Hoi meiden, Mijn man is zich aan het verdiepen in zaaddonatie. Wij hebben zelf hard moeten knokken (ik ben onverklaarbaar minder vruchtbaar) om te staan waar we nu staan. Ons gezinnetje is compleet en zo kwam dit bij ons thuis ten sprake. Ik vind dat als hij daar achter staat dat hij het moet doen. Het is een geweldige en knappe man en joh, dat gun je iedereen toch haha! Maar zonder gekheid, hoe ervaren vrouwen dit waarvan de man zaaddonor is? Het lijkt me een raar idee dat er dan na 20 jaar opeens iemand bij je aan de deur kan staan waar je het bestaan niet van weet. En überhaupt dat je nooit weet of het gelukt is. Mijn man denkt daar wat simpele over maar ben benieuwd hoe jullie dit zien/ervaren!
Als je dat ‘over 20 jaar’ scenario niet wil, dan kun je ook kiezen om een ander stel (m/v of v/v te helpen). Wij hebben zelf hulp gehad van een bekende eiceldonor, en haar vrouw op haar beurt weer van een bekende zaaddonor. Onze kinderen kennen elkaar dus ook. Beide donoren zijn niet pas in beeld gekomen toen dit speelde, er waren al vriendschappen. Door te doneren aan een kliniek kun je wel weer meer stellen helpen. En je hoeft tussentijds geen band te onderhouden. Wellicht iets om over na te denken!
Wauw, heel gaaf dat je man dit overweegt! Wij hebben gebruik gemaakt van een donor en ik vraag me ook altijd af hoe het is voor ‘de vrouw van’ maar ook voor zijn ouders, broer/zus etc. ik hoop vooral dat zij dit zien als een “goede daad” omdat je een ander graag wil helpen met haar/hun grootste droom te verwezenlijken. Bij onze donor zat een motivatiebrief en daaruit bleek dat hij dit ook echt zag als een kans om een ander te kunnen helpen. Dat vonden wij zo’n fijne gedachte. Over 18 jaar zou ons kind contact kunnen zoeken (Deense donor). In Nederland is dit volgens mij vanaf 16 jaar en ik dacht dat dit dan via Fiom verloopt. Dus wel begeleid. Maar dit weet ik niet zeker hoor! mocht ons kind ooit contact willen zoeken, gaan we hem/haar hier zeker in begeleiden. Hoewel ik niet denk dat een kind een donor als vader zou zien, maar wel als zijn ontbrekende puzzelstuk die hem gemaakt heeft tot wat hij/zij is. Maar goed.. dit zijn mijn gedachten als wensmoeder. Niet als vrouw van nogmaals heel tof dat je man dit overweegt! Wij zijn onze donor in ieder geval eeuwig dankbaar. Zonder hem zou onze droom heel moeilijk uitgekomen zijn ❤️
Heel mooi dat je man dit overweegt. Ik snap je overpeinzingen wel. Wat ook nog kan is doneren via Meer Dan Gewenst. Een platform voor ouders met een kinderwens binnen de LHBT gemeenschap. De oproepen zijn verschillend. Van co-ouderschap, tot alleen een donor zonder (opvoedkundige) rol in het leven van het kindje. Anoniem is het nooit. Maar je weet wel aan wie je wanneer doneert. Dus geen ‘verassingen’. Succes!