Op 21 juni dit jaar kreeg ik te horen dat het hartje van ons zoontje niet meer klopte.. Ik was toen bijna 15 weken zwanger. Het heet officieel nog een miskraam maar dat woord kan ik niet uit m’n strot krijgen over ons perfecte kindje wat we in handen hadden. En hoewel we dit 3 maanden geleden niet zo snel hadden verwacht, zijn we nu heel erg blij met de positieve test die ik weer in handen heb! Nog nooit een teststreep gehad die donkerder is dan de controlestreep Alleen merk ik dat ik me heel erg afsluit om te voorkomen dat het me te hard raakt als het toch weer mis zou gaan. Ik vraag me af of dit gezonde zelfbescherming is of dat het te ver gaat. Waar ik normaal met een paar weken zwangerschap al een rompertje in huis heb, positiekleding bekijk online etc. heb ik nu heel erg zoiets van ‘eerst zien, dan geloven’.. Ik hoop en verwacht wel dat dit gevoel ergens na de 15 a 20 weken weg zal gaan. En ik weet ook wel dat gevoel niet per se goed of fout is. Maar ik ben heel benieuwd hoe anderen dit hebben ervaren; kon je er toch een beetje voor openstaan of niet? Ik heb overigens al hele fijne psychologische hulp, waarbij we ook mijn angst die door het hele gebeuren erger is geworden, aan gaan pakken. Daar heb ik wel vertrouwen in. Maar ik ben nu vooral benieuwd naar ervaringsverhalen.
Heel herkenbaar! Ik heb met 12 weken een missed abortion gehad en in juni een miskraam met 6 weken. Ik ben nu wederom zwanger ( heel snel al ) en ben erg terughoudend nog.
Heel herkenbaar. En eerlijk gezegd denk ik dat het heel realistisch is om de deur op een kier te houden. De kans dat het (weer) misgaat is nou eenmaal aanwezig en wij weten als geen ander hoeveel pijn het dan doet. Wij zijn afgelopen december onze zoon verloren. Ik had in maart weer een positieve test in handen. Hier heb ik de eerste 25 weken in een waas geleefd. Toen ik hoorde dat het wederom een jongen is dit keer, gaf het wel een soort rust, ik dacht namelijk al die tijd dat ik iets fout had gedaan of dat ik geen jongens kon maken. Ik was bij X. erg ziek en deze zwangerschap totaal niet dus dat geeft mij wel aan dat er helaas toch iets bij X. niet goed zat. Ik ben nu 31 weken en zelfs nu houd ik nog een slag om de arm en zijn elke eerste seconden van een echo zenuwslopend. Ondanks diverse EMDR-sessies blijft dit altijd een trauma.
Hier ook terughoudend hoor, dochter hebben we veel later pas wat verteld terwijl die toch dondersgoed weet dat dingen ook mis kunnen gaan. T21 en hart wat er mee stopte met 15 weken, miskraam, zvmk...eerst zien dan geloven. Wij vieren eigenlijk elk stationnetje wat we behalen: intacte zwangerschap goede nipt 13-14 weken echo (was ik proefpersoon geslachtsecho (ging mij niet om t geslacht meer of ie t nog deed met 16 weken...) 20 weken echo 24 weken 28 weken 34 weken 38 weken (hopelijk de oplevering) Ben nu 29 weken en zelfs nu reken ik me nog niet rijk, maar er is een gerede kans dat we straks een ukkepuk erbij hebben. (in de familie ook al eens misgegaan tijdens de bevalling door verkeerde overdracht). Babykamer had ik pas veel later in orde gemaakt (stond de werkkamer in) als mobiliteit geen issue had geweest. Maar die staat inmiddels nu zo goed als klaar, afgelopen vrijdag wiegje vast neergezet en onder bouwfolie ingepakt (tegen het stof). Boel ligt ook al gewassen en gestreken ingepakt in een donkere opbergdoos met clipdeksel klaar. Ledikantje die ik bij de ikea had gehaald ligt nog wel in de doos onder de bank hier, die kan altijd retour mocht t nodig zijn.
Heftig hoor, om te lezen dat je er nog zo in staat al ben jij al zo’n eind (vanuit mijn perspectief). Maar ook wel heel begrijpelijk met zoveel ellende achter elkaar.. Goed idee om inderdaad maar gewoon van mijlpaal naar mijlpaal te leven.. Ik kijk nu inderdaad (met spanning) uit naar de vroege echo, en daarna zal het de termijnecho zijn en dan weer de controles. Maar wat @bozoe zegt, herken ik helaas ook. Dat slechte nieuws wat ik kreeg, met alleen mijn dochtertje erbij, dat is denk ik wel echt een schok geweest die een paar krassen achtergelaten heeft. Ik had 2 weken geleden een echo van mijn borst omdat ik dacht dat die anders aanvoelde (gelukkig helemaal goed), maar ik kreeg dus echt een halve paniekaanval toen ik daar alleen in die kamer op de radioloog lag te wachten. Ik had in m’n hoofd al helemaal afgespeeld dat ik weer slecht nieuws ging krijgen bij deze echo, ook al was het heel wat anders. In mijn hoofd bestond eigenlijk niet de optie dat het ook mee kon vallen, was dus ook erg verbaasd en opgelucht Dat is wel echt iets wat ik met de psycholoog ook op wil gaan pakken, al zal het evenwel spannend blijven bij elke echo/onderzoek. @Malbec Ook ontzettend heftig zeg, hopelijk hebben we nu allebei een goede zwangerschap, al zal onbezorgd wel niet meer lukken Dankjewel voor jullie ervaringen!
