Hoi allemaal, 27-01-2020 ben ik moeder geworden van L. De eerste 2 dagen had ik een euforisch gevoel, ik was heel gelukkig. De dagen erna begon ik me heel somber te voelen. Ik had ook meerdere keren het gevoel van paniek. Ben ik wel een goede moeder? Voelt L wel dat ik van hem hou? Kan ik het moederschap wel aan? Ik voel me over het algemeen ongelukkig, maar ik heb wel momenten dat ik me gelukkig voel en die nemen ook steeds meer toe. Ik ben wel de hele dag bang dat ik me ongelukkig/paniekerig ga voelen en kan dat gevoel moeilijk loslaten. Dit komt ook omdat ik meerdere depressies in mijn leven heb gehad. Mijn man en de kraamzorg denken beide dat de kans heel groot is dat het kraamtranen zijn. Ik ben wel naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen naar de gynaecoloog die veel ervaring heeft met dit soort problemen om te kijken of het een postnatale depressie is. Morgen is de afspraak al en ben benieuwd wat zij ervan vindt. Ik ben benieuwd naar jullie ervaring met zowel kraamtranen als een postnatale depressie.
Ik heb in n andere topic over postnatale depressie ook gereageerd. Ik heb zelf ook last van negatieve gevoelens tijdens de eerste 3 maanden. Had ik bij mn zoontje ook. Nu minder erg, toen was t erger. Voelde me eenzaam, opgesloten, kon niet tegen t huilen en vroeg me af of ik t wel goed deed. Ik wijt t aan de hormonen en verkeerde verwachtingen (nienand kan je echt voorbereiden op de veranderinhen als je n kind krijgt). Kon wel van hem genieten hoor maar een depri gevoel overheerste. Elje kaart die ik kreeg met "geniet ervan" irriteerde me enorm, wat genieten?! Maar naarmate hij groter en makkelijker werd ging ik me ook beter voelen. Het heeft soms tijd nodig en het us heel normaal dat t geen blauwe of roze wolk is, het is een enorme verandering van wat je gewend was, je hormoonhuishouding verandert weer en je bent moe en prikkelbaar door slaaptekort en bv. Het wordt echt beter straks!
Bij de 2e enorm last van kraamtranen gehad. Maar de gevoelens die je omschrijft herken ik niet. Ik kon mijn baby absoluut niet loslaten de eerste dagen. Als iemand hem wilde vasthouden dan had ik de tranen al in mijn ogen, ook als mensen naar hem keken en wilde aaien. Tevens als ik even de deur uit ging, dan voelde ik me echt een leeuwin naar de baby. Ik huilde al bij het idee dat ik alleen naar de Appie moest en mensen met hun hoofd in de wandelwagen zouden gaan. Ik heb de eerste weken het bezoek ook echt vermeden en liefst zo min mogelijk last laten houden.
Ik had bij N. 1 dag (ik meen de 4e dag na de bevalling) met enorme huilbuien. Maar dat was eerder een gevolg van teveel fijne emoties tegelijk voelen, dan somberheid. Ik kan me zelfs herinneren dat ik de enorme waterval aan tranen die er uit me kwam lopen en ik niet tegen kon houden ook wel soort van grappig vond. Wat jij beschrijft is heel anders. Ik vind het echt ontzettend goed dat je zelf zo snel hulp zoekt, ondanks wat je man en kraamzorg zeggen. Ik heb bij een van mijn beste vriendinnen een postnatale depressie meegemaakt en achteraf hebben we allemaal signalen dat het niet goed ging te lang over het hoofd gezien. Combineer dat met een persoonlijkheid die perfectionistisch is en niet makkelijk hulp zoekt en dan duurt het veel te lang voor er hulp komt. Haar herstel duurde daardoor ook heel lang. Vertrouw op je eigen gevoel! Ow, en altijd als ik twijfel over of ik een goede moeder ben dan herhaal ik voor mezelf het mantra: "Die andere moeders doen ook maar wat" Is nog echt zo ook.