Hoi! Tijdens de zwangerschap van onze jongste dochter en ook na haar geboorte was ik ervan overtuigd dat zij ons laatste kindje zou zijn. De hele zwangerschap heb ik ook echt beleefd als zijnde de laatste zwangerschap en na haar geboorte heb ik telkens alle kleertjes weggegooid in plaats van bewaard voor ‘wat als’. En toch viel het me zwaar toen ze 1 jaar werd. Ineens werd ik emotioneel bij de gedachte dat ik nooit meer een baby zou hebben. Sindsdien komt steeds vaker de gedachte in me op dat er nog genoeg ruimte en liefde is voor nog een kleintje. Mijn man werd al helemaal enthousiast toen ik mijn gedachten met hem besprak. Hij ziet geen enkele beer op de weg en weerlegt al mijn vragen met een ‘ach dat komt wel goed’. Ik ben bang dat mijn dochters straks niet genoeg aandacht krijgen, of dat die helemaal niet zitten te wachten op nog meer kinderen in huis. Ik ben bang dat mensen denken dat ik gek ben geworden om nogmaals te proberen zwanger te raken. En ik ben vooral bang dat die wens er altijd blijft, dat ook na een volgende baby er ooit weer een moment komt dat die wens voor nog een kindje weer om de hoek komt kijken. Wie kreeg ook een wens voor nog een kindje terwijl je dacht klaar te zijn? En als je wel nog de wens had/ hebt, maar 100% zeker bent dat er geen kindje meer komt, hoe ga je hier dan mee om?
Hier was altijd 2 genoeg voor mij, maar na de geboorte van mn jongste riep ik gelijk ik wil er nog 1! We hebbe nog 12 cryo's over van de ivf behandeling. Mijn vriend wil nog wachten, en ikzelf nu toch ook wel, de jongste is 2 en slaapt nogsteeds slecht, over een paar jaar gaan we definitief beslissen wel of niet, maar ik nijg nu meer naar nee, puur omdat onze jongste zo veel eisend is qua aandacht en geen makkelijk kind is en we allebei heel bang zijn dat een volgend kindje hetzelfde of nog erger zal gaan zijn aangezien t wel een vol broertje of zusje gaat zijn van de jongste. Of de wens echt weg is, dat denk ik niet, eerder geparkeerd als ik t zo kan en mag noemen denk ik.
Rationeel is ons gezin compleet, maar emotioneel heb ik al sinds de kraamweek van mijn jongste een wens voor een derde. Dat is tot nu toe niet over gegaan, ik hoop dat dat wel gaat gebeuren en ik niet altijd met zo’n knagend gevoel rond blijf lopen…
Ik had het de vorige keren wel steeds, dat knagende gevoel, die kriebels, voor nog een kindje. Maar nu, sinds de geboorte van de jongste, is het echt weg. Ja ik ben helemaal verliefd op mijn babynichtje, maar ik ben echt opgelucht dat ik ‘niet meer hoef’. Vind het druk zat zo met onze meiden en kijk uit naar het moment dat ook de jongste wat zelfstandiger wordt en dat er weer wat ruimte komt voor andere dingen.
Hier precies zo, maar dan voor een vierde De hele zwangerschap had ik het gevoel: het is goed zo, dit doen we allemaal voor de laatste keer. Maar in de kraamweek al dacht ik: ahhh wat zou nog een kindje erbij geweldig mooi zijn. Nu bijna 10 maanden later is het gevoel niet bepaald minder geworden
Mijn dochter, mijn jongste schatje, kwam geheel onverwachts op mijn pad. Ik heb altijd zoiets gehad van 1, maximaal 2, is genoeg. Rationeel gezien zijn we compleet. Ik heb een zoon en een dochter. Ons huis heeft maar 3 slaapkamers, die zijn nu allemaal bezet. Ik heb tweemaal een keizersnede gehad, helaas zal ik dus nooit gewoon bevallen, maar twee gezonde kinderen maken dat goed. Beide keren ben ik er ontzettend goed vanaf gekomen. Ik ben super hersteld van de keizersnede. Uitzonderlijk goed en snel hersteld, maar zou dat een derde keer ook weer zo gaan? Mijn man wil dolgraag nog 1 of 2 kinderen erbij. Hij ziet alleen de leuke kanten. Hij wilde graag een groot gezin, ik niet zo. Ik zie dan: 1. weer een keizersnede met mogelijk een minder goed/snel herstel. 2. Ons huis is vol. 3. is onze auto groot genoeg? 4. vakanties... studeren straks etc en dan nog de al bestaande grote problemen, zoals woningen te weinig, het klimaat blah blah blah... Maar... Wat is het toch een bijzonder magisch gevoel om zo'n klein mensje in je armen te hebben. Om die te zien groeien en te ontwikkelen. Om hem/haar met mijn eigen lichaam te voeden. Die intieme momenten met je baby aan de borst. Die baby bubbel, de eerste weken. Heerlijk. Ik heb geen antwoord op je vraag. Mijn man en ik hebben het even geparkeerd. Ik begin volgende week aan een hbo studie die drie jaar gaat duren. Daarna ben ik nog jong genoeg om eventueel nog een baby te krijgen. Tegen die tijd gaan we het er nog eens over hebben. Ik hou je een antwoord tegoed.
