Ik wil even mijn verhaal kwijt! Na bijna 9 maanden een goeie zwangerschap gehad te hebben voelde ik mijn lieve tobias amper meer, ik maakte mij zorgen en belde het ziekenhuis op. Moest gelijk langskomen voor een ctg. Eenmaal aan de ctg was ik toch gerustgesteld dat ik zijn hartje nog kon horen. Zijn hartslag was in principe prima maar had geen uitschieters dus volgende dag moest ik terugkomen voor een nacontrole. Ik ging met goeie moed erheen want had hem snachts toch nog gevoeld, maar eenmaal daar aangekomen en even gingen kijken op de echo was het te stil : ze konden het hartje niet meer vinden onze hele wereld storte in elkaar en wou het niet geloven onze lieve tobias was overleden hoe kan dat toch gebeuren zo op het laatste moment!! Ik was bijna uitgerekend De vraag waarom is nog niet beantwoord en vraag het me nog elke dag af! Ze hebben die dag een vruchtwaterpunctie gedaan en bloedgeprikt helaas is daar niks uitgekomen die vrijdag zou ik worden ingeleid maar omdat ik bij mijn eerste kind een keizersnede heb gehad zou ik een lage dosering krijgen zodat de weeën niet te sterk werden. Nou dat had ik gedacht, eerst ging het nog wel maar de weeën werden toch te sterk en kwamen om de minuut en zat binnen notime op de 5 centimeter, ik kreeg een ruggenprik en mijn bloeddruk daalde ontzettend en op geve moment voelde ik iets scheuren,het was een helse pijn en viel continu weg. Mijn baarmoeder was gescheurd en zat vol bloed en alles zat tegen wat tegen kon gaan, werd snel naar de Ok gereden en was veel bloed verloren ik dacht dat ik zelf ook dood ging en was zwaar in paniek ik moest onder algehele narcose omdat ik al een ruggenprik had gehad om normaal te bevallen en was zoo bang dat ik niet meer wakker werd, gelukkig was dat wel zo ik werd wakker, na een paar uren op de uitrustkamer hebben gelegen kon ik eindelijk mijn kleine mannetje zien en wat was hij mooi!! Ik ben 2 dagen in shock geweest kon niet huilen en sliep alleen maar,ik voelde me verschrikkelijk dat ik geen emoties had en mijn man alleen maar kon huilen. Ik heb nog een week in het ziekenhuis moeten liggen want ik had er ook nog eens een zwangerschaps vergiftiging aan over gehouden, lichamelijk werd het gelukkig steeds een beetje beter en na 4 dagen op bed te hebben gelegen was ik er klaar mee, mijn kleine grote vent had heimwee en was niet meer het vrolijke jongetje dat hij was want hij miste mama dat deed mij zoveel verdriet dat ik er alles aan wou doen om snel naar huis te mogen, die dag dat ik eindelijk weer kon staan en de gynaecoloog die bij me kwam kijken hoe het er voor stond vroeg ik gelijk wanneer ik naar huis kon en mocht, want alles was weer een beetje gestabiliseerd en leek de goeie kant op te gaan, vroeg wat ik zelf graag wou, nou zo snel mogelijk natuurlijk dus we gingen voor de volgende dag! Daar streven we dan maar naar zei de gynaecoloog. Ik had me er een beetje op ingesteld want ik voelde mij prima op wat stuwing na.. En ja hoor savonds toen ze de controles gingen uitvoeren had ik opeens weer koorts dus baalde als een stekker!! Volgende dag ging het weer wat beter en die koorts kwam gewoon Door de stuwing.. Maar wat bleek ik mocht nog steeds niet naar huis want mijn kalium was te laag..ook dat nog.. Dus moest weer terug aan het infuus en alles leek opnieuw te beginnen..Maar we keken aan het eind van de middag weer verder en gelukkig was alles weer prima dus de zuster zei dat ik naar huis mocht! Ik was zoo blij dat ik gelijk mijn spullen pakte uit de douche, kwam weer terug de kamer in en daar stonden 2 vrouwen en begonnen erover dat ze nog aan het discuseren waren of ze me wel moesten laten gaan! Het moest niet gekker worden oh wat was ik kwaad zeg! Ik wou naar huis had al te lang in het ziekenhuis gezeten vond ik! Dus ze lieten me gaan want ze konden me niet vasthouden, maar ze wouden wel dat ik mijn temperatuur in de gaten hield en als dat niet goed bleef ik weer moest terug komen. Gelukkig bleef dat goed gaan. Vrijdag was de begrafenis van mijn lieve tobias en oh wat was dat verschrikkelijk moeilijk, de gedachte dat ik hem nooit meer vast kan houden is verschrikkelijk! Ik mis hem zo en wou zo graag dat hij nog bij ons was! Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn en had nooit gedacht dat we zoiets verschrikkelijks zouden meemaken! Het is de grootste nachtmerrie van elke ouder
Oh wat een verschrikkelijk verhaal. Dit wens je niemand toe. Ik weet niet zo goed wat te zeggen. Heel veel sterkte!
Wat een nachtmerrie... Gefeliciteerd met jullie mooie zoon en tegelijkertijd gecondoleerd. Heel veel licht en liefde gewenst, hou je vast aan elkaar.
Afschuwelijk! Gefeliciteerd met de geboorte van jullie Tobias, en tegelijkertijd ook gecondoleerd Wat vreselijk dat hij niet bij jullie mocht blijven. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Oh wat een verschrikkelijk verhaal, weet niet wat ik moet zeggen, behalve gecondoleerd en heeel veeeel sterkte de komende tijd.
Gefeliciteerd met de geboorte van Tobias! Wat verdrietig dat hij in je buik is overleden. Ik hoop dat jullie mooie foto's hebben en op een voor jullie hoede manier afscheid hebben kunnen nemen (voor zover dat mogelijk is. Zoiets verwacht je niet meer na zo veel maanden. Heel veel sterkte
Wat enorm verdrietig van jullie mooie zoontje. Wat goed dat je van je af schrijft hier. Ik ben ook mijn dochtertje op het allerlaatst verloren, precies als jij, geen oorzaak, ineens was ze er niet meer. Heel heel verdrietig, wat een verlies, ik stuur je een dikke knuffel.
Mooie foto's hebben we zeker! we hebben foto´s laten maken van stichting make a memory! wat ben ik blij dat er zoiets mooi´s bestaat zeg! ze hebben echt prachtige foto´s gemaakt!! de begrafenis van Tobias ging voor mijn gevoel heel snel voorbij we hebben een prachtig liedje laten afspelen wat precies beschrijft wat wij dachten. conejita wat verschrikkelijk dat jij ook zoiets hebt meegemaakt je verwacht toch niet dat je zoiets vreselijks meemaakt zo op het laatste moment? en vreselijk dat je gewoon niet weet wat er is gebeurt heb je wel uit laten zoeken wat er gebeurt zou kunnen zijn? wij hebben wel voor obductie gekozen om te kijken of daar iets uit komt.. maar het is nog maar de vraag of ze uberhaubt iets uitkomt.
Wat fijn dat je mooie foto's hebt. Zo belangrijk he. Nee autopsie wilden we niet. Ik had zelf heel sterk het gevoel dat er niks mis met haar was. We hebben genetische tests gedaan, en een biopsie, vruchtwaterpunctie en een scan en alles was tip top in orde, en de hele zwangerschap ook. Ze was alleen dysmatuur, 2140 kilo met 38.5 w maar dat hebben ze niet herkend tijdens de zwangerschap . Anders was ze miss nog wat meer in de gaten gehouden de laatste paar weken. En had het missch voorkomen kunnen worden...m Ik neem het mijn gyn wel kwalijk, mijn buik was ook klein, dus ze hadden wat voorzichtiger moeten zijn vind ik. Maar das achteraf.. Gyn zei als ze eerder was gehaald had ze wrsch gewoon geleefd ... Nou daar moet je het dan mee doen. Ik heb wel bij mijn volgende zwangerschap bloedverdunners gekregen, ter preventie van. Voor de zekerheid. Maar mijn bloedstollingswaarden waren ook binnen de marge. De vragen zullen altijd blijven.... Hoop voor jou dat je antwoorden krijgt. Bij mij is het "wiegendood in de buik"..
Ach jeetje meid, de klap dat je je kindje verliest is al erg genoeg en als je dan ook nog hoort dat als het eerder was gehaald het misschien nog geleefd had moet verschrikkelijk zijn geweest! Ik zou het de gyn ook zeer kwalijk hebben genomen!! Je voelt je dan zo machteloos afgelopen week heb ik ook de verloskundige op bezoek gehad en dan hoor je dat doe maandag dat ik voor die ctg ging ze vergeten was om mijn bloeddruk te meten! En misschien liep ik al met een zwangerschapsvergiftiging! Maar dat weten we nu dus niet en dat neem ik ze ook zeer kwalijk want dan was ik op me strepen gaan staan dat ze tobias moesten halen.. Toen ik dat hoorde storte ik ook helemaal in!
Oh wat afschuwelijk dat je dit hebt moeten meemaken....mijn hemel. Wat een oneerlijkheid dat je je zoontje moet missen en dan nog die ellende erna....ongelofelijk. Ik wens je alle liefde en alle geluk en alle kracht toe. Heel veel liefs!
Jeetje wat een naar verhaal! en wat een verdriet! Ook wij zijn na 41 weken ons dochtertje verloren. Wat een pijn en gemis hé. Ook lichamelijk voor jou, dat kreeg je er ook nog bij. Even een vraagje. Je baarmoeder is tijdens de weeen gescheurt, kan je dan nu wel weer kinderen krijgen en is dat allemaal weer goed hersteld? heel veel sterkte met het grote verlies van jullie zoontje! een erger verlies dan je kind bestaat er niet.
ja het is een zeer heftige periode geweest en dat is het nog steeds natuurlijk! maar ben blij dat het lichamelijk de goede kant weer opgaat. het is idd een vreselijk gemis de vraag of ik nu na dit alles nog een kind zal kunnen krijgen vraag ik mezelf ook heel erg af en is ook zeker een vraag die ik bij de nacontrole ga stellen, maar het vertrouwen in mijn lichaam is op dit moment helemaal verdwenen! en mocht ik nog wel zwanger mogen worden zal het denk ik zeker een hele zware tijd voor mij worden! jullie ook heel veel sterkte met het verlies van jullie dochtertje!
Ik kan me voorstellen dat je het vertrouwen in je lichaam kwijt bent! Dat gevoel herken ik ook wel. Mochten jullie weer zwanger zijn denk ik ook dat dit een zware tijd zal worden. Het is zo'n kostbare tijd en er wordt altijd maar vanuit gegaan dat alles goed gaat, maar jij/wij hebben helaas mee moeten maken dat het een heel wonder is als alles goed mag gaan. En dat niet altijd alles maar goed gaat. Ik hoop op een goede nacontrole voor jou! Dankjewel voor je berichtje.
Nou ga het er zeker wel over hebben tijdens de nacontrole! En we kunnen natuurlijk een klacht i dienen maarja of dat veel zin heeft..