Hoi iedereen, Ik ben net nieuw maar ik merk dat ik ergens niet uitkom en dacht misschien kunnen jullie mij helpen. Tijdje geleden heb ik een miskraam met 14wk gehad. Ik was zo verdrietig. De hele zwangerschap was ik al bang dat het mis zou gaan en nu toen ik eindelijk vertrouwen had, bleek het mis. Ik probeer het te verwerken maar ik blijf het er zo moeilijk mee hebben. Ook omdat mijn lichaam nog niet de oude is, kan ik het voor mijn gevoel niet afsluiten. Nu wil ik wel graag weer zwanger worden maar ben zo bang dat het a) niet meer lukt b) ik weer een miskraam krijg. Heeft iemand van jullie dit ook gehad? Hoe kan ik dit verdriet en angsten overwinnen?
Ik heb het zelf niet meegemaakt maar ik denk dat er altijd wel een angst zou blijven bij een volgende zwangerschap, maar dat er ook steeds beetje bij beetje meer ruimte gaat zijn voor vertrouwen! Ik duim voor je dat je weer zwanger mag worden ❤️ Wat ontzettend naar dat je dit hebt meegemaakt
Ik las toevallig het topic hier vanwege een groepje wat ik nog volg... Het verlangen was hier groter dan de angst en dat zorgde ervoor dat we doorgingen. Ik kreeg miskramen net 5w, 12w en 8w. Die met 12w duurde het ook ruim 3m voordat mn lichaam stopte met bloedverlies en ik weer een cyclus kreeg. Toen ik de 4e keer zwanger raakte, nu mijn dochter van 15 maanden, had ik een soort rust en kalmte over mijzelf heen gelijk bij de positieve test. Ik voelde aan alles dat het goed zou zijn nu. Maar al met al wel besloten dat het nu klaar is. Misschien makkelijker omdat we er al 3 hebben, maar had best opengestaan voor 4 kinderen voordat ik dit alles meemaakte. Ik ben er nog steeds verdrietig van hoor. Het is toch een heel kindje wat je bent verloren met 14w. Dat vergeet je niet en het blijft een gemis.
Allereerst: wat ontzettend verdrietig van je miskraam ❤️. Mijn aller eerste zwangerschap is ook geëindigd in een miskraam, wel wat minder ver dan bij jou (kwam erachter bij ruim 8 weken dat er geen hartactie meer was en de miskraam zelf kwam een week later). Herken de gevoelens die je omschrijft wel. Ik was ook al die tijd al zo bang dat het mis zou gaan, toen gebeurde het echt en daar heb ik wel echt een flinke klap van gehad. Ik was zelf ook mega bang voor weer een nieuwe zwangerschap uit angst dat het weer zou gebeuren, en toch wou ik niets anders dan zo snel mogelijk weer zwanger zijn! Ik heb daarin wel veel geluk gehad en zo'n 4 maanden na mijn miskraam werd ik zwanger van mijn zoontje. Ik zal er geen doeken om winden: die eerste maanden van de zwangerschap vond ik verschrikkelijk. Ik heb mezelf er meerdere keren van overtuigd dat het kindje niet meer leefde en dat het weer fout zou gaan. Ik heb wel meer echo's gehad in de eerste maanden en dat stelde me steeds wel weer even gerust, ik leefde echt van echo naar echo. Toen ik vanaf ongeveer 24 weken ons zoontje dagelijks begon te voelen werd het wel een stuk beter en kreeg ik meer en meer vertrouwen. Toen lukte het me ook steeds beter om ervan te genieten. Uiteindelijk heeft de geboorte van ons zoontje er wel voor kunnen zorgen dat ik de miskraam een plekje kan geven, al blijft het gewoon een enorm droevige gebeurtenis wat je nooit weer zult vergeten. Wat betreft lichamelijk gebied schrijf je ook dat je nog niet de oude bent. Bedoel je daarmee dat je nog steeds bloedverlies hebt? Dat kan best wel een tijdje aanhouden helaas. Ik heb zelf meerdere rondes medicatie moeten gebruiken om mijn baarmoeder helemaal schoon te krijgen. Pas daarna werden bij mij de zwangerschapstesten weer negatief en begon mijn cyclus weer op te starten na een week of 5/6. Ben je gecheckt of je baarmoeder helemaal schoon is?
Wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken … Is een heel nare ervaring. Ik heb zelf 2 miskramen gehad, daarna een gezond zoontje, daarna weer een miskraam, toen een missed abortion en toen weer een miskraam. Het is niet makkelijk en het blijft altijd spannender dan bij iemand die dit niet heeft meegemaakt vrees ik. Wat mij heeft geholpen is eigenlijk m’n gevoel volgen: wil ik echt (nog) een kindje? Dan móet ik eerst zwanger worden en die angst op de koop toenemen, dat kan niet anders. Er open over zijn en veel praten, helpt mij ook.
Dank jullie wel voor de reacties. Ik wil nog steeds zwanger worden alleen heb ik het gevoel dat ik mijn lichaam niet vertrouw. Bij alles wat er gebeurd (zelfs verkouden worden haha) sta ik helemaal op scherp. Hadden jullie dat ook? Ik heb ook echt lang nog gebloed. Naar gyn geweest maar alles bleek goed te zijn. Ik had geen restjes meer. Ik vind dat alleen lastig te geloven. Pfff zou zo graag willen dat dit allemaal niet gebeurd was, het wat meer kan loslaten en niet zo supergefocused op m’n lichaam was..
Heel herkenbaar die angst. Hier een iets ander verhaal, kindje met heel extreme vorm van open ruggetje waardoor we de zwangerschap stopgezet hebben met bijna 15 weken. Een vreselijk verdrietige ervaring. Het is ondertussen exact een jaar geleden. En het is nog steeds moeilijk bij momenten. Ik ben ondertussen alweer bijna 15weken zwanger. Ik moet zeggen dat ik bij deze zwangerschap er al van bij het begin vertrouwen in had dat het deze keer goed zou gaan. Een soort buikgevoel, letterlijk en figuurlijk. Mijn vorige zwangerschap voelde ook nooit helemaal lekker aan. Net alsof je het toch weet he. Ik moet zeggen dat ik ook wel de hele rit tot aan deze zwangerschap schrik had dat ik niet meer zwanger zou kunnen worden. Een heel normale gedachte/angst denk ik. Maar waarom zou het niét meer lukken he. Het advies dat ik zou willen meegeven is om jezelf de tijd te geven om dit verlies te verwerken. Het heeft bij mij ontzettend lang geduurd en het doet nu nog soms pijn. Niet meer elke dag maar toch regelmatig. Nu ik de grens van de 15weken bijna voorbij ben, moet ik er vaker aan denken. Een volgende zwangerschap zal nooit meer hetzelfde zijn, maar dat is het ook wanneer alles goed verloopt niet. Mijn eerste zwangerschap was met andere gevoelens dan de tweede, en deze derde is nu ook weer helemaal anders. Je lijf heeft heel wat doorstaan nu, net als je hoofd. Tijd heelt gelukkig de meeste wonden. Heel veel sterkte