Na 3 jaar geleden met de pil gestopt te zijn, 2 jaar geleden in de MMM beland te zijn, te moeten afvallen voor behandeling, een buikOK ivm vleesbomen, een poliklinische hysteroscopie om te kijken of de baarmoeder er wel goed uitzag eindelijk na de eerste IUI zwanger. En nu? Op 13 juli (met 6 weken en 5 dagen) een echo met een mooi kloppend hartje. De IVF-arts gaf ons 90% kans dat het goed zou gaan. Vandaag met 9 weken en 5 dagen weer een echo. Het vruchtje was veel te weinig gegroeid en er was ook geen hartactie meer te zien. Alsof de grond onder onze voeten werd weggemaaid. En nu? Volgende week vrijdag moeten we nog een keer komen voor echo. Om te kijken of er toch niet nog iets veranderd is. Maar de kans is heel klein. Tja... en dan? Wachten? Curretage? Ik heb geen idee. Het idee dat er nog een vruchtje in mij zit terwijl het niet meer leeft vind ik verschrikkelijk. Ik heb nog steeds kwaaltjes, terwijl ik weet dat het niet goed meer zit. Daarbij het idee dat we verder van onze grote droom verwijderd zijn dan ooit tevoren maakt me heel verdrietig. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Ik ben bang voor wat er komen gaat. Buikkrampen, veel bloedverlies. Ik vind het eng. Maar ik vrees dat ik er toch doorheen zal moeten. Pfffff. Sorry, maar ik moest mijn verhaal even kwijt. Het zit me hoog. Groetjes, Wendy
Oooh Wendy, ik leef zo met je mee. Je bent net als ik ook van het maart forum. Daar schreef ik al dat ik het zo oneerlijk vind dat juist iemand als jij die zolang bezig is dit overkomt. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, vind het zo kl*te voor je! Heel veel sterkte en ik hoop echt dat je snel een goede zwangerschap zult hebben (al moe tje er nu misschien even niet aan denken) Liefs, Tatum
Als eerst een hele dikke knuffel, wat een verschrikking voor jullie... Ik heb vorig jaar een miskraam gehad met 10 weken (hartje klopte niet meer met echo) en toen de keus genomen om de miskraam op gang te brengen met vaginale tabletten. Die keuze had ik beter niet kunnen maken. Vreselijk veel pijn gehad. 's Avonds nog in ziekenhuis beland en morfine gekregen. De nacht moeten blijven en de volgende ochtend alsnog een curretage gehad. Na die curretage was ik zo opgelucht. Het was nu voorbij. Ik heb er helemaal geen last van gehad, geen pijn. Alles was schoon en ik kon nu ook met de verwerking beginnen. Als het kindje nog in je zit, kun je niet met de verwerking beginnen, zo is mijn ervaring. Succes met je keuze en heeeel veel sterkte de komende tijd!
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik voel me zo raar op dit moment. Ik voel me nog zo zwanger (ook al had ik uberhaubt weinig kwaaltjes). Op dit moment wil ik niets liever dan echt afscheid nemen (hoe stom dit misschien ook klinkt). Er zijn nu momenten dat ik gewoon vergeet dat de echo niet goed was. Dat ik denk dat ik zwanger ben. De klap is daarna des te harder. Ons Ukkie leeft niet meer. En iedereen bedoelt het goed, maar het de tijd geven is absoluut niet wat ik wil op dit moment. Het enige dat mij op dit moment op de been houdt is het weer verder kunnen. Weer starten met IUI. Sorry als dit misschien hard overkomt. We hebben zoooo lang moeten vechten voor deze zwangerschap. En POEF... weg is het. Eindelijk dachten we dan toch ons lang gewenste Ukkie te krijgen. En ineens is het als een zeepbel uiteen gespat. Weer staan we met lege handen. Of eigenlijk: nog steeds. En dan is er nog de angst. De angst dat het helemaal niet meer gaat lukken. Dat ik niet meer zwanger word. Of dat het steeds weer een miskraam gaat worden. In december 2006 heb ik een buikOK gehad waarbij ze 5 vleesbomen hebben weggehaald. Toen ik in mei een poliklinische hysteroscopie kreeg waren er alweer 4 kleine vleesboompjes te zien. Zo snel waren ze alweer terug. Ik ben zo bang dat deze me parten blijven spelen. Dat zij zorgen voor een miskraam. En wat dan? Weer weg laten halen? Zodat ze binnen 5 maanden weer terug zijn? Zucht... Ik word er wanhopig van. Groetjes, WendyD
