Ervaringsverhalen postnatale depressie

Discussie in 'Na de bevalling' gestart door Wolky84, 16 dec 2018.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    Lieve mama's,

    Ik ben op zoek naar mama's die ook een postnatale depressie hebben meegemaakt.

    Na de bevalling van mijn zoontje wist ik al vrij snel dat het mis was. Los van dat alles nieuw is en je hele leven op zijn kop staat, herkende ik mezelf totaal niet meer. Na het stoppen met de borstvoeding bij 7 weken, ging het helemaal mis. Ik reageerde extreem op de hormoonwisselingen.

    Om een lang verhaal kort te maken; ik belandde in het meest zwarte gat dat ik me kan voorstellen.

    Op dit moment gaat het wel iets beter en ik krijg de zorg en steun die ik nodig heb. Toch voel ik me heel eenzaam en vaak niet begrepen. Wat ik ook snap; ik begrijp het zelf soms niet eens.

    Ik heb wel contact met mama's in dezelfde situatie maar eigenlijk zou ik heel graag in contact komen met mama's die juist uit die situatie zijn. Ik denk namelijk dat positieve ervaringsverhalen mij enorm kunnen helpen.

    Wie wil mij hierbij helpen door haar ervaringsverhaal met mij te delen en misschien af en toe wat privé berichtjes te sturen ofzo?

    Liefs
    Wolky
     
  2. Lovebabys

    Lovebabys Actief lid

    13 nov 2009
    462
    383
    63
    Vrouw
    Lieve wolky84

    (Wij zaten samen in het groepje uitgerekend in september)

    Geloof het of niet maar ik kwam nu dus online omdat ik precies dezelfde topic wilde openen.
    Wat jammer dat je dit ook ervaart. Bij mij begon het 2 a 3 dagen na de bevalling, ik kan er niet eens aan terug denken zonder kippenvel te krijgen. Bah bah bah wat een vreselijke kraamweken waren het. Ik slik nu medicatie wat mijn angsten wel wat onderdrukt en mij rustig houd.

    Het ergste van alles vind ik nog wel dat ik 10 jaar bezig ben geweest om zwanger te worden. Ik wilde het zo graag en ineens was het zover en toch voelde ik niet wat ik dacht te voelen.
     
  3. a2cmieux

    a2cmieux Niet meer actief

    Lieve @Wolky84

    Je mag mij best pb sturen. Ik heb ervaring met een postnatale depressie. Mijn zoon is intussen 3 en het gaat over het algemeen erg goed met mij:).
     
  4. elliepellie

    elliepellie Fanatiek lid

    28 jun 2014
    1.887
    1.011
    113
    Vrouw
    Pedagogisch medewerkster
    Venlo
    Bij de eerste wist ik dat het niet goed was na 3 dagen.... kraamtranen zeiden ze... het ging niet over en na 6 weken was ik aan het googelen hoe ik er “het beste uit kon stappen”. Heel heftig en ik hen toen gelijk aan de bel getrokken! Na 6 maanden ging het beter en na een jaar was ik weer mijzelf.... als ik aan die tijd terug denk krijg ik al tranen in mijn ogen.... het heeft erg veel gevergt van mij en mede erdoor is mijn huwelijk gestrand....

    Bij mijn tweede (met huidige man) bij nieuwe VK en kraam aangegeven dat ik een PPD heb gehad. Die hebben mij scherp in de gaten gehouden. Gelukkig is een PPD dit keer bespaard gebleven!

    Als je wat wilt weten mag je een PB sturen
     
  5. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    Hey meis!
    Yes dat weet ik nog! Heb je op 22 okt ook nog een berichtje gestuurd maar misschien heb je die nooit gezien?

    Welke medicatie heb je nu? Ik ben vandaag begonnen met fluoxetine; vind het heel spannend. Was nog een heel gedoe rondom mijn medicatie dus heeft allemaal best lang geduurd voor ik dat dus kreeg. Het zullen nog een paar lastige weken worden maar daarna hoop ik dat het snel iets beter gaat.

