Extreme angst voor honden

Mijn oudste heeft het ook. Nooit iets gebeurd maar echt panisch. Als ze er 1 op de stoep tegenkomt zou ze zo zonder kijken de straat oversteken. Het beperkt haar ook echt, ze gaat het bos of een park niet in, en ook niet op een terras ofzo zitten waar honden welkom zijn.
Ze heeft er therapie voor gehad, maar niet geholpen helaas.
Maar dat is wel mogelijk, hopelijk helpt hrt jouw kinderen ook.
En trek je niks aan van hondenbezitters die roepen dat hrt ligt aan de manier waarop een kind opgevoed wordt, want dat is echt onzin. Maar de meeste hondenbezitters kunnen het niet uitstaan dat niet iedereen dezelfde liefde voor hun viervoeters voelt.

 

Wat naar! Mijn oudste was ook heel bang voor honden. We hebben er inmiddels zelf een, dus het kan raar lopen (hij is wel 16 jaar en 80 kilo inmiddels dus dat helpt vast wel).

ken je misschien iemand met een hele rustige oude hond die weinig interesse in mensen heeft? Dan zou je daar eens mee kunnen proberen te oefenen. Zodat je kind merkt dat niet alle honden op hem af komen stormen. Of misschien een hele jonge schattige kleine puppy ?

 

Mijn jongste dochter heeft het ook heel erg gehad. Ze rende uit paniek zo de straat op als ze een hond tegen kwam (auto's zijn gevaarlijker, maar daar denk je in paniek niet aan...). Ik tilde haar om die reden op als we een hond tegenkwamen. Van een afstand of van achter een raam vond ze ze overigens best leuk en interessant ed. Ze had er echt last van dat ze zo bang was, bv. op school was het ook echt heel onhandig met buitenspelen als er honden liepen of als ze bij een vriendinnetje was ofzo.

Op een gegeven moment zijn we begonnen met vaker naar honden kijken, terwijl we praatten over wat ze deden en bedoelden ed, en dat steeds een beetje dichterbij, zelfde met er omheen lopen, steeds met een kleinere bocht. En toen dat minder spannend werd, een keer dichterbij staan en er langs lopen als er een hond ergens stond of liep. Nog weer later een rustige hond die we al vaak gezien hadden aaien terwijl zijn baas en/of ik bij het hoofd van de hond stond. Toen dat weer minder spannend werd, hetzelfde bij een minder bekende hond. Enz. Exposure dus. De uiteindelijke doorslag om echt van haar angst af te willen komen was voor haar dat ze op kamp zou gaan waar honden waren. Ze wilde zo graag mee, dat ze echt van die angst af wilde en zichzelf ging 'dwingen' om dichtbij rustige honden te komen. Daarnaast kregen we in die tijd zelf een pup. Omdat de oudste het (heel) graag wilde, de jongste honden dus ondanks alle spanning ze ook leuk vindt en ook in de hoop dat het haar van haar angst af zou helpen. Dat laatste is zeker gelukt! Bij de fokker vond ze het nog super spannend, maar sinds onze eigen pup er is, gaat het steeds beter. Inmiddels vindt ze onbekende honden ook véél minder eng. Ze begrijpt ze beter, waardoor het minder eng is. En ze is zelf inmiddels ook wat groter, wat scheelt als ze tegen je op springen. Ik denk dat ze vooral het onvoorspelbare eng vond. Ze is inmiddels ook op kamp geweest, waar meerdere (grote) honden los rondliepen. We hebben rustig kennis gemaakt toen we kwamen, dat helpt haar ook altijd.

 

Ja hier ook zo'n held die vanaf uk al 7 kleuren scheet als we al langs de kinderboerderij reden want o jee dieren...
Honden ook drama. Wat hier hielp was toch exposure. We stelden hem bewust bloot aan honden. De bekende honden van de straat ging ik bewust aaien en echt bij stil staan (ik ben dus ook absoluut geen held met honden dus heb gebluft), ik weigerde hem op te tillen vanaf bepaald moment. Mijn broer mocht langskomen met de honden: eerst lag de hond in de hoek vd kamer uit zicht, later in het zicht en nu ligt de hond rustig in zijn pad en moet onze zoon zelf bedenken hoe te passeren. Wij laten hem het zoveel mogelijk zelf oplossen. Hij vraagt tegenwoordig aan mijn schoonzus dan: mag hij even aan de kant?
Na jaren rustig opbouwen, raakt hij niet meer in paniek van honden. Hij blijft bij angst rustig stil staan zoals we hebben geoefend keer op keer. Maar vaak ziet hij de hond pas als hij t al voorbij is. Is hij gefocust op wat anders.

