Ik ben afgelopen zomer gescheiden en heb 2 zoontjes, de jongste nu 22 maanden. De jongste is momenteel onwijs aan het uitproberen. Ook 's nachts. Huilen, gillen, mama roepen..en niet willen slapen. En niet alleen bij naar bed gaan.. hij wordt ook vaak wakker 's nachts dus dat gaat vaker per nacht zo. Ik wil graag dat ie in eigen bed slaapt en ook al vind ik het moeilijk en krijg ik er al buikpijn van als ik aan de avonden en nachten denk, ik probeer er niet de hele tijd bij te blijven. Maar gewoon boven te blijven, te zeggen dat ik er ben en hem te troosten en weer weg te lopen.. Maar bij papa mag hij blijkbaar daar in bed slapen. Met papa besproken dat we dit toch niet zouden doen (bij oudste ook nooit gedaan) en hij heeft het geloof ik één avond geprobeerd en avond erna lag ie weer bij hem in bed. Maar gaat het nu wel werken als ik wel de 'strenge' aanpak aan houd? Schema is zo dat ze 5 dagen bij hem zijn, dan 2 bij mij, 2 bij hem en dan 5 bij mij. Dus die 2 dagen bij mij na de 5 dagen bij hem heb ik veel strijd en dan als ie het eenmaal weer door heeft gaan ze weer 2 dagen daar heen en kan ik weer opnieuw beginnen. Zo voelt het althans.. zou dat ook zo zijn? Of kunnen ze zo klein als ze zijn al begrijpen dat het bij mama anders werkt dan bij papa en hier wel aan wennen? Is het kwestie van iets langer door zetten? Ik had gisteren zo geen zin in die strijd en wil die stress niet voor ons allebei dus dacht er gewoon even bij te gaan zitten dan maar. Dat ging prima met naar bed brengen en begin avond, toen sliep ie snel. Maar afgelopen nacht duurde het steeds een uur voor hij sliep.. dan wilde ik weg lopen en hup zat ie weer rechtop en huilen. En vanmorgen om half 6 klaar wakker en toen maakte hij de oudste ook wakker, die daarop weer naar de wc moest en met resultaat.. lederen wakker om half 6 en mama alles bij elkaar misschien 2 uurtjes geslapen vannacht. Dus dit is ook niet echt een oplossing. Nu weet ik dus niet wat ik moet doen.
Mijn ervaring is dat het best moeilijk is om zoiets er echt in te krijgen in deze situatie. Mijn vriend heeft twee dochters, inmiddels 10 en 13, die komen bij ons vanaf dat de jongste 8 maanden is. Ik denk dat de huidige indeling die jullie hebben qua dagen best verwarrend is omdat het aantal dagen dat ze bij jullie zijn steeds wisselt. Het is voor kinderen echt moeilijk om twee huizen te hebben met zulke verschillende regels en een scheiding kan ook zeer traumatiserend zijn, waardoor het voor je zoontje misschien extra moeilijk is om in zijn eigen bed te slapen. Grote kans dat je dit probleem op nog meer gebieden gaat krijgen. Wij hadden bijvoorbeeld jarenlang gedoe met eten omdat ze bij mama een boterham met chocoladepasta kregen als ze het niet lekker vonden en wij vonden dat niet goed. Uiteindelijk wordt het wel duidelijk voor je kinderen hoe het bij papa gaat en hoe het bij mama gaat, maar het duurt langer. Je moet je afvragen hoe belangrijk je het slapen echt vind en of je de strijd hierover aan wilt gaan. Je zou kunnen wachten tot hij iets ouder is en dan het langzaam opbouwen dat hij in zijn eigen kamer gaat slapen. Hij heeft nu duidelijk behoefte aan jou in de nacht. Persoonlijk zou ik er dan nog even voor kiezen om hem bij jou in bed te laten slapen, ook voor je eigen nachtrust. Je kunt dat vanzelf op een later moment afbouwen. Misschien als je zoontje wat meer gewend is aan twee huizen.
Ik vind het eigenlijk best sneu voor je zoontje. Jij noemt het uitproberen, maar ik denk dat hij gewoon behoefte heeft aan geborgenheid. Een scheiding is voor zo'n kleintje ook een enorme impact natuurlijk. Als je het echt heel verschrikkelijk vindt dat hij bij jouw in bed komt, kun je dan niet een tussenweg bedenken? Zijn bedje bij jou in de kamer bijvoorbeeld.
Denk ook dat hij de geborgenheid gewoon even nodig heeft. Ik zou hem ook lekker in mijn bed nemen, plek zat toch nu Maar ik ben ook gescheiden. Hij sliep aan het begin niet bij zijn vader. Sliep ook bij mij in bed. Op den duur daar gaan slapen en ook bij hem in zijn bed. Toen hij 3 was co ouderschap en ging hij daar in een eigen bed, maar hier sliep hij nog bii mij. Ging best aardig volgens mij. Maar ik vond het niet nodig hem in een eigen bed te dwingen en de situatie was allang zo. Op den duur geleidelijk ook hier eigen bed. Maar het kan dus wel alleen met 22 maanden weet ik niet hoe makkelijk het gaat. En zoals anderen ook al zeggen een scheiding heeft veel impact..
