Mijn dochter is een lief en vooral slim meisje. Wil altijd alles zelf doen en vooral haar eigen idee doordrijven. maaaaaaar pfff wat heb ik het soms moeilijk om mijn geduld te bewaren met haar. En daar voel ik me dan achteraf altijd slecht bij. De situatie deze morgen: (het is een lang verhaal geworden, sorry) Drama begon al met aankleden: eerst haar pyjama niet uitwillen. Dan uiteindelijk pyjama uit, wilt ze andere kleren (dan die wat ze zelf heeft mogen kiezen). Tegen dat ik terug beneden ben, heeft ze haar pyjama terug aan weer overtuigen dat ze toch echt wel kleren aanmoet. Na 20 minuten ofzo toch in kleren gekregen. Ik ben op dit moment nog rustig. Vervolgens: tanden poetsen. Zeuren dat ze te weinig tandpasta heeft, nou dan doe je lekker zelf tandpasta op je tandenborstel. Zeuren dat ik haar tanden niet mag napoetsen, tandenborstel op de grond gooien, tandenborstel in bad gooien, etc. Uiteindelijk mag ik poetsen in ruil dat ze een beetje parfum op mag en jawel op dit moment ben ik ook nog rustig. Dan: plassen voordat we naar school gaan. Wil je op het potje of op wc? Ze wil gewoon niet plassen uiteraard. Ik zeg toch wel, altijd plassen we voordat we naar school gaan, probeer het maar dan zoek ik de schoenen en jasjes al. Kom ik terug de badkamer in en wat zie ik ... alle kleren weer uit en nog niet gaan plassen Op dit moment ben ik minder rustig maar goed we moeten vertrekken. Kleren snel terug aan en dan in de gang voor schoenen en jas. In de gang: wil ze haar schoenen niet aan. Dan op sokken naar de klas zeg ik, ok toch maar schoenen aan. Veters kan ze niet zelf, dus die strik ik. Waarna ze een woedeaanval krijgt en haar schoenen terug uitdoet want ze wilt het zelf doen. Op dit moment word ik heeeeel erg boos en gooi ik haar schoenen door de kamer en zeg blijf maar hier Uiteraard is ze niet onder de indruk, haar broer is wel onder de indruk en begint te huilen terwijl ik hem troost doet ze toch zelf haar schoenen aan. Veters negeer ik en ik wil haar helpen met haar jas. Zegt ze nee en ik, ik ontplof en roep: waarom moet je altijd zo vervelend doen rotkind. Ik ga naar buiten met haar broer en laat haar proberen haar jas aan te doen. Na 5 minuten ga ik terug kijken en mag ik haar gelukkig wel helpen. Uiteindelijk lever ik ze nog net op tijd af aan de school, maar wat voel ik me rot zeg. Gaat het bij anderen ook zo moeizaam ‘s morgens? Ik probeer haar keuzes te geven maar Herkenning en tips zijn welkom
Herkenbaar hoor. Je hebt van die dagen dat t gewoon niet gaat. Dan noem ik mijn zoon ook wel eens etter, gooi ik zn jas naar buiten omdat ie weigert de jas op te hangen en mopperen we tegen elkaar en dan is t even later weer ok. We zijn mensen. We maken fouten en ik bespreek die fouten ook met zoon als t weer rustig is: sorry dat mama zo lelijk deed naar je, mama is erg moe schat en jij was ook moe en dwars en dan lukt t ons gewoon niet he? We kleden hem in de ochtend overigens aan. We gaan die strijd niet meer aan in de ochtend, geen zin meer in om de dag te beginnen met strijd. Gaat eigenlijk altijd goed maar... soms kleed je hem aan en doet ie alles uit want t zit opeens niet meer lekker... grrr en dan is t een kwestie van zelf tot 10 tellen (of 100 maar als de onderbroek naar je wordt gegooid is t geduld snel over)
Ik denk dat het huilen je nu nader staat dan het lachen, maar dat je er over een paar dagen/weken/maanden/jaren (?) wel met een lach op kan terugkijken. Wat een draakje! Ik heb geen ervaring dus ik ben benieuwd wat mij te wachten staat, ongekend hetzelfde haha, en dan moeten we als mama's rustig blijven, ademhalen, en doorgaan. Ook al halen ze je het bloed onder je nagels vandaan. Ik wil alleen maar even zeggen: je doet het goed, mama!
Niet leuk, je doet zo je best en met iedere stap zoekt ze weer je grenzen op. Geen wonder dat je je rot voelt. Maar je hebt het goed gedaan, toen het je echt te veel werd ben je uit de situatie weggegaan, om de draad daarna weer op te pakken. En schelden? Tja, zolang het een uitzondering is en het niet iets is van iedere dag, zou ik zeggen, dat kan een keer gebeuren. Mij overkomt dat ook weleens. Ook vloeken, moet ik ook niet doen, maar ja.
Yep herkenbaar en nu met 11 nog steeds van die momenten dat het niet gaat zoals ze het in haar hoofd heeft ( vooral op het haar gebied) en daar dan dramatisch om moet doen. Nu ze ouder is zie je ook dat ze haar dag heel anders opstart dan wij dat doen. Wij, 6:30 uit bed, kleding aan, haren doen, ontbijten en de tijd voordat je weg moet even op de telefoon. Zij 7: 30 uur uit bed, telefoon pakken, ontbijten, klokslag 8 uur aan gaan kleden en je haren doen en om 8:10 weg naar school. Tja en als dan een keer je haren niet willen dan kom je in tijdnood. Gelukkig is ze nu oud genoeg en kan ik zeggen dat dit haar eigen probleem is. Oplossing van mijn vader ( want ja mijn dochter lijkt als 2 druppels water op mij) in de onderbroek achter het huis, in de sneeuw, gezet omdat ik van het aankleden een drama maakte. Mijn oplossing, gewoon in pyjama naar school brengen.
Oh ja hoor, genoeg bloed-onder-je-nagels-momenten hier. Wat hier helpt is het heel duidelijk zeggen: ‘kijk mama eens aan (oogcontact is belangrijk) : ik wil dat je nu je schoenen aandoet (of vul maar in) want ik merk dat ik boos word. Ik zit nu tot hier (wijs het op mijn lichaam aan) en ik wil niet dat het tot hier (boven mijn hoofd) komt want dat wordt ik heel boos en dat vinden we allebei niet leuk. Dus: schoenen aan nu. Of ik geef mezelf een kleur (groen, oranje of rood. Donkerrood is echt boos ) en als ik dus echt boos ben dan geef ik ook aan dat die grens overschreden is. Dat helpt mijzelf ook om weer enigszins rustig te worden en daarna niet uit heel erg uit mijn panty te gaan. Dus eigenlijk is mijn tip om heel duidelijk jouw grens aan te geven. En vooral op het moment dat je nog niet boos bent.
Pfff herkenbaar... Vandaag is hij 3 geworden en begon al met drama. Mooie nieuwe kleren gekocht maar natuuuuurlijk wil hij die niet aan dus brullen.... dan zelf iets uitzoeken in de kast.... Natuurlijk net de dino trui zat in de was... dus weer brullen. (Zus ondertussen al netjes aangekleed en tanden gepoetst enzo en helemaal hyper om cadeautje te geven) tanden poetsen.... zelf doen, oke... mama doen... brullen. Eindelijk aangekleed... schat mag ik je haren doen? Nee.... brullen. Naar beneden van de trap... zelf doen... oke mama gaat wel voor je lopen... nee brullen mama moet naar beneden... pffff dit was de ochtend. Zo gaat het al dagen en we worden er boos en moedeloos van. We proberen hem tegemoet te komen in dingen maar soms kan of mag iets echt niet. Ook wij schieten soms uit onze slof hoor logisch denk ik. Laatste dagen als hij zijn zin niet krijgt gillen krijsen en brullen.
Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een monster Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Het is een fase Succes
Fijn om te lezen dat het toch herkenbaar is En inderdaad herhalen dat het een fase is, helaas duurt die hier al van sinds ze het woordje ‘nee’ kan en toen ze ‘zelf doen’ kon zeggen werd het alleen maar erger Toen ik haar deze middag ging ophalen was ze het natuurljk al helemaal vergeten. En ik heel de voormiddag aan het huilen geweest omdat ik me er zo rot over voelde
Weet je? Dit gaat nog veel vaker gebeuren en geloof mij: je leert ermee om te gaan dat je ook maar soms onaardig bent omdat je kind dat ook even is: je blijft niet lang zwelgen in verdriet. Ik zeg t dan bv tegen een goede vriendin met kind in dezelfde leeftijd en dan lachen wij erom. Zowel om actie kind als dat je zelf dan kinderachtig wordt in reactie (zoon trapte elke keer tegen speelgoed van zijn broertje aan, dus ik zei: als je t nog een keer doet, prima... maar ik schop dan tegen je playmobil auto aan. En hij deed t, dus ik ook. Totaaaaal niet pedagogisch verantwoord, maar t was effectief en ik moest stiekem gniffelen later om tafereel)
Hier ook zo'n monster. Tot het moment dat ik hem dus in piama naar de peuterspeelzaal heb gebracht, luid krijsend. Kleren in de tas, juf succes ermee. (juf via app al voorbereid) Nu hoef ik alleen nog te zeggen: prima als je niet meewerkt ga je in je piama naar school. Dan heeft ie rap de kleren aan
Ik snap heel goed dat je uit je slof schiet als je dit verhaal vertelt! Dat is echt niet zo erg hoor. Ik denk dat de oplossing eerder ligt bij niet zo lang heel erg geduldig en rustig blijven haha. Ik heb zelf 3 kinderen en een vierde onderweg en misschien klinkt het niet zo aardig maar ik tolereer niet heel moeilijk gedrag wat me heel veel tijd kost. Ik zou anders Simpelweg de deur niet uitkomen 's ochtends. Ik zou dus toch de oplossing zoeken in In een eerdere fase al strenger worden. Het vreet echt ontzettend veel energie als je continu het gevoel hebt Ik heb hier eigenlijk geen zin in maar ik vind van mezelf dat ik rustig moet blijven. Als je voelt aan jezelf dat je iets eigenlijk vervelend vindt maar continue probeert rustig te blijven dan zou ik iets met dat gevoel doen. Natuurlijk moet je soms even tot 10 tellen bij kinderen maar over het algemeen probeer ik heel dicht bij mijn eigen gevoel te blijven. Ik denk dat je op deze manier dus ook van nature heel veel positieve aandacht en oprechte gezelligheid geeft omdat je niet heel veel opgekropte frustraties hebt. Ik geloof dat ik niet heel erg concrete suggesties nu heb, maar misschien begrijp je wel een beetje wat ik bedoel en kun je er toch iets mee. Overigens voelen kinderen heel goed aan als je ergens genoeg van hebt. Dus zolang er nog ruimte voor onderhandeling en gemekker en gezeur is is de kant ook wel groter dat dat blijft. Als je heel rustig maar duidelijk zegt nee we gaan nu wel de pyjama uit doen en kleertjes aan anders kunnen we niet naar school hè op een vrolijke Toon en dan ook meteen doorpakt, dan pakt dat bij ons bijna altijd goed uit. Voorwaarden voor deze aanpak is wel altijd Dat kinderen goed uitgerust moeten zijn, voldoende aandacht en begrip krijgen en niet hongerig
Ik snap wat je zegt van eerder strenger zijn, met mijn zoontje werkt deze aanpak ook prima (en hij luistert ondertussen ook goed). Mijn dochter is helaas nergens van onder de indruk. Als ik haar verplicht omkleed, dan trekt ze zodra ik me heb omgedraaid al haar kleren weer uit bij wijze van spreken. Als we ons moeten klaarmaken voor iets leuk dan lukt het wel met simpelweg te zeggen ‘of anders gaan we niet’ of ‘s avonds met het avondeten is het ook aan tafel blijven of meteen naar bed. Enkel op schooldagen krijg ik haar niet overtuigd omdat ze dus net zo graag thuis zou blijven Ik weet dat ik met haar beter resultaat boek door haar de ruimte te geven om dingen zelf te doen dus dat proberen we ook. Vandaag deed ze weeral beter mee, maar ik kijk toch uit naar de dag dat ik haar een vraag kan stellen en ze gewoon eens ‘ja mama’ zegt
Daf gaat gebeuren als Pasen en Pinksteren op 1 dag vallen of je moet een ‘ja mama (zucht/steun/kreun, je zeurt, want ik ben een puber)’ daar ook onder verstaan. Die krijg ik tegenwoordig een hoop van de oudste 2 namelijk
Ik riep deze week nog naar onze 11 jarige dat als hij eens een ochtend geen show verkoopt en gewoon doet wat moet, ik een feest geef voor heel straat. Tzal niets worden.
