Mijn beste vriendin zou afgelopen dinsdag 10 weken zwanger zijn geweest. Tijdens de echo (ook op dinsdag) kwamen ze erachter dat het hartje niet klopte. Het kindje was wel even groot als normaal voor die termijn. Dus of pas overleden, of misschien toch levend, waar wij niet van uit gaan. Het kindje lag wel heel stil. Maar de Vk begon toch te twijfelen, ze liet haar nog een keer liggen om nog een keer te kijken of ze echt geen hartje zag kloppen. Volgens de Vk lag de baby er ook op een natuurlijke manier bij. Dus waarschijnlijk net overleden. Ook moest de Vk diezelfde avond nog overleggen met een andere Vk (ze was er dus niet zeker van anders doe je dat niet). Die andere Vk heeft haar die avond nog gebeld om mij vriendin te vertellen dat ze nog wel moest wachten voordat ze zou beslissen voor een curretage. Na de echo hebben ze het meteen verteld aan familie. Haar moeder is toen met haar gaan praten en vertelde dat zij 5 miskramen heeft gehad voordat zij kwam (ze is de oudste). Ook allemaal rond die termijn. Het bleek dat dat kwam doordat er iets mis was met de baarmoederwand geloof ik. Daar kreeg ze dan medicatie voor en toen raakte ze zwanger (van mijn vriendin). Maar bij haar was hetzelfde geval, ze konden geen kloppend hartje vinden, en toch is ze geboren. Ze hadden het niet goed gezien blijkbaar. Of de echoapparatuur was toen nog niet zo goed (23 jaar geleden). Mijn vraag is, heeft iemand hier ook zoiets meegemaakt? Dat het hartje niet klopte volgens de echo en het kindje toch leefde?
Dit is denk ik echt een zeldzaamheid...een hartje moet je gewoon zien kloppen...zeker met de materialen van tegenwoordig.... Wat ze wel altijd doen is je 2 weken laten wachten en dan alsnog een echo en afspreken wat ze gaan doen... Dan heeft het lichaam de kans het zelf af te staan en weet je ook echt zeker (psygisch) dat het kindje echt overleden is. Ik heb 5 missed abortions gehad. Wij volgden de groei en hartslag op de voet met wekelijkse echos. Ook gehad idd dat het kindje net gestopt was met leven..ook rond die termijn.. Dus dan was het wel de grootte van die weken, maar al overleden.. Heel erg verdrietig helaas.. Ik denk dat als ze geen hartje gezien hebben het echt mis is.. En dat ze vroeger het hartje gemist hebben omdat de apparatuur nog niet zo goed was.. Heel veeel sterkte voor je vriendin..Maar ms had die moeder dat allemaal eerder moeten vertellen, dan had ze ms hormonen kunnen gebruiken om de zw te ondersteunen.
Bedankt voor je reactie. Ik denk ook dat het een zeldzaamheid is. Maar die Vk kwam haar zo onzeker over, dat ze zelf ook begon te twijfelen. Waarom moest die Vk dan 2 keer kijken.. En daarna ook nog overleggen. Ik heb op internet gelezen dat er wel iemand was waarbij ze een grove fout hebben gemaakt en het kindje wel leefde. Maar idd het kom haast nooit voor. In ieder geval wil ze dit zover het kan laten onderzoeken. En ze gaan ook idd een echo maken waarschijnlijk volgende week om verder te kijken hoe en wat.. Haar moeder had het haar niet verteld, omdat ze haar niet bang wou maken.
In elk geval zal ze over een week ofzo weer een echo krijgen, dat is standaard in deze situaties, dan weten ze zeker of het idd mis is. Dan sluit je die grove fouten wat jij zegt ook uit, ze doen niet voor niets controle echos voordat ze overgaan tot evt curretages of cytotec. Ga er maar vanuit dat het niet goed is. Rond deze periode is het al een echt mini mensje in wording en is het hartje gewoon goed in beeld te brengen. Jammer dat de moeder het haar niet verteld had, ms had het met bhv medicatie voorkomen kunnen worden en had ze nu geen verdriet gehad. Als als heb je niets aan nu he achteraf. T is allemaal verdrietig genoeg. Ik ben in Gent ook wel eens van een echo kamer naar een andere gebracht omdat de ene echoapparaat minder secuur zou zijn... Toen daar ook geen goed nieuws uit kwam heeft de echoscopiste er ook een proffesor (de Sutter) bijgehaald. Denk puur om even samen hetzelfde vast te stellen. Op het moment dat ze zeiden dat ik naar dat andere apparaat toe moest wist ik al wel dat het alweer mis was. Zeker toen ze ook nog de prof er bij riep.. Soms willen dokters of verloskundigen even samen kijken, het is namelijk een heftige boodschap die je mensen moet brengen en dan kan je maar beter even zekere voor onzekere nemen. Heel naar voor je vriendin, gelukkig heeft ze jou ook nog om steun bij te vinden..
Al lijkt me het voor allebei nu wel heel moeilijk, jij zwanger en zij net haar kindje verloren... Ik was vroeger telkens tegelijk zwanger met mijn beste vriendin, bij mij ging het altijd mis en bij haar goed. Zij heeft dus al een 'kudde' kids rondhobbelen Ik kon dat niet aan en nam afstand. Zij heeft me daarin gesteund, en nergens in gepushed. We zijn naderhand wel weer naar elkaar toegegroeid.
Nee, ik zou er ook vanuit gaan dat het mis is hoor. Met 10 weken moet je echt wel duidelijk een hartje zien/horen kloppen. Sterkte voor je vriendin!
Hier hebben we gisteren al uitgebreid over gesproken. Gelukkig kunnen we er goed over praten. Ze geeft aan echt blij te zijn voor ons en dat hun beurt nog komt. Ze zegt niet jaloers te zijn, omdat ze dit niemand gunt. Ik had aangegeven dat ik het erg vond ook als ik me moet vertonen, een soort van schuldgevoel, (waarom ik wel, en zij niet). Ik zei haar dat zij er best zo over mag denken, omdat het heel erg verdrietig is allemaal. Het was ook allemaal zo dubbel, zij dinsdag het slechte nieuws, en ik woensdag voor controle en voor het eerst het hartje gehoord. Ik kon die dag ook niet echt blij zijn voor mezelf. Gelukkig heeft ze ook een hele lieve man die er echt voor haar is. Verder denk ik dat je gelijk hebt. Ik hoop voor ze dat ze snel weer een echo krijgen en dat die onderzekerheid weg is. Ze kan het ook nog niet geloven.
T is gewoon heel erg verdrietig, ze zal het even heel zwaar krijgen samen met haar man. Fijn dat ze wel met jouw zwangerschap om kan gaan. Ik gunde het mijn vriendin ook ontzettend, en was ook zo blij voor haar, maar het deed mij wel ontiegelijk veel verdriet....ik had dat ook mee kunnen maken zeg maar...ik had .... Het is belangrijk dat ze nu mensen heeft met wie ze haar verdriet kan delen. Er gaat een hele vervelende periode komen, nu wordt ze nog geleefd, als (er vanuit gaande dat het mis is) het kindje straks uit haar buik is en alles gaat weer gewoon zoals het was, dan komt vaak de ergste pijn van het verlies naar boven. Ik hoop voor haar dat wonderen nog bestaan, maar ik vrees met grote vrezen.