Geen roze wolk, maar ook geen grijze

Dat klinkt als heel veel op je bordje...

Het klinkt vooral ook heel herkenbaar. Ook ik had vijf maanden verlof (bijna voorbij...) en die eerste maanden heb ik als een soort zombie rondgelopen. Met de baby ging alles prima en kreeg ik snel een ritme en band, maar alles eromheen ging niet zo best (veel gebeurd de afgelopen jaren) en ik voelde me snel overvraagd en lelijk en gewoon niet fijn.
Een postnatale depressie vond ik te groot klinken voor mijn gevoel. Uiteindelijk wel naar de huisarts gegaan en zij stelde vast dat ik behoorlijk overspannen was. Het scheelde enorm voor mij dat het een naam en een oorzaak had en langzaam ging het ook met mij steeds beter. Ik heb deze laatste maand echt genoten van mijn verlof en heb nu ook het idee dat het niet alleen met m'n zoontje, maar ook met mij weer goed loopt.

Het klinkt mij dus niet vreemd in de oren en het hoeft niet gelijk iets zwaars te zijn, is mijn ervaring.
De huisarts heeft mij dus wel geholpen, maar snap dat dat misschien voor jou even wat lastiger ligt (al zou ik het misschien toch gewoon eens proberen?). Anders vriendinnen of zo bij wie je een keer je hoofd heel eerlijk leeg kan maken?
Ik ben trouwens ook met een paar collega's (die meer vriendinnen) zijn, gaan lunchen. Om de stap naar werk iets kleiner te maken. Dat hielp mij ook. Heb nog steeds weinig zin om weer te beginnen, maar ik word er niet meer panisch van.

 

Neem de stap naar je huisarts -tegenwoordig hebben veel huisartsen een praktijk ondersteuner- waarmee je in gesprek kan... Ik vind het ook wat klinken als een (beginnende?) postnatale depressie.
Nu is het allemaal wel heel logisch. Veel moeders kampen hier mee in het begin - loslaten 'neeeh!' -maar ik krijg het idee dat het bij jou misschien nét wat heftiger is. Daarom zou ik ook juist nú aan de bel trekken- voordat het écht een probleem wordt. Of voordat het probleem heel groot word.

Oh en mannen en baby's... tja... je hoort vaker hoor - dat voor je gevoel er maar 1 is, die écht goed voor je kindje kan zorgen- en dat ben je zélf... Maar dat ze het anders doen, en misschien iets minder 'zoals het hoort' - wil nog niet zeggen dat het écht verkeerd is. Anders. Ja. Niet zo voor de hand liggend voor jou? (of voor 'ons vrouwen?' ) maar je kindje krijgt er niets van .

Maar oke - sterkte in elk geval - luister naar je vriendin. Ga eventueel sámen met haar naar een huisarts, als je wat steun kan gebruiken. Of gewoon samen met je partner. Een gesprek met de huisarts -ook al is diegene nog geen bekende van je - kan soms al heel verhelderd werken of heel fijn zijn.

 

Jazeker kan dat, alles met betrekking tot de baby geweldig vinden en de rest even helemaal k*t. Het eerste gedeelte is best herkenbaar voor mij. OVERbezorgd was ik. Ik kon mezelf helemaal gek maken met alles wat er met dat lieve kleine mensje kon gebeuren en het liefste deed ik ook alles zelf. Is op zich al een best zware belasting natuurlijk. Je bevalling, de intensieve zorg voor een baby.. Eigenlijk zou je een beetje uit handen moeten kunnen geven om tot rust te komen. Ik kon dat ook niet helaas. Eeven heel duidelijk: het hoeft niks te zijn natuurlijk. Je wereld staat een helemaal op zijn kop, weinig slaap, alles is veranderd, je bent MOEDER. Maarrr..pas goed op jezelf en wuif dingen niet te snel weg. Als je het laat sluimeren en maar door blijft gaan, dan gaat dat een keer 'mis'.
Ik had namelijk wel een milde postnatale depressie.. Ik dacht heel snel; dit klopt niet. ik heb de stap vrij snel gemaakt naar de huisarts en een doorverwijzing naar een psycholoog gekregen. Wat een opluchting.
Misschien voor jou: schaam je niet! Het is echt helemaal niet gek of raar. Soms heb je net dat beetje hulp nodig. Ik dacht ook, maar dit kan toch helemaal niet? Ik wilde zo graag kinderen, dochter was ook nog eens een voorbeeldige, lieve baby (dus voelde ik me nog schuldiger over mijn sombere gevoelens) en ik was de trotste mama die je maar kon vinden!

