Lieve dames, Mijn situatie nu: Ongehuwd samenwonend alweer bijna 9 jaar. Hebben samen een koophuis en inmiddels gezegend met twee gezonde kindjes. We zijn dom geweest zonder anticonceptie te vrijen en nu ben ik dus zwanger van de derde. M'n vriend en ik waren in principe klaar met kindjes krijgen, twee was genoeg maar toch hebben we het onveilig gedaan. Eigen schuld, onverantwoordelijk, ik weet het. Mijn vriend wil het niet, wil geen baby meer. Naast alle praktische "problemen" en financiën etc wil hij het gewoon niet, geen zin in. Hij wil dat ik de zwangerschap beëindig want dat zou het verstandigst zijn. Ik vind dat we deze consequenties onder ogen moeten zien en er voor moeten gaan. We staan lijnrecht tegenover elkaar. Als ik perse het kindje wel wil weet hij niet of hij bij me blijft. Ik voel me zo ontzettend rot. Iemand ervaring hiermee?
Geen ervaring wil je wel sterkte wensen Vind dat j gelijk hebt en de gevolgen moet accepteren Laat het een paar dagen rusten en praat goed met je partner
Wat vervelend dat hè partner zo doet. Is jullie relatie verder wel stabiel? Is geen zin in z'n enige reden of zit er meer achter? Vooral jij zal de rest van je leven vreden moeten hebben met een eventuele beëindiging van de zwangerschap en als je er niet achter staat zal je het daar erg moeilijk mee gaan krijgen. En het je partner altijd kwalijk nemen met alle gevolgen van dien. Bedoel kan jij het wel aan om elke nacht weer naast de man te liggen en oud te worden met een man die je tot een abortus heeft gedwongen? Afijn mannen de ken er vaak iets te ligt over de consequenties. Laat het even bezinken en praat er samen over om er uit te komen. Heel veel sterkte.
Dus jouw man laat jou en jullie kindjes liever in de steek om ergens anders apart te gaan wonen (kost jullie beiden geld omdat jullie dan allebei woonlasten betalen), een hoop alimentatie te gaan betalen, een hoop gesleep met jullie kindjes en hun spullen en nog erger, de geestelijke last die een scheiding van ouders bij kinderen kunnen veroorzaken, omdat meneer geen zin heeft in een 3e kindje? Wat een hamlap. Wat mankeert sommige mannen toch? Ik denk dat jouw man iets te gemakkelijk denkt over weggaan. Ik hoop voor jou en jullie kindjes dat hij bijdraait! Sterkte meid!
Bedankt voor jullie reacties. Onze relatie is op zich stabiel. De afgelopen 2 jaar zijn moeilijk geweest ivm een sterfgeval en de rouwverwerking is nogal moeilijk van mijn kant. We hebben samen al het nodige meegemaakt en we zijn nog steeds samen. Mijn vriend zou misschien niet zo snel ons echt verlaten en dus ergens anders gaan wonen ofzo en zou dan bij me blijven voor de kinderen maar wellicht zonder liefde naar mij toe omdat ik de zwangerschap heb doorgezet tegen zijn wil in. Tijdens de zwangerschap zou ik denk ik ook geen steun van hem krijgen vrees ik. Laat staan bij de bevalling. Ik wil hem niet kwijt, hij mij ook niet maar dan zou deze derde er dus niet moeten komen. Het is geen slechte man, geeft echt wel om me en houd van me alleen op dit punt is hij zo vastbesloten. Hij zou vanwege de crisis misschien zijn baan verliezen (hij is de kostwinner, ik ben thuisblijfmoeder) en dan is het al moeilijk om zijn huidige gezin te onderhouden, laat staan dat er nog een derde mond gevoed moet worden. Ik snap dat ook wel, maar toch. Hij vind het weghalen een verstandige keuze omdat we het onszelf dan o.a financieel niet moeilijker hoeven te maken. Plus natuurlijk dat hij er gewoon geen zin in heeft om nog een keer de babytijd mee te maken.