    Bij mij begon het ook meteen na de bevalling. Eerste dagen dacht ik nog: hoort erbij, komt wel goed. Maar al vrij snel wist ik dat dit niet normaal was wat ik voelde dus toen heb ik ook gelijk aan de bel getrokken.

    Het is echt erg he? Maar meid, we kunnen er niks aan doen; dit hadden we nooit kunnen voorkomen!

    Als je het leuk vind kunnen we via PB ook lekker verder kletsen?
    Kijk maar meid, ik ben er in ieder geval voor je!
     
  6. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
  7. Lief

    Lief Fanatiek lid

    26 sep 2007
    3.163
    614
    113
    Het komt goed, maar echt!! Als ik er door gekomen ben kom jij dat ook :)

    Ik knapte ook goed op door de medicatie, heeft me echt geholpen (andere dan jij maar dat maakt niet uit). En gesprekken uiteraard. Ik ben zelfs na mijn gewone verlof weer aan het werk gegaan, dat had ik me de eerste weken niet kunnen voorstellen.. of het slim was is een tweede haha. Neem je tijd is dus mijn tip!
     
  8. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    Lief, fijn dat je reageert! Doet me echt goed en geeft hoop!
    Ik ga ook weer gewoon aan het werk. Denk namelijk dat het ook gaat bijdragen in mijn herstel. Daarnaast ben ik zelfstandig ondernemer dus ik kan ook niet veel langer wegblijven; mijn team rekent ook op mij. Gelukkig weten ze ervan hoor, dus ik ga niet gelijk volle bak aan de slag maar rustig aan opbouwen. Dus goede tip die ik zeker ter harte neem!
     
  9. Oceanna

    Oceanna Fanatiek lid

    12 okt 2015
    3.438
    1.423
    113
    Vrouw
    ik zit zelf ook nog in een ppd en zag je topic voorbij komen. nu lees ik dat een aantal van jullie aan de medicatie zitten. ik heb daar zelf nog problemen mee om dat aan te vragen. zou ik dat toch moeten doen?

    sorry ik wil je topic niet kapen maar zit gewoon met deze vraag. en vind het zonde om daar nieuw topic voor te openen. als je wilt mag je mij ook pb'en.
     
  10. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    Hey meis! Natuurlijk kaap je het topic niet; hartstikke goed dat je het deelt toch?!

    Of medicatie bij je past is natuurlijk heel persoonlijk. In mijn geval is mijn PPD 80% hormonaal en 20% karakter. Dus ik kan praten als brugman maar daar los ik die 80% niet mee op. Omdat ik ook PMDD heb, wilde ik na mijn zwangerschap sowieso gaan kijken naar medicatie. Dus voor mij was de stap in principe vrij snel gemaakt. Al vond en vind ik het nog steeds allemaal erg spannend. Je gaat zoiets natuurlijk niet met plezier slikken....

    Heb je wel hulp bij je PPD?
     
    Oceanna vindt dit leuk.
  11. Oceanna

    Oceanna Fanatiek lid

    12 okt 2015
    3.438
    1.423
    113
    Vrouw
    ik praat met de poh-ggz van de huisarts. er is voor mijn weke-delenreuma wel eens antidepressiva voorgesteld dus zou dan wel dubbele werking hebben.
     
  12. kleinepien

    kleinepien Fanatiek lid

    1 mrt 2013
    1.363
    1.416
    113
    Vrouw
    Oost-Groningen
    Ik heb na de eerste een postnatale depressie gehad, die toen niet als zodanig werd herkend.
    Na 8 weken op de automatische piloot, vroeg ik me af wanneer iemand die baby nou es zou komen ophalen. We hadden een huilbaby, ik had het gevoel alsof ik niks goed deed.
    Toen het besef kwam dat DIT nu ons leven was, gleed ik echt langzaam steeds verder af.
    Ik heb zelfs in de nacht naast slapende dochtertje gestaan en me afgevraagd of het nou eigenlijk ook alweer een jongen of een meisje was. Op dat moment was ik het compleet kwijt. Ook haar naam enzo.
    En rare gedachten die door mijn hoofd dwaalden (overigens nooit met daadwerkelijke plannen om er iets mee te doen). Maar terwijl ik met huilende baby de trap af liep, me afvragen "als ik dr nu laat vallen, zou ze dan in 1klap stil zijn?".
    Pas ruim 2 jaar later kwam ik bij de psycholoog terecht, omdat ik na mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe baan compleet instortte in de auto. Ik overwoog serieus om mijn auto tegen de eerstvolgende boom te rijden.
    Maar ik heb de auto stil gezet en eerst een kwartier hysterisch zitten huilen.

