Ik word er inmiddels gek van. Mijn peuter praat erg goed maar is qua gevoel en emotie echt net 3jaar. Hij luistert niet. Bij anderen gedraagd hij zich als een engeltje maar thuis kan het een draak zijn. Praten met hem, Tv uitzetten, speelgoed afpakken, strafhoekje, straf in de gang, het helpt allemaal niet. Als ik hem aan zijn bovenarm pak om hem toe te spreken dan is het enige wat er uit komt (als hij al praat of me überhaupt aankijkt) "niet zo knijpen mama dat mag niet" (ik knijp echt niet maar ik hou hem wel vast, altijd leuk zo'n zin midden in een winkelcentrum). Ja ik ben consequent met waarschuwen en straffen. Maar het heeft allemaal geen invloed. Het ene moment zit hij lief met zijn broertje op het speelkleed te spelen, en het volgende moment, als zijn broertje bijv een schone luier krijgt, dan rent hij naar de gang om eerst aan de deur te gaan hangen en vervolgens zijn fiets te pakken en door het huis te crossen. Trek ik eerst zijn jas aan en dan die van zijn broertje dan is de jas al lang weer uit. Stilliggen bij een poepluier is er ook niet bij, verschrikkelijk (speelgoed mee, filmpje, liedjes zingen allemaal al geprobeerd). Hij is ook erg lief voor zijn broertje, deelt knuffels uit, kan redelijk zelf spelen tegenwoordig en kan zelfs opruimen. Dingetjes voor ons pakken als we het vragen (niet te vaak vragen we dat). Hij is slim (en voor m'n gevoel uitgekookt) en hij praat erg goed (grapjes, abstracte begrippen, moeilijke woorden en zinnen). Maar aan de andere kant echt net 3 pas. Naast alleen spelen, spelen we ook vaak samen met hem, kleien, tekenen, visjes vangen, autootjes, treinbaan etc. Ik snap dat hij in de peuterpuberteit zit en dat het makkelijk is om teveel van hem te verwachten met die vlotte babbel, maar het zou me zoveel energie kunnen besparen als hij af en toe zou luisteren of iig zou reageren op waarschuwingen of straf. Hij is ook regelmatig bij opa en oma en die herkennen dit totaal niet. Opa vond het verschrikkelijk en veel te ver gaan dat ik mijn peuter een keer op zijn sokken mee naar buiten heb genomen omdat hij zijn schoenen niet wilde aanhouden tot 2x toe. Ik weet gewoon ff niet wat ik met het gedrag aan moet.
Ik snap het niet. Je zegt hij praat heel goed maar is qua emotie en gedrag net 3 jaar. Maar hij ís toch ook gewoon net 3 jaar? De mijne is een maandje jonger en ik hoor niets raars. Superlief en braaf op het kdv en thuis een draak. Ik denk altijd maar: beter zo dan andersom. Echt tips heb ik dus ook niet... uitzitten? Edit: wat ik wel heb gemerkt is dat positief gedrag belonen meer effect heeft dan slecht gedrag bestraffen. En dan bedoel ik niet belonen met een compliment of knuffel maar gewoon ordinair een snoepje . En ik vind trouwens op zn sokken meenemen als hij zijn schoenen niet aan wil houden helemaal niet extreem .
Eens met @Mythique . Het is een faaaase. En ja, ontzettend vermoeiend en vervelend. Maar je moet consequent blijven. Pick your battles ook. Niet fietsen door het huis : fiets weg als hij het toch doet. Voor de rest niet te veel corrigeren. Dan worden ze 'moe' en werkt veel niet meer. Het gaat hier veel beter als ik ontspannen ben en 'jolig'. Dan luisteren ze veel beter, de sfeer zit dan echt goed. Als ik zelf al niet goed in mijn vel zit en alles wil 'aanpakken', gaan ze (de middelste is net 4 maar haar oudere zus van 6 doet gewoon mee) juist heel tegendraads doen.