he wendy, Bedankt voor je berichtje. Ik ga de keuze maken m ons kleintje te laten verwijderen door curretage. Wil niet wachten tot het zelf komt, nu zit het eigenlijk volgens de meeting al 2,5 week zo in mij. Ons klein eingeltje. Tranen met tuiten, de grote vraag waarom. We hopen het een mooi plaatske te kunnen geven binnen ons gezin, ons eerste kleintje dat we hebben moeten afgeven ben ik ook nooit vergeten. Raar, maar ik had een voorgevoel dat er iets niet lekker zat omdat ik bij onze 2 kinderen zo ziek van de zwangerschap was en deze niet. Dat was bij de eerste ook zo
wendy, het klinkt niet hard dat je weer zo snel mogelijk weer zwanger wilt zijn. ik was na 2,5 jaar eindelijk zwanger, na 23w4d kreeg ik weeen en moesten we afschied nemen van ons kleine meisje. ik wilde ook alleen maar zwanger zijn, net zoals jij gelijk weer opnieuw zwanger worden. nu na 3 maanden voel ik me rustiger, acsepteer ik dat mijn lichaam nog wat meer tijd nodig heeft gehad, wij zijn ook gelijk weer los gegaan zodra er weer een eitje kwam. de angst van wordt ik ooit nog zwanger ? herken ik ook heel goed, daar ben ik ook wel eens bang voor, was de zwangerschap een luky shot? moet ik nu weer zolang op een zwangerschap wachten ? nee dan hoeft het niet meer. maar ik denk dat ze op medische vlak heel wat kunnen en dat er voor ons ook ooit een lief kindje komt. ik wil je nog heel veel sterkte wensen
wat vreselijk voor je. zeker als je al zo lang bezig bent en eindelijk in verwachting was. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van die verlies.
Zico Als het aan mij ligt laat ik ook zsm een curretage doen. Maar toen ik maandag belde wist de verpleegkundige mij te vertellen dat ze meestal een aantal weken afwachten of je lichaam het zelf gaat doen. Toen ben ik gaan flippen. Dat trek ik dus echt niet. Gelukkig gaf ze toen aan dat het eventueel wel eerder kan. Ik moet dat donderdag dus bespreken bij de controle-echo. Je gevoel herken ik helemaal, al moet ik zeggen dat het huilen nu wel iets minder is geworden. het zijn vooral vlagen waarbij ik veel moet huilen. Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan en dat vond ik aan de ene kant moeilijk, maar het was zo fijn weer even bezig te kunnen zijn. Nu thuis kan ik wel weer even instorten. Aly Jeetje zeg... na 23 weken je kindje verliezen. BAH! Wat verschrikkelijk meid. Ik moet zeggen dat ik je wel ontzettend positief over vind komen. Heel dapper! Ik hoop dat ik ook zo kan praten over een paar maanden. Meis, ik hoop dat jouw kindje ook snel mag komen voor jullie. Daar waar het zo gewild is. Liefs, WendyD
Ik ben nog tot maandag thuis al zeker, vonden ze op het werk beter. Ik werk bij gevangen en dit is niet evident, ze hebben me allemaal gezien op een andere plaats waar zwangeren bij ons terecht komen, dus ze hebben eht allemaal al door, wil die vragen nog niet rond me hebben
Dat kan ik me dan voorstellen meid. Bij mij heeft er een weekend tussen gezeten. Dat scheelde voor mij ook al. Daarbij heb ik op mijn werk niet veel contact met anderen dan mijn directe 2 collega's. Dus dat scheelt. Heel veel sterkte meid! En als je wilt gebruik dit topic maar om je verdriet van je af te schrijven hoor meid. Liefs, WendyD
A.s. maandag om 9.00 uur moet ik mij nuchter melden in het ziekenhuis voor een curettage. Na 11 weken en 1 dag is het dan echt over. Wel ben ik 'blij' dat ik toch gecuretteerd ga worden en niet eindeloos hoef te wachten tot het voorbij is. Liefs, WendyD
