Ik ben zwanger van mijn derde kindje en ik merk dat ik zoveel minder steun en aandacht ervoor krijg van mijn man. Ik vraag me af of dat herkenbaar is? Minder begrip als ik moe of niet lekker ben, met name. Nu was een wens voor een derde vooral iets waar ik mee kwam maar hij heeft er uiteraard ook mee ingestemd. Ik merk dat ik het toch wel lastig vind, ik voel me best alleen soms zo.
Wat vervelend zeg, juist een derde zwangerschap kan extra zwaar zijn omdat je al twee kinderen hebt rondlopen! Heb je het er al over gehad met je man, dat je zijn steun en begrip wel nodig hebt? Soms hebben ze het gewoon echt niet door namelijk. Ik ben ook zwanger van de derde, maar hier is het eerder tegenovergesteld. Mijn man weet nu wat er bij komt kijken en dat ik op een gegeven moment bijvoorbeeld niet meer kan stofzuigen of dat ik veel sneller moe ben. Bij de eerste was dat nog nieuw, maar nu merkt hij het uit zichzelf eerder op, is ook wel fijn . Ik zou hem wel zeggen dat je dit lastig vindt, dat hij het kind niet zelf draagt, maar jou wel kan helpen als het zwaar is. Je krijgt samen een kind en bent samen in verwachting! Niet samen zwanger, maar juist omdat hij dat niet is kan hij met andere dingen ondersteunen toch?
Hier ook niet zo steunerig hoor. Hij vindt me vooral irritant. Nou heeft ie daar wel een punt. Ik ben nogal heetgebakerd op het moment. Denk dat hij daardoor ook minder zin heeft om lief voor mij te zijn. Maar als ik moe ben of misselijk zorgt hij niet extra voor me hoor... hij zegt hoogstens ga lekker naar bed lieverd. Ghehe Verder is het hier in huis een beetje een dikke bende op het moment, wat hij niet gewend is. Als hij dan klaagt dan zeg ik gewoon; nou? Je hebt handjes vriend. En soms word ik gewoon ineens boos op mijn hele gezin tegelijk. Vaak gaan ze dan even heel hard lopen. Kan je er niet over praten? Hier gaat dat redelijk. Zijn inlevingsvermogen is niet erg groot. Maar doet zijn best op zijn manier. Denk dat het eigenlijk ook voor een deel gewoon echt aan mezelf ligt. Ik houd niet van dat poezelige. Denk dat ik daar ook weer heel chaggo van zou worden. Moeilijk mens dat ik ben met die hormonen. Hij kan het eigenlijk gewoon niet zo snel goed doen nu.
Heel herkenbaar.. Hier precies hetzelfde, totaal geen begrip en hulp. Hij vind dat ik maar loop te zeuren en dat alles zo rustig is thuis hij werkt toch zeker de hele week... Is best pittig met een tweeling van 4 en zoontje van 2 maar gelukkig nog maar een paar weekjes. Hoop dat we die halen zonder al teveel ruzie maar leuk is anders. Kunnen elkaar af en toe echt schieten en heb al meerdere keren gezegd ga dan alsjeblieft gewoon weg ik doe het zelf wel want heb toch niks aan jou je doet helemaal maar dan ook echt helemaal niks! Ja op dat zeuren na dan
Nee, totaal niet herkenbaar. Ik irriteer me juist aan mijn man omdat hij juist bijna alles overneemt, maar het dan niet op de manier doet die ik graag wil. Ik zou het wel bespreken. Hij was er immers ook bij toen de kleine gemaakt werd. En hij had ook nee kunnen zeggen.
Hier heel herkenbaar, terwijl je bij een derde juist wel wat extra hulp kunt gebruiken omdat je er al twee hebt rondlopen. Nou moet ik zeggen dat ik bij deze laatste zwangerschap ook wel enorm veel last van nesteldrang had. Tot aan het eind was ik nog bezig met poetsen ed. En ik had ook een ontzettend kort lontje waarbij vooral m’n man het moest ontgelden, dus misschien ontliep ie me stiekem wel een beetje Wat ik aan de ene kant wel heel jammer vond, maar aan de andere kant ook heel goed begrijp omdat m’n man zelfstandig ondernemer is, is dat ie in de kraamweek ook al weer heel veel gewerkt heeft. Aan de ene kant snap ik dat dus, toch weer wat geld kunnen verdienen, de kraamzorg is er, het is niet nieuw meer (je hoeft niet meer te leren hoe je een luiers verschoont, een kruikje maakt, een baby in bad doet). En voor hem is juist ook dat inkomen een vorm van voor ons zorgen.
Hoe grappig is dit. Wij noemen nr 1 ook ons wonder. (3 jaar bezig geweest) Nr 2 ons cadeautje (zonder mmm) Nr 3 een verrassing want ik was eigenlijk zo goed als onvruchtbaar verklaard in het ziekenhuis na een tumor in mijn eierstok eerder dit jaar. Hoe grappig
TO heb je er nog eens met je partner over gesproken? Gelukkig herken ik de ervaring niet. Wat ik wel merk, dat de zwangerschap op zichzelf minder nieuw is en dus minder 'leeft'. Maar dat geldt voor mijzelf net zo goed. Bij de eerste wist ik week plus dag, deze zwangerschap weet ik ongeveer de week. Man hier springt, voor zover mogelijk, actief bij. Dat moet helaas ook echt, maar gelukkig doet hij dat ook. Wel heeft hij mij gevraagd om mijn verwachtingen duidelijk uit te spreken, omdat hij sommige dingen niet ziet of belangrijk vindt. Geen probleem, ik kan best duidelijk zijn
Ja we hebben gepraat en toen ik net thuiskwam had hij zowaar voor het eerst ooit 2 wassen gedaan en verwerkt. Dus dat was wel fijn!