Terug van weg geweest. Ik heb nogal een lange historie hier, in meerdere situaties. Ben weleens zo’n hoge boom geweest die veel wind vangt. Ook weleens ver op de achtergrond. Heb een account gehad onder m’n eigen naam en twee, nee, drie semi-anonieme. Nu ben ik hier weer als mezelf. Want ik heb geen zin in krampachtig doen om maar niet herkend te worden. Wat vast zal gebeuren door dees en genen. Is het niet op basis van mijn verhaal dan wel op basis van woordkeuze. Prima. Want wat er ook gebeurt, niemand zal me voor oneerlijk kunnen verslijten. Of “niet integer”. Zelfs die heb ik gehad, hier. Van een clubje meiden dat ik vertrouwde. Een clubje dat er heel goed in was om ongefundeerde conclusies te trekken en zaken te veroordelen waar ze niet alle feiten van kenden. Filling in the blanks as they went. Zonde. Maar ja, het heeft me geleerd dat volledigheid van meerwaarde kan zijn. Therefor; hier ben ik. De hele ik en je mag alles van me weten, desnoods inclusief m’n pincode. Ben immers toch een arme sloeber haha. Dat ik hier terug ben, heeft natuurlijk een reden. Ik wil graag een kindje. Heel, héél graag zelfs. Niet m’n eerste kindje. Wel m’n laatste kindje. Deze wil ik krijgen, samen met mijn verloofde. Die vanaf 8 februari mijn man zal zijn. Mijn, onze kinderwens heeft nogal een historie. En dat heeft nogal een redenen. Wij hebben namelijk al een groot, samengesteld gezin. Ik heb vijf kinderen, hij heeft er drie. Samen hebben we er nul. En dáár zit het ‘m in. Pas op, komt ‘ie hè! Het is nogal een epistel. Lees het of lees het niet, vind er wat van of niet. Ik vind beide prima, mij raak je er niet mee. Ik ben blij met waar ik nu sta en ben het beu om op eierschalen te lopen. Ik kom hier terug omdat ik wil kletsen over en dromen over en mijmeren over en toeleven naar, niet om een ander al dan niet een plezier te doen. Wij zijn echte mensen met een echt verhaal, dat lang niet altijd rozengeur en maneschijn is. Dat stukje dat iedereen altijd maar verzwijgt, durf ik inmiddels wel te laten zien. Toen mijn lief en ik elkaar leerden kennen, was het een ondenkbare gedachte dat we er, naast de acht kinderen die al rondliepen, nog een kindje bij zouden willen. Ik bedoel, jemig. Acht. Welke weldenkende persoon zou daaraan nog een negende toevoegen....... Ik ben echter een vrouw. Een beschadigde vrouw. Een vrouw die een kind kreeg op haar achttiende, in een abusievelijke relatie. Een vrouw die getrouwd was en nog eens drie kinderen kreeg, maar die dat geheel en volledig alleen deed en ervoer. Een vrouw die ná dat huwelijk verlaten werd door degene met wie ze bijna drie jaar samen was op de dag dat ze zwanger bleek van haar vijfde kind. (En ja, hier zit ook her en der weer een verhaal aan vast, inclusief stukken die echt de schoonheidsprijs niet verdienen. I’m human. Shoot me.) Een vrouw die jarenlang die prachtige, oh zo geliefde kinderen alleen opvoedde. Een vrouw die op haar dertigste de liefde van haar leven leerde kennen. Haar held. En hij wilde haar helen. Alle wonden uit het verleden. Hij liet haar weer voelen. De overlevingsstrategie van deze vrouw, die zaken slechts nog pragmatisch benaderde, had emotie vrijwel geheel buitengesloten. Enkel liefde was er nog. Het begon te kriebelen bij mij. Misschien........ Het zou zo prachtig zijn als....... Die missende schakel, ontbrekende link, verbindende factor. Dat éne kindje samen, dat ons allen samen smeed. En daarbij; heling. Het gewoon voor één keertje goed doen. Ik verzamelde al mijn moed en vertelde mijn lief dat ik, zodra zodra, heel graag een kindje met hem zou willen. Zijn reactie was voorzichtig. “Wat voor mirakel zouden wij voortbrengen...” Maar mijn ‘zodra’, was zijn ‘misschien als’. Hij koesterde niet dezelfde wens. Eigenlijk, heel eerlijk, was zijn kinderwens na het krijgen van één kind reeds vervuld. Dat er nog twee kwamen, was “zich voegen naar de situatie die ontstond”, met uiteraard enorm veel liefde, maar niet vanuit een intrinsieke wens. So I promised I’d wait. Maar kort daarna, op 3 januari 2017, bloedde ik. Ik bloedde vréémd. Onsmakelijke details daargelaten; het