Beste Dames, Ik zit vreselijk in mijn maag met het gedrag van mijn zoon van 3.5. Het is nu op een punt dat wij als ouders niet meer uitkijken naar het weekend, geen zin meer hebben om iets met hem te ondernemen en constant op onze tenen lopen. Het is begonnen toen hij net 3 was, ik was toen hoog zwanger van nr2. die begin maart geboren is. Niet luisteren, zomaar weglopen, brutaal, agressie naar ons en andere kindjes op bijvoorbeeld kdv. Constant uit bed komen, de hele avond lang van een uur of 19 tot 21, zin doordrijven tot in het extreme. Wildvreemde mensen aanspreken en knuffelen terwijl hij weet dat we dat niet willen... en dit is een kleine greep uit het totale pakket wat hij zich eigen gemaakt heeft. Het gaat werkelijk waar de hele dag door. Ik zie veel woede en frustratie maar ook een heel gevoelig kind. We hebben inmiddels alles geprobeerd. Lief oplossen, straffen, boos worden, uitleggen, afleiden... het haalt niks uit... ik heb het idee dat hij de draak met ons steekt als we hem corrigeren. Neemt geen nee.. doet het toch.. altijd... ook als hij weet welke consequentie eraan vast zit. We zijn heel duidelijk in wat we wel.en niet willen en consequent in wat we zeggen maar nu weten we het niet meer, zijn bekaf en raken gefrustreerd naar hem toe. Er zit een gedeelte peutergedrag, een gedeelte jaloezie in, dat snappen we.. maar het is extreem. We nemen hem liever niet meer mee ergens naartoe. Ik vind regelmatig mijn eigen kind stom. Op het kdv stellen ze voor hem te laten observeren. Misschien moeten we dat maar doen... as we speak zit peuter op zn kamer de zoveelste straf uit. Het doet hem niks. Moest het even kwijt denk ik... Dit had ik zo niet van het ouderschap verwacht.
Observeren kan nooit kwaad. Al is het maar om de leidsters op het kdv extra tips te kunnen geven. Is hij ook zo als zijn jongere broer/zus er niet bij is? Ik heb ook vaak gedacht dat er iets mis was met mijn peuter, herken veel van wat j schrijft iig. Maar volgens mij is 3 gewoon een terror leeftijd ook
Ik ben inderdaad bang dat er wat mis met hem is. Denk regelmatig iets als "Dit is niet normaal meer". Ik ben aan het koken en heb hem gevraagd de enorme ravage in zijn kamer op te ruimen. Ik ga net kijken en hij heeft een boek stuk gescheurd en op zijn tafeltje getekent. Gewoon... zonder aanleiding.
Maar is dat ook niet veel te veel gevraagd van een 3,5 jarige? Alleen een enorme ravage opruimen? Dat kan zelfs mijn 7-jarige nog echt niet alleen, en zij is behoorlijk gestructureerd... Op tafel tekenen, 3,5 jaar, niet echt bizar gedrag vind ik. Doet mijn 4-jarige ook nog wel eens. Ik lees heftige peuterreacties, en vervolgens mogelijk ook weer reacties op reactie op reactie. Ik zou zeker hulp zoeken om die cirkel te doorbreken, maar ik denk niet meteen dat er ‘iets mis is met hem’ zeg maar.
Het is natuurlijk wel iets genuanceerder dan dat. Ik zet hem heus niet in zn kamer met de boodschap ruim maar op. "Pak eerst de boekjes maar en zet ze in de kast" "De duplo gaat in je mand" Ik weet dat iedere peuter wel van dit soort buien heeft maar bij ons het is iedere dag... de hele dag. En dát lijkt me niet normaal. Hij weet niet van stoppen/ophouden. Hij is vanaf baby al een pittig ding. Niks mis mee maar het loopt nu dusdanig de spuigaten uit dat het niet leuk meer is thuis. Iedere poging tot samen wat doen, boekje lezen, duplo spelen, racebaan, loopt uit in een drama. We proberen heel bewust tijd met hem door te brengen zonder de baby. Dan is het wel iets beter. Vooral buitens huis, zoals in het bos of speeltuin, gaat het goed. zodra we thuis zijn is het weer bal. Ik ga maandag het jgz maar eens bellen.
klinkt als een temperamentje. Heb je het boek 'temperamentvolle kinderen' van Eva Bronsveld als eens gelezen? Het is vast één en al herkenning voor je en er staan nuttige tips in.
Hoi, Ik heb ook een zoontje van 3.5 en zijn zusje is ook in maart geboren. Ook erg gevoelig maar enorm sterke wil. Ik wil hem niet "lastig" noemen want zo werd ik vroeger zelf bestempeld en heb daar best last van gehad dus ik gebruik de term "a hand full". Of twee zeg maar . Je schreef dat hij dus op de tafel getekend had "zonder aanleiding". Maar je geeft ook aan dat er eigenlijk wél een aanleiding is, nl een broertje of zusje erbij... Mijn zoontje was ook echt onuitstaanbaar, de hele dag door zowat, mijn man en ik vonden 't echt niet meer leuk. Niets hielp ook. Straffen? Time out? Hij lachte je uit in je gezicht. Eigenlijk heeft niets echt geholpen. Het gedrag verbeterde niet 1,2,3. Maar ik merkte wel dat ik de kern raakte als ik hem bij me nam, een "time in" hield. Het gaat nu iets beter. Het is niet meer continue. We hebben het eigenlijk gewoon "uitgezeten". Wel zoveel mogelijk geprobeerd dus hem te erkennen en te zien in zijn gevoel. Hem eigenlijk veel te "omarmen", ook al wil je hem het liefst achter 't behang plakken (of erger ). Ontzettend moeilijk en 't lukte vaak ook niet. Dan schreeuwde ik toch weer tegen hem of barstte gewoon in janken uit. Ik heb dit ook wel naar hem benoemd. Dat ik 't niet wil, maar dat ik 't ook heel lastig vind allemaal. De veranderingen in ons gezin. Een baby erbij, en hem minder aandacht kunnen geven, maar ook zijn dwarse gedrag. Soms zaten we dan samen te huilen op de grond.. Je schrijft over dat observeren. Maar zijn gedrag is precies veranderd rondom de geboorte v zijn broertje of zusje? Mijn zoontje heeft ook altijd super sterk op veranderingen gereageerd. Zelfs vakantie was niet leuk hierdoor. Ik weet niet of je van fb bent, maar er is ook een groep hooggevoelige kinderen met een sterke wil (hsp - sw) waar je misschien ook veel aan kunt hebben. Er is ook een boek van. Ik kan je een link sturen met info in pb als je wil.
Nou... dat is het dus precies. Inderdaad zo rond het einde van mijn zwangerschap begonnen. Ik kon minder met hem doen, minder op pad en dat uitte zich in buien thuis. Het is voor hem ook heel wat, en dat snappen we ook echt wel. Maar wat je zegt, niets lijkt te helpen/aan te komen. Ik ben bang dat we door een observatie aan te vragen, we als gezin een soort stempel krijgen. Of dat hij er een krijgt ( moeilijk kind, gezin met probleem ) Wanneer ging het bij jullie wat beter? En was daar een aanleiding voor?
Het gaat sinds kort wat beter. Een paar weken. Maar nog heb ik dagen dat ik 't nauwelijks trek hoor. Het probleem was ook dat ik merkte dat ik hem idd helemaal niet meer leuk vond.. . En ik besefte me dat hij dat ook moest merken. Dus die empathie moest echt uit mijn kleine teen komen. Ik ben ook, zoals jij zegt, veel op pad geweest, veel buiten. Ik sleepte mijn pasgeboren baby overal mee naar toe want binnen blijven was geen optie. Missch dat jouw zoontje ook voelt dat jullie hem (zijn gedrag uiteraard) niet leuk vinden en dat maakt dat hij zich nog meer misdraagt? Het vraagt veel van je als ouder maar het zou kunnen dat je dit (met een lange adem) kunt doorbreken door hem juist heel erg te gaan zien en veel te geven. Ook al voel je 't niet en roept zijn gedrag het tegenovergestelde op, maar hem proberen te "omarmen", de waarschijnlijke reden voor zijn gedrag, maar missch ook letterlijk in je armen nemen. Benoemen wat er door hem heen (zou kunnen) gaat(n), dat 't moeilijk voor hem is, minder aandacht, een baby erbij, mama en papa moeten delen plotseling.. Op die toer. Zo hen ik het gedaan iig. En soms maar niet op alles ingaan. "pick your battles", anders is de hele dag negatief. Dan ruimde ik zelf wel zijn speelgoed op. Ik trok al die strijd ook niet. En ik hoopte dat 't beter zou worden en dat is ook gebeurd. Ik heb hem bewust vaker thuis gehouden vd opvang zodat hij zich minder buitengesloten zou voelen. Dit hielp ook denk ik. Misschien kun je kijken wat je bij jouw zoontje ziet dat hij nodig heeft en daar op richten, en minder op 't probleemgedrag.
Hij gaat momenteel 3 dagen naar t kdv van 9 tot 16. En heb het idee dat hij dat ook wel echt nodig heeft. Tuurlijk merkt hij dat we hem niet leuk vinden op dat moment. En ergens vind ik hem dan opeens heel zielig ondanks het extreme gedrag. Ik heb inderdaad baby veel in de draagzak zodat ik met hem naar buiten kan met zn fiets of speeltuin o.i d. Dat helpt.hij gaat 3 dagen naar t kdv van 9 tot 16 en heb het idee dat hij dat juist nodig heeft. Regelmaat, duidelijkheid, vriendjes, daar is niets veranderd in tegenstelling tot thuis. Al laat hij hier dus ook dat gedrag zien. Vandaag was een hele hele slechte k*t dag. Voor mn gevoel besteden we niet overmatig veel aandacht aan de baby, vergelijken niet en proberen ook heel bewust hem taakjes te geven met haar. Helpen met de luier of badje e.d. Ik ga morgen proberen wat jij doet. Morgen maar weer een dag. Hij is wel erg lief met haar trouwens gelukkig.
Ja mijn zoontje was en is ook lief met haar. Dat is iig iets . Ja, dat kan natuurlijk, dat hij die tijd op de opvang ook nodig heeft. Je ziet zelf als moeder wel of 't hem goed doet of niet natuurlijk. Mijn zoontje wilde nooit helpen met taakjes mbt zijn zusje. Nu wat vaker. Jouw zoontje wel? Weet je, mijn aanpak hielp mij ook, omdat ik het zelf ook vreselijk vond om continue strijd te hebben. Nu probeerde ik bewust niet in die strijd te gaan, maar naar de behoefte of 't probleem erachter te kijken en me daar op te focussen. Nogmaals, het lukte lang niet altijd hoor! Maar tis het proberen waard. Vooral als je zoontje ook zo gevoelig is. Succes!!
Bij het lezen van je verhaal vraag ik me toch af, wat als je zijn verkeerde gedrag negeert? Er moeten natuurlijk grenzen zijn, maar kan het niet zijn dat hij sommige dingen van dit gedrag laat zien om de (negatieve) aandacht die hij dan krijgt? Ik herken het nl ook best wel van mijn dochter, ze was net een paar dagen 4 toen haar broertje was geboren. Ook sinds haar geboorte al heel pittig, maar net na de geboorte van haar broertje echt wel een stukje erger geworden. Deed echt wel dingen om mijn aandacht te trekken, terwijl ze echt wel wist dat ze fout zijn (bv haar broodje op de tafel uitsmeren toen ik haar broertje een voeding gaf). In het begin ging ik er ook best hard in (straf geven etc), maar daardoor werd ze eigenlijk alleen maar erger in haar gedrag, want ze had door dat ze dan de aandacht van mij kreeg (terwijl ze idd ook wel genoeg 1 op 1 tijd kreeg, maar ja het was interessanter om mama der aandacht te krijgen als ze even met haar broertje bezig was). Het heeft natuurlijk ook best wel een impact op het leven van die kleintjes als ze ineens de aandacht moeten delen. Wil natuurlijk echt niet zeggen dat alles dan mag, maar continu de strijd aangaan maakte het er niet beter op. Het negeren werkte dus echt wel het beste, het was niet meer interessant om dat gedrag te laten zien, want er werd niet op gereageerd (zoals het knuffelen van vreemde, terwijl hij weet dat het niet mag. Is het nog wel interessant voor hem als hij ziet dat je niet reageert...). Het gedrag bij mijn dochter is ook echt wel veranderd naarmate haar broertje ouder wordt (hij is nu net een jaar geworden en ze spelen nu heel leuk samen), maar ook dat ze in sept naar school ging werkte daarin mee. Ze heeft nu net een periode gehad dat scheldwoorden zeggen heel leuk was. En vond het soms echt wel lastig, maar ook hierbij werkte negeren het beste. Mama gaf geen reactie meer erop, dus de lol was ervan af. En dat is dus ook weer 'vanzelf' minder geworden... Het is soms echt lastig om bepaald gedrag te negeren, en het wil ook echt niet zeggen dat ze alles mag, er zijn hier ook gewoon bepaalde grenzen, maar hier werkt bepaald gedrag negeren gewoon echt het beste.
Ik zal morgen eens opnieuw beginnen met o.a. negeren. Bij ons gaat het echter wel echt veel verder dan een broodje over tafel smeren. Een paar dagen terug was ik baby aan het voeden. Peuter wilde naar buiten. Rustig uitgelegd dat baby bijna klaar was mrt drinken en dat we dan gaan " doe je schoenen maar alvast aan" maar wat doet peuter? Die kijkt me aan, zegt "Nee nu " en draait zo de achterdeur open en loopt zo door de tuin, door het hek de straat op. Er zit dus nu een extra slot op het tuinhek. Ook pakt hij dingen die niet mogen als ik aa het voeden ben.
Ik heb je vervolg op deze post gelezen waarin je zegt dat je uiteraard wel uitgelegd hebt wat de bedoeling was... Maar hier zeg je «ik ga net kijken». Daaruit haal ik toch dat je een beetje te veel van hem verwacht? Je hebt hem gezegd wat je verwachtte van opruimen, en dan heb je hem daar alleen gelaten? Dat zal vast wel lukken bij sommige peuters, maar bij de meesten echt niet. Vind je het echt zo onlogisch dat hij dan andere, stoute dingen gaan doen is? Begrijp me niet verkeerd, hij klinkt inderdaad als een uitdaging. Maar hij is nu misschien wel grote broer, maar ook nog máár 3,5 jaar. Misschien verwacht je wat te veel van hem?
Het is inderdaad negatieve aandacht vragen. Maar dan niet door een broodje over de tafel te smeren, i wish, maar door duplo naar de tv te gooien, de koelkast leeg te halen, boeken te verscheuren, vanuit het raam of de tuin de hele buurt bij elkaar schreeuwen, rare woorden zeggen tegen voorbijgangers en een paar dagen terug trekt ie zo de deur open en loopt in zn pyjama broek zonder schoenen zo de deur uit de straat op. De dingen die hij doet zijn niet te negeren en dat weet hij dondersgoed. Ik schrik er vaak van hoe ver hij gaat, ik kan dat dan niet onbestraft laten/negeren. Ook het heel actief aanspreken en knuffelen van vreemden vind ik lastig te negeren. Ik wil het echt niet hebben, straks heeft ie een keer de verkeerde voor zich en hij moet niet denken dat dat oké is. Ik moet denk ik even een soort reset hebben. Morgen opnieuw beginnen.
