Afgelopen dinsdag had ik een gesprek met een POH bij de huisarts. Ik vertelde daar dat ik (30 jaar) aardig wat sociale druk voel en daar soms niet zo goed mee om kan gaan. Ik heb het idee dat mensen tegenwoordig verwachten dat je op je 25ste een eigen huis hebt, op je 27ste minimaal 1 kind hebt, getrouwd bent etc. Ik ben wel getrouwd maar ik woon al 10 jaar in mijn eerste appartement en we hebben nog geen kinderen. Ik merk dat mensen er steeds vaker naar vragen (goh, wanneer gaan jullie verhuizen? Staan er kinderen op de planning? Hoe gaan jij en je vrouw dat doen (ook zo'n bijzondere vraag))... en nu blijkt dat bijvoorbeeld verhuizen niet zo makkelijk gaat in de huidige huizenmarkt voel ik de druk eigenlijk steeds meer, omdat ik onzeker word of ik alles wel goed aanpak etc. Het slaat eigenlijk nergens op maar ik ben al aardig gevoelig en onzeker over mezelf en daarom vind ik het best lastig om om te gaan met bovenstaande dingen. Ervaren jullie dit ook (in mindere mate)?
Vroeger had ik er veel meer last van dan nu maar met sommige dingen voel ik nu nog steeds wel die druk. Zo ben ik sinds twee jaar huismoeder en krijg steeds vaker de vraag wat ik straks wil gaan doen. Ik krijg sowieso heel bijzondere vragen over onderwerpen die bv een gastouder ook doormaakt maar niet krijgt omdat zij betaalt krijgt. Ik heb wel geleerd om het los te laten en in te zien dat het meer over die mensen zegt dan over mij.
Nee. Ik krijg wel veel opmerkingen sinds ik nu een jaar thuis ben, maar dat ligt bij hun. Wij leven ons leven zoals ons dat goed lijkt en als een ander daarvan wat denkt te moeten vinden, dan is dat toch echt niet mijn probleem.
Haha bepaalde vragen vast, maar ik krijg ook wel eens opmerkingen die echt gericht zijn op het 'niet werken'. En ik weet hoe mensen achter mijn rug om praten over deze keuze. Volgende week heb ik een groot feest waar ik een deel van deze oordelende mensen weer zal spreken die niet weten dat ik hun oordelen over mijzelf ook heb gehoord...
Nee geen sociale druk. Doe altijd dingen al anders dan anderen en niemand die zich erover verbaast. Dus zou je er ook niet druk over maken - iedereen is anders. Vragen worden gesteld uit nieuwsgierigheid of omdat men niet weet wat te vragen. Dat is sociale onhandigheid ipv druk.
Ja dat herken ik wel hoor. Van toen ik gewoon thuis was maar ook nu nog. Niet iedereen ziet dit als een beroep ofzo
Die zou ik dan haarfijn uitleggen Ik voel gelukkig weinig sociale druk tenminste in hetgeen dat jij beschrijft. Ik voel het wel enorm in de verplichtingen. Dus het gedeelte dat mensen vinden dat je met de feestdagen op visite moet komen. Dat je een verjaardag moet vieren enz enz. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik dit wel steeds minder ervaar omdat ik me niet meer laat zeggen wat ik moet doen maar goed. Ik heb in mijn ‘jongere jaren’ die vragen ook wel met enige regelmaat gehad hoor maar ik ben vrij direct met mijn antwoorden dus had altijd wel een antwoord terug en die gaf ik zo dat mensen zich eigenlijk ‘l*llig’ voelde dat ze überhaupt die vraag hadden gesteld
Begin 20 (ik ben nu 32) had ik er enorm last van voor wat betreft studie/carrière/toekomst. (Voor de rest ben ik sowieso altijd al "eigenzinnig" geweest, dus verder heb ik nooit echt iets gemerkt/gevoeld qua druk ) Ik wilde heel graag mijn eigen weg gaan en lak hebben aan wat anderen zouden vinden, maar dit daadwerkelijk in de praktijk brengen vond ik toch wel erg moeilijk. Niet zozeer naar de buitenwereld, maar naar mijn familie toe. Er heeft altijd al een behoorlijke druk op mijn schouders gelegen voor wat betreft het volgen van een studie; ik ben hoogbegaafd en dat was iets waar mijn ouders iets te trots op waren... Ik moest en zou een universitaire studie volgen, met succes afronden en daarna veel geld verdienen. Of zoiets. Nou ja, allemaal leuk en aardig, maar daar liggen mijn ambities totaal niet. Ik wilde "gewoon" mama worden... Ja, ik kan prima leren, op mijn eigen manier, maar als ik iets moet leren wat me niet interesseert dan heb ik er wellicht nog wel meer moeite mee dan de gemiddelde persoon Nou ja, door omstandigheden heb ik uiteindelijk mijn middelbare school niet eens af gemaakt, maar ik heb uiteindelijk wel geprobeerd om binnen de verwachtingen iets te bereiken door in elk geval te beginnen aan een aantal opleidingen... Waarvan ik er geen één voltooid heb. School/opleiding/studie... Het is gewoonweg niet aan mij besteed. Op mijn 20e leerde ik mijn man kennen en sindsdien ben ik beetje bij beetje veranderd hierin en heb ik die enorme druk op mijn schouders los kunnen laten. Dankzij zijn steun. Mijn man is 10 jaar ouder dan ik, had alles al op orde voor wat betreft studie, werk, financiën, etc. en hij heeft mij vanaf het begin af aan de vrijheid gegeven om zelf te kiezen wat ik doen wil met mijn leven. De eerste "doorbraak" voor mij was toen ik op het punt stond om weer aan een nieuwe opleiding te beginnen en deze afgeblazen heb met de reden om mijn droomwens uit te laten komen: "Gewoon" mama worden. En wat voelde het goed om eindelijk eens mijn eigen hart te volgen! Inmiddels ben ik dus 32 en ben ik compleet omgedraaid; ik doe al jaren precies wat m'n hart me ingeeft en ik heb zo al veel mooie dingen kunnen bereiken Zo ben ik erachter gekomen dat ik een autodidact ben en dat als ik iets wil bereiken, ik dit ook absoluut kan. Hoe dan ook. Zo heb ik in de afgelopen 10 jaar 2 bedrijven opgezet - en weer mee gestopt; na een aantal jaar heb ik het wel weer gezien, haha - ben ik thuis (geweest) voor mijn gezin én ik heb nog heel veel ambitieuze plannen klaarliggen voor de toekomst. We zullen zien wat er verder nog van gaat komen Niemand kijkt er in elk geval meer van op als ik aankom met iets nieuws. Mensen verwachten het inmiddels van me, haha.