Ik kan me je gevoel goed voorstellen, mijn dochter is bijna 3 en ik vind het zo vermoeiend af en toe. Het is een slimme, praatgrage dame, maar ze is zooo dwars momenteel. Slecht luisteren, brutaal doen tegen mij, keihard gillen als ik haar corrigeer, 'stoute' dingen doen. Heel vermoeiend. Ik maak met mijn man altijd de grap dat we wel kunnen solliciteren bij de VN om vrede te gaan stichten in conflictgebieden, want we zijn ondertussen expert Maar wat @Nescio zegt herken ik wel, 'jolig' doen boekt veel meer resultaat. Maar is ook echt moeilijk hoor als je het gedrag van je kind zat bent. Vanmorgen was ik mijn jongste aan het verschonen en deed de peuter het licht uit (ging nog meer gedoe aan vooraf). Mijn eerste reactie was om meteen een beetje boos te zeggen 'He, doe het licht weer aan!'. Maar door gewoon vrolijk te zeggen 'He wat is dat nou? Het licht is uit, ik kan de billen van je broertje niet meer zien! Kun je het weer aan doen?' had ik veel meer effect. En proberen niet van alles een strijd te maken inderdaad, maar alleen de belangrijkste zaken er uit pikken Hem op z'n sokken meenemen vind ik ook echt niet extreem. Als ze de schoenen uitschoppen is het ook gewoon een keer klaar hoor.
Niks aan toe te voegen. Behalve dan dat opa’s en oma’s niet altijd zo dramatisch moeten doen. Dat ze nu overlopen van geduld is hartstikke prima maar toen hun lieve kindertjes vroeger klein waren konden ze er ook wat van! Mijn regel is eigenlijk dat je nooit moet luisteren naar het advies of de mening van iemand die op dit moment zelf geen kleine kinderen heeft. Die snappen er niks van of zijn het allang weer vergeten. Hier eentje die ook regelmatig op sokken de deur uit gaat of zelfs met blote voeten. Ik doe tegenwoordig namelijk nog maar 1 keer opnieuw alles aan en als ie t dan weer flikt on alles uit te trekken dan moet ie het zelf maar weten.
Het is een hele lange faaaaaase. Ik merk wel verbetering de laatste tijd. Misschien heeft hij zn broertje meer geaccepteerd of is hij gewoon groter geworden. Pick your battles is idd ook wat ik hier doe. Maar ik was het zand in huis zat (voornamelijk van mijn man die het naar binnen loopt ) dus die fiets door huis kon er niet meer af. Hij was zijn fiets laatst al een hele week kwijt .Toen hij met opzet inreed op mijn auto (met deuk als gevolg). Gelukkig was het mijn eigen auto en niet die vd buurvrouw. Maar het is en en en. Lichtknopjes zat hij ook aan. En die fiets en aan de deur hangen en met zijn autootjes over de muur en zijn stoeltje omgooien en gooien met een poppetje. Telt allemaal wel op. Wat ik bedoel met goed praten is dat hij hier echt mee voorloopt (zoals een 5jarige praat volgens de orthopedagoog). Maar verder is hij slim maar wel gewoon 3 dus. Het is een fase het is een fase het is een monster het is een fase
Hier eentje van juli 2015. Ik zou dr bijna op Mp zetten vandaag, mijn hemel. Kleren aan, met veel drama. Draai me om, kleren weer uit. Allemaal 2 minuten voordat we de deur uit moeten. Grr weer aangekleed, uit dr plaat omdat ze toch dr gympen aan wil ipv laarzen. Ik ben nu al doodop en het is pas 1300 uur...