Moah, denk dat je al eens eerder had gelezen dat we hier twee lopende risicocalculatoren zijn. Dus we hebben er niet echt "last" van, het is gewoon zoals wij zijn. Die rose wolk heb ik nooit gehad en verwacht m ook echt niet, daarvoor zitten wij teveel in de analytische kant, zou me wel heel erg zorgen maken als ik m wél had! De aardbeien kinderchampagne is een leuke om mee te vieren. Niet onaardig te drinken, heb je toch wat te ploppen en de anderen kunnen lekker meedoen. Vier de kleine stapjes anders wordt de weg heeeeeeeeel lang. En prop gewoon een geslachtsecho er tussen na die 15 weken anders blijf je met die spanning zitten tot aan de 20 weken. 13-14 weken echo krijg je nu ook volgens mij, dus dat is misschien wel een hele geruststelling en daar is ONWIJS veel op te zien, zeker qua hartje.
Haha ik moet weer erg lachen om je eerste stukje, lopende risicocalculatoren Ik heb inderdaad pas met de verloskundige al besproken dat ik een extra echo krijg tussen de vroege en termijnecho, dus rond 9 weken o.i.d. En dat ik daarna iig tot ik de baby ga voelen ook telkens tussen de vierwekelijkse controles door een keer extra mag komen om puur even hartje te luisteren ter bevestiging. Dus dat is een fijn idee! Dat er ‘maar’ 2 weken tussen zit dan telkens.. Ja, wat is die 13 weken echo nou precies? Een soort 20-weken echo maar dan eerder? Is dat altijd icm NIPT of niet?
Heel herkenbaar hoor. Na 4 miskramen via pgd blijvend zwanger geraakt. Ik heb het de hele zwangerschap moeilijk gehad. Het vertrouwen is nooit helemaal gekomen. Genieten ging met vlagen, ik had veel dagen dat ik zeker wist dat we haar kwijt zouden raken. Ik heb het per dag bekeken. En nu ze er is geloof ik het pas echt.
Vanaf 1 september zijn ze die gaan draaien, soort hele vroege 20 weken echo al kan je niet alles zien wat er op een 20 weken wel te zien is (hersentjes bijv moet nog een heel stuk bijgebouwd worden) https://www.pns.nl/13-wekenecho Ik zat dan niet in die studie, ik was proefpersoon om een echoscopiste die 20 weken echo's deed te helpen bijscholen voor de 13-14 weken echo's in t EMC. Bij mij waren ze dan ook 1.5 uur bezig met twee echoscopistes, eentje die de ander opleidde. Wel super interressant om te horen en ronduit fascinerend wat je allemaal van een ukkepuk guppy kan zien. En ook het gezucht dat die kleine weer raaaaaaazendsnel uit beeld verdween "jaaaaa maak het me maar weer lastig...blijf nou hieeeeehieeer we willen je mooie hartje zien! Goeeeedzo". Is natuurlijk wel een bloedserieus onderzoek maar de frustratie dat die kleine zo raaaaaazend snel uit de voeten was vond ik uiterst vermakelijk. "Zo was zn grote zus ook, ik hoef geen DNA test wat dat betreft". Dat zijn dan weer mijn feest momentjes.
Als eerste gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap. Ik begrijp je gevoelens een beetje. Ik heb inmiddels 4 miskramen achter de rug en gelukkig ook 2 gezonde kinderen. Sinds mijn tweede miskraam (was met 12 weken zwangerschap) bescherm ik mezelf tegen het verdriet dat weer kan komen. Dus doe ik gewoon of ik niet zwanger ben. Helaas net weer een heftige miskraam achter de rug, maar ik merk ook dat het me helpt. Doordat ik gedaan heb of ik niet zwanger was, geen plannen heb gemaakt, zo min mogelijk er over heb nagedacht, het tegen niemand heb verteld, hoef ik nu geen afscheid te nemen. Je hoeft het niet te doen als ik, maar voor mij werkt dit het beste. Ik neem mezelf in bescherming, niemand anders kan dat doen.
Joh, dat zijn er ook echt heel veel. Is er een reden gevonden of is dat niet onderzocht? Ik merk dat ik zelf een beetje in dubio zit wat ik wil. Ergens voelt het ook alsof dit kindje verdient dat ik er wel ‘in geloof’ zeg maar. Klinkt raar misschien Maar anderzijds ga ik sowieso wel meer afstand houden dan eerder en nog niks kopen tot een week of 16 a 20..