Deze dus! Als we eens een keer nee zeggen bij vooral schoonfamilie is de wereld te klein. Dan zijn ze teleurgesteld en dat snap ik. Maar dat dat dan ook zo duidelijk gemaakt moet worden dat je er zowat een schuldgevoel van krijgt, daar zit ik dan niet op te wachten. Het maakt echt dat ik al weer opzie tegen de volgende uitnodiging. En iedereen denkt ook altijd wel te weten hoe we het kunnen oplossen met de 5-ploegendiensten van mijn man. Veel verjaardagen zijn in het weekend, dan neem je toch gewoon vrij horen we heel vaak. Ja tuurlijk
Sociale druk zoals jij beschrijft ts dat niet. Maar dat komt ook omdat ik met 15 al samen was met mn huidige man, met 24 zwanger van de 1e. Maar op een ander gebied merkte ik wel sociale druk. Ontslag nemen en thuis bij de kinderen blijven is echt een beslissing die veel mensen vreemd vinden. Financiële onafhankelijkheid, sociale contacten bla bla bla. Maar ik heb mij daar niks van aangetrokken. Mensen roepen maar wat ze willen.
Wij doen heel veel anders dan familieleden. Ik heb zelf een baan in de zorg met volledig onregelmatige werktijden dus ik kan bij veel dingen niet erbij zijn en ik heb dat omarmd. Ik voel geen druk. Ook nooit echt gevoeld. Het is mijn leven en ik bepaal hoe dat eruit ziet.
Hahaha stewardessen ook! Dat doe je toch niet je hele leven? (Euh ja het is gewoon een beroep dat ik tot mijn pensioen hoop uit te oefenen)...
Nee ik doe de dingen zoals ik denk dat ze goed zijn (of uiteraard samen met mijn man) of volg mijn gevoel. Heb ik advies nodig van anderen? Dan vraag ik dat. Krijg ik ongevraagd advies, dan kijk ik of ik er wat mee kan en anders lig ik het naast me neer. En ik leg voor mezelf de lat ook niet meer zo hoog. Soms is voldoende ook gewoon even goed op dat moment.
Als tiener wel, maar nu totaal niet meer. Ik verzin ook geen excuses als ik ergens niet mee naar toe wil, maar zeg gerust ‘Nee, ik heb daar geen zin in.’
Ik leg mijzelf druk op maar voel niet zozeer druk van buitenaf. Dus ik doe het mijzelf voornamelijk aan.
Ik voel geen sociale druk zoals ts die omschrijft. We richten ons leven in zoals wij dat fijn vinden en we denken dat het goed is voor ons gezin. Dus nee zeggen tegen een verjaardag doen we bijvoorbeeld ook steeds vaker als we ‘gewoon’ samen een dag willen zijn. Waar ik wel druk over heb ervaren, maar wat gelukkig steeds minder wordt, zijn de opmerkingen over Q die hoogbegaafd is. Opmerkingen als ‘huh, maar ze is heel sociaal dan kan ze toch niet hb zijn’ of ‘dat is wel een luxe om een hb kind te hebben’ en ik kan nog wel talloze voorbeelden geven. Ik had lang het idee / gevoel uit te moeten leggen hoe het echt is, maar dat doe ik niet meer.
Ik denk dat dit ook wel voor mij geldt.. dat het van beide kanten komt. Ik ben behoorlijk streng voor mezelf omdat ik leuk en goed gevonden wil worden. Ik weet dat dat niet oké is hoor, daar ga ik voor in therapie binnenkort. Mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld is niet zoals het moet zijn helaas.
Ik heb een beetje ingevuld. Ik heb aan alle 'eisen' van je lijstje voldaan. Dus er is niemand die vraag of er nog kinderen komen of wanneer we gaan verhuizen. Dat is denk ik echt de druk die mensen tussen de 25-35 voelen. Wel voel ik enige druk om een goede moeder te zijn. Er is tegenwoordig kritiek op alles. Wanneer doe je het goed?