Ik heb het ook een tijd gehad, altijd in m’n hoofd gehad dat we er 4 zouden krijgen. Toen we de derde binnen 3 jaar na de eerste kregen heeft het echt vaak gekriebeld. Want steeds dacht ik ‘vorige keer was ik nu al zwanger’. Maar destijds had mijn man echt behoorlijk te lijden onder het slaapgebrek dus sowieso zouden we langer wachten. En dat werd langer en langer en nu de jongste bijna 4 is en ik wat meer rust krijg zou ik voor geen goud meer een vierde erbij willen. En man ook niet . Hier is het gevoel dus wel degelijk over gegaan, maar wel pas na een paar jaar.
Een beetje zoals @zeilbootje. Al heb ik nooit echt een aantal in mijn hoofd gehad, want ik wilde er elke keer gewoon nog 1 . Zo ook na de 4e. Dit is 2 jaar heel sterk geweest, daarna was het oh het zou wel leuk zijn, naar nu: echt niet meer. (Ok behalve rond m’n eisprong ) De jongste start over 2 weken met school en ik kijk uit naar de volgende fase. Bij ons is 4 ook echt wel de max en de hoofdreden is inderdaad dat we ze ieder genoeg aandacht kunnen geven. Dat lukt nu goed, maar we zijn bang om dat evenwicht te verstoren. Maar, dat is wat WIJ (ik en man) denken aan te kunnen. Sommigen hebben al moeite met 1 kind en sommigen vinden het appeltje eitje met 6 kinderen. Dus, als het voor jullie goed voelt en je kunt het op alle vlakken aan, waarom niet?
Dit wist ik helemaal niet! ik dacht echt dat je er zo zeker van was dat het goed was zo! o.t. in november voor t eerst mama geworden helse zwangerschap achter de rug tijdens mn zwangerschap echt gedacht dit doe ik nooit meer! 1 kindje is meer dan zat! Surprise surprise alles in mij zei na de geboorte van mijn zoon dat ik dit nogmaals wil! Maar ik ga als de tijd er rijp voor is wel voordat we het gaan proberen direct mij aanmelden bij de pop poli en hou een kort lijntje met de verloskundige en huisarts zodat ik direct de hulp kan krijgen die ik nodig had mijn 1e zwangerschap (in de hoop natuurlijk dit niet nodig te hebben). Ik heb geen wens voor een enorm gezin maar ik weet nu iig dat ik nog niet klaar ben
Als ik je verhaal zo lees en ook het feit dat je man heel enthousiast is zou ik denken ga ervoor! als jullie het met z'n tweeën financieel en vooral emotioneel kunnen dragen Waarom niet dan? Succes met je keuze!
Maar maakt het antwoord op de vraag of de wens weg gaat of blijft echt iets uit voor de keus die je nu maakt? Als de wens er nu is. En jullie voldoende ruimte hebben in hoofd, huis, hart en portemonnee. Waarom zou je er dan niet gewoon voor gaan? Als de wens er daarna nog is bekijk je het gewoon weer opnieuw. Is de wens er daarna niet meer is het ook oké.
Hier hetzelfde... het is echt beter dat het bij 2 blijft. Mijn man wil sowieso geen 3e meer. Maar inderdaad, dat knagende gevoel dat blijft hangen bij mij. Het ene moment ben ik ervan overtuigd dat het goed is zo, maar toch bij iedere baby of zwangerschapsaankondiging kan ik mij niet voorstellen dat ik dit zelf nooit meer ga meemaken. Vind dat heel lastig.
