Hoi allemaal Ik heb al vaak wat gepost, maar heb toch nog eens advies nodig. Situatie nu, ik ben een werkende vk-moeder van 32. Man werkt fulltime, 6 tot 17.30 dus weinig hulp om maar zo te zeggen. Zoon van 4, zoon van 1 (16 maanden) Heerlijke kids, pienter, eigen, uniek. Eerste was de eerste 3 maanden pittig, huilde 20 uur per dag. Sliep nooit. Bleek reflux, en kma. Overheen gegroeid, en heerlijk, bedeesd en pienter kind. Kon heel snel al bizar goed praten. Jongste,deed het dubbel en dwars na. Hebben we uiteindelijk coaching -(voor huilbaby's) voor gekregen, omdat ik niet meer kon. Daarna is het heel lang pittig gebleven, ondanks dat hij niet meer onder de noemer huilbaby viel. Hij kon pas laat bewegen, kont schuiver, en heeft tot hij ook bewegen dagelijks heel veel huilen. Maar nu, oudste is al weeeeeken te pittig. Driftig. Boos, lelijk. Toe aan school, dachten wij. Deze week was het zo ver, en hij heeft het zo naar zijn zin! Ik had gehoopt dat het brutale stoute gedrag een beetje zou weg ebben maar nee. Wederom stout, brutaal en tot slot "ik wil dat je dood gaat!". De jongste, zit weer in een pittige fase. Kan niet zonder hij, plak plak plak. Huilen, drift, boos, alles wat ik in mijn handen heb claimen. Ondertussen ben ik op. Ik voel me een sloof, en vooral een slechte moeder. Wat doe ik toch fout? Wat kan ik nou toch doen. Ik merk dat 8k aan het verdrinken ben, maar zie even niet wat ik anders kan doen. Ik ben consequent, ik geef duidelijke straffen, maar ben ook mellow omdat ik niet de hele dag er bvoenop wil zitten. Is dit gewoon een fase hellup
Ik kan je geen advies geven want ik heb geen ervaring hiermee maar waar ik wel aan dacht. Geef je oudste zoon tijd, beginnen op de basisschool is ook spannend. Hij is thuis de oudste en daar is hij ineens de jongste en moet hij een plekje in de klas/groep veroveren. Ik kan me voorstellen dat dat voor een kind best allemaal best veel indruk maakt en dat dit invloed kan hebben op het gedrag thuis.
Dat is ook wel zo, en ergens heb ik ook wel zoiets van... Laat gaan. Maar na een jaar lang strijden kan ik niks meer hebben. Ik zou eigenlijk gewoon willen dat ik meer draagkracht had hierin.
En als je het negatieve gedrag gewoon compleet negeert? Dus vooral niet de strijd aan gaat en alleen het positieve gedrag beloond met aandacht? Dan kun je misschien het negatieve spiraal doorbreken en het scheelt jou energie die je nu aan strijd besteed. Ik heb een zoon die begint te puberen en die (net als ik) een ochtend humeur heeft. In de ochtenden is hij vaak echt naar en niet leuk tegen me. Als ik daar op in ga dan is het hier in huis 1 grote strijd en niet gezellig, gaat hij de deur uit met ruzie, en dat wil ik niet, komt hij thuis en is hij nog boos of ik ben nog boos. Als ik dat nare puber gedrag gewoon negeer en net alsof doe alsof ik niet hoor hoe stom hij af en toe tegen mij doet dan is het vaak zo ook weer over.
Ik vind dat zo moeilijk. Hoe kan ik negeren dat hij zijn broertje slaat? Of tegen mij zegt dat ik dood moet gaan. Spullen moedwillig kapot maken, of heel stout doen (wc bril in de wc)
Herkenbaar, onze zoon begon met 3,5 ineens om te slaan en idd ook zeggen dat wij dood moeten. Qua dreigen met dingen slopen hebben wij de simpele en zeer effectieve oplossing: prima hoor, maak het maar stuk maar dan pak ik geld uit jouw spaarpot voor de vervanging. En we doen dat ook en dat weet hij. Dat is consequentie van zijn gedrag. Het werkt voor hem echt fantastisch! Qua gedrag, we negeren het tot zekere hoogte (je bent stom of napraten) maar grensoverschrijdend gedrag zoals slaan = gelijk op de trap. Niet aan tafel willen zitten? Prima dan mag je ook op de trap zitten. De keuze is aan hem. Wij worden dan niet boos maar geven hem die keuze
Ja die keus geef ik hem ook, maar op de trap gaat jij dan gillen, springen, krijsen, stoute dingen doen etc. Ik word dan op een gegeven moment zo kwaad dat ik 'm zijn kamer in zwieper, omdat ik dus niet weg kan bij zijn broertje want dan gaat die gillen. En ik trek die drukte dan weer niet
Snap dat je slaan niet kunt negeren. Maar je reactie erop hoeft niet perse boos te zijn en als strijd te voelen. Je kunt ook duidelijk vertellen dat dit niet mag, hier een consequentie aan hangen en vooral rustig blijven en straf geven. Word hij dan boos gaat hij dan nare dingen zeggen, dat gedrag proberen te negeren. Ik merk hier echt dat ik zoveel meer bereik met rustig blijven en hoogstens stem verheffen tov boos worden en schreeuwen. Maar elk kind is anders dus of het werkt is ook maar de vraag. Ik weet wel dat het bij mij 12 jaar heeft geduurt voor ik dit kan. Dochter is als kleuter (en was als peuter) veel liever en rustiger dan haar broer. Ze is zo goed als nooit stout en altijd beleefd. Kan de keren dat ik haar straf, zoals in de gang zitten, heb moeten geven in 4 jaar tijd op 1 hand tellen dus bij haar is het al veel makkelijker om rustig te blijven als ze een keer wel iets stouts doet omdat het geen dagelijkse energie vretende strijd is.