Denk je echt dat hij bij je weg zou gaan? En zou hij niet bijdraaien wanneer de baby er eenmaal is? Ouderinstinct is sterk... Het gaat niet of een kinderwens, het gaat om een kindje wat al in aantocht is, en wat jij zo te lezen graag wil geboren laten worden. Haal het dan alsjeblieft niet weg, want je krijgt er eeuwig spijt van. En dát heeft ook echt geen goed effect op je relatie hoor... Wat nou als jij het hem kwalijk blijft nemen dat je vanwege hem je baby hebt laten weghalen? Dan kun je toch ook niet meer gelukkig zijn samen?
Dat klopt Emily, ouderinstinct is ook sterk maar toch. Ik denk niet dat hij direct weg zou gaan, maar meer zou blijven om geen gebroken gezin te worden. Maar of zijn liefde dan voor mij er nog is .... Hij voelt zich erg schuldig dat hij mij dan "pijn" zou laten ondergaan door het weg te laten halen en natuurlijk dat ik me gewoon elke dag nog zwanger voel en ook ben. Ik kan mijn lijf niet negeren. En als ik zou doen wat hij wil zou ik dus heel hard mijn best moeten doen achter hem te staan, hem later niks te verwijten en dus nu maar de zwangerschap negeren als het ware. Hij bied me gewoon een wijntje aan trouwens. Ik heb gezegd nee zolang ik zwanger ben drink ik gewoon niet, ongeacht wat de uiteindelijke beslissing ook zal zijn.
Mijn vriend redeneert ook zo dat "het nu nog niks is" en we dus geen verantwoordelijkheid hoeven te gaan creëren. Terwijl ik vind dat we verantwoordelijkheid moeten nemen en dat we het niet creëren. En waarom ik er zo zwaar aan til om eventueel iets weg te laten halen wat we in eerste instantie toch al niet wilden? Ja we waren klaar en hadden geen kinderwens meer, maar toch geen maatregelen getroffen om dan ook niet per ongeluk zwanger te raken. En dus nu tja zwanger.
Lieve Bibi, in al je berichtjes blijkt zo duidelijk dat jij eigenlijk heel goed weet wat jij wil, dat je het niet wil laten weghalen... Je vriend kan dat gewoon niet van je vragen. Misschien moet je hem uitleggen wat het voor jou betekent, hoe jij je zou voelen bij het laten weghalen, en dat dat net zo goed impact zou hebben op jullie relatie en jullie gezin? Goed, zijn baan is onzeker, en het was allemaal niet gepland. Maar er zijn wel meer banen, en jij kan eventueel toch ook weer gaan werken als het hem niet lukt iets te vinden? Dat kan een soort compromis zijn. Moet hij er wat voor hebben en jij ook. Jullie hebben samen ervoor gekozen om niet veilig te vrijen, ik neem tenminste aan dat hij ervan op de hoogte was dat jij geen anticonceptie gebruikte? Dus dan moet hij nu gewoon zijn verantwoordelijkheid nemen. 's avonds een vent, 's ochtends een vent... Als hem er zoveel aan was gelegen om dit te voorkomen had hij een condoom om moeten doen.
