Na een paar rustige dagen is de volgende bom weer gebarsten. Gisteren is omze kinderkamer geleverd en mijn vriend vertelde heel trots aan zijn moeder dat de meubeltjes er waren. FOUT, FOUT, FOUT!! Van het ene op het andere moment deugde helemaal niks meer, Gelukkig was ik er niet bij aanwezig maar wat ik van mijn vriend en later mijn schoonzus te horen kreeg was al meer dan genoeg. Mijn vriend en ik schijnen ons veel beter te voelen dan hun, wij zien hun als minderwaardige levensvormen, wij zijn ondankbaar en oja ik ben ontzettend arrogant en betrek hun totaal niet bij mijn zwangerschap. Ik kan al een paar weken slecht lopen en bukken gaat al helemaal slecht zodat ik als onze hond in de tuin speelt en eens wat doet dit niet altijd meteen kan opruimen. Wij hadden dit al uitgelegt en mijn vriend ruimt als er wat ligt het altijd meteen op als hij thuis komt, maar volgens SM kijk ik lachend naar wat onze hond doet en loop er vervolgens vrolijk bij weg Dit is dus nog nooit gebeurd, pff alsof ik het zo leuk vind dat ik niet alles meer kan doen, maar goed dat is dus arrogant gedrag van mij. vervolgens kwam er nog uit dat het belachelijk was dat wij een nieuwe koelkast wilden kopen omdat wij zo gratis een kleine van een ander familie lid konden krijgen. Probleem is alleen dat die meer als 2 uur bij ons vandaan wonen en dat ding oud en echt ini minie is, wij hebben hier dus ook vriendelijk voor bedankt. Vlak hierna een heel gesprek gehad met schoonzus die ik ook duidelijk heb gemaakt dat voor mij alle lol er zo wel vanaf is. dat ik graag normaal met sm over mijn zwangerschap en alles wat daar bij komt kijken had willen praten maar dat ik er nu echt geen zin meer in heb omdat toch alles wat ik zeg of doe fout is. 2 uur daarna kwam sm ineens buiten om mij te vertellen dat ik mij er maar niks van moest aantrekken en dat hoewel zij over sommige dingen die wij doen kwaad is wel onze gang moeten gaan. Op mijn opmerking dat het voor mij niet leuk is dat zij steeds kwaad wordt en dat dit voor mij veel lol verpest reageerde ze met veel onbegrip, ik kan ja maar mijn eigen gang gaan..... Mijn vriend en ik proberen het nu echt maar te negeren maar leuk is anders. Ik betrap mijzelf erop dat ik steeds meer rondloop met het idee dat ze straks zich wel heel rustig mogen houden omdat ze anders bij ons kind uit de buurt kunnen blijven. Ik vind dit eigenlijk heel erg want fam is heel erg belangrijk voor mij, maar er zijn grenzen..
Goh....dat is toch ook geen situatie zo. Het levert je een ebrg stress op en die kun je niet gebruiken. Rare boodschap ook: trek je er niets van aan...maar wij zijn boos op je hoor! Brrr ..ik hoop, dat je er op wat voor manier dan ook wel wat afstand van kan nemen en nog kan genieten van je zwangerschap.
Pooh28, goed dat je duidelijk bent geweest in je mening. Dat kan al vaak een hoop schelen. Als hun zo duidelijk zijn over wat ze wel en niet vinden, kan het ook best zijn dat ze het alleen maar waarderen dat jij eens goed voor jullie zelf opkomt. Zolang je zelf rustig blijft en de eer aan jezelf houdt. Wat ook voor je zwangerschap en om stress te vermijden heel belangrijk is, zal dit echt wel een keer rustiger worden. Geef het vooral niet op. Blijf duidelijk maar correct je mening verkondigen. Ik zou bijvoorbeeld beginnen met "ik kan me jullie angst voorstellen, jullie hebben immers met jullie huidige kleinkind al een grote rol bij de opvoeding, toch wil ik dat jullie weten dat wij de opvoeding van ons kind voor onze eigen rol nemen". Mochten ze er dan toch tegenin gaan dan zou ik zeggen."We verschillen hierin duidelijk van mening, wellicht beter om op een ander onderwerp over te gaan want dit is op dit moment niet iets wat ik in mijn zwangerschap kan gebruiken". Verder kan je vriend je hierin steunen. Boos worden heeft denk ik geen zin, dat verergerd de situatie alleen maar. Veel succes. (ps. spreek uit ervaring). Wij moesten onze hond bijvoorbeeld weg doen van mijn schoonmoeder. Het is een schat van een beest, alleen een beetje groot. Ik heb tegen mijn schoonmoeder gezegd "ik begrijp je bezorgdheid, je mag best een mening hebben, bedenk wel dat het ons leven is en onze hond. Zodra wij zien dat de situatie uit de hand loopt, maken wij daarin onze eigen keuzes.