Ik zou het zeker naar mn kinderen laten gaan met het gevoel van een familiestuk dat door generaties mee gaat en dat zij dan ook nog iets van opa hebben.
Lastig. Deze spulletjes hebben voor jou emotionele waarde, maar als dit soort dingen bij mijn moeder zouden staan en ik deze zou erven, dan zouden ze bij mij de container ingaan. Sorry. Als het sieraden zijn of schilderijen oid dan vind ik dat anders, maar om deze herinneringen zou ok me niet druk maken. Ik heb zelf een (lelijke) asbak van mijn oma staan en een Delfts Blauwe lamp van mijn vader, ik geloof niet dat mijn dochter daar later blij van wordt.
Emotionele waarde is lastig te vererven, financiële waarde of iets dat gewoon mooi is en je wel zou willen hebben wel. Ik zou het gewoon eens in de groep gooien. En er verder vanuit gaan dat dingen niet het eeuwige leven hebben.
Je zussen hebben ook overgerfd en wat ik lees zijn t vooral emotionele zaken. Ik zou foto's maken en die in een boekje plakken met beschrijving wat het voor jou betekend. Wat een volgende generatie er mee doet heb je toch niet in de hand. Ik heb een accordion van mn vader, echt een oud beestje met nog rookschade van de brand van de flat waar hij destijds woonde, samen hebben we m weer gangbaar gespeeld na jaren stilstand. Mn broers wilde m niet, mn man heeft er niks mee en tenzij mn dochter en ik m samen weer speelbaar gaan krijgen zal zij er ook niks mee hebben. Het is dan niet meer dan een object. Zijn de kinderen te jong om te bepalen, dan bewaren. Mochten ze op leeftijd tot de conclusie komen dat ze die items niet willen, dan bij je zussen aan laten bieden.
Misschien kom ik nu uit een hele andere hoek, maar ik heb 1 opa nooit gekend hij is overleden het jaar voor mijn ouders trouwde (bruiloft is vanwege zijn plotselinge overlijden een jaar verzet geweest). Op een pasfoto na had ik niks van hem, wat ik soms best moeilijk vond want ik hoorde altijd wel alle mooie verhalen over hem. Toen mijn oma naar het verzorgingshuis ging heb ik een paar spullen gekregen die van hem waren danwel door hem gemaakt waren. Ik koester deze net zo als de bijzettafeltjes die ik van mijn oma (zijn vrouw) heb. Voor mij betekende het juist heel veel om iets te hebben van mijn voorouder die ik nooit heb gekend, maar waar ik aldus iedereen wel enorm veel op lijk qua uiterlijk maar ook qua innerlijk. En dan gaat het om een olielampje wat hij zelf gemaakt heeft en gereedschap Ik zou het dus mijn kinderen nalaten, omdat het een niet-tastbare herinnering (de verhalen) een tasbare herinnering maakte.
Mijn ouders hebben voor hun trouwen van mijn opa en oma een speciale hanglamp (was vroeger een olielamp, maar speciaal voor hun omgebouwt met een fitting) gekregen. Voor mijn vader heeft die lamp heel veel waarde. Mijn vader snapt dat mijn zusje en ik die lamp niet perse hoeven te hebben. Sinds de verbouwing past hij ook niet meer in hun inrichting. Hij staat nu op de vliering in een doos met een briefje erbij. Als 1 van ons of onze kinderen hem wil hebben mogen we dat onderling uitzoeken. Willen wij hem niet dan wil mijn vader graag dat hij naar een speciale 2dehandszaak gaat. Mijn oma (die de lamp gegeven heeft) zette zich altijd in voor een kringloopwinkel en het goeie doel. Mijn vader wil dan via deze manier het doel van mijn oma nog steunen
Het zijn spullen waar iemand een gevoel bij heeft die je vader gekend heeft. Hoe jammer ook, dat is bij je kinderen niet zo. Ik zou hen dus eerder bv een foto in een lijstje van opa geven. Zodat ze er beeld bij krijgen. Ik vind de spullen die jij benoemt meer iets voor degenen die je vader echt meegemaakt hebben. Lastig uitleggen wat ik bedoel. Maar ik heb zelf 1 opa nooit gekend, spullen van hem hadden voor mij geen gevoelswaarde, wel een foto zodat ik als er over vertelt werd ik er beeld bij kreeg. Mijn andere opa heb ik wel tot mn 10e gekend. Van hem heb ik wel spulletjes, omdat ik mij dus nog zo voor kon zien hoe hij daar mee bezig was.