Emily dat is waar. Ik heb gezegd wat het voor mij betekend, dat ik er vrede mee heb en en dat ik het niet zie als een klompje cellen wat dan weg wordt gehaald. En dat ik er mentaal best een knauw van zou kunnen krijgen en ik niet in een depressie wil raken. Daarentegen wil ik hem ook niet in een depressie of burn-out drijven. Hij zegt dat hij gek wordt als ie nu een baby in zijn schoot kreeg geworpen. Ik houd zo veel van hem. Hij zegt dat hij nu al bijna geen energie heeft voor de twee kinderen die we al hebben. Dat hij hen alles wil kunnen geven en hen niet tekort wil doen door de komst van het derde kindje. Ik zou weer gaan werken zodra onze jongste 4 wordt en dat zou nog steeds kunnen denk ik. Moeten we wel weer kinderdagverblijf etc regelen en om daar vanaf te zijn ben ik juist thuis gaan blijven omdat ik werkte voor de opvang zeg maar. Voor wat betreft de anticonceptie, we hebben het onveilig gedaan, hij dacht dat ik wel bijhield wanneer ik ongesteld was en ongeveer vruchtbaar was. Hij heeft zelfs even genoemd dat hij dacht dat ik aan de pil was. Maar dat ben ik al ruim 5 jaar niet meer en dat wist hij echt wel, maar was hij vergeten dan. En ik weet natuurlijk wanneer ik ongesteld moet worden ongeveer maar exact weten wanneer mijn vruchtbare periode is etc nee daar was ik niet mee bezig. Stom van mij, maar lekker makkelijk van hem om daarop te vertrouwen. Al zou ik dat bijhouden, dan kan het toch nog best "raak" zijn lijkt me, hoe voorzichtig je dan ook denk te zijn.
Ik weet niet hoe lang jullie het nu al weten dat je zwanger bent. Maar ik zou hem toch minstens een paar weken tijd geven om aan 't idee te wennen. Uiteindelijk is dit voor jullie allebei een shock. Als je er zelf op tegen bent, zou ik niet voor een abortus gaan. Daar ga je anders waarschijnlijk eeuwig spijt van hebben en vooral het hem blijven verwijten. En da's ook niet goed voor jullie relatie. Ja, jullie hebben onveilig gevreeën, maar als hij echt geen derde meer wou, dan had ook hij zijn voorzorgen kunnen nemen en zich desnoods kunnen laten "knippen". Of hij had een condoom kunnen gebruiken. Het is dus ook zijn verantwoordelijkheid, want hij wist dat jij al jaren geen pil meer slikte. Ik zou het dus eerst effe aanzien. Uit elkaar gaan kan desnoods na de bevalling ook nog als het echt niet meer werkt.
Ik zou hem duidelijk maken dat abortus echt iets anders is dan anticonceptie! Misschien voor een man ook anders te voelen, maar iets voorkomen is immers anders dan het gene wat er nu is (een nieuw wezen) weghalen. En er zijn negen maanden om aan het idee te wennen, he?! Hij krijgt het niet gelijk in zijn schoot geworpen. Ik denk dat het goed is samen te praten en elkaars gevoelens er te laten zijn. Eerlijk is eerlijk, wie seks hebben, hebben kans om zwanger te raken... dat moet hij toch ook weten. Jij voelt je verantwoordelijk voor zijn geluk, maar zal zelf waarschijnlijk gebukt gaan onder een abortus. Zou je hem dan de rest van je leven nog met dezelfde liefde kunnen bekijken? Het lijkt mij een groot offer, voor zijn geluk en ik vraag me af of een relatie dat aan kan. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat hij bij je weg zal gaan. Je kan hem wel in zijn gevoel bevestigen dat jij dit kindje dus meer wilt dan hij, maar vooral ook dat je erop vertrouwt dat jullie dit samen kunnen. Van je andere twee kinderen zou je er nu ook niet nog een kunnen missen, toch? Ik denk dat het startende leven in jouw buik wellicht nu ook al niet meer weg te denken is. Misschien helpt de gedachte hem, dat er een nieuw wezen op weg is en graag bij jullie wil komen. Sterkte en gefeliciteerd natuurlijk!
