Donderdag 30 augustus zou ik worden ingeleid omdat ik dan 42 weken zwanger zou zijn. We gingen er eigenlijk vanuit dat onze kleine man niet meer uit zichzelf zou komen maar dat was gelukkig wel het geval. Zaterdagmiddag hebben we onze nieuwe auto gehaald en om dat te vieren zijn we samen met mijn moeder uit eten gegaan. In het restaurant kreeg ik wat krampen maar na al dat voorwerk wat ik al had gehad dacht ik er geen seconden aan dat dit wel eens een beginnetje kon zijn. In de auto kreeg ik ineens een flinke wee en dacht nog.....zal het dan toch vanavond gebeuren? Thuis bleven de krampen aanhouden en ze kwamen al snel heel regelmatig. We hebben de VK gebeld en die is gekomen en constateerde 3 cm ontsluiting. Het kon ook nog stoppen vertelde ze. Later op de avond hebben we haar opnieuw gebeld want de weeen werden echt heel erg naar en toen had ik 4 cm ontsluiting. Ik dacht echt dat ik gek werd op dat moment. Ze zou om 3 uur 'snachts terug komen in de hoop dat ik dan voldoende ontsluiting had om de vliezen te breken. Nou gelukkig toen ze kwam had ik 6 cm ontsluiting en brak ze snel de vliezen. Ze ging daarna luisteren naar het hartje van de kleine en die was ineens heel onregelmatig. Ze zou het nog 5 minuten aankijken en anders zou ik naar het ziekenhuis moeten. Na 5 mintuen was er nog absoluut geen verbetering dus ze heeft met spoed een ambulance gebeld en ik ben met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb dit allemaal een beetje in roes meegemaakt. Toen ik in het ziekenhuis aankwam kreeg de kleine gelijk een draadje op zijn hoofdje geplakt om te kijken hoe het met hem ging. Ook ging ze kijken hoeveel ontsluiting ik had en dit was al 8 cm. Toen werd het al snel 9 cm en ik kreeg hele erge persdrang en dat moest ik zien weg te puffen! Dat is moeilijk! Het laatste randje heeft ze daarna weg kunnen drukken en ik mocht echt mee persen. Wat een heerlijk moment is dit zeg! Na een paar keer persen moest ik op mijn zij gaan liggen en weer wegpuffen (ik vermoed dat dit was om de baby wat meer rust te geven). Na een aantal weeen mocht ik weer mee persen. Na ruim een uur persen werd ik verdoofd en is er een flinke knip gezet en is onze zoon geboren. Dit moment is werkelijk onbeschrijvelijk.....het is zoo mooi om je zoontje op je buik te hebben liggen en je bent dan opslag de pijn vergeten! Ze hebben me keurig gehecht. Het ziekenhuis is me heel erg tegengevallen uiteindelijk. Ze hebben mij door de drukte 2,5 uur met mijn (blote en veel te koude) kindje op mijn buik laten liggen. Ik kon niet plassen en moest heel erg nodig en na een zeer lange tijd kwamen ze eindelijk met een kathether en kwam er 800 ml urine uit! Ze konden me ook niet douchen want ze hadden geen tijd (lees; ze zitten alleen maar koffie te drinken). Na 3 uur ben ik gedouched nadat ik ontzettend boos ben geworden. Toen ik gedouched was moest ik heel snel naar de kraamafdeling want het was te druk. Daar aangekomen werd ik goed verzorgd en kregen we eten en drinken. Die mensen waren daar een stuk vriendelijker dan op de verloskamers! Mijn man en moeder waren bij de bevalling aanwezig en wat heb ik een ontzettend goede steun van hun gehad! Het was voor hun ook een hele lange nacht want de bevalling duurder al met al iets meer dan 12 uur. Maar ze zijn geen seconde van mijn zijde geweken! We zijn s'middags naar huis gegaan en we vormen nu een heerlijk gezinnetje met zijn 3en!