Van mijn beide oma' s heb ik 1 voorwerp. Van de 1 een zakdoek met haar voorletter die ook de mijne is. En van de andere een theepotje. Ze zijn me dierbaar. Maar ik ben ook blij dat ik niet meer heb dan dat. Je moet het ook allemaal ergens laten. Misschien is het een idee om voor beide kinderen 1 voorwerp uit te kiezen en de rest aan je zussen na te laten?
Ik heb van m’n oma 1 ring dat is alles waar ik veel waarde aan hecht en die geef ik straks ook weer door aan mijn kinderen Mocht ik nubv 4 stoelen krijgen tja wat moet je ermee ? Je kinderen hechten er geen waarde aan dus ik zou het aan je zus geven Je kan ook onderlinge afspraken maken met je zus dat je bv je kinderen de keuze wilt geven als ze wat ouder zijn wat ze ermee willen
Ik dit ook, en dan met het idee dat ik denk dat mijn kinderen helemaal niet blij worden van spullen met emotionele waarde voor hun moeder van een opa die ze niet hebben gekend. Als ik het op mezelf betref zou ik die spullen niet willen, dus denk mijn kinderen ook niet.
Mijn ouders zijn ook overleden en hier staan dus ook wel wat stukken van mijn ouders in huis. Ik weet eigenlijk zeker dat mijn kinderen niet echt zitten te wachten op die spullen mocht ik er niet meer zijn. Ze hebben mijn moeder niet gekend en toen mijn vader overleed waren ze heel jong. Voor hun hebben die spullen dus geen enkele waarde. Ze weten wie hun opa en oma zijn door de foto's die hier staan maar hebben geen enkel gevoel bij hun opa en oma. Wat ik overigens heel erg vind maar zo gaan die dingen. Mijn opa is overleden voordat ik geboren ben en ik heb eigenlijk ook niks van hem in huis. Maar ik heb gevoeldmatig ook niks met hem omdat ik hem niet ken. Ik heb wel een boekje in huis geschreven door mijn overgrootvader. Dat vind ik dan gewoon bijzonder dus dat heb ik wel bewaard. Wat mijn kinderen daar straks mee doen moeten ze zelf weten. Ik zou aan mijn zus vragen of ze nog wat wilt hebben en dat eventueel vastleggen en bij de rest gewoon loslaten wat er straks mee gebeurd. Dat is dan aan jouw kinderen.
Ik vind de suggestie het tzt aan de kinderen voor te leggen een goed idee. Dat ga ik ook met de spulletjes en urntjes van onze oudste zoontjes (hun broers) doen. Ik wil ze nergens mee belasten, maar ze ook niets ontnemen.
Nee hoor, ik snap heel goed wat je bedoelt: je kunt dat idd. niet voor een ander invullen. Maar dat maakt het misschien ook wel zo lastig, zoals ik ook al eerder typte: mijn kinderen zijn nog jong dus kunnen er ook nog geen beeld bij vormen, noch een gedegen mening erover vormen.
Is idd. zo. En misschien is dat laatste wel iets wat ik gewoon maar als een gegeven moet zien, ipv. me er allerlei kopzorgen over te maken..
Hier ligt het net even iets anders: de kinderen gaan naar m'n schoonzus als wij komen te overlijden. Zelf heb ik 2 zussen: bij de ene heb ik hetzelfde vertrouwensgevoel als jij bij de jouwe. De ander is een heel ander type. Niet alleen qua persoonlijkheid, maar ook qua spullen. Dus als ik het eerst zou verdelen over m'n zussen en ze dan vraag of ze op een bepaalde leeftijd van de kinderen, de spulletjes aan de kinderen willen geven, kan ik er niet prat op gaan dat m'n ene zus ook zorgt dat dit goedkomt. Zo geschreven lijkt het ineens heel helder: de spulletjes gaan naar de kinderen. Maar toch: ik wil m'n zussen ergens ook niet passeren...
Hele goede punten, dankjewel! En ja: we hebben allen uit mogen zoeken wat we wilden hebben. Kan me alleen niet meer herinneren of m'n ene zus nou iets heeft uitgezocht of dat dat van haar niet hoefde..