Klinkt alsof hij zijn mama echt nodig heeft. Ik zou hem bij je in bed nemen of er zelf naast gaan liggen.
Ok.. blijkbaar vindt iedereen dat ie gewoon bij mij zou moeten liggen.. Een apart bedje in mijn slaapkamer gaat niet omdat ik maar 2 slaapkamers heb en de 2 jongens de grootste kamer heb gegeven. In mijn slaapkamer staat een bed en een kast en dan is die echt vol. Bij mij in bed lijkt me doodeng. Ik heb een boxspring dus best wel hoog en dan ben ik bang dat ie eruit zal vallen ofzo. Ik zou wel kunnen kijken of ik het bed tegen de muur aan schuif. Dan nog zou ik bang zijn dat ie onder de dekens komt in z'n slaap bijvoorbeeld. Maar misschien loopt dat niet zo'n vaart als ik hem hoog leg.. en gewoon in slaapzak bijvoorbeeld. Ik ga er eens over nadenken. Bedankt voor jullie reacties
Er moet natuurlijk niks he, jij moet je er ook prettig bij voelen. Maar op zijn leeftijd is het echt niet meer gevaarlijk om bij jou in bed te liggen, dat is vooral bij baby's. Ik zou het gewoon uitproberen, ook met dat bed tegen de muur. Dat geeft misschien ook een extra geborgen gevoel. Hoop dat je een manier vindt die voor jou fijn werkt!
Mijn dochter is twee, ze weet wel dat bepaalde dingen bij opa en oma aan de ene kant anders zijn dan die van de andere kant. Bij de kdv is t weer anders en bij ons thuis ook weer anders. In principe draait ze overal eigenlijk wel heel soepeltjes mee. MAAR gewone regels of de nabijheid van mama zit denk ik wel een heel groot verschil. Mama/Papa is vaak hun alles, hun houvast en hun rustpunt. Zolang een van die nabij is zijn ze thuis. Dan kan de omgeving anders zijn dat maakt niet uit. Mijn dochter slaapt bijv prima in dr eigen kamertje, ook bij oma gaat t prima en dat gebeurd eigenlijk niet zo veel. Zelden tot een issue. Ze moest toen ze 22 maanden was in t ziekenhuis slapen en ik lag op t bed in haar kamer nog geen 2m van dr af, klein lichtje stond aan en ze kon me gewoon zien maar ik moest echt op een stoel naast dr komen zitten met mn hand op dr rug anders sliep ze echt niet, kreeg mn hand ook echt niet terug werd ze gelijk onrustig. Ze was al wel 28 uur aaneen wakker geweest en ziek dus had echt slaap nodig. Dus dat was een lange nacht op een vergaderstoeltje. Wat ik bedoel te zeggen, ze is eigenlijk helemaal geen kleef maar geeft wel echt aan dat ze mijn fysieke contact nodig heeft om zich veilig en geborgen te voelen in sommige situaties. Uitproberen zie ik eigenlijk direct aan dr houding en oogjes, dr gedrag kan ongeveer hetzelfde zijn zo uitgekookt is t wel, terwijl ze op momenten dat ze me nodig heeft echt totaal anders kijkt. Als ze t meent heeft ze echt van die serieuze puppyogen, terwijl als ze je in de maling staat te nemen je een soort donderstraal fonkeling in dr ogen ziet. Moeilijk om te beschrijven maar ik denk dat je beide dingen wel kunt herkennen. Hij kan je in de maling nemen maar ik zou ook heel goed kunnen begrijpen dat hij jou graag t liefste aan m geplakt zou willen hebben. Geef m ook groot gelijk, ik slaap ook liever en rustiger met mn partner samen dan alleen in een bed.
Ik zou het ook proberen om hem bij je in bed te leggen. Blijkbaar heeft hij daar behoefte aan. Zie je het echt niet zitten (dat mag) is het misschien een optie om even bij hem in te kruipen als hij wakker wordt. Om gevaar zou ik mij niet druk maken, hij is bijna 2 jaar.
Mijn zoontje was 1,5 toen wij uit elkaar gingen. Sliep altijd prima in eigen bed maar wilde ook bij mij toen wij verhuisd waren. Ik heb er aan toegegeven, hij had het denk ik nodig. Toen ik mij er eenmaal echt aan toegegeven had genoot ik er ook heel erg van. Gaf een gevoel van rust omdat ik de strijd niet aan hoefde te gaan. Kon echt s nachts verliefd naar hem kijken. Scheelt wel dat hij rustig slaapt en wij dus allebei heerlijk sliepen. Hij is nooit uit bed gevallen. Toen hij 2,5 was heb ik hem uitgelegd dat we gingen proberen om hem weer in zijn eigen bed te laten slapen. Dit ging verbazingwekkend meteen goed! Doe wat goed voelt voor jou.
Mijn kleintjes waren 5 en 6 toen hun vader en ik uit elkaar gingen. Ze zijn dus al wat ouder maar ook zij hebben in die periode veel bij mij geslapen. Dat gaf ze rust en veiligheid. Ook nu, ruim 2,5 jaar later, kruipt dochter nog wel eens bij mij in het grote bed. Zij heeft dat soms even nodