzettend fijn! Nu lekker gaan genieten meis! Ik wil even kort reageren op de hele discussie die langskomt. Ik merk dat ik het heel vervelend vind dat in dit fijne topic op deze manier op elkaar gereageerd wordt. We zitten allemaal in een zeer intensief en verdrietig traject / proces en van daaruit kun je soms dingen wat anders, te heftig of te persoonlijk opvatten. Volgens mij schrijven we hier allemaal met een reden en schrijven we niet iets expres negatiefs neer om een ander te kwetsen. En het is mijn inziens ook niet de bedoeling dat we allemaal onze woorden heel zorgvuldig moeten gaan afwegen... Ieder heeft zijn eigen mening, maakt z'n eigen keuzes en deelt wat die delen wil. Ik hoop dat we weer fijn verder kunnen kletsen in dit topic, voor mij zal het anders een reden zijn om me terug te trekken uit dit topic.
@Equivoque je zegt “Ik kan me wel voorstellen dat het misschien steekt om dit te lezen; maar is dat niet ook omdat we allemaal weten dat dit een issue is waarvan we ons allemaal realiseren dat ons kind hier ooit mee geconfronteerd gaat worden?” Dat is voor mij persoonlijk niet de reden dat het steekt. De reden dat het steekt is omdat er een soort van veroordeling vanuit gaat dat we iets zouden doen dat niet in het belang van ons (toekomstige) kind is en dat we daar aan voorbij zouden gaan, terwijl dit proces niet een makkelijke gang is. Ik wil er trouwens ook bij zeggen dat ik niet precies meer weet van wie ik deze mening heb gelezen (volgens mij ben je namelijk niet de enige van wie ik het gelezen heb) en dat ik wel een aantal negatievere opmerkingen heb gelezen toen er hier op zp een tijdje terug een hele discussie bezig was over of er wel of niet een apart forum moest komen voor donorschap. Ik neem je trouwens niets kwalijk, ieder zijn eigen mening en een forum online is een weerspiegeling van de maatschappij. En ik geloof ook zeker dat het nuttig is om dingen te benoemen, zodat iedereen de ruimte heeft zijn eigen beslissingen te maken. Ik zou persoonlijk een aantal jaar geleden nooit hebben gedacht deze stap te zetten. En toen dit uiteindelijk de enige mogelijkheid bleek te zijn, heb ik die stap zeker niet zomaar gezet. weet je, als ouder wil je het allerbeste voor je kind. maar uiteindelijk ga je heel veel jaren tegemoet waarin je een heleboel beslissingen (al dan niet bewust) gaat maken voor je kind. Wat voor opvoeding, welke kleren, wat voor eten, type school, Alles wat je doet in je gezin heeft op een of andere manier invloed op hoe jouw kind zich ontwikkelt. en voor mij persoonlijk valt dan het belang van het anonieme aspect weg als ik dat met al die andere “opvoedkundige beslissingen van de komende tig jaren” in verhouding zet. Dus misschien is dat mijn argument “voor”, zeker omdat de eventuele problemen lijken te ontstaan als het kind er pas op latere leeftijd achterkomt en wij er van het begin af aan op een open manier mee willen omgaan Even goede vriendjes )
Zeker niet mijn bedoeling om de sfeer te verpesten hoor Wat ik trouwens wel zie is dat er heel veel verschillende dingen besproken worden in dit topic en dat dat misschien niet altijd even handig is omdat we ondanks dat het allemaal over ECD gaat, allemaal in een ander stadium/situatie zitten ...
@Nienke91 Ja het uiterlijk, dat was voor mij inderdaad ook wel een ding! Wij hebben een donor binnen de familie (aangetrouwd) en ze lijkt in geen enkel opzicht op mij. Daar heb ik het best moeilijk mee gehad, want wat als de rest van de familie de gelijkenis zou zien? Zouden ze het dan ook als haar kind zien? Ik denk dat dit vooral je eigen onzekerheid is die hierin meespeelt: hoe meer ik oké kon zijn met het hele idee hoe minder het uitmaakt. En al zou het kind op haar lijken, dan nog: niets om je voor te schamen, dan is het alleen maar heel mooi dat we het zo konden doen. Maar toch, bij vlagen steekt die onzekerheid nog wel eens de kop op hoor! @peque Wat apart trouwens dat de donor dezelfde bloedgroep moest hebben! Dat hebben mijn donor en ik namelijk sowieso niet, en daar is ook nooit over gesproken... ik neem aan dat het dan dus niet met gezondheidsredenen of slagingskansen te maken heeft, maar meer met het waarborgen van de anonimiteit (dat het kind er niet op latere leeftijd per ongeluk achter komt dat het van een donor is omdat het een andere bloedgroep heeft?)
Ik heb niet een doorsnee bloedgroep, dus vandaar dat het volgens onze kliniek wel van invloed was op het slagingspercentage. het waarborgen van anonimiteit was in ieder geval niet de issue, er werd ons aangeraden om gewoon open te zijn tegenover het kind vanaf begin af aan
Ik ben al een heel tijdje aan het bedenken hoe ik hier op reageren moet.. Er is hier in al die tijd nog nooit een ongetogen woord gevallen en dan zo'n uitbarsting.. Een goeie discussie moet kunnen, met wederzijds respect, maar dit is niet een discussie starten.. Er is gevraagd naar waarom en hoe we aan een donatrice zijn gekomen, dat heb ik uitgelegd en kan er dan niet geheel omheen aan te geven waar ik waarde aan hecht. Wat mijn overwegingen zijn geweest en wat ik belangrijk vind. En ja, die mening verschilt weer van anderen, die andere keuzes maken, vanuit hun situatie, hun ideeën en gevoel. Ik zou niet weten hoe ik dat beter had kunnen doen dan erbij zeggen dat het mijn persoonlijke mening is en dat ik daar niemand verder mee veroordelen wil.. Ik heb ook niet het idee dat ik daarmee de keuze van een ander negatief heb weggezet.. Jammer dat dat wel zo overkomt. Dat dat mensen geraakt heeft. Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Maar ik vind niet ik, of Equivoque op deze manier aangesproken hoeft te worden. En ik schrik daar van, dat dat wel zo gebeurd. Ik ben heel blij dat de andere dames toch ook voelen dat er geen kwaad achter zit en hun woorden voorzichtig afwegen voor ze hun reactie hier plaatsen. Ik kom hier niet om ruzie te maken en ook niet om met elkaar de strijd aan te gaan. Ik kom hier voor support en heb dat altijd gevonden bij die lieve schatten hier. Ook met de dames die wèl een anonieme donatrice hebben, dat is nooit een issue geweest hier, ook nog nooit ter discussie gesteld. Het raakt me dat het goede gevoel hier zo onderuit wordt gehaald.. Ik sluit me aan bij @Equivoque , niet omdat ik me laf achter haar verschuilen wil, maar ze heeft het verwoord zoals ik zou willen dat ik het kon. Zoals ik me vaak in haar woorden kan vinden. Ik weet verder even niet wat ik nog meer moet zeggen.. Ik had deze heftigheid even niet aan zien komen en wil het snel van me afschudden en proberen me vast te houden aan mijn goede gevoel van vandaag..