    De volgende dag direct hulp gezocht en daaruit kwam naar voren dat ik al een hele tijd een langslepende depressie had, die na de bevalling was begonnen.

    Nu, 5 maanden na de geboorte van de tweede, ben ik weer hyper-emotioneel en ontzettend snel geïrriteerd. Ik heb vrijwel geen lontje en ontplof om het minste of geringste. Maar ik geniet wel van leuke dingen, kan me ook echt verheugen op leuke uitjes of dingen doen met de kinderen enz.
    Ik denk nu dus niet aan een depressie maar eerder iets richting overspannen oid. 2 januari weer terug naar de psych, kijken wat die ervan zegt.
     
    Oceanna vindt dit leuk.
  13. Loveloes

    Loveloes Niet meer actief

    Hoi,

    Ik wil je wel pb doen hoor.
    Hier helaas 2x gehad.

    Zorg voor goede begeleiding en evt medicatie.
    Zelf heb ik begeleiding gekregen vanuit een pop poli en dat kan ik je van harte aanbevelen.

    Sterkte. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, maar echt: het wordt beter!

    *Knuffel*
     
    Oceanna vindt dit leuk.
  14. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    @kleinepien Heftig en herkenbaar! Ik was ook behoorlijk van het padje hoor....dat punt van die auto en die boom ken ik ook....ik ging er thuis gewoon vandoor, helemaal niet verstandig en al helemaal niet slim om dan in de auto te gaan zitten. Maar ja, dacht ik echt niet bij na, boeide me op dat moment ook echt niet. Hoe erg dat ook is. Ik wilde alleen maar weg, niks meer voelen en dat alles stopte....brrrr krijg er nu weer kippenvel van.

    Wat enorm knap ook dat je dan toch voor een tweede durfde te gaan.....
    En wat goed dat je de 2e toch weer even langs gaat; lijkt me heel verstandig!

    @Loveloes Bij de POP kon ik niet meer terecht. Ik hier maar tot 6 weken na de bevallen en zoontje was toen 7 weken. Dus zodoende ben ik bij het GGZ terecht gekomen. Maar da's op zich ook prima. Ik stuur je nog even een PBtje!

    Bedankt voor al jullie lieve reacties; echt heel fijn om te kunnen spiegelen....
    Inmiddels zit ik ruim een week aan de anti-depressiva. Het is pittig ivm bijwerkingen maar we houden moed.....
     
  15. katrienmessens

    29 dec 2018
    7
    4
    3
    Vrouw
     
  16. katrienmessens

    29 dec 2018
    7
    4
    3
    Vrouw
    Hallo mama's en papa's,

    Mijn naam is Katrien. 9 jaar geleden werd ik getroffen door een postpartum depressie. In mijn geval was het eigenlijk een peri partum depressie, dit wil zeggen dat mijn depressie begon voor de geboorte van mijn zoon. Na 8jaar vechten tegen schuldgevoel, frustratie, schaamte, verdriet, onbegrip enz... heb ik dit allemaal achter mij kunnen laten en geniet ik nu, zonder deze rugzak vol emotie en gevoelens, van mijn moederschap.