Dat bedoelde ik vooral met negeren, precies dit gedrag. Want door dat gedrag krijgt hij toch jouw aandacht. Je gaat er weer heen, word boos en stuurt hem naar zijn kamer. Hij lokt reactie bij jouw uit en dat lukt hem.
O dat gillen boeit mij nooit zo. Hij gaat zn gang maar. Gaat hier net zo (al is t laatste tijd minder) en de stoute dingen kosten hem geld. Dat hij in boosheid een trapmat los maakte heeft hem ook geld gekost. Geloof mij; hij doet het geen tweede keer Overigens hebben we die regels duidelijk uitgelegd op gewoon leuke momenten en hem eraan herinnert als t mis gaat. (Hij weet niet dat we het geld gewoon weer erin doen als hij slaapt ) Zorg goed voor jezelf, heb je wel iets voor jezelf? Sporten? Iets leuks doen met vriendin oid?
Mijn zoontje was rond de leeftijd van 4/5 ook echt een draak! Ik vond dat zo’n vreselijke periode, mega grote mond, slaan/schoppen tegen deuren of muren. Zelfs mijn moeder is eens zo enorm van hem geschrokken. Als hij enorm te keer ging dan stuurde ik hem de woonkamer uit en dan mocht hij terug komen als die wel normaal ging doen, dit ging echt gepaard met enorm veel geduld. Ik heb echt moeten leren om mezelf af te sluiten van het geschreeuw en gejank. Overigens werd hij weer gezelliger met een jaar of 6
Hahaha ja dat zei mijn moeder ook met grote ogen nadat hij als een blad aan de boom omsloeg en zelfs mijn vader probeerde te raken: wat is DIT????? My child from hell (Mijn vader heeft hem woest naar huis gestuurd, was wel enorm effectief! Mijn vader zie je eigenlijk nooit boos en lacht veel weg, dus als je hem over t randje duwt... dan is t ook echt je eigen schuld) Hier nu aardig uit die fase (de buien zijn sporadisch iig) , net iets meer dan een jaar geduurd en t is ook ok om als moeder even de onpedagogische aanpak te hanteren omdat je er écht doorheen zit. dat heb ik wel geleerd, t is oke om ook gewoon mens te zijn die ook gewoon even flip omdat de dag gewoon te lang is de herrie teveel en dat geetter je de strot uit komt.
Misschien meer geestelijk of lichamelijk uitdagen, dat hielp bij ons en verder heel consequent. Man en ik liggen bijna altijd op 1 lijn dus als hij het gaat proberen bij de ander krijgt hij het zelfde antwoord. Je geeft aan dat dit de eerste week is. Je kan niet verwachten dat dit na 1 week al over is. Om je uit de droom te helpen als hij echt pienter is en ook nog eens voorloopt op de rest zou zijn gedrag nog eens erger kunnen worden. Onze zoon heeft ook pit en ladingen energie, leergierig en toen hij eindelijk naar school mocht was het tevreden zijn van korte duur. Hij noemde het allemaal. Als het te eenvoudig mis op school hebben wij er zelf ook last van want dan is hij snel boos en geïrriteerd. Slaan, schoppen, gooien met spullen, hup naar de gang. Boos doen prima dat kun je boven in je kamer. Wil je praten kom je naar ons toe en praat je op een normale manier. De eerste weken na de zomer zijn lastig net als wanneer ze al een tijdklok school zitten en er weinig uitdaging is, decembermaand, als de weken voor de zomer. Hou de lijnen kort bij school, bespreek ook dit soort punten met hun, misschien zien ze ook wel meer. Betreft de jongste tja zeer herkenbaar, veel wandelen was hier de truc net als samen spelen en jemig hoeveel wij niet hebben voorgelezen. Wanneer we een boek pakte was hij stil en luisterde hij aandachtig. Zoals andere ook aangeven wat doe je alleen? Heb je een sport, hobby of even de tijd om je batterij op te laden?