Maar ik zeg ook, je moet wel je eigen grenzen aanhouden en als hij over die grenzen heen gaat dan staat daar idd een straf tegenover. Maar wat voor de één een grens is is dat voor de ander niet, dus dat is altijd lastig aan te geven door een ander. Het op de tafel smeren van een broodje was een voorbeeld die me nog goed bijstaat, omdat dat tijdens één van de eerste dagen gebeurde en ik toen bewust werd van oke je gaat dus uittesten. Maar hard gillen, dingen door de kamer heen gooien, naar buiten de galerij oplopen (sindsdien deed ik de bovenste knip van de deur erop), dingen van boven naar beneden gooien, mij slaan etc is ook echt wel allemaal gebeurd, het een wat extremer dan het andere. En het één negeerde ik en bij het andere ging ze wel over mijn grens heen, dus daarvoor kreeg ze dan wel straf. Maar zo kwam ik wel een beetje uit die negatieve spiraal, want continu die negativiteit is zo vermoeiend en niet leuk voor de sfeer in huis, zeker niet als je ook nog moe bent ivm een new born (die hier pas met ruim 11 maanden begon door te slapen, waar overigens zijn zus van nu 5 nog steeds 1 of meer keer per nacht wakker wordt). En natuurlijk weet hij dat het niet te negeren is, want daarom doet hij het juist. Vandaar dat ik gewoon eens benieuwd was wat er gebeurd als je het wel negeert, is de lol er dan voor hem af of niet?? Maar het is ook zeker niet zo dat dit de gouden tip is, want voor ieder kind zal dit anders zijn, maar voor ons werkte het gelukkig. En omdat je dat nog niet had benoemd, wilde ik mijn ervaring toch even met je delen.
Hem negeren maakt dat een eerste poging tot aandacht is mislukt dus moet het meer meer meer. Gister met vriend besproken dat we opnieuw gaan beginnen. Vooral positief proberen te benaderen. Negatief en extreem gedrag voor proberen te zijn, negeren of niet moeilijk doen als het kan. 1 op 1 aandacht bewust iedere dag. Boek over temperamentvolle kinderen besteld.... hopen dat het binnen niet al te lange tijd overwaait.
Sterkte! Het klinkt heel herkenbaar, maar mijn zoon was al zo vanaf baby zijn. Bij hem is recent ASS vastgesteld. De fysio denkt ook weer aan hoogbegaafdheid. We weten het nog niet goed. Maar hier iets mee doen is wel belangrijk. Vroeg of laat krijgt je kind er last van. Zichzelf leren kennen en jij ook je kind beter begrijpen is super belangrijk. Twee tips die wij iig kregen: - hem positief benaderen (straffen helpt ook niet bij hem), zijn gevoel voor eigenwaarde is heel belangrijk - gedrag / gebeurtenissen ondertitelen: kijk bij dat kindje vallen er tranen uit zijn ogen, omdat hij verdrietig is, hij heeft pijn omdat jij hem hebt geslagen.. en zo verder ipv als eerste reactie straf geven voor het slaan van een ander kind. Ps: de meeste dingen die je beschrijft doet mijn zoon altijd. Ik vind dat niet eens ‘gek’ meer. Hij loopt hier altijd buiten in zijn onderbroek tegen wildvreemden te kletsen en te schreeuwen (wonen in grote stad) maar wil je pb’en @Marrie1986 dan kan dat hoor soms fijn om met moeders over te hebben in zelfde situatie!
Dit doet mijn zoontje eigenlijk ook, maar heb er nooit iets anders over gedacht als ‘peuterpuberteit’ Spullen gooien gebeurde hier ook en na twee keer uitleggen waarom dat niet mag wordt alles wat door de lucht gaat dus gewoon opgeborgen. Koelkast leeghalen...je hebt speciale sloten voor de koelkast. Schreeuwen is hier ook een dingetje...vaak uit woede, maar ook dat hoor ik vaker om me heen en meer dan uitleggen dat hij niet mag schreeuwen en waarom niet doe ik niet...het is vaak een uitting van emoties dus ik probeer het in goede banen te leiden. Ik zeg niet dat ik het goed doe hoor, maar wat bij mijn zoontje een verschil maakt is de manier van aanpakken. Ga ik volgas tegen hem in met streng zijn, boos kijken, straffen dan gaat hij enorm met zijn hakken in het zand. Dat vind ik geen ramp, want uiteindelijk heeft hij naar mij luisteren, maar ik merk dus duidelijk het verschil als ik naar hem probeer te luisteren en hem dingen probeer uit te leggen. Dat gaat niet altijd gelijk goed, soms is er echt een aantal keer voor nodig, maar hoe sneller ik mijn geduld verlies des te meer rebels hij wordt.