Hahahahaha ik denk t ook niet Ik zei laatst: en anders laat je gewoon de hele wereld je blote kont zien!! Slecht idee... hij liep naar de voordeur en schudde met zn blote kont... T pakt niet altijd goed uit vooral het toontje van hem toen hij zei; dat maakt mij toch niets uit!! Wist ik al dat ik had verloren
Is ze wel onder de indruk van wat andere kinderen vinden? Dan zou je daar misschien gebruik van kunnen maken. Of oorzaak-gevolg dingen. Mijn broertje was daar mega gevoelig voor. Dan maar geen kleren aan en in je pyjama naar school, maar dan ook niet huilen als andere kindjes lachen. Wil je geen schoenen aan? Prima, maar dan mag je van de juf niet buiten spelen (zat ie, moederziel alleen in een lokaal terwijl iedereen naar buiten mocht). Kan je je niet gedragen in de auto? Dan mag je er naast naar huis lopen. Geen jas aan? Even goede vrienden. Neem je 'm wel mee? Ook niet? Nouja, dan heb je het dus koud straks (zolang je niet gaat skiën of 20km door de sneeuw gaat fietsen is er niet zo snel iets aan de hand).
@TS hier ook zo'n engel-draak, het is dat de klok geen enkele invloed heeft maar "gremlin" is bij ons wel eens opgekomen. Vooral op dr "neej" dag krijg je spijt dat je uberhaupt bent opgestaan. Die dagen duren laaaaaaang. Heb je dr op een meewerk dag, kan je er nog wel 10 zo hebben. Super lief, ontzettend meehelpend en dan kan je echt leuke dingen doen met dr samen. Inmiddels is ze 4, soms iets voor reden vatbaar, soms besluit ik maar gewoon dr in dr sop gaar te laten koken. Als zij met alles er vol tegenin gaat, prima maar dan zoek je t ook maar uit en doe je t zelf maar. Meestal is dat 5 minuten leuk en dan komt ze met hangende pootjes toch maar vragen of ik wil helpen. Ik kom dan ook niet samen spelen oid. Dan is t toch ineens allemaal minder rooskleurig. Sta je weer uit te leggen dat om dingen samen te kunnen doen we ook moeten luisteren naar elkaar en niet stronteigenwijs onze eigen zin moeten doordrammen, want dat wordt niet gezellig. Als we vroeg genoeg op school zijn mag ze nog even schommelen. Dat is mijn truc om dr op tijd in actie te krijgen. Tot 5 tellen werkt ook, met de opmerking dat direct luisteren ook een aangename optie is die ze best mag overwegen. Ze krijgt keuzes uit setjes kleren die ik klaarhang, we kondigen ruim voortijdig vertrek aan, herinneren haar er ook nog aan en de laatste toevoeging is dat ze aangeeft over hoeveel minuten we daadwerkelijk iets gaan doen. Dan verwacht ik ook dat ze, zodra de wekker dan afgaat (timer op telefoon of de kookwekker) dat gaat doen. Maximum is 4 minuten (net als dat ze oud is). Tot op heden werkt dat en gaan we niet meer gillend en krijsend weg uit een speeltuin. Daarvoor klonk t soms alsof er een moord begaan werd. Zet die minuten (altijd t maximum) in voordat je zelf gepland had te vertrekken en je komt redelijk uit.