Als ik het goed begrijp, heb je een slim en gevoelig kind dat voordat hij 4 jaar werd een 'draak' werd en nu 1-2 weken (voor eerst?) naar school gaat en nog steeds een draak is? Ik zou het gedrag zien als uitingen dat hij zich niet fijn voelt cq het zwaar heeft en vanuit die blik oplossingen proberen te zoeken. Starten op school is een hele overgang, die heel leuk is, maar ook heel veel nieuwe, inspannende dingen op het pad van je kind brengt. Dat kan enorm veel energie kosten, zeker in het begin. Misschien heeft hij thuis meer rust nodig, moet de lat daar wat lager liggen, meer aandacht/vertroeteling, meer hulp bieden of dingen overnemen. Misschien heeft hij wat meer tijd/ruimte nodig zonder zijn kleine broertje. Je kunt ook met de juf in gesprek gaan, hoe doet hij het op school, sluit het genoeg aan, zijn er dingen die het voor hem aangenamer kunnen maken? Het wennen kan echt wel maanden duren. Mijn jongste kan ook heel boos/dwars zijn, juist als ze overweldigd en overvol is. Wat hier vaak goed werkt is heel rustig en troostend (knuffel aanbieden, op schoot zitten) erkennen dat je de boosheid ziet, dat je ziet dat kind zich niet fijn voelt en dan proberen te achterhalen wat er achter de boosheid zit (meestal angst, verdriet en/of teleurstelling). Als je zelf heel rustig blijft dan gaat het vuur eruit (als je zelf met vuur reageert, krijg je meestal vuur terug...). Mijn jongste begint dan vaak te huilen en dan kan ze eruit gooien wat haar dwars zit en kunnen we samen een oplossing zoeken. Straffen cq 'op de mat/trap zetten' werkt bij ons helemaal niet. Wat betreft jezelf, hoewel niet makkelijk, is ergens tijd en ruimte vinden om (alleen) op te laden belangrijk. Misschien zijn er mensen in de omgeving (opa's, oma's, ooms, tantes, vrienden?) die een paar 1 of beide kids een middagje (of nachtje) willen entertainen, zodat jij even wat ruimte krijgt om iets te doen voor jezelf?
School is gelukkig goed op de hoogte van zijn intelligentie, en het mooie is.. Daar is hij de kalmheid zelve! Echt rustig, leergierig, beleefd. Thuis is het een bommetje, en de ellende is. Ik ben dat ook. We hebben echt hetzelfde karakter, waardoor ik soms (na een lange dag strijden) moe ben en dus er harder op in ga dan ik wil. Achteraf denk ik dan, sjonge wat dom. Maar mijn kaarsje is gewoon een beetje opgebrand. Ik heb op dit moment weinig voor mezelf. Een leuke maar uitputtende baan, als verpleegkundige op een afdeling voor ouderen met dementie. Ik werk 24 uur, maar heb de laatste periode door corona veel op m'n schouder gehad. Een week van 5 dagen etc. Ik sta soms een beetje alleen in mijn huwelijk, hij kan zich makkelijk afsluiten voor mijn verdriet en overbelasting. Denkt dan dat het na een warm bad wel over is, bijv. Qua opvoeden zitten we redelijk op 1 lijn, maar hij is niet de meest betrokken vader. En dat vind ik zelf ook jammer, maar tis hoe tis helaas. (ik zeg het wel tegen hem, maar heb de hoop een beetje op gegeven) Ik heb buiten werk geen opvang, werk 2 of 3 dagen doordeweeks en dan avonden. In de 9chtenden dat ik dan thuis ben doe ik m'n huishouden. En het is nu aanpassen hoor, I know. Ik moet zelf net zo hard wennen als hij, hij is ubergevoelig ik ben het misschien nog wel meer. Ik ben ook van de leg doordat hij weg is. Was ik net aan 2 kids gewend, is het weer anders Door de avonddiensten slaap ik ook wel weinig, en ik ben tegenwoordig eeuwig uitgeput. Dat versterkt mijn boosheid naar hem toe en dan verwacht ik gewoon teveel. Ga morgen gewoon eens kijken, door dingen te laten. Bedankt voor alle tips en vooral het begrip. Dat doet veel!
