Dag meiden, Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik zelf nog een topic opende, maar nu moet ik toch wel wat van me afschrijven! Ik ben vorig jaar zwanger geworden na 2,5 jaar te proberen. eerst 1 jaartje zelf ons best gedaan en dan via hormonen gestart omdat mijn eicellen niet rijpen (kreeg amper mijn menstruatie) en een spontane eisprong was ook al een uitzondering. Dit was te zwaar voor onze relatie en toen zijn we overgegaan tot IUI. de 3de was raak en werd op 8w een miskraam. daarna de 4de was het opnieuw raak en kregen we in december vorig jaar een flink zoontje! WAT IS HIJ GEWELDIG!!! Samen met de gyn beslisten we om de natuur zijn gang te laten gaan en hebben na de bevalling (7w rust na kz) ons s*ksleven wat teruggevonden en alles was gewoon PERFECT; we hadden een kans om spontaan zwanger te worden, maar die was klein, maar ja, ze was er!!! Maar toen voelde ik het plots over mijn ganse lijf,... ik had een zwaar vermoeden dat ik zwanger was! en mijn vermoeden werd dan ook bevestigd. Eerst had ik zoiets van, ah,.. wordt wel een miskraam, maar de zwangerschap zette zich voort. We waren dolblij en apetrots dat WIJ het voor mekaar hebben gekregen. Maar toen begon het... iedereen zag het als een accidentje... (niet veel mensen waren op de hoogte van onze problemen om zwanger te worden) Ik begon meer en meer te twijfelen of ik dit wel wou; zo kort op elkaar! Ondertussen ben ik 32w zwanger en ben zooo bang!! Ik weet niet of ik het zal aankunnen! Ons mannetje is nog maar net 10 maand.... Het is opnieuw een keizersnede en staat gepland op 39 weken... Wat moet ik doen? Ik wil verlangen, maar het lukt me niet!
Jullie hebben zoveel moeten moeten doen voor jullie eerste kindje, waarom trek je je aan of andere mensen denken dat het een ongelukje is? Jullie weten toch zeker wel beter? Er is geen mooier wonder dan een kindje! Logisch zal het zwaar worden strakjes met twee jonge kinderen maar dat gaat jullie heus wel lukken, jullie hebben vast meer dan genoeg liefde en ik denk dat het normaal is dat je af en toe in paniek raakt. Ik merk het nu ook soms wel dat ik in paniek raak of ik wel een goede moeder zal zijn
Goed van je dat je het van je afschrijft! En wat hebben jullie wat mee gemaakt zeg! Vreselijk lijkt me dat! En wat super fijn dat jullie een zoontje hebben gekregen... En dat je nu weer zwanger bent via de 'normale' manier.. Jeetje wat zijn jullie gezegend zeg! weet je, ik weet zeker dat het zo had moeten zijn! Ik ben helemaal niet gelovig.. Maar sommige dingen in het leven komen niet voor niets! Dit kindje wil graag bij jullie zijn, en tuurlijk zal het even druk gaan worden met nog een kleine in huis! Maar dat vind zijn draai ook wel wee! Vraag hulp voor na de bevalling, zodat je er niet alleen voor staat! En je kunt de voordelen er ook van in zien! Ze groeien samen op, kunnen samen spelen.. En realiseer je wat een wonder het is! En wat andere mensen van jullie situatie vinden, wat kan jou dat schelen? Jij hebt het mooiste wonder in je buik wat je je kunt bedenken! Dat is het enige wat telt! En misschien vindt je het toch fijn om uit te leggen aan mensen in welke situatie jullie hebben gestaan! En anders laat je ze gewoon praten! Ik zou het aangeven bij je verloskundige, misschien kun je met iemand gaan praten! In ieder geval, gefeliciteerd met je zwangerschap! En geniet ervan!
Die twijfels heeft iedereen af en toe, volgens mij. Vergeet niet dat je hormonen ook een achtbaan zijn, zeker als je eigenlijk tegelijk aan het ontzwangeren bent en opnieuw zwanger. Dan hoeft er haast niks te gebeuren of mensen kunnen je helemaal uit balans brengen... Tuurlijk wordt het druk, maar dat is het bij iedereen die een tweede krijgt (als de oudste nog klein is heb je het druk met verschonen en eten geven, maar als ze wat ouder zijn moet je er de hele dag achteraan rennen, of moeten ze zindelijk worden, of moeten ze naar school... het is altijd wel wat ). Elke moeder zit er af en toe doorheen, dat is echt geen schande, maar als je kindje er eenmaal is ben je waarschijnlijk ook al snel verliefd op hem/haar... Net wat hierboven al geschreven is: probeer om wat hulp te regelen, dat is altijd fijn, en probeer verder het positieve gevoel van het begin vast te houden. Van harte gefeliciteerd met jullie gezinnetje!!!
Je kan dit wel hoor.. Anders was het nooit gebeurd. Laat je niet imponeren door niet-begrijpende alles "wetende" mensen. Die sporen niet! Probeer nog een beetje te genieten. Misschien is het je laatste zwangerschap.. Wees maar trots op je lijf en je gezin!