Ik lees wel vooral allemaal redenen waarom hij nu heel zielig is dat ie een extra kind krijgt. En daarbij jou een schuldgevoel probeert aan te praten. Ach jij gaat er misschien psychisch onder gebukt met een abortus maar als er een kind komt krijg hij misschien wel een burn-out. Dat jij er problemen van kan ondervinden doet er blijkbaar niet toe. En daarnaast krijgt hij geen kind in z'n schoot geworpen hij heeft het zelf gemaakt. Lekker makkelijk om maar te denken dat het wel goed komt en jij alles bijhoudt. Bovendien is die manier niet heel betrouwbaar en worden veel stellen alsnog zwanger. Dus als hij zo zeker is van z'n zaak dan legt ie er maar een knoop in.
Even afgezien van het feit dat hij van je vraagt het weg te halen, want dat vind ik echt not done en mag een man nooit van een vrouw vragen, zeker niet als hij wist dat de kans/risico bestond dat je zwanger zou raken. Maar ik lees ook dat hij bang is om zijn baan kwijt te raken. Geloof me, dat kan echt heel veel stress geven, en dan kan ik me heel goed voorstellen dat alleen het idee al van nog een kind erbij ervoor zorgt dat hij gewoon overloopt (lees: PANIEK). Ik vind zijn reactie dus wel heel begrijpelijk in dat opzicht. Misschien helpt het om een kostenplaatje op te stellen? Voor beide scenario's? Dus 3e kindje met baan, 3e kindje wanneer hij baan verliest. Wellicht krijgt hij dan wat meer overzicht, en wat meer vertrouwen in de toekomst, en kan hij zijn angst laten varen. Want als je relatie verder goed is, kan ik me niet voorstellen dat je vent bij je weg gaat om een derde kindje, dat lijkt dan toch echt te maken te hebben met de angst dat jullie het niet redden qua tijd/geld etc.. Heel veel sterkte, hoop dat jullie hier samen uitkomen.
Zou jij bij hem kunnen blijven als je je kind hebt laten weghalen? Ik niet, ik zou hem dat altijd kwalijk blijven nemen, want zoals ik jou berichtjes lees wil jij het kind wel.
Dit gaat heel lullig klinken en ja wellicht onnodig, maar... Jullie wisten allebei dat, als je het zonder anticonceptie doet, je kans hebt op een zwangerschap. Die verantwoordelijkheid moet je dan ook dragen, vind ik. Dat hij zegt dat hij een burn out krijgt, als hij al denkt aan nog een kind vind ik kinderachtig en zwaar egoistisch naar jou toe. Mag ik vragen of je weleens een teleurstellende zwangerschap hebt gehad? Een miskraam of MA? Je moet dit niet lullig oppakken, want zo bedoel ik het niet, maar een kindje weghalen, hoe klein ook, is echt een verschrikkelijke impact op iemand zijn leven. Vooral voor de vrouw. Een man heeft het daarin erg makkelijk, want hij voelt niks. Wat hierboven ook al gezegd wordt, wat als je wel een abortus doet, blijf je dan bij hem?? Kan jij daarmee leven? Ik zou hem namelijk echt elke dag aankijken als diegene waar ik mijn kind voor weg heb laten halen. Dat hij zou vertrekken als jij het kindje houdt, vind ik echt kinderachtig en totaal niet als een man. Hoe dan ook, denk er goed overna.. Je kan het niet terug draaien, maar ik weet uit ervaring, dat het echt traumatisch is om een kindje weg te laten halen.. Ook al moest het bij mij wel ivm een MA.
Een beetje bijhouden wanneer je vruchtbaar bent is geen anticonceptie. Dat weet een man ook. Kennissen van mij hebben op die manier ongewild wel vier kinderen gekregen. Ik snap je man trouwens best. Het is ook beangstigend als je baan op de tocht staat terwijl er een ongepland kindje in aantocht is. Maar goed, het gaat er om wat jij wilt, het is jouw lijf waar het in groeit. Als je het wilt houden, misschien is het verstandig om hulp in te schakelen om dit met je vriend te bespreken. Of zoek hulp om een goede keuze te maken, zodat wat je ook kiest jullie er allebei vrede mee kunnen hebben.
