Hoi, Ik ben nu voor de tweede keer zwanger en heb erge last van bekkenpijn. Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik hier ook last van gehad, al kwam de hevige pijn later. Ik ben nu pas 18 weken zwanger en de pijn die ik nu heb, is hetzelfde als de vorige keer aan het einde van mijn zwangerschap. Ik ga sinds 3 weken, wekelijks naar fysiotherapie, maar het helpt nog niet echt. Verder werk ik 24 uur per week en heb ik een zoon van 17 maanden waardoor ik weinig aan mijn rust toekom. Minder werken zou je zeggen, maar helaas is dat nu geen optie. Wie had er ook zo vroeg in de zwangerschap al last van bekken en rugpijn. Zijn er nog andere therapieën en hoe kwam jij (met kind) aan je rust? Ik hoor het graag. Bedankt!
Ja, je moet bij een gespecialiseerde bekkentherapeut zijn die de methode van Cecile Rost (met puntjes op de o) toepast. Heeft enorm geholpen bij mij: vorige zwangerschap laatste trimester met bekkenpijn gelopen, laatste maand kon ik nog nauwelijks lopen. Toen niets mee gedaan, bevalling zou toch snel komen, (en vervolgens liep ik 2 weken overtijd, gggrrrr). Tweede zwangerschap had ik direct weer klachten en ben ik direct gegaan. Met de behandeling en de oefeningen ging het heel snel beter en verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Zie www.bekkentherapie.nl voor adressen enzo.
Overigens hoef je dus, met deze methode erbij, niet meer te rusten dan normaal in je zwangerschap. Het gaat bij deze methode echt om het recht zetten en het zelf leren recht zetten van je bekken.
Ik heb ook veel last gehad van mijn bekken. Eigenwijs als ik ben, ben ik nooit naar de fysio geweest. Ik ben zelf namelijk fysio, en dus een erg slechte patiënt Mijn zoontje is inmiddels ook 18 mnd, dus ik weet wat je meemaakt. Het verschil is alleen dat ik niet (meer) werk sinds zijn geboorte. Ik kreeg bij deze zwangerschap ook vanaf 20 weken bekkenpijn. Bij de eerste keer was dat vanaf 15 weken. En tja... hoe kom ik aan mijn rust? Dat is een goede vraag, daar ben ik zelf ook nog niet echt uit... Ik probeer het huishouden zo efficiënt mogelijk te doen en een beetje los te laten. Dus niet meer elke dag het hele huis stofzuigen, maar 1x in de 2 dagen beneden en maar 1x per week boven. Sinds kort doet manlief dat (als ik het kan laten...) Het is hier dus een bende, dat snap je. Over ramen zemen, dweilen, etc. nog maar niet te spreken. Daarvoor komt mijn lieve mama af en toe helpen. Daarnaast gooit manlief regelmatig een wasje in de machine (hoef ik die twee trappen niet op/af), in het weekend neemt hij de volledige verzorging van Lucas voor zijn rekening. Verder is het gewoon heftig, dat is wel de eindconclusie... ik ben echt een beetje de tijd aan het uitzingen nu...
@Rozemarijke, bedankt voor de nuttige tip. Ik ben via de verloskundige terecht gekomen bij een fysiotherapeute die gespecialiseerd is in bekkenklachten. Toevallig past zij deze methode toe. Ik heb de oefeningen vergeleken met de tekeningen op de site en het zijn precies dezelfde. Ik doe ze nu dagelijks, al is het wel pijnlijk... @mamamarije, bedankt, het is inderdaad lastig om de rust te nemen die je nodig hebt. Af en toe mijn man inschakelen dat kan wel, maar hij is heel veel aan het werk waardoor dat vaak toch met horten en stoten gaat. Aan je banner te zien, zit de pijn er voor jou bijna op gelukkig. Wat mij op dit moment frustreert is het onbegrip waar je mee te maken krijgt. De vorige keer was mijn bekkenpijn later in de zwangerschap en met zo'n enorme buik merk je dat mensen zich toch beter kunnen inleven. Nu met 18 weken heb ik nog maar een zeer bescheiden buikje en zie je mensen toch denken, waar zeurt ze over?. Ik denk dat dat mij, naast de pijn, nog het meeste dwarszit. Ik kan het ze nog niet eens kwalijk nemen hoor, zelf zou ik me ook moeilijk kunnen inleven als ik niet wist wat bekkenpijn inhield.
@ luna: ja mijn man werkt ook heel veel, maar ik kan het helaas gewoon niet anders. Ik heb ook echt eerst enorm tegen mijn grenzen aan moeten lopen voordat ik hem durfde in te schakelen (pijnlijke harde buiken, met regelmaat, toucher bij vk, etc. etc.). Hij vindt het gelukkig niet erg, vindt het belangrijker dat de baby goed ter wereld komt, dat huishouden komt wel weer. Daar heeft ie natuurlijk wel gelijk in, maar het voelt zo dubbel En qua onbegrip, ik kan me voorstellen dat je dat erg moeilijk vindt. Je kunt er ook niet zoveel aan veranderen. Alleen lotgenoten zullen snappen hoe jij je voelt. Probeer je niet teveel aan te trekken van het oordeel van anderen, als zij in jouw schoenen zouden staan, zouden ze wel anders piepen... maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...