De titel zegt genoeg.. ik heb echt totaal geen interesse meer in mijn werk, en ga er zelfs met tegen zin heen! Ik moet nog 12 weken werken maar kan nu elke ochtend wel janken (hormonen ) als ik naar mijn werk moet. Voor ik zwanger was wilde ik al iets anders gaan doen, maar wat precies dat wist ik niet. Ik moet zeggen dat nu ik zwanger ben ik dat maar even laat varen, vooral omdat ik straks nog maar 2 dagen hier werk en het een familiebedrijf is waar je dingen nou eenmaal makkelijker kan regelen. Daarbij denk ik dat doordat ik straks 2 dagen werk ik het wel weer leuk ga vinden.. Maar hoe kom ik nu deze 12 weken door.... Alle dingen waarover hier drukte wordt gemaakt begrijp ik niet, vooral als ik dan de kleine voelt trappelen. Het enige wat ik dan kan denken "lekker belangrijk" Ik schuif werkzaamheden voor me uit, ben gewoon ook niet zo scherp meer, maak kleine foutjes (niet heel erg) maar krijg daar dan wel weer commentaar op. De ene keer krijg ik trouwens meer begrip voor dat soort foutjes de dan de andere keer... Iemand hier ook ervaring mee? Iemand tips? Liefs, LB
Jeetje, herkenbaar... Ik vond mijn werk ook al niet leuk meer voor ik zwanger werd, maar nu wordt het alleen maar erger. Ik zie er zondags al tegenop om maandags weer te moeten werken. De motivatie is ook erg ver te zoeken, ik doe m'n werk maar wel het minimale. Moet nog bijna 17 weken werken, maar ben ook al aan het aftellen We hebben het geld gewoon nodig, dus stoppen is geen optie. Daarnaast heb ik hier een zekere flexibiliteit, goede secundaire voorwaarden en is het op de fiets te doen waardoor een andere baan zoeken ook minder aantrekkelijk wordt. Als de kleine er is ga ik drie dagen werken (nu vier). Ik hoop dat ik thuis dan zoveel geniet dat dat compensatie kan zijn voor de dagen dat ik wel werk. Helaas kan ik je geen tips geven om de weken die je nog moet makkelijker te maken... Het enige is dat je thuis kan proberen om te genieten en van bijvoorbeeld leuke hobbies, waardoor de balans tussen het leuke en het noodzakelijke goed is, waardoor je het wat makkelijker volhoudt. Sterkte ermee!
@Linn84 Heel erg herkenbaar ja.. Ik werk nu ook 4 dagen en ga straks maar 2 dagen werken. Wat je zegt, thuis compenseren met leuke dingen dat doe ik al..maar idd dan heb je zondag avond en jij ook sterkte!
Hé! Heb hetzelfde. Voor ik zwanger werd had ik het al niet meer naar mijn zin, maar nu kom ik mijn werkdagen bijna niet door. Gelukkig werk ik nu maar twee dagen, dat scheelt wel (ik heb thuis nog een kleintje rondlopen). Na mijn zwangerschapsverlof heb ik een jaar onbetaald verlof. Het is dus echt aftellen, want straks ben ik meer dan een jaar thuis. In plaats van daar naar uit te kijken, worden mijn werkdagen toch voornamelijk gekleurd door me echt niet meer kunnen motiveren. Ik wil in zwangere toestand (met hormonen) niet de beslissing nemen om ontslag te nemen (en dus niet meer terug te komen na verlof). Zo'n zwaarwegend besluit neem ik liever met mijn volle verstand . Maar... hebben jullie verder nog gouden tips om erdoor te komen? Ik werk in het onderwijs en 'tanden op elkaar zetten en na een werkdag gewoon de deur achter je dicht trekken' kan niet. Het is werk wat emotioneel gezien continu aan je trekt en veel van je vraagt. Op de dagen dat ik vrij ben kan ik moeilijk genieten van andere dingen. Zeker 1/2 dagen voor ik weer moet staan volledig in het teken van er tegenop zien. Heb er buikpijn van en slaap nauwelijks dan. Groetjes en sterkte! Esther
Hier hetzelfde. Ik had ontzettend veel zin in mijn baan (op zich een project van 4 jaar, wat over een half jaar van een jaarcontract in een driejarig contract wordt omgezet) maar kwam er in mijn eerste week achter dat ik zwanger was (zeker geen ongelukje, al hadden we wel verwacht dat het langer zou duren). Mijn baas deed er al meteen niet moeilijk over gelukkig. Maar ik zit er wel mee hoe weinig ik voor elkaar krijg. Ik kan me niet meer concentreren, ik lijk wel de helft te snappen van wat ik normaliter begreep (leerde) en op zondagochtend krijg ik al een week gevoel van binnen omdat ik "morgen weer aan de slag moet". Ik zie het helemaal niet meer zitten en zou het liefst ontslag nemen, maar zoals konijn al zegt wil ik in deze toestand die beslissing niet maken, bovendien is het mijn eigen project en kan ik het in mijn ogen niet maken om er na een klein jaar vandoor te gaan, en ten derde hebben we het geld inderdaad ook hard nodig, zeker nu. Ik hoop dat mijn postnatale hoofd weer meer in de stemming is voor dit werk, nadat alle hormonen een beetje in toom zijn, maar ik vrees een beetje dat ik juist als mijn hummeltje er is al helemaal geen interesse meer voor mijn werk kan opbrengen...