Maar nogmaals dit hoeft natuurlijk helemaal niet aan de orde te zijn. Maar pas goed op jezelf, luister naar jezelf en schroom niet om hulp te vragen. Niet te lang mee doorlopen.
Wil je nog iets vragen dan mag je altijd een PB sturen.

 

Lieve meid, ga naar de huisarts. Ik vind dit eerlijk gezegd klinken als een dikke vette grijze wolk, en zou zeker met iemand gaan praten. Waarom zou je hier nog langer mee blijven rondlopen? Deze gevoelens mag je echt serieus nemen. Ik voelde me na de geboorte van de tweede vreselijk: paniek, gestresst, overweldigd, neerslachtig. Ik wist gewoon niet hoe ik het moest doen allemaal en zag alles zo negatief en vond mezelf een waardeloze moeder. Daarover praten met de praktijkondersteuner heeft echt geholpen. Ja iedere moeder vind het niet altijd makkelijk en het is normaal dat je een beetje 'emotioneel flexibel bent in de eerste weken'. Maar je na 3 maanden zo voelen, dan mag je wel echt even goed op jezelf passen en hulp inschakelen

 

Ga naar de huisarts.
Ik heb een aantal jaren angst gehad of de kinderen wel goed zou kunnen opvoeden etc. en geen hulp gezocht.
Ik had geen angst om ze los te laten, alleen het stuk opvoeding. Ik heb een moeder met borderline en was bang dat ik hetzelfde als haar zou doen. Nu denk ik had maar hulp gezocht dan waren er dingen anders gegaan.

 

Ik vind het eigenlijk allemaal heel herkenbaar klinken van toen ik voor het eerst moeder werd. Mijn wereld stond op z’n kop. En ookal is mijn man de beste papa die ik me kan wensen voor onze kinderen, ik kon in het begin ook echt weinig uit handen geven. Had ook die waanideeën wat er allemaal mis kon gaan en dat waren hele onrealistische dingen.

Ik was tegelijkertijd bevallen met mijn beste vriendin en dat scheelde echt heel veel want bij haar kon ik mijzelf zijn en andersom. Zij ervaarde het precies hetzelfde waardoor we ons meteen minder alleen voelde.

Persoonlijk had ik in die beginperiode ook regelmatig de gedachte: waarom hebben andere moeders dit niet? Maar na met anderen erover gepraat te hebben blijkt dat heel veel moeders het moeilijk hebben in het begin. Ik heb het echt ervaren als iets waar ik in moest groeien. Dat altijd maar bezorgd zijn is nu mijn sterke moederinstinct geworden wat me niet meer in de weg staat maar me vooral scherp houdt.

Als jij de behoefte hebt om naar de huisarts te gaan om er over te praten moet je dat uiteraard doen maar weet dat je hier niet alleen in bent. Als je eens wil kletsen via PB dan kan dat trouwens. Ik zou proberen om het gesprek met je partner gaande te houden en eerlijk uit te spreken over wat je voelt, waar je bang voor bent. Ook uitleggen dat dat niet betekent dat je denkt dat hij dat niet kan, maar dat dat iets ‘normaals’ van moeder natuur is.

 

Welkom bij het leed, dat moederschap heet. Ik vind er helemaal niks raars aan wat je verteld. Jij en zoveel andere moeders hebben dit voor het eerst ervaring. Ik kreeg ware paniek Aanvallen als ik na de winkel moest met haar. Want stel dat er iets ergs zou gebeuren waar ik geen controle over had. Mijn man mocht zelfs nooit met haar alleen weg. Pas toen ze 1,5 jaar was is hij eens voor eerst met haar op pad gemogen. En dat was brood halen bij de bakker op de hoek.

Je lijf krijgt een grote hormoon daling na de bevalling, en dan alle nieuwe spannende dingen die bij moederschap horen. Ik lees totaal niks geks, maar een moeder die zielsveel van haar kind houd en overal beren op de weg ziet. Ik zag die zelfs in m'n eigen huis! Hier is dat met de tijd vanzelf minder geworden. Naarmate onze dochter ouder werd viel alles wat meer op z'n plaats en werd alles "logisch".