Ik had al een zoon toen ik mijn man leerde kennen. Uiteindelijk hebben we na jaren proberen eindelijk samen een zoon gekregen dmv IVF. In principe waren we compleet met zijn viertjes. Máár.. er was een maar. We hadden nog 1 cryo in de vriezer en we besloten al vrij snel dat we deze rakker een kans wilde geven. Mocht het niet lukken, dan was het goed zo. En ja, ik was dus zwanger! Er is een klein meisje onderweg. Voel me zo gezegend en hadden dit nooit durven dromen. Wel gaat dit mijn 3e keizersnede worden en buiten dat vind ik 3 kinderen echt de max. De gyn heeft ook voorgesteld om gelijk een sterilisatie uit te voeren tijdens de keizersnede, maar dat voelt voor mij dan weer een brug te ver. Ik denk ook dat het komt door ons fertiliteitsverleden. Ik moet er mentaal ook klaar voor zijn, hoewel ik weet dat dit echt ons laatste kindje is. En dat ben ik nog niet. Eerst even een paar jaar de mirena denk ik
Ik begrijp dit gevoel heel goed! Altijd gedacht dat ik wel vier kindjes wilde (als t ons gegeven is). Maar toen we er eenmaal 2 hadden, bleek dat mijn man dit eigenlijk wel genoeg vond. De eerste drie jaar voelde ik vanuit mijn tenen de wens voor een derde. Ik kon er boos en verdrietig en gefrustreerd om worden als hij zei dat hij (nog) niet wilde. Ik voelde daarna wel dat ik zelf echt meer rust kreeg bij het idee dat het bij twee zou blijven. Ik voel nog steeds wel sterk de wens, maar ben niet meer heel verdrietig of boos als het niet zo zou zijn. Het weerhield mij er eerst ook van om echt te kunnen genieten van de twee kinderen die we al hebben. Het voelde niet compleet. Inmiddels wil mijn man nu ook graag een derde. Juist toen ik het losliet, begon hij erover. Wij gaan daar nu ook voor en ik weet dat dit de laatste keer zal zijn.. het is goed zo.
Ik weet ook nog wel dat voor de derde de wens het heftigst was voor mij. Echt een intense wens. De periode dat die derde er niet leek te komen heb ik daar ook echt om gerouwd. Om wat niet mocht zijn. Om verder te kunnen gaan. Uiteindelijk toch gekomen, want je weet nooit hoe het leven loopt Maar voor mij was dat bewust afsluiten wel nodig om oprecht te kunnen genieten van wat ik wel had, want ik was natuurlijk al heel rijk met 2 kinderen en dat verdienden zij natuurlijk ook.
Wat fijn om te lezen dat het voor jullie ook herkenbaar is. Rationeel vind ik dat het genoeg is geweest. Ik word steeds ouder, de zwangerschappen steeds zwaarder en ik kom af en toe al handen en ogen tekort bij de 4 die ik nu heb. En dan kijk ik op social media naar series over grote gezinnen en lees ik verhalen van mensen met 8 kinderen en denk ik weer ‘nog eentje erbij kan makkelijk’. Ik hoop wel dat de wens minder word, simpelweg omdat ik de knoop niet door wil hakken. Ik heb qua leeftijd ook (vind ik) geen jaren de tijd meer om erover na te denken, want elk jaar worden de risico’s groter.
Ook hier. Ik had altijd al een wens voor 3 kindjes. Na mijn 2e zwangerschap kon ik het niet los laten. Mijn man wilde in eerste instantie niet, maar draaide eigenlijk vrij snel bij en we gingen ervoor. Ik was vrij snel zwanger van nummer 3 en het was ook zeker zo dat dit de laatste keer zou zijn. Zo heb ik mijn zwangerschap ook beleefd en ook vaak besproken met man tussendoor dat het allemaal de laatste keer was. Meteen nadat mijn jongste dochter geboren was zeiden mijn man en ik meteen, het zit erop, je hoeft dit niet meer te doen. Ik had er vrede mee (dacht ik tenminste) Sinds een half jaar kriebelt het weer en dit had ik nooit verwacht. Het is wel een onderwerp van gesprek geweest afgelopen maanden. En we gaan er toch nog voor. Ik stop per vandaag met de pil en vanaf einde dit jaar gaan we serieus proberen. Ook ik vraag me af of de wens inderdaad weg gaat als je 'compleet' bent. Of misschien blijft het wel. Ik weet wel zeker dat er hier geen 5e meer zou komen, ook qua ruimte, financieen e.d. is dat geen optie voor ons. Dus mocht het ons gegeven zijn, dan houden we het wel bij 4.
Bij mij zal de wens ook nooit helemaal weggaan, maar het verstand roept nu gewoon harder Bij de andere kinderen was het andersom. Ok, tussen nr 2 en 3 heeft het verstand het ook langere tijd (terecht!, het kon gewoon echt niet) gewonnen. Dus misschien kijken wat bij jou het hardste roept TS.
Hier ook in tweestrijd. Verstandelijk weet ik dat stoppen het beste is, gevoelsmatig wil ik nog een keer. Maar wanneer stopt dat gevoel dan hé. We hebben er nu 5, ze/we zijn gezond, hebben het financieel goed... Overigens wilde man na 2 al stoppen dus wat dat betreft is het geen discussiepunt meer hier