Helaas is zn broertje van het genre: ik zie geen gevaar.... en duikt t liefst op alle honden. Dat vind ik dan weer doodeng

 

Hier was mijn oudste ook heel bang, we zijn toen begonnen met heel voorzichtig contact maken met de hond van buren. Eerst eens van een afstandje kijken hoe de hond op een veldje aan het spelen was, en zo steeds een beetje dichterbij naar ook echt aaien toe. Het heeft énorm goed geholpen, ze ziet nu bij honden gewoon ontzettend goed of ze bv heel blij en enthousiast zijn, of juist bang. Eerder zag ze een enthousiaste hond juist als een soort wild, agressief beest - ze begreep de lichaamstaal gewoon helemaal niet, en zag dus overal enge beesten. Nu heeft mijn zus ook een hond, en is ze met hem ook echt bezig trucjes te leren etc, ze heeft helemaal geen angst meer. Van bv een hyper-enthousiaste hond wordt ze nu blij, ze kan er ontzettend goed mee omgaan.

Ik zou dus echt adviseren een leuke, vriendelijke hond in de buurt te zoeken (van familie, vrienden, buren) en kijken of je zo stapje voor stapje kennis kan laten maken met die hond.

 

Moeilijk.
Onze hond (leeft helaas niet meer) heeft wel wat kinderen over hun angst voor honden heen geholpen.
Ze kwamen er vaak halverwege het speelafspraakje pas achter dat we een hond hadden, want ze lag vaak gewoon in haar mand ofzo waar de deur half voor zat te slapen en kwam er niet uit voor bezoek. En als ze wakker werd, negeerde ze ze meestal. Een paar speelafspraakjes verder durfden ze haar soms zelfs te aaien. Hoorde van moeders dat ze dat niet verwacht hadden.

Kortom, misschien eerst eens kijken of je iemand in je kennissenkring hebt met een rustige, lieve hond, zodat ze ook prettige ervaringen op doen.

Anders als het echt steeds erger wordt, misschien een kinderpsychogoloog om hulp vragen om het te begeleiden.

 

Ik zou daar inderdaad wel iets mee doen.
Het is voor jezelf enorm vermoeiend maar voor je kinderen al helemaal niet gezond om zo'n angst te hebben voor iets zonder enige aanleiding.
Als die zelfs al in paniek raakt wanneer die een hond vanuit de auto ziet dan is er aardig wat werk aan de winkel.
En ja labrador puppies zijn niet het materiaal om mee te oefenen. sws niet met puppies want die zijn veel te enthousiast en happen ook veel etc.
Mijn jongste dochter heeft een vriendinnetje die ook zo bang is ( was), bij haar is het gekomen doordat er eens een hond tegen haar op is gesprongen en een krabbel op haar arm had gegeven.
Wij hebben zelf een labrador en als ze hier komt zet ik hem meestal in de tuin of in de gang maar nu is ze zo aan hem gewend dat hij gewoon in de woonkamer kan verblijven.
Ze is altijd nog wel allert als die zich verplaatst maar niet meer die extreme angst. Nu voelt onze hond het ook haarfijn aan als iemand angstig is en zoekt die geen toenadering, blijft netjes in zijn mand of elders in huis. Pas heeft ze zelfs samen met mijn dochter de hond uitgelaten en dat ging goed. Meisje is zowat 11 jaar dus er in nog hoop
Succes ermee.

 

Pups willen ook nog wel eens hun tandjes gebruiken, dan moet je echt goed begrijpen dat dat spel is. Hier begonnen met een hele rustige, oudere hond, die gewoon ook heel graag met kinderen speelt, maar dan niet als een dolle gaat springen en blaffen.

Maar ik zou er wel echt wat mee doen, want honden kun je niet altijd veilig vermijden (je zal bv moeten oversteken als er een hond op de stoep op je af komt etc), en het wordt al snel echt beperkend als je telkens om moet lopen.

 

Ja en al helemaal als een kind dusdanig in paniek raakt dat die blindelings een weg oversteekt.
Is gewoonweg gevaarlijk want er zijn nu eenmaal heel veel honden. Die kom je overal tegen.
Vanmiddag was een mooi voorbeeld. Vriendinnetje van dochter was hier onverwacht en die was altijd zo bang en onze hond liep gewoon te drentelen door de woonkamer. Hij begroette de 2 andere meisjes die er waren maar het vriendinnetje die toch een beetje bang is werd gewoon door de hond genegeerd.
Ze hebben hier heerlijk wat gedronken en gegeten en de hond is buiten in de schaduw gaan liggen. Het kan dus nog goed komen.

 

Ja vaak versterkt het elkaar ook wel.
Ik kan me nog eens herinneren dat ik met mijn hond buiten liep, was nog een pup. Hij stond een beetje te drentelen bij een speeltuintje waar 2 jonge kinderen met Oma waren. Toen begon er 1 kind onbedaarlijk te schreeuwen en te huilen en die ander ging ook meedoen.
We stonden echt meters verderop en hadden geeneens de intentie om dichterbij te komen. Ik had ook wel met die Oma te doen want die geneerde zich kapot. Ben maar snel doorgelopen want onze pup werd er volgens mij banger van