gemis buik

Hallo drea,

Allereerst gefeliciteerd met jullie zoon! Gaat het allemaal goed met hem? Geniet je lekker van je kereltje?

Je gevoel herken ik wel een beetje. Zeker in het begin vond ik het moeilijk om zwangere vrouwen te zien, omdat ik me dan realiseerde dat ik eigenlijk ook nog zo rond had moeten lopen. Maar wat ik dan vooral vaak dacht was: 'Ohw meid, er kan zoveel misgaan... Geniet van je zwangerschap...' Dat zei ik nooit hardop hoor.

Je kunt het niet meer veranderen. Jouw zoontje is er al. En je kunt het ook zo zien; jij kan al 6 weken eerder van je zoontje genieten! En doe dat maar hoor! Hou je taai!

 

Hoi Dreatje,
Heel herkenbaar hoor! Ik ben 5 januari 09 bevallen, ook 7 weken te vroeg. In het begin was ik alleen bezig met zelf herstellen (hoewel ik hier de tijd nauwelijks voor had) verzorgen en naar Mischa in het ziekenhuis. Maar toen alles een beetje liep begon ik na te denken over wat er eigenlijk allemaal gebeurd was en toen werd ik heel verdrietig. Ik weet nog hoe ellendig ik me voelde toen ik na zes dagen zelf uit het ziekenhuis kwam. Ik ging erheen met een dikke buik om mijn bloeddruk te laten meten, beviel spontaan en kwam (moest) er met een platte buik weer uit, zonder kindje, het voelde heel alleen. Bovendien geen kraamtijd gehad. Ik vond het zoooo leuk en speciaal om zwanger te zijn! Ik moest er ook vaak om huilen en voelde vaak steekjes van jaloezie als ik een zwangere buik zag. Nu een paar maanden verder kan ik er nog wel treurig om zijn, maar het slijt wel. Mijn vriendin is zwanger en ik vond het heel spannend voor haar toen ze voorbij de 33 weken ging! Nu is ze al bijna op het eind en hoewel ze ver weg woont vind ik het heerlijk om met haar mee te leven.

Soms denk ik, wat maakt het uit, Mischa is er toch en hij is een geweldig lief mannetje. Maar ik mis het zwanger zijn nog steeds hoor! Het is gewoon iets heel bijzonders en ik vind nog iedere dag het jammer dat het maar zo kort geduurd heeft!

 

Dag Dreatje,

Ook bij mij heel veel herkenning. Mijn meiden zijn 10 weken te vroeg geboren, bij 29+4 weken (op 25 april 2009). Ik vind het ook nog steeds best moeilijk om vrouwen met zwangere buiken te zien. Ik vond het zelf zo ontzettend fijn om zwanger te zijn en genoot er intens van. Heb mezelf ook nooit zo mooi gevoeld als die periode (klinkt misschien raar, maar zo voel ik het). En toen was mijn buik van de ene op de andere dag opeens weg. Bevalling kwam totaal onverwacht, dus ik heb ook niet echt 'afscheid' kunnen nemen. Ik ben er in ieder geval wel blij mee dat ik de dikke 29 weken dat ik zwanger was heel erg genoten heb en dat ik regelmatig foto's gemaakt heb. Maar dikke buiken zien doet nog wel een beetje pijn. Gisteren moest ik op nacontrole in het ziekenhuis en dan zit je tussen de dikke buiken in de wachtkamer... moest er wel even aan denken dat ik daar ook nog had kunnen zitten, zou gisteren 36 wk zwanger zijn geweest. Nou ja, wat Jipper ook al zegt: wij mogen al eerder van onze moppies genieten!

Sterkte en weet dat je niet de enige bent!

 

hey,

allereerst hartelijk gefeliciteerd met de geboorte van je kleine!
Mila was ook 7 wk te vroeg geboren, en heb dit gevoel ook heel lang gehad. tot ik mijn zwangerschapsboeken verder ging lezen van wk 33 - 40.

mijn dochter was gezond en perfect, en ik had toch mooi nog 7 weken ook de mindere dingen misgelopen.
als mila op tijd was geboren had ik dus nog 7 weken maagzuur gehad, nooit stretchmarkvrij kunnen blijven, nog 7 weken mijn eigen veters niet kunnen strikken..

natuurlijk vond ik de zwangerschap een prachtige tijd, maar als ik kijk naar een collega die tegelijk zwanger was en 40 weken heeft gedaan heb ik lekker die laatste 7 zware weken kunnen genieten van mijn dochter ipv de opgezwollen enkels en de buik die in de weg zat!

