engeltje

4 dec 2006: ik ben 11 weken zwanger en druk bezig met de voorbereidingen voor sinterklaas. Vanavond vieren we sinterklaas bij ons thuis met mijn collega's. Ik krijg plots wat bloedverlies en het voelt niet goed. Ik mag gelukkig meteen komen voor een echo. Moet hier wel 20 minuten voor rijden, maar nog tijd genoeg voor mijn collega's komen. Wil toch even gerustgesteld worden. Een collega is al onderweg en komt lang echoburo dus haar gevraagd of ze even mee wil. De zenuwen beginnen toch wel te komen. Wat nou als... ach, ik heb al een sterk kloppend hartje gezien bij 8 weken, prima toch? Helaas: nu geen kloppend hartje meer. De keiharde woorden van die echoscopiste hoor ik nog steeds in mijn gedachte: het is dood! WAT? Onvoorstelbaar, de grond zakt letterlijk onder je voeten vandaan. En nu? Tja, afwachten maar, de miskraam is nog niet op gang. Kan nog wel even duren. Ik kon dat mens wel: hoezo emphatie tonen! Eenmaal thuis heb ik verloskundige gebeld en zij heeft me geadviseerd om de volgende dag naar de gynacoloog te gaan. Zij heeft dan ook een afspraak voor mij gemaakt. Mijn collega is nog even gebleven, heeft de rest van mijn collega's afgebeld en nog een kop soep gemaakt voor ons. Echt een schat. De volgende dag naar het ziekenhuis. Nu een inwendige echo. Even hoop je.. Nee, het leeft echt niet meer. Ik krijg na overleg vagniale tabletten mee. Daarmee kun je een miskraam opwekken. Dit is het moeilijkste wat ik ook heb moeten doen. Ook al is het overleden, ik had toch het gevoel dat ik er nu zelf een eind aan ging maken. Na uren met vreslijke krampen en veel bloedverlies heeft mijn vriend mij naar het ziekenhuis gebracht. Het was niet meer te houden. Ik heb morfine gekregen en moest blijven. De volgende ochtend weer een echo: nu werd besloten een curretage uit te voeren. Dat voelde achteraf wel als een opluchting. Nu is alles ineens voorbij. Eenmaal thuis raakte ik toch een beetje in paniek. Wat is er met mijn kindje gebeurd? Ik had het gevoel dat ik het achter heb gelaten in het ziekenhuis. De verloskundige zei mij deze gedachte los te laten.

Twee maanden later ben ik opnieuw zwanger. Ik kan niet genieten. Tot de 25 weken heb ik angst gehad het weer te verliezen. Maar nu ligt er een prachtige super gezonde meid boven in haar bedje te slapen. Ze is nu ruim 14 maanden. Echt een wereldwondertje. Zo lief..

Waarom moet ik nu weer terugdenken aan mijn eerste zwangerschap? Ik kwam met kerst een beeldje tegen van een prachtig jongetje met vleugeltjes. Ik heb altijd gedacht dat mijn eerste kindje een jongetje was. Ik heb deze op de schoorsteenmantel geplaatst en er verder niet over nagedacht. Ik heb alle kerstspullen opgeruimd, alleen dat engeltje ben ik per ongeluk vergeten in te pakken. Dit is het enige wat na de kerst is blijven staan. Ik zag het ineens die avond en ik moest plots aan mijn eigen engeltje denken. Het is zo'n mooi beeldje, echt heel bijzonder. Nu heeft het toch onbewust een speciale betekenis gekregen voor mij. Als mijn dochtertje nu heerlijk aan het spelen is in de kamer, moet ik soms even stiekem kijken en lachen naar dit beeldje. Haar 'broer' is er dan toch een beetje bij...