was gewoon niet wat een vrouw normaal maandelijks heeft. En daarnaast was het ook nog op een verkeerd moment, want tweede kerstdag was het ook al bingo geweest. Twee dagen later, had ik ineens mijn spiraaltje in m’n hand. Floep, weg was ie. Nu kwam mijn jongste dochter ooit ook al door de spiraal heen (een beetje fanatiekeling zou met deze info m’n destijds anonieme account kunnen terugvinden, inclusief de voorgenoemde stukken die de schoonheidsprijs niet verdienen), dus alle alarmbellen gingen af. Ik deed een test, en jawel. Een licht maar duidelijk positief resultaat. Er was iets geweest, maar ik wist óók dat het inmiddels echt wel weg was...anders was die test wel knalpositief geweest en had ik niet zo gebloed. En toen werd wachten wel heel lastig. Ineens was het immers zo, dat er een klein stukje “hij-en-ik” was gewéést. En daar verlangde ik naar terug. De eerste maanden lieten we alles een beetje op z’n beloop. “Keken we uit”, zeg maar. Want mijn lief wilde niet. Niet absoluut definitief niet, maar op z’n minst absoluut nú niet. Maar zonder anticonceptie is er altijd een risico natuurlijk, zeker aangezien we, achteraf bezien, behoorlijk wat rekenfouten hebben gemaakt. Maar ik raakte niet zwanger. En toen werd het juni, 2017. Rondom de verjaardag van mijn oudste. Mijn intrinsieke wens en zijn afwijzende verdict bereikten een hoogtepunt. Beiden dreven we zaken op het spits. Maar ik won. Zoveel hield hij van me, zei hij. Hij ging me gelukkig maken, zei hij. De mooiste woorden die ik ooit hoorde. Verblind door mijn eigen wens, niet inziend dat hij hierin een groot deel van zichzelf verloochende. Maandenlang hierna, probeerden we. En probeerden we. Iedere maand die diepe teleurstelling vanuit mij dat het niet lukte. Waarbij ik zijn opluchting niet zag. Of eigenlijk, weigerde te zien. Want hij had een keuze gemaakt en “een man een man, een woord een woord”. Toch? Eind januari 2018. Inmiddels de eerste ziekenhuisonderzoeken achter de rug, want al een jaar “bezig”, de maanden dat het gewoon raak had kúnnen zijn meegerekend. Een tweede hoogtepunt. Mijn lief knalde. Hij kón niet meer. Zo ver aan zichzelf voorbij gegaan om mij gelukkig te maken... Hier stoppen we. Hij belde zelfs de uroloog al. Ik draaide door. Totaal. Hoe kún je dit van me afnemen... Van óns afnemen... Dit kindje hoort al zo lang bij ons... Een dag later had ik een positieve zwangerschapstest in m’n handen. (Voor de oplettende kijker: semi-anonieme account nummer 2 is nu te herleiden.) Dit had zo moeten zijn, redeneerden we. Het was goed zo, zei mijn lief. Het zou groeien. En hij zou heus enorm veel van ons kindje gaan houden. We gaven het reeds een naam. Maar weer een aantal dagen later, op 6 februari 2018, ging het weer mis. Ik was ontroostbaar. Wederom een verlies. En deze keer wist ik wél dat het er zat... M’n lief belde de uroloog af. We zouden het op z’n beloop laten. Als het dan nog weer gebeurde, was het oké. Zo niet, dan hield het op. Geen dokters. Geen traject meer. Maar wel een kans. De maanden verstreken, wederom. Ik raakte niet meer zwanger, wederom. Keer op keer tussen hoop en vrees. Dat intense verlangen naar ons kindje, dat al zo lang bij ons hoort. Afgelopen zomer besloot mijn lief het toch aan te kunnen. Een fertiliteitstraject. Op resultaat gericht in plaats van maar een beetje aan te modderen. Echt dat kindje gaan maken. Hij liet ons kindje toe in zijn hart. There to stay. We stapten naar het ziekenhuis. Voor het eerst sámen. We maakten echte plannen, met in ons achterhoofd dat kindje van ons samen. We baseerden ons toekomstbeeld op een gezin van elf personen. We verloofden ons. Committeerden ons aan elkaar. En op 4 oktober 2018 was daar het verlossende woord. We mogen gaan starten met IUI!! De dokter gaat ons helpen een baby te maken. We vertelden het aan familie. We vertelden het aan de kinderen. Zeven van de acht waren blij, waarvan het merendeel zelfs dolenthousiast. Slechts eentje reageerde gereserveerd. Mijn zoon zeurt al sinds de geboorte van m’n jongste om een broertje, en ook voor de pubers was het een droom die