Ik denk eerlijk gezegd dat je de oplossing bij jezelf moet zoeken en niet bij de kinderen. Bv. het idee van dat je de hele dag aan het “strijden” bent. Is dat niet gewoon opvoeden? Waarvan je op voorhand misschien niet had verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Maar het is nou eenmaal hard werken. Ik snap wel wat je bedoelt hoor en weet ook echt hoe je je voelt. Maar ik merk zelf altijd dat m’n eigen mindset zoveel effect heeft op de kinderen. Van strijden komt juist strijd. Als ik de dag zo begin dan probeer ik om het om te keren door even de boel de boel te laten. Lekker naar buiten te gaan oid en dan komt de rest later wel.
Bedankt voor je reactie. Ik zag deze pas na mijn eigen reactie! Hoe ga jij dan om met stout gedrag? Want vuur is vuur idd!
Ik weet ook niet of ik echt een oplossing bij de kids zoek, meer een manier om ermee om te gaan of tips of iets? Ik heb zelf niet perse het idee dat er iets mis is, behalve een moeder die slecht tegen prikkels kan, er een beetje alleen voor staat en het gevoel heeft het niet goed te doen. Vriendinnen van mij ervaren het opvoeden niet zo, zijn ook wel eens moe maar staan niet te huilen achter het gasfornuis. Dus die snappen mijn emoties erbij niet. Vandaar dat ik mensen zoek die het ergens wel begrijpen en van daaruit tips hebben.. En ik vind het opvoeden moeilijk, zeker. Misschien verwacht ik teveel, wil het gewoon goed voor ze doen Elke dag neem ik me voor om het te laten, om er in mee te gaan. En dan wordt hij al discussiëren wakker. (ik wil niet naar beneden. Is goed schat, blijf jij dan boven? Neeeeeheeeee dat wil ik ook niet. En dan sta ik met een gillende dreumes in mijn handen op een trap en begint het al te borrelen) Ik heb verder echt geen opvang, nobody
En als laatste, het moeilijke boze gedrag is begonnen nadat zijn broertje begon met huilen en niet meer ophield. Hij heeft dat altijd moeilijk gevonden, het delen van spullen, mama etc. Hij is ook niet lief tegen zijn broertje, ik heb mijn best gedaan in de momenten die ik had om hem 1 op 1 aandacht te geven maar zijn broertje eist en eist. En als de kleinste huilt, is de oudste toch de klos. En daarbuiten heb ik dus weinig kansen gehad, ook omdat ik er zelf doorheen zat en dus geen mogelijkheden heb om de jongste uit handen te geven. Wilde ik net met de oudste elke week samen gaan zwemmen, kwam er corona. En nu is het qua tijd weer heel moeilijk, ik werk ook sommige weekenden en vrije weekenden zijn altijd vol. Avonden zijn te kort en er is geen zak meer open als vader eindelijk thuis is. We wilden 1 x in de week spelletjes avond doen met hem alleen, dat hij mocht opblijven. Snoepen etc. Maar dat was de eerste x een fiasco en eindigde met een boze kleuter die absoluut weigerde te gaan slapen en zo hard gilde dat de buren wakker werden volgens mij En ik vind zijn slaap/rust nu juist met school zo belangrijk, dus in vind dat nog moeilijk in te richten ook. Beetje zoekende... Hoop dat de zwembaden gauw weer geopend zijn op leuke tijden, dan kan ik samen met hen poedelen
Het klinkt ook allemaal heel pittig. Onderschat het niet hoeveel jij alleen doe, tel daarbij op dat je vrij weinig voor jezelf doe dan is je brandstof ook een keer op. Kan je man niet wat meer gaan doen? Minder uur werken? Zodat jullie het wat kunnen verdelen. Misschien voelt de oudste wel hèel goed aan dat jij je niet fijn voelt en reageert hij daarop. Hier zijn de kids daar heel gevoelig voor, heb ik mijn dag niet zijn de kids ook gelijk 'vervelend' en dagen me de hele dag uit. Sterkte, opvoeden is niet altijd makkelijk. Ik zou wel proberen consequent te zijn. Heb jij hem op de trap gezet, maar gilt hij alles bij elkaar. Laat hem maar, hier is de afspraak dat ik pas bij ze kom als ze weer rustig zijn. Probeer het echt te negeren. Ik heb ook een tijd gehad dat ik er doorheen zat, een dreumes die tot 13 maanden slecht sliep en overdag ook niet gezellig was. Mijn lontje was toen heel kort en de oudste reageerde daar ook enorm op. Op een gegeven moment kom je in een negatieve spiraal en dat moet je proberen te doorbreken. Hopelijk vinden jullie snel wat meer rust!!