Heel herkenbaar en hier is het inmiddels een kleuter, maar het blijft een beetje de aard van het beestje. Vooral als hij moe of gefrustreerd is. Waar het een jaar geleden slaan e.d. was hoort hij nu op school allemaal 'leuke' woorden die hij thuis ook wel wil uitproberen. Jij stommerd, jij domme mama enz. dat vergt dan weer een andere aanpak. Hier werkt het echt het beste als ik zelf rustig blijf, hem op z'n gedrag blijf wijzen en benoemen wat het met mij doet. Bijv: Ik vind het niet leuk dat je zo tegen mij schreeuwt, je maakt mij verdrietig, ik wil dat je daar nu mee stopt. R. is daar best gevoelig voor, dus als hij niet luistert naar een korte duidelijke opdracht dan doe ik het zo. Heel vaak krijg ik dan daarna te horen, ja ik ben ook verdrietig of ik ben boos en aan de hand daarvan kan ik dan een gesprekje met hem aanknopen. Daarna gaat het vaak weer even goed. Verder helpt het hier om de keuze/ regie bij hem te leggen. Natuurlijk niet in alles, jij bepaalt wat er moet gebeuren, maar ik vroeg bijv. wel eens. Zal ik eerst jou helpen of eerst je zusje? Z'n zusje maakt het namelijk niks uit en mij ook niet, want moet toch beide kids hun jas aantrekken. Veel dingen zelf laten proberen en dan complimenteren wat goed gaat, als het niet gaat vragen of je kan helpen. Ik ben heel snel geneigd iets over te nemen als ik hem zie tobben, met als reactie dat hij boos wordt en mij bijv slaat of wegrent. Als ik vraag of ik moet helpen zegt hij meestal de eerste keer nee, maar komt een paar tellen later toch met hangende pootje terug en tot die tijd negeer ik 'm gewoon. Oh en op z'n sokken meenemen vind ik ook normaal hoor, net als zonder jas als ze die vertikken aan te doen. Hier is het er nooit van gekomen, want zodra ik buiten stond begon hij te jammeren dat z'n schoenen nog aan moesten, de volgende keer was dan dreigen genoeg. Ik loop trouwens in bepaalde situaties ook gewoon weg. Ik wil best helpen met het aantrekken van een trui, maar als je gek blijft springen e.d. en ik heb een keer fatsoenlijk gevraagd of je stil wilt staan, dan leg ik daarna de trui aan de kant en mag hij het zelf uitzoeken, dat is vaak gelijk huilen en vervolgens kan hij wel keurig stil blijven staan om aan te kleden.
Hier ook 1tje uit juli 2015 en ook veel herkenning. Buitenhuis echt een engeltje, kan hem overal mee naartoe nemen. Een vriendin zei laatst "als ik zo eentje als jij zou hebben, dan nam ik er 10". Maar in huis en vooral ook in de auto, pfoe.... Drammen, schreeuwen, krijsen en ook vooral niet luisteren. Ik ben ook erg consequent en soms vraag ik me echt af waarom hij het nog een 20ste keer probeert als ik toch al 19 keer nee heb gezegd en daar altijd consequent aan vast heb gehouden. Ik word vooral blij van dit topic omdat ik gelukkig niet de enige ben. Soms begin ik echt aan mijn opvoedkwaliteiten te twijfelen.
Ohw jaaaa! Zo herkenbaar! Laatst bij het KDV de juf: we zeggen regelmatig tegen elkaar waren ze allemaal maar zoals -naam zoon-. Of: een ondeugende -naam zoon- hebben we hier nog nooit gezien! Bij familie. Heeft hij de hele tijd super lief met m'n nichtje gepuzzeld en iedereen: nou, daar kun je een heel elftal van hebben. Maar hoe dan???
Ik heb weinig toe te voegen aan alle tips, ook herkenning hier. Mijn jongste was echt een temperamentvol handenbindertje, die thuis driftbuien had waar je u tegen zegt, maar liefste meisje van de klas was op KDV. Nooit boos daar, behulpzaam etc. Een keertje kwam ik haar halen op KDV, had een uitstekende dag gehad, maar in de gang vloog ze in een mega-driftbui omdat ze schoenen niet aan wilde. Verontrust kwam een leidster kijken en ze geloofde haar ogen bijna niet. Zo had ze mijn dochter nog nooit gezien! Terwijl het voor mij dus dagelijkse kost was... Ik denk dat juist slimme (uitgekookte ) kinderen heel snel/goed weten hoe ze zich moeten gedragen en mooi weer kunnen spelen en bewaren ze alles voor thuis. Het moet er toch ergens uit ... Mijn middelste had er trouwens een handje van om een volstrekt goede gezellige dag te hebben (KDV, familie e.d.) en dan zodra ze mij zag begon ze keihard te huilen . Alles wat ze netjes binnen had gehouden, knalde er dan in hysterische huilbui uit zodra ze 'veilig' was bij mij...