uitkwam. Ik genoot zo van de woorden van m’n lief, z’n blik. Ik zag zijn liefde, kon het bijna proeven. Maar ons gezin is heftig en groot. Er ontstonden vlak achter elkaar twee praktische situaties die prangend de aandacht opeisten. En het werd hem teveel. Mijn lief knalde weer. Half oktober 2018. En daar ging die stekker er weer uit. Fertiliteitstraject afgeblazen. Uroloog gebeld. Blínde paniek, bij hem. Hij had gelijk, vanuit zijn perspectief. Hij is een man, praktische overwegingen wegen zwaarder dan emotionele, daar waar het bij een vrouw andersom werkt. En hoewel mijn initiële reactie uiteraard boosheid was... Want “een man een man, een woord een woord”, en we staan nu potverdikkie niet met één maar met twéé benen reeds in het ziekenhuis... Heb ik het gelaten. Want wat heeft vechten voor zin? Behalve dat het ons uit elkaar zou drijven? Ik hou van deze man. Boven alles, HOU ik van deze man. Deze man is de basis van überhaupt de wens die bij mij is ontstaan. Dus gaf ik hem tijd en hield ik vertrouwen. Die uroloog heeft hij nooit bezocht. En anticonceptie hebben we maar een maandje gebruikt. Er is weer ruimte. Het gevoel komt terug en de praktische hobbels zijn overwonnen. Verder dan ooit, zelfs. Want mijn lief kan nú zeggen dat hij werkelijk een kindje wil. Niet alleen maar omdat hij míj gelukkig wil maken, maar omdat híj dat kindje wil om van te houden. Eventjes wachten nog. Eerst onze bruiloft in februari. En dan mag ons kindje er toch nog gaan komen, als het ons fysiek nog gegeven is. Op de juiste manier, daar waar dat tot aan dit punt niet zou hebben gekund. Het is dus allemaal ergens goed voor geweest. Our storm will end with a rainbow. Esther, aangenaam.
Oh WoW wat een heftig persoonlijk verhaal. Goed dat je weer terug bent en laat je niet kisten. Ik heb wel een idee welke laatste nickname je had, maar totaal geen behoefte om dat uitzoeken en niet nodig. Ik hoop voor jullie dat het een geweldige bruiloft wordt in februari en dat er daarna snel een positieve test Oh vond het prima om door te komen
Ik begrijp uit je begin stukje (heb niet alles gelezen) dat we je moeten kennen en dat je dat ook wil? Vertel dan iig even onder welke namen je hier hebt gezeten. Verder welkom terug m!
Bedankt dames! Neuh, eerder een “moet niet mag wel”. Ik kom hier met een frisse nickname en een frisse start, ga alleen niets meer verstoppen want ben hier voor mezelf en niet voor een ander. De liefhebber kan research doen, de diehard (of de dinosaurus, want ik kwam hier dertien jaar geleden ook al) zal me herkennen en de rest zal het niet boeien. Zoiets, haha!
Ik wist bij het lezen van de topictitel al wie je was. Welkom terug, meis! Hopelijk mag jullie wens dan toch écht in vervulling gaan in het nieuwe jaar.
Zo, ik heb je verhaal heerlijk met een bakkie koffie gelezen! Moest stiekem enorm lachen om hoe je schrijft en verwijst naar je andere "semi-anonieme" accounts. Vooral grappig omdat sommige mensen regelmatig écht tijd besteden om accounts van anderen uit te pluizen Ik ken/kon je niet. Daar ben ik waarschijnlijk ook niet actief genoeg voor op zp. Maarre.. ik wens je veel geluk toe! hopelijk komt jullie (vooral jouw ) wens snel uit!
Ik herken je verhaal van andere namen hier, maar welke? Ach wat maakt het uit en ga het zeker niet uitzoeken... Ik ben wel blij te lezen dat jullie hier samen uit zijn gekomen! Geniet van jullie bruiloft in februari! En daarna vol goede moed die ene grote wens hopelijk volbrengen! Knuffel!!
Ik heb geen flauw idee wie je bent. En guess what? (Ik ga even direct zijn). Het kan me geen reet schelen en ik heb ook geen zin om je verhaal te lezen. Maar ook dat mag niet boeien want je bent lekker al zwanger en ik hoop dat alles goed mag gaan, Esther! Opnieuw gefeliciteerd (wij hebben elkaar gesproken in een ander topic) en laat 2019 heel veel moois brengen!
En oh een bruiloft in feb is een mooie tijd! Hier ook een februari bruiloft gehad. Alweer 6 jaar komend jaar
Nu snap ik ook het punt ‘6 biologische kinderen’ Je doet het inderdaad voor jezelf, niet voor een ander. Hoe dan ook, van harte gefeliciteerd!