Hey, In 2016 werden we trotse ouders van onze eerste zoon. Die is echt geweldig, we doen dat goed. Hij was onverwachts en we moesten ons leven overhoop gooien. Verhuizen naar huurhuis, met wat minder geld rondkomen, nog uitzoeken welke jobs bij ons passen.. Sinds bijna 2 jaar (2018) wonen we in ons eigen huis en het laatste jaar gaan we er financieel en emotioneel en heel goed op voorruit. In dec 2017 verloren we op 26wk onze tweede zoon dit was traumatisch maar we spardelden er samen door.. begin 2019 kreeg ik een miskraam te verwerken. Nadien spraken we af ons even op wat anders te focussen: onze eerste zoon, elkaar, werken in ons huis, sparen, sporten en vermageren en ook onze psyche. Eigenlijk staan we op een punt tussenin nu: we zijn psychisch, lichamelijk, financieel er al een pak op verbeterd maar we zitten nog niet in de situatie die we voor ogen hebben/hadden voor opnieuw de stap te wagen. Echter komen er nu dagelijks meer en meer zwangerschapsaankondigingen in onze omgeving bij. Als ook mijn zus deze week. Ik kon het nog counteren met mijn rationele argumenten maar blijkbaar ga ik er binnenin aan kapot. Ik wil dit echt zo graag, al zo lang. En ik ben dus helemaal verward nu. Blij voor mijn zus, en ik word tante dus dat is ook nieuw en fijn. Maar anderzijds verlang ik blijkbaar al die tijd al om dit ook terug mee te maken. Ik hou van zwanger zijn, baby's, kinderen. Mijn hart breekt :/ ik kon gisteravond niet anders dan goed huilen.. Iemand wat raad? tips? vergelijkbare situatie? bedankt voor men lange tekst te lezen. Lisa
Hoi Lisa Wat vervelend dat je dit allemaal mee hebt moeten maken. Waarom kies je er voor om het niet nog een keer te proberen als je gevoel er zo naar verlangt? Je geeft aan dat je bij je zoon er niet klaar voor was omdat het onverwacht ging maar dat is ook goed gekomen toch Waar twijfel je over? Heel veel sterkte. Liefs
Heb de afgelopen tijd er alles aangedaan om het uit mijn hoofd te praten zodat we andere leuke dingen konden plannen. en ik sta daar nog steeds achter. Bovendien moet mijn vriend meewerken natuurlijk Hij staat momenteel helemaal niet te springen. maar bij mij is het gewoon een verschil tussen hoofd en hart vrees ik ;/
Ik ken het... ik heb 2 missed abortions gehad en 2 vroege miskramen. Ik ben tóen gaan denken het is nog niet de juiste tijd. Ik had mezelf echt overtuigd dat ik misschien beter geen moeder kan worden. We hebben zelfs een verre reis geboekt in sept. Nu voel ik me zwanger en weet ik eigenlijk meteen dat ik mezelf heb aangepraat dat ik het niet wil maar ik zou het wel willen. Ik ben gewoon bang dat het fout gaat... Twijfel tussen hart en hoofd is lastig. Toch dénk ik dat kiezen met je hart het beste is al kan het hoofd heeeeeel sterk zijn