Zes weken geleden ben ik met 23 weken bevallen van een prachtig compleet meisje. Ik bleek al wat dagen weeën te hebben en toen ik in het ZH kwam had ik 2 cm ontsluiting. Ondanks dat ons meisje gezond was, ben ik twaalf uur later bevallen van haar en heeft ze de weg naar buiten niet mogen overleven. Het ZH kon/mocht/wilde niets doen ivm de leeftijdsgrens. Er is weinig gedaan in het ZH, waardoor we het minimale hebben aan uitslagen en info om een eventuele oorzaak te kunnen vinden. Het ZH waar ik bevallen ben zei dat het vaak in zulke situaties om een slappe baarmoedermond gaat. Een andere gynaecoloog gaf afgelopen week aan dat het in mijn geval waarschijnlijk met weeën begonnen is. Wanneer het bij mijn baarmoeder begonnen was dan zou het eerder zijn gebeurd en hadden daar niet direct weeën bij gekomen. Een cerclage zou een volgende zwangerschap dan niet mogelijk zijn voor mij. Aldus die gynaecoloog. Wie heeft er ervaring met vroeggeboorte, hoe ver in de zwangerschap was je en is er een oorzaak gevonden? Heb je vervolgens andere zwangerschappen aangedurfd? Voor vrouwen die in volgende zwangerschappen een cerclage hebben laten plaatsen, waarom was dat volgens artsen bij jou een optie? En zouden jullie uit eigen ervaring mij aanraden om toch meer onderzoek te doen naar een cerclage en proluton? Ik ben nog (lang) niet bezig met een volgende zwangerschap, weet niet of ik dat ooit aan durf. Maar het contact met gynaecologen ligt er nu wel dus maak ik er nu gebruik van, alleen erg lastig dat ze zulke wisselende dingen zeggen. Conclusie blijft: een zekere oorzaak is er niet gevonden. Het blijft gissen en een volgende zwangerschap zou gewoon erg spannend en risicovol zijn. Graag jullie ervaringen en advies, heb ik heel veel aan! Bedankt
Lieve Evia, Geen ervaring met vroeggeboorte, maar wil je wel heel veel sterkte en kracht toewensen. Wat ontzettend verdrietig dat jullie dochter niet bij jullie mocht blijven. Ik ben wel bekend met premature weeën. Deze begonnen met harde buiken. Ik kreeg bij mijn zoon weeën met 27 weken. Ik heb toen direct weeënremmers en longrijpers gehad. Ik ben godzijdank blijven hangen op ruim 3 cm ontsluiting. Mijn zoon is uiteindelijk met 36.6 weken geboren. Uit de kweek kwam dat ik een bacterie bij me droeg die onbehandeld weeën konden opwekken. Hier ben ik voor behandeld met medicijnen en heb toen geen harde buiken of weeën meer gehad. Ik heb de zwangerschap daarna veel baarmoederhalsmetingen gehad. Met 20 weken begonnen wederom de harde buiken. Meteen weer een kweek laten nemen en wederom werd deze bacterie aangetroffen ( kom maar niet op de naam), maar met veel rust, antibiotica en magnesium is het daarbij gebleven. Mijn dochter is met 41 weken geboren. Het verliezen van je kind ( ook hierin ervaring, maar niet door vroeggeboorte) is zo enorm traumatisch, en ik begrijp je angst. Volg je gevoel en neem alsjeblieft je tijd. Hier staat geen tijd voor. Als jullie er over een tijdje misschien wél aan toe zijn om voor een broertje of zusje te gaan, hoop ik met heel mijn hart dat het goed zal gaan. Nogmaals veel sterkte!
Dankje Diazz! Wat een verdriet ook voor jou en wat een verhaal. Hoe heb je het van 27 weken tot 36.6 kunnen rekken en redden? Volledige bedrust ook of alleen medicijnen? En bij jou hebben ze geen cerclage aangeraden?