Gaat echt goed komen! Hier de eerste twee ook vrij dicht op elkaar. (Nog geen 13 mnd) de derde kwam toen de de tweede twee jaar was en nu komt de vierde als onze jongste ruim 1,5 jaar is. Onze oudste is dan ruim 4,5 jaar! Laat je niet gek maken door anderen en geniet van dit mooie wonder. Zie ook de voordelen! Ze slapen dalijk nog samen, gaan nog makkelijk allebei in de kinderwagen. (Niet dat de oudste constant gilt dat het zelf wilt lopen). Echt meid, het komt goed!
Dankjewel voor jullie steun. Het doet deugd dat er nog mensen zijn die het begrijpen. Ik heb echt nood aan rust; maar moet nog werken tot de week voor de bevalling. Het worden nog lange zware weken. En genieten zou ik inderdaad moeten, maar het lukt me niet,...!
Ben jij vanuit jezelf bang, of bang vanwege andere mensen die ervan uitgaan dat het een ongelukje is omdat het niet goed "gepland" zou kunnen zijn? Ik zou me sowieso niet gek laten maken door andere mensen, wat weten zij nou over wat jullie wel of niet aan kunnen? Als je kijkt naar wat jullie samen al aangekund hebben, dan komt dit ook in orde. Wij hebben 4 jaar lang geprobeerd, weet ook niet lang iedereen, maar nu is het dan eindelijk zo ver, en zijn de "willen jullie geen tweede?" vervangen door "zo zo 4 jaar er tussen, gedurfde keuze hoor". Mensen zullen altijd een oordeel hebben, maar aan het eind van de rit is het niet hun leven. Vraag me trouwens niet waarom 4 jaar een gedurfde keus is hoor, ik denk dat het nog steeds "normaal" is dat er een jaar, of 2, tussen gehouden word, maar dit is nu eenmaal niet altijd eigen keus. Probeer nog even lekker te genieten van alles, nog een paar weekjes, en dan is jullie "helemaal zelfgemaakte" baby er, mag je trots op wezen.
Jeetje zeg! Persoonlijk vind ik het gek dat mensen dit als een ongelukje zien hoor..... maarja mensen trekken graag een oordeel. "De een is toch veel te jong om een kind te krijgen, de ander veel te oud... de een heeft een te druk leven voor een kind, en die moeder die heel der leven opzij zet voor der kind... belachelijk"!!! zo gaat het tegenwoordig word je niet goed van... want het kan mensen onzeker maken... zo zie je maar! Ik heb 2 kleine met dezelfde leeftijd! Nou ik ga voor het eerst toegeven dat ik hier best wel om gestressed heb. Ik kreeg felicitaties aan alle kanten want een tweeling is zo bijzonder. Ondertussen zat ik met mijn kopzorgen...ik was nog nooit moeder geweest van 1 uk laat staan in 1x van 2 mini's.... (ik heb overigens wel erg genoten en zou voor geen goud anders willen) Ondertussen kan ik zeggen dat het helemaal prima gaat! Ik vind het mooi 2 van (ongeveer bij jou) dezelfde leeftijd. Er zitten een hoop positieve kanten aan... maar twijfel en angst is echt niet erg! Persoonlijk geloof ik heel erg in toeval en niet zo in het had zo moeten zijn... maar laat je niet gek maken door iedereen.. kamp je terug aan het gevoel wat je eerst had: "We waren dolblij en apetrots dat WIJ het voor mekaar hebben gekregen". Elke moeder heeft wel eens zorgen, en elk mens ziet het soms wel eens niet meer zitten toch!! Laat het op je af komen... mensen oordelen altijd. Natuurlijk wordt het even druk maar elk kind groeit op en er zijn meerdere mama's die je dit voor hebben gedaan. Succes met de KS. Probeer niet teveel te stressen groeeet emmerald
hetzelfde verhaal hier! Mk, iui 4 gelukt. Na de bevalling was ik niet van plan om aan de pil te gaan. Heb toch geen eigen cyclus. En als er dan toch een wonder gebeurd, nou dan is dat geweldig! Geniet van jullie wonder!
Ik probeer het van mij af te zetten wat de mensen denken; maar nu nog steeds zijn er mensen die mij vlakaf vragen: "was het de bedoeling?" Ik heb zoiets van,... na alles wat we gedaan hebben voor ons 1ste kindje is dit een godsgeschenk dat het ons zo snel is gelukt. (de gyn kon het zelf bijna niet geloven) KONDEN we het kiezen, dan hadden we ook liever gehad dat het een paar maandjes later kwam, maarja,... sommige dingen kan je plannen de andere niet. Sommige mensen begrijpen dit echt niet! Ik voel me al wat beter, zeker bij het lezen van jullie reactie, het geeft me echt veel moed en verlangen naar ons tweede kindje. En zoals jullie het zeggen, meer werk zal er zeker zijn; of ze nu 5 jaar verschillen of 11maand...! Nog eventjes op onze tanden bijten en we mogen dat 2de kadeetje in ons gezin omarmen! BEDANKT ALLEMAAL!!!!
Weet niet of je dit nog leest Hope.. Maar ken het gevoel! Wij zijn ook weer zwanger, spontaan! En er zal slechts 15 maandjes tussen de kindjes zitten, en exact dezelfde opmerkingen.. Laat gaan! Mensen zijn niet slimmer! Hoop dat het verder goed met je gaat, en je je lekker voelt! Liefssss! Xxx