 

Ik herken het ook wel. Ik zou ook zo'n mooie grote buik hebben gehad! Maar ik kan juist wel genieten van andermans buiken! Ik vind het zooo speciaal dat er een kindje uit komt, en helemaal als het goed gaat, want dat spreekt dus niet voor zich

 

ik was de eerste weken vooral heel boos (ik weet het onrechtvaardig) wanneer ik een moeder met wandelwagen zag lopen. Ik dacht vaak: je beseft niet wat een geluk jij hebt dat je gewoon met je kindje over straat mag lopen.
Mijn zoontje heeft de eerste 8 weken in het ziekenhuis gelegen omdat hij met 29 weken is geboren.
Toen hij een paar weken thuis was, en wat minder gevoelig voor ziektes ben ik de schade gaan inhalen door elke dag flink te gaan wandelen
We hebben in die acht weken toch ook erg van onze kleine genoten, en anders was ie in de buik geweest, hadden we hem niet kunnen zien en aanraken, ontmoeten/ leren kennen. Nu kennen we ons kindje al heel goed, terwijl hij pas 2 maanden oud zou zijn.
Nu kijk ik vaak naar de buiken van ogenschijnlijk zorgeloze moeders en ben ik wel een beetje jaloers. Zou ook graag de zwangerschap hebben willen uitdragen. Wat er bovenop komt is dat een eventuele volgende zwangerschap nooit meer ontspannen kan verlopen omdat 15 procent kans op weer een vroeggeboorte heb. Vooral daar kan ik wel jaloers op zijn, dat zij ontspannen zwanger kunnen zijn.
ik vind vrouwen heel mooi als ze zwanger zijn en ik voelde mezelf ook erg mooi toen ik zwanger was.
de laatste weken van mijn zwangerschap had ik wel een hoogzwangere buik gek genoeg, en kon mijn eigen schoenen niet meer aandoen, dus opzich was ik toen wel blij dat de buik weg was. en blij dat ik toen wist waar ik aan toe was, ons kindje leefde en zag er gezond uit, deed het goed! (had de dagen ervoor met veel onzekerheid in het ziekenhuis gelegen)

groetjes

 

Hoi Dreatje... ik herken je gevoel helemaal. Ons ventje is 5 weken te vroeg geboren en we hadden totaal nog niet op hem gerekend. Zelf was ik er nog niet aan toe en ons ventje zelf ook nog niet. Ik denk ook dat daar het gevoel weg komt.

Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jou zit, maar zelf hield ik er nog geen rekening mee dat hij zo vroeg zou komen. De bevalling zelf is ook heel snel gegaan. Doordat hij in een couveuse moest en op een andere afdeling terecht kwam, voelde het alsof hij bij mij was weggerukt. Ineens geen buik meer, geen vertrouwde schopjes meer voelen en je mannetje ligt twee afdelingen verderop...

Ook al is het bijna een jaar geleden, nog steeds mis ik het gevoel in mijn buik. Jaloers ben ik niet, maar het steekt wel een beetje inderdaad als ik een hoogzwangere zie lopen... Dat wil ik ook! Al zou ik waarschijnlijk wel anders piepen als je 40+ weken loopt met deze temperaturen

Stiekem verlang ik dus naar een volgende zwangerschap... Dan ga ik er ook zeker heel anders mee om. Vooral meer genieten!