    Tijdens deze periode heb ik meerdere keren het internet afgezocht, op zoek naar hulp. Steeds kwam ik op websites die beschreven wat een postpartum depressie was. Maar ik kreeg daarbij niet de hulp waar ik naar op zoek was. Ik was op zoek naar begrip, hulp in mijn regio. Gepaste hulp. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar 2 verschillende psychologen. De eerste 2 psychologen hebben mij dezelfde behandeling gegeven als voor een persoon met een depressie, niet een postpartum of een peri partum depressie. Wat wel een heel groot verschil is. Mijn 3de psycholoog was een emdr therapeut. Deze had mij wel al op het goeie pad gezet en de oorzaak van mijn peri partum depressie aangekaart. Maar nog steeds zal ik vol schuldgevoel, schaamte, verdriet, frustratie enz.. Dit gevecht bleef ik voeren. Ik voedde ook mijn kinderen daarmee op. Ik ging hun over beschermen, vond dat ze al genoeg geleden hadden. Vooral mijn oudste zoon. Ik wou hun niet meer "beschadigen". Jaren heb ik geprobeerd mezelf te bewijzen voor mijn omgeving. Ik ging mijn huis bijvoorbeeld dwangmatig op orde houden. Ik wou tonen aan iedereen dat ik het wel aan kon. Dit eindigde in een burn-out. Ik was volledig op. Maar op dat moment had ik nog niet helemaal door dat het nog steeds daar aan lag. Tot ik opnieuw doorverwezen werd naar een therapeut. Deze keer was het een therapeut die ook mindfulness gaf. Ik heb toen met veel tegenzin en tegenwerking mindfulness gevolgd. Dat heeft eindelijk een punt gezet achter mijn gevecht. Ik zag in dat ik niet meer hoefde te vechten tegen de schuldgevoelens, onbegrip, frustraties, schaamte enz.. ik zou dat toch niet winnen. Het ging niet meer over vechten maar over aanvaarden, het een plekje geven. Het is wat het is. Ik leef nu in het nu en geniet van mijn moederschap. Tijdens heel die periode van 8jaar stond mijn man steeds aan mijn zijde. Het was niet makkelijk voor hem, meerdere periodes moest hij zich aanpassen en op zijn tenen lopen. De weg glad strijken. Dit is een gewoonte geworden van hem die we nu aan het wegwerken zijn. Want hij had een zekere rol op zich genomen, zijn gedrag paste hij volledig aan aan mij. Wat dan ook frustrerend was voor mij omdat het op deze manier in stand werd gehouden. Een postpartum depressie heeft grote invloed op een gezin. Als ik in het begin onmiddellijk de gepaste behandeling had gehad voor een postpartum depressie hadden we misschien niet 8jaar lang met deze problemen hoeven rondlopen. Inmiddels ben ik met een opleiding begonnen, namelijk NLP. Hiermee wil ik gezinnen helpen, ook met behulp van mindfulness, begrip, eigen ervaring. Het is mijn doel om via deze weg mensen samen te brengen. Ik wil ook in de toekomst een praatgroep starten in Zeeuws-Vlaanderen en omstreken om ervaringen te delen en indien nodig de nodige tools te geven om verder te gaan met de moederschap.
     
    Oceanna en 14januari vinden dit leuk.
  17. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    @katrienmessens Bedankt voor het delen van jouw verhaal! Wat een heftige jaren zeg.....Maar wat knap en bijzonder dat je hier nu zelfs je werk van gaat maken! Kan me er iets bij voorstellen want die gedachte is ook door mijn hoofd gegaan. Ik heb me zo eenzaam gevoeld en soms nog. En dan ga je inderdaad zoeken en vind je tal van informatieve sites en dat is fijn maar het helpt verder niet in je herstel. Ik mis echt aansluiting bij anderen. Want dames die ik ken die ook net een kindje hebben, hebben geen postpartum depressie. En ook denk ik dat een "gewone" depressie toch heel anders is dan een postpartum depressie. Natuurlijk is er grote overlap maar het zijn toch wel de nuances die voor mij het verschil maken. Want in mijn geval is 80% van mijn depressie hormonaal. Dus met alleen praten kom ik er sowieso niet. Natuurlijk speelt karakter ook zeker een rol en daar helpt praten zeker bij. Maar je moet niet willen graven in mijn verleden want dat heeft er echt niks mee te maken. Ik heb geen issues verder. Ben normaal super vrolijk, energiek, positief.....
    Niemand begrijpt wat ik meemaak. Behalve online. Maar online is online. En offline heb ik wel gesprekken met professionals maar die zijn allemaal alweer vergeten hoe heftig een baby'tje krijgen sowieso al is.