Gefeliciteerd met je zwangerschap! ♡ Ik heb voor mijn derde zoontje een miskraam gehad bij 6,5 week en dat maakte iets verliezen bij mij ineens ook een echte optie. Tel daarbij op dat ik sowieso veel te goed weet wat er allemaal mis kan zijn en gaan en mentaal niet zo goed doe op hcg (angst + dwang), en ook ik heb in dat opzicht de hele zwangerschap niet 100% beseft dat er echt nog een kindje kwam. Pas toen ik in de bevalkamer kwam en dat bedje zag staan vóelde ik het (en werd toen met heftige weeën heel snel terug getrokken naar het hier en nu ) Ik wil mijn miskraam niet vergelijken met jouw ervaring, maar wel dat dat afstand nemen herkenbaar is. Ik wilde dat alleen ook weer niet echt, dus heb wel dingen gekocht en aan yoga gedaan. @Loveischocola is haar eerste zoontje in haar zwangerschap verloren en ik heb heel veel bewondering gehad voor hoe zij daarmee om ging: juist wel houden van je kindje zo vroeg, want hij/zij verdient ook nu jouw liefde. Misschien kan zij dat beter verwoorden.
Ik vind het ook een mooie gedachte hoor: dat je er in wil blijven geloven en in jouw geval begrijp ik dat ook wel. Misschien is het ook een kwestie van op je gevoel afgaan. Nee, nooit laten onderzoeken. Dat mogen we wel, maar omdat ik ook twee gezonde kinderen heb, voel ik die behoefte niet zo. Wel staan er afspraken dat ik bij een missed abortion direct gecuretteerd moet worden, omdat ik zo ontzettend veel bloed verlies vanwege weefsel dat vast blijft zitten. Ik weet lichamelijk meer van een miskraam dan van een bevalling. Zo snel weer zwanger zijn is ook emotioneel heel zwaar. Ook qua hormonen. Goed dat je hulp daarbij hebt!
Ten eerste gefeliciteerd met je nieuwe wondertje! Zwanger zijn na verlies is enorm dubbel. Ik heb een MA gehad met 9 weken, zwangerschap erop is mij zoontje met 39,5 overleden in mijn buik. Een half jaar later was ik zwanger van H. Ik heb ondanks alle angsten enorm genoten van de zwangerschap, en alles er om heen. H verdiende dat natuurlijk, en stel dat het weer mis zou gaan had ik tenminste genoten, mooie buikfoto’s. De bewegingen ect. Uiteindelijk is dat bij R ons eerste zoontje de herinneringen die ik heb plus de veels te korte tijd erna eventjes natuurlijk. Bij elke goeie echo vierde we het met wat lekkers! Zondag’s luisterde we ff met een doppler en ook alleen dan en niet bij twijfel of minder voelen of wat dan ook. Veel praten erover samen. Ook kan ik Hiske Kuilman aanraden ze schrijft hele mooie blogs over verlies en gft cursussen als je wil. Jou mooie wondertje verdient alle liefde en aandacht. Zorg goed voor jezelf, praat erover indien mogelijk. Ook met de zorgverlener voor bv extra controles. Maar vertrouw ook op je lichaam, je lichaam kan een zwangerschap uitdragen dat weetje. Ik wist dat ik tot 39,5 week zwanger kon zijn alleen door de onderzoeken van de placenta van R mag ik niet langer dan 37ste week doorlopen. knuff
Super bedankt voor het delen van je ervaring! En wat mooi, hoe jullie het benaderd hebben. Zo zou ik dat ook wel willen doen. Ik merk nu nog dat ik in een soort tweestrijd ben of ik het toe mag laten van mezelf zeg maar.. Hopelijk lukt dat wat meer na een paar goede echo’s.
@paardebloem Dat hoop ik ook voor je, het maakt heel sneu gezegd het allemaal wel wat makkelijker. En hoe de vorige zwangerschap verliep zegt niks over deze gelukkig! Heb je t laten onderzoeken? Of gewoon domme pech
Dat probeer ik me ook voor ogen te houden inderdaad. Ja, de placenta en navelstreng lieten geen afwijkingen zien. Ons zoontje zelf hebben we niet voor obductie laten gaan. Hij zag er overigens helemaal gaaf en normaal uit, ook volgens de artsen. En het bloedonderzoek heeft ook niks uitgewezen. Erfelijkheidsonderzoek hebben we ook achterwege gelaten omdat we 2 gezonde kinderen rond hebben lopen.
Ja, ergens maakt dat me angstig, want dat betekent dat het elke zwangerschap op elk moment nog een keer kan gebeuren. Anderzijds geeft het me wel rust dat er niet iets is wat duidelijk een risico vormt, de kans is dus nog steeds heel groot dat het goed gaat als ik rationeel nadenk..
Kans is sowieso vaak groter dan goed gaat dan fout. Maar heb je soms niks aan! Bij mij was er een eventuele risico voor nog een keer maar precies hoeveel percentage wisten ze niet dus daarom eerder gehaald