 

Iedereen vertelt altijd hoe ge-wel-dig het allemaal is, de kraamweek, je verlof noem het maar op, maar bijna niemand durft te vertellen dat je eerste kind krijgen iets is wat niet uit te leggen valt. De verandering, het moment dat je samen op de bank zit en je hardop afvraagt ‘ is dit het nou?’ het moment dat je botst met je partner omdat de één dingen anders doet als de ander. Het is allemaal niet zo rooskleurig als beschreven word door velen. En weet je, het is oké dat niet alles rooskleurig is. Wel denk ik als ik zo je verhaal lees dat het meer is als voor het eerst een kind krijgen en al die dingen ervaren die bijna iedereen ervaart. Ik denk dat je veel op je bordje hebt gekregen en het is oké om naar de huisarts te gaan en hulp te vragen als je dit soort gevoelens en gedachtes hebt, je hebt niet gefaald als je die beslissing neemt. Voelt het als falen? Soms is het fijn als een persoon die niet emotioneel dicht bij je staat je kan aanhoren en helpen, dat verdien je ook gewoon.

 

Ik herken toch wel dingen uit jouw verhaal van mijn postnatale depressie dus ik zou zeker naar de huisarts gaan om hierover te praten!

 

Ik denk alleen maar bij het lezen van het verhaal: wow. Je zit er behoorlijk diep in. Ga alsjeblieft naar de dokter, dit ga je zo niet volhouden.
Sterkte meis, knuffel.

 

Ik vind dit toch ook wel klinken als iets meer dan de babyblues...
Zou naar de huisarts gaan en kijken of je daar laagdrempelig naar de praktijkondersteuner kan... dat kan echt heel fijn zijn en die kunnen wel inschatten of er meer nodig is...
zo zonde als je hier nog een jaar mee doordobbert...

 

Maar wat jij beschrijft lijkt mij toch ook niet normaal? Je man mocht niet alleen met je dochter weg? Ik vind dat niet normaal en 'gewoon' bij het moederschap horen hoor!
Hoe doe je dat dan met werken enz dan?

@TS ik vind het wel wat zorgelijk klinken. Wel heel fijn dat je van je dochter kan genieten, maar dat je met alle zaken eromheen zo'n moeite hebt lijkt me wel heel moeilijk en als je er behoefte aan hebt zou ik daar zeker hulp bij zoeken!

Natuurlijk moet elke moeder wennen aan het moederschap en de 1 onderneemt wat makkelijker iets met een baby dan de ander, maar met een baby van 3 maanden zou je toch prima zonder problemen even naar de winkel moeten kunnen (mits het een onwijze huilbaby is, dan snap ik dat je daar veel meer tegenop ziet, maar dat haal ik niet uit je verhaal).
En de beelden die je hebt als je je dochter even niet bij je in de buurt hebt vind ik vooral zorgwekkend en juist je gedachten heb je zelf niet zo in de hand en kan je moeilijker zelf sturen, dus daarvoor zou ik toch echt kijken of je met iemand kan gaan praten.

Sterkte!

 

Ik werk al niet meer sinds de geboorte van onze eerste dochter. Maar ook ik had het net zo heftig als wat ts omschrijft. En wij zijn vast niet de enige die dat zo heftig ervaren hebben.

 

ik vind het heel rot voor jou dat je dit zo hebt meegemaakt, maar ik zou toch ook niet zeggen dat dit normaal is en er bij hoort... de eerste weken/ 2 maanden misschien,en daarna altijd wel een beetje, maar het moet niet je leven gaan beheersen. Uit angst je kind niet alleen op pad laten met haar eigen vader is echt niet okee, voor jou niet, voor je kind niet, voor de vader niet, voor hun band niet...
wel misschien te verklaren vanuit hormonen/ verantwoordelijkheid /angst/voorgeschiedenis etc maar wel erg extreem en iets waar je mi beter wel wat mee moet.
Ik bedoel het niet lullig hoor, vind het heel rot en herken het in lichtere mate, maar zou niet de boodschap geven dat dit er nou eenmaal bij hoort.