    Hoe dan ook; ik denk dat er zeker behoefte is aan specifiekere hulp. Alleen heb ik echt geen ambities om fulltime mensen te gaan coachen en begeleiden. Maar als ik in de toekomst ook maar iets bij kan dragen dat 1 andere nieuwe mama in dezelfde situatie zich minder alleen voelt, dan is dat al perfect. Zodra ik er klaar voor ben ga ik er eens over nadenken wat ik daarmee kan....
     
    katrienmessens en Oceanna vinden dit leuk.
  18. katrienmessens

    29 dec 2018
    7
    4
    3
    Vrouw
    @Wolky84 Praten is sowieso al een hele goeie, zeker als het bij mensen zijn die begrip tonen en gewoon even luisteren. Het deed mij veel pijn toen mensen tegen me zeiden dat ik toch wel een brave baby had, dat ze niet snapten waarom ik zo deed. Dat ik wat meer geduld moest hebben, of dat baby's hebben nu eenmaal zwaar is. De onbegrip van anderen. Sommige mensen willen wel helpen maar kwetsen onbedoeld met hun woorden. Zoals je schrijft is het bij jou 80% hormonaal. Dan hoef je inderdaad niet diep te graven. Alhoewel dat de overige 20% wel de moeite kan zijn om te onderzoeken. In de meeste gevallen is het niet enkel hormonaal. Herstellen van een postpartum depressie is een persoonlijk proces waarbij de steun van anderen onmisbaar is. Het mag niet ontkent worden of gebagatelliseerd worden. Mensen met een postpartum depressie moeten meermaals horen dat er echt een eind aan komt. Het is een depressie met een gunstige prognose.
    Misschien een idee voor jou om toch een oproep te doen in je nabije omgeving om met moeders en of vaders te praten die dit ook voelen. Erkenning en begrip,... Veel vragen we eigenlijk niet he.
    Het komt sowieso allemaal goed.
    groet katrien
     
    Oceanna vindt dit leuk.
  19. Oceanna

    Oceanna Fanatiek lid

    12 okt 2015
    3.438
    1.423
    113
    Vrouw
    Dit is echt een probleem voor vele. Ik krijg nu ook vaak te horen over mijn jongste dat hij zo veel lacht en zo'n vrolijke jongen is. Ja nu wel maar zijn eerste 9 maanden veel gehuild. Toch ondanks een ingeleide bevalling een verrassing. Dacht dat ik pas een dag later ingeleid zou worden. En kraantjes en die overgegaan zijn in een depressie. Maar vroeger was ik ook al snel met negatieve gedachten.
     
    katrienmessens vindt dit leuk.
  20. katrienmessens

    29 dec 2018
    7
    4
    3
    Vrouw
    #20 katrienmessens, 29 dec 2018
    Laatst bewerkt: 29 dec 2018
    @Oceanna
    @Oceanna Daarom is het o zo belangrijk om met mensen te praten die kundig zijn hierin of ervaring hebben. Ik had ook een vrolijke baby, maar ik dacht constant: het is wel een wezentje die alles vraagt wat ik niet kan geven! De schuldgevoelens die daarbij komen zijn niet te bevatten. Het vele maanden huilen van je baby valt echt niet mee. Je kan geen kanten op. Het feit dat je bevalling als een verrassing kwam kan al een aanleiding geweest zijn voor de gevoelens die je nu hebt. Je mag je zo voelen, het is ok. Je kan er niets aan doen. Praat met mensen, huil en weet dat het voorbij gaat. Dat je vroeger al snel negatieve gedachten had, kan ook een mede-trigger zijn. Hieraan kan je mee aan de slag voor in de toekomst. Het is niet helpend voor jou om negatieve gedachten te hebben. Maar laat eerst deze postnatale depressie voorbij gaan, als je licht ziet aan het eind van deze tunnel, wat ZEKER komt. Ga dan misschien aan de slag met je negatieve gedachten? Het is al heel erg goed dat je je daar bewust van bent.
    Het komt goed, groet katrien
     
    Oceanna vindt dit leuk.

Deel Deze Pagina