Wel was ik blij dat ik mijn verlof volledig met mijn mannetje kon vieren ipv dat ik op hem moest wachten

 

Ik herken het helemaal!!! Voor mij is het nu heel gek, omdat ik 34,1 week zwanger ben, maar ik kan me dat gevoel van bijna 2 jaar geleden zo weer herinneren. Ik had een heerlijke zwnagerschap en genoot van mijn buik. Kon niet wachten tot ie echt lekker dik zou worden (vond zwangere buiken altijd al intrigerend). Tot onze dochter met 31,4 weken geboren werd, dan lig je daar opeens met een lege buik en je kindje niet eens in de buurt...
Ohhh, ik was ook boos en jaloers op al die dikke buiken die ik overal zag! Kon het echt niet hebben, zij wel en ik niet terwijl ik zo graag wilde. Vond het geklaag van hoogzwangeren ook heel erg.
En nu ga ik zelf bijna die kant op, wat heel gek is. Aan de ene kant geniet ik echt enorm dat ik dit mag meemaken, aan de andere kant geeft het ontzettend veel spanning en onzekerheid voor dat wat komen gaat...
Opmerkingen van anderen komen nog steeds hard aan, want hoe goed mensen hun opmerkingen ook bedoelen, als je dit niet hebt meegemaakt...

 

heel herkenbaar.
mijn dochter is 22 dagen te vroeg geboren en ik miste de buik en zelfs naar de vk gaan erg, het niet meer horen van het hartje.

naar maten dat mijn dochter toen steeds ouder werd en meer kon en ging doen zakte dat gemis.

 

he,
ik herken het ook dacht dat ik me aanstelde haha,
maar ik ben 5 weken te vroeg bevallen en idd als ik iemand zag die zwangerwas moest ik me ook in houden dat ik niet ging huilen. maar het was bij mij ook zo plotseling gebeurd en he geen afscheid genomen van m'n mooie buik. van alles eigenlijk niet, maar goed daar kan je niks aan doen. maar het begint nu pas weer een beetje te komen dat ik alles een plekje heb gegeven. m'n zoontje is vandaag 12 weken dus dat is fantastisch leuk allemaal. dames geniet allemaal van jullie kleintje en veel geluk.
liefs mies

 

Heel herkenbaar hoor.

Voor mij is het dan al wat langer geleden alweer.
Maar toen mijn meisje lag te bikkelen in het ziekenhuis had ik het er ook moeilijk mee.
Ze is 9 weken tevroeg geboren, en ik heb echt (ervaring van de tweeoudste) de laatste weken gemist.
De kwaaltjes die er dan kwamen, zo als maagzuur moeilijker kunnen lopen slecht slapen en noem maar op. Ik miste het echt.
Maar anderzijds, kon ik wel al genieten van mijn kleine meisje waar ik tot op de dag van vandaag nogaltijd heel trots op ben ...

 

Wat bijzonder om dit allemaal te lezen. Mijn zoontje is geboren met 38 weken en 5 dagen en ik heb mijn buik helemaal niet gemist (was het ook goed beu). Ik kan me wel voorstellen dat dat anders is als je nog helemaal niet aan bevallen dacht. Nooit bij stil gestaan. Bij een mogelijk volgende zwangerschap zal ik hier langer bij stil staan... dankzij jullie verhalen. DANK! En allemaal erg gefeliciteerd nog en geniet lekker van de kleintjes (Wat zijn het toch wonders hè? Mijn wonder huilt nu dus.. doei!)

 

ik kan me het gevoel zo voorstellen ik kreeg met 18 wk te horen dat ik niet de zwangerschap uit zou dragen en dit is onze 5de zwangerschap dus ik helemaal uit mijn doen waarom niet waarom niet een gewone zorgloose zwangerschap waarom niet gewoon genieten.
4 keer gaat het mis 1 keer met 21 wk en nu dit weer toch zit ik er nu nog 32 wk momenteel elke dag ben ik bang dat ik de laaste momenten met mijn buik heb met mijn kindje in mijn buik maar het zit er nog.

ook ik wil graag tegen het einde lopen om zoveel mogelijk dingen mee te mogen maken het wordt me niet zomaar gegeven.

en ik kijk nu al vol jaloezie naar hoogzwangere vrouwen jullie al wel ik moet nog maar afwachten
en kindjes in wandelwagens dat vind ik ook heel moeilijk ook al komt het nu steeds dichterbij dat het echt wordt.

meiden ondanks de vroeggeboorte van jullie kindje onthou je hebt je kindje en dat is toch een wonder op zich al mijn eerste kindje met 21 wk geboren moest ik begraven dus ook al loop ik niet tot het eind ik ben blij dat het leeft

knuf aan iedereen