Op het kdv hing een poster: peuters zijn geen energievreters, maar energiegevers! Hahaha dat heeft waarschijnlijk iemand geschreven die niet in de peuterfase zat. Herkenbaar dat peutergedrag en heeeeel vermoeiend. Ook het gedrag van opa is herkenbaar. Hier ook een opa die denkt te weten hoe het moet, terwijl hij nooit uit zichzelf de kinderen op schoot neemt of een luier heeft verschoond. Succes!
Mijne ook zo oud (jongen). Wil alleen verkleedkleren aan. Echt een DRAMA. Hij is overal een draak, maar bij schoonfamilie wordt hij heel druk gehouden dus heeft hij minder tijd om heel vervelend te zijn, dat scheelt. Hij gromt naar zijn juffen van de psz, pest zijn vriendjes, negeert/pest de andere kinderen, doet alleen maar waar hij zelf zin in heeft, maar kan wel lekker kletsen met wildvreemden (ook gezellig type). Ik vind het ook lastig hiermee om te gaan. Wij weten ook niet zo goed wat nog indruk op hem zou maken
Bij mij heeft juist iedereen medelijden, hij staat in de hele wijk en ver daarbuiten bekend met zijn gekke gedrag. Maar als baby ook al, zo is hij. Voor de peuters die buitenshuis wel lief zijn denk ik idd dat ze thuis zo stoom afblazen. Herken het ook wel van mijn eigen puberteit
Ts denk dat het goeie nieuwe is dat hij buitenshuis zich wel gedraagt serieus dan is er iig niks ‘mis’ met hem. Maar blijft wel vervelend Van andere topics van je begrijp ik dat je zelf niet zo lekker in je vel zit toch? Ik merk zelf altijd dat als ik dat een dag heb de kinderen altijd veel lastiger zijn, oftewel lastiger lijken want het ligt dus echt dan aan mij of iig aan de interactie. Zoals @Nescio zegt wat luchtiger of joliger Reageren op dingen scheelt een hoop. Als ik je bericht lees zie ik dat hij juist misschien op sommige dingen wat ‘achterloopt’. Een jas en schoenen aantrekken kan hij op deze leeftijd echt al zelf en misschien is dat een idee om hem meer verantwoordelijkheid in te gaan geven (scheelt jou een hoop frustratie). Ook zou ik me op zindelijkheid training gaan richten te meer omdat het luier verschonen niet meer goed gaat.
Veel is al gezegd en ik denk daarbij dat het belangrijk is om positief over hem te praten waar hij bij is. Dus als je man bv thuis komt, zeggen wat er allemaal leuk was en goed ging. Als hij dan op bed ligt kan je natuurlijk je ei wel kwijt. Hierdoor benadruk je wat je wel leuk vindt. Het was mij een tijd terug bij mijzelf opgevallen dat ik vooral vertelde wat mijn ergenissen waren en wat niet goed ging. We hebben toen afgesproken om dit dus om te draaien. En heel eerlijk, ik merkte nog verschil ook. Bij mijn kind en mijn eigen mindset.
Ik zou ook inzetten op zelfstandiger maken. Zindelijkheid is echt wel aan de orde op deze leeftijd, ook omdat het verschonen niet meer goed gaat kan je er wel uit opmaken dat hij 'genoeg' heeft van zijn luier. Verder makkelijke kledingstukken hem zelf aan laten doen (wel even je wekker eerder zetten). Laat m maar proberen. En achteraf natuurlijk heeeel erg prijzen als hij z'n broek of sokken zelf aan heeft gedaan.
Dat is inderdaad veel vervelender en lijkt me ook lastiger om daar mee om te gaan. Geen tips, helaas. Heel veel kracht gewenst.
Oh, hier hetzelfde toendertijd. Als ik er klaar mee was zei ik gewoon: Doei! Je red je maar...en liep ik weg. Dat hielp als een tierelier Was ook beter voor mij,stond dan zelf ook al op ontploffen.
Wel fijn al die herkenning, maar ik vraag me af hoeveel deuken jullie peuter al in de auto hebben gemaakt? Sinds vandaag staat de teller op 3. Dat is toch niet normaal meer