 

Ik zeg ook niet dat je het niet zo heftig kan ervaren, maar het lijkt mij niet de 'normale' situatie. Dus om dan te zeggen dat het bij het moederschap hoort, nee dat denk ik niet, want het is niet realistisch en ik denk heel zwaar als je het moederschap zo ervaart, nooit eens even weg kan bij je kind of je kind aan iemand anders kan/wil toevertrouwen omdat je bang bent dat je kindje wat overkomt.
Vandaar dat ik (en velen met mij) de tip geven om toch hulp te zoeken, ik denk namelijk dat het moeilijk word om hier zonder hulp vanaf te komen.

 

Nou ik vind haar verhaal gewoon helemaal niet zo vreemd. Iedere vrouw gaat anders om met bepaalde situaties. Maar zolang het niet jaren aan de gang is zie ik er geen kwaad in. Hier is het uiteindelijk ook vanzelf goed gekomen dat ik denk waar maakte ik me druk om. Het is gewoon niet altijd rozengeur en manenschijn de eerste start met een baby. En geen schaamte om daar voor uit te komen. Er zijn echt meer vrouwen die dat zo ervaring hebben. De een misschien heftiger dan de ander.

 

Ik snap eerlijk gezegd echt niet dat sommigen dit normaal noemen. Je al maandenlang de hele dag ongelukkig voelen is NIET normaal. Ook niet als jonge moeder met een baby en slaaptekort en hormonen etc.

 

ja tuurlijk hebben meer vrouwen dit zo ervaren maar er zijn ook meer vrouwen met een postnatale depressie, dat wil niet zeggen dat je niet iets kan doen om het beter te maken.
Iets normaliseren kan soms helpen, maar ik vraag me af of dit haar gaat helpen. En als je gaat wachten tot het jaren duurt Dan wordt het misschien erger.

Ik had zelf ook geen roze wolk bij mijn eerste, voelde zelfs nog geen liefde voor hem, zat meer in een overlevingsstand en was continu gestresst maar dat trok bij mij na ong 3 maanden bij. Gelukkig. Als het je leven beheerst, je niet dagelijkse dingen kan doen, niet kan werken, is er wel wat meer aan de hand en dat is heel logisch en geen schande etc maar dan kan het zo enorm schelen als je hulp hebt!

 

Ik zou nog niet je leidinggevende inlichten, maar ik zou wél naar de huisarts gaan. De eerste weken en maanden na de bevalling hoef je zeker niet continu op een roze wolk te zitten (bij mijn eerste had ik dit - op de kraamtranen tussen ca. dag 4 & dag 9 na - wel, maar bij de tweede bv. niet), maar wat jij beschrijft gaat precies toch nog een stapje verder.

Ik zeg niet dat je een post-natale depressie hebt, maar als je dit te lang laat aanslepen kan het misschien wel ontaarden in één of andere vorm van depressie (of angst).

De paniek/angst waarover je spreekt herken ik bij mezelf niet (wat niet wil zeggen dat ik nooít eens denk ‘wat als?’, maar zeker niet heel frequent of op een manier die me belemmert). Wel heb ik in mijn omgeving een vriendin die haar pasgeborene(n) ook heel moeilijk kan ‘loslaten’ (bv. moeite om de baby even in handen te geven van haar (schoon)ouders, vrienden,... & dan bedoel ik niet ‘uit’ handen geven en zelf weggaan, maar moeite hebben om - terwijl je er als moeder zelf bij blijft - de baby even aan iemand anders te geven). Maar t.o.v. haar man heeft ze dit niet & ik heb bij haar ook niet het gevoel dat het zozeer met angst te maken heeft maar eerder met die intieme band met de baby niet te willen doorbreken.

Iedereen beleeft die eerste weken & maanden natuurlijk anders en er zullen ongetwijfeld nog wel vrouwen zijn die met die angsten kampen (& die vanzelf na verloop van tijd weer grotendeels verdwijnen), maar met een bezoekje aan de huisarts doe je nooit iets mis...

Zeker in combinatie met het feit dat je zelf je mama veel te vroeg hebt moeten afgeven, kan ik me voorstellen dat je een heftige kraamtijd hebt. Ik zou het daar ook héél moeilijk mee hebben (om de kraamtijd zonder haar te beleven, die eerste maanden niet te kunnen delen, niet te kunnen teruggrijpen naar hoe jezelf als kind was,...), en ik denk velen onder ons. De kans hebben om alleen daar al over te kunnen praten, kan misschien helpen...

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en tegelijk ook heel veel genot van je kleintje! ❤️