Wat fijn om zoveel reactie te krijgen. We hebben er vanavond nog veel over gepraat en hij heeft mij meer aangehoord over wanneer we het kindje zouden houden en wat er dan allemaal zou moeten veranderen/aangepast moest worden en in zijn ogen zijn dat noodgrepen. Uit nood zouden de twee kinderen die we al hebben dan op 1 kamer moeten slapen zodat de baby een eigen kamer kan hebben en we de zolder niet hoeven te verbouwen. Hij wil dat de kinderen ieder hun eigen kamer behouden ivm hun privacy, misschien niet zozeer nu maar eventueel over een jaar wel. En hij voelt zich als vader falen dat hij zijn kinderen die er nu zijn nu al niet kan bieden wat hij eigenlijk wil, zoals ze straks op een sport doen en een instrument laten bespelen als ze willen. Ik vind dat ze niet perse op twee dingen hoeven, maar hij wil ze dat aanbieden. Een derde erbij zou dat veel moeilijker maken. En nogmaals, hij baalt natuurlijk dat we onvoorzichtig zijn geweest en vind het laten weghalen juist de meest verantwoorde beslissing. De enige reden waarom hij het mij niet zou laten weghalen en dus "mij mijn zin zou geven" is omdat hij mij niet door al deze pijn wil laten gaan. Hij zegt echt gek te worden als hij nu nog een kind erbij krijgt. Ook al heeft hij 9 maanden om eraan te wennen. Hij wil er denk ik ook niet aan wennen. Voor wat betreft zijn baan snap ik de stress zeker, en dat vind ik dan ook weer zo rot voor hem, maar ook daar hadden we van te voren aan moeten denken. Hij vind dat als we het kindje laten komen het onszelf onnodig moeilijk gaan maken. Ik zei dat als ik abortus zou doen, wat maakt mij dat dan? Hij zegt dat dat mij dan een verantwoordelijke moeder maakt omdat ik heb gekozen voor de "stabiele gezinssituatie" die we reeds hebben. Ik zei al dat ik niet weet of ik mezelf nog wel recht in de ogen kan aankijken.n En ook als er straks een hartslag aanwezig is .... Dan wordt de keuze voor eventuele abortus nog zwaarder. Ook voor hem geeft hij toe, dat hem dat dan ook niet koud laat. Hij heeft ook aangegeven niet weg te willen bij me, maar dat hij gewoon echt bang is gek te worden etc. Ik heb hem gezegd dat we er dan toch samen voor staan en niet hij alleen. Pfff ik ben moe, ga eens slapen. Ik voel plopjes in mijn buik en dit weet hij. Ik zei ook dat dat zo apart is, een gevoel wat ik niet kan negeren. Dank jullie allemaal, ik hoop op nog meer reacties/visies/meningen/tips en adviezen. Veel dank, ik voel me gesteund.
Pfoe moeilijke situatie. Ik kan alleen mijn mening hierover geven van wat ik nu gelezen heb. En wat ik nu gelezen heb vind ik niet heel schrikbarend. Als hij zonder werk komt te zitten, kan jij eventueel wel werken en hij voor de kindjes zorgen. Er is dan een WW uitkering en een extra salaris, opvang is dan niet nodig. Verder als de 2 kinderen op 1 kamer moeten voorlopig, volgens mij vinden ze dat juist hartstikke leuk, vooral als het nog geen tieners zijn! En met betrekking tot en instrument spelen en een sport, volgens mij is dat in deze tijd echt een luxe als dit mogelijk is. Om even een voorbeeld te geven: Mijn moeder had vroeger 1600 gulden (bijstand) en hier moesten we met z'n vieren van rondkomen en dat was te doen. We hadden het niet breed, maar we konden wel leven. (zonder allimentatie) In ieder geval sterkte met je keuze. Ik heb zelf een abortus gehad met 6 weken, 10 jaar geleden en het gaat je zeker niet in de koude kleren zitten!