Ik ben de eerste weken opgenomen in het ziekenhuis met volledige bedrust. Eenmaal thuis ook erg rustig aangedaan ( geen huishoudelijke taken, geen wandelingen, niet autorijden etc). Met 34 weken ben ik wat meer gaan doen en met 36 weken ben ik weer lekker gaan wandelen, winkelen, autorijden etc. Uiteindelijk braken met vliezen net voor de 37 weken, best netjes Bij mij is er geen cerclage aangeraden omdat mijn ontsluiting niets te maken had met een zwakke baarmoedermond maar ontstaan is door weeën. Toen de weeën geremd waren en de antibiotica aansloeg, stopte ook het ontsluiten. Eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal als wat jouw gyn je verteld heeft m.b.t het nut van een cerclage plaatsen. Maar misschien zijn er andere met een soortgelijk verhaal die wel baat hebben gehad bij een cerclage. Je zou je sowieso kunnen laten informeren over proluton injecties. Niet ikzelf, maar een vriendin heeft daar heel veel baat bij gehad. Zij is een kindje verloren met 21 weken, maar dankzij de proluton is ze Juni bevallen na precies 38 weken zwangerschap van een wolk van een dochter. Ze kreeg vanaf 16 weken tot ( dacht ik) 36 weken 1 keer per week een injectie in haar bil. Hoe gaat het verder met je? Lukt het je om er in je omgeving over te praten? Ik vond dat zelf heel erg moeilijk kort na het overlijden van ons zoontje. ( afgebroken Zwangerschap) Wat misschien bij mij meespeelde, is dat ik in oktober 2014 bevallen ben van ons zoontje, en in december alweer zwanger van onze dochter (banner). Hoewel ik erg dankbaar was/ben, stond de angst op de voorgrond. Ik stopte alles het liefst zover mogelijk weg. Ik pluk daar nu helaas de vruchten van. Wat kan het leven toch hard zijn he?! Zo verdrietig Ik leef echt enorm met je mee! Veel liefs
Ik heb het ook mee gemaakt vroeg geboorte en verlies, maar mijn verhaal ken je al. Als nog vrage hebt, je mag alles vragen. Dikke knuffel
Dankje Khloe Diazz, dankjewel, ik kan me jouw angsten ook zo goed voorstellen. Hoe kan je zulke dingen meemaken zonder van alles weg te stoppen? Ik merk psychisch en fysiek dat ik automatisch soms dingen weg stop, omdat ik niet alles tegelijk aan kan.. Of dat ik keihard een knop kan omzetten: even geen emoties. En dan kan ik heel zakelijk en bijna zonder emotie vertellen over wat er gebeurd is en hoe dat ging. Achteraf vind ik mezelf dan een zombie, maar dan ben ik wel blij dat ik weer een persoon het verhaal heb kunnen vertellen zonder in te storten. Men kan wel zeggen dat ik bij ze mag huilen, maar huilen doe ik nog altijd het liefst alleen. En de enkele keren dat het wel gebeurd dat ik in stort bij iemand, trek ik zo'n iemand direct mee. En dat geeft weer schudgevoel. Terwijl ik al schuldgevoel zat heb. Zucht zucht zucht.. Wat als....? Waarom...? En zo blijven we denken en vragen en doordraaien in een wereld waarvan ik wil dat 'ie gewoon even stopt..
Zo ongelofelijk herkenbaar. Ik kan mijn verhaal vertellen alsof het over een ander gaat. Alsof ik een zeer slechte film beschrijf. Ik denk dat het een soort beschermingsmechanisme is. Maar goed ook, want soms voelde de enorme leegte die hij achterliet haast groter dan mijzelf. En voel je ajb niet schuldig. Dit is zó ongelofelijk verdrietig, daar horen die tranen nou eenmaal bij, ook tranen van een ander. Want zij is iedere traan meer dan waard. En de wens om de wereld even stil te laten staan is ook zó herkenbaar. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor het oog zijn jullie met zijn tweeën, maar in het hart met zijn drieën. En hoewel ik hoop dat het leven straks weer wat meer kleur zal krijgen voor jullie, zal het altijd genieten zijn met een zwart randje.