hee Wendy. Ik heb je verhaal gelezen en wil je heel veel sterkte wensen! Wat een narigheid zeg. Het zal een zwaar weekend voor je worden, maar kan me heel goed voorstellen dat je maandag "opgelucht" zal zijn. En vooruit wil kijken, heel begrijpelijk hoor. Ik hoop dat je heel snel een goede zwangerschap zal hebben. Blijf hoop en vertrouwen hebben! (ik heb dit soort ellende ook gekend en uiteindelijk is het egen de verwachtigen in goed gekomen, zie banner)
Hoi Wendy, ik vind het zo verschrikkelijk erg voor je. Het is niet eerlijk he! Zovele vrouwen brengen probleemloos een kindje ter wereld en bij anderen lukt het na zovele pogingen keer op keer niet. Dan plots kom je eindelijk op die roze wolk en gaat de wereld voor jou open maar blijkt dat er iets niet goed zit, dan val je in een diepe put. En het ergste is dat men er geen reden voor kan vinden. Het is een natuurlijke selectie of een chromosoomafwijking... maar toch kan je het zo moeilijk accepteren... Bij mij is het inmiddels enkele maanden geleden dat ik na de 10 weken echo te horen kreeg dat het niet goed zat. Ik heb het intussen wel kunnen accepteren en gelukkig herstelt alles heel snel maar je blijft er toch wel vaak aan denken. En je bent tegelijkertijd bang voor de volgende keer... Ik wil je veel sterkte wensen met de curretage en hoop voor jou dat je snel weer op die roze wolk mag klimmen!
Nou, het is voorbij. Over. Uit. Vanmorgen om 9.00 uur was ik in het ziekenhuis en pas om 12.15 uur werd ik naar de OK gebracht. Om 14.00 uur ongeveer was ik weer terug op zaal. Officieel was ik toen dus niet meer zwanger. Ik moet zeggen dat het me op dit moment nog meevalt. Lichamelijk voel ik me 'leeg'. Tja... er is toch een vruchtzak weggehaald hè. Verder voel ik me lichamelijk best oké. Ik vloei zo goed als niet meer. Ja, mijn buik is gevoelig, maar verder niets. En emotioneel... tot nu toe valt het allemaal wel mee. Maar ik heb geen idee wat er gaat komen. Misschien is het nu ook vooral de opluchting dat ik niet langer als een tijdbom rondloop. En dat ik nu kan beginnen met het een plekje geven. Tnx voor al jullie lieve berichtjes! Liefs, wendyD
he wendy, Ons kleintje zat er nog steeds na het bekijken van de echo en het hartje van ons kleintje klopte niet, morgen moet ik om 10.00u binnen in het ZH. In de loop van de dag gebeurd de curretage. Heb er een bang hartje voor. We zijn morgen 11w 3 dagen zwanger.Maar het hartje is gestopt op 7 weken en 5 dagen. Ons klein engeltje zal altijd in ons hartje blijven.
Lieve Zico, Heel veel sterkte morgen! Ik zal aan je denken. Het is en blijft moeilijk. Het is je kindje dat niet meer leeft. Huil maar, laat het maar gaan. Natuurlijk heb je verdriet. Logisch. Ik ga aan je denken morgen en zal een kaarsje voor je aansteken. Liefs, wendyD
Zo'n 15 minuten geleden ben ik begonnen met huilen en het lijkt wel of ik niet meer kan stoppen. Sad Ik ben zo verdrietig. Waarom? Waarom werd ons Ukkie ons afgenomen. Het was zo gewenst! Ik voel me leeg van binnen. Letterlijk. Er zit niets meer. En ik ben zo bang dat dit voor altijd zo zal blijven. Ik ben zo bang nooit meer zwanger te kunnen/zullen worden. Dat we eraan hebben mogen proeven, maar dat het ons niet gegund is. Sad Het enige wat ik nu nog wil is: Zwanger zijn. Ik wil kunnen genieten van een zwangerschap die wél goed gaat. Het krijgen van een kindje. Ons kindje. Al zo lang willen we niets liever. Maar nee... zelfs na ruim 3 jaar mag het blijkbaar nog steeds niet. Waarom? Waarom? Waarom? Sorry voor dit depri berichtje. Het zit me zo hoog allemaal. (Zullen de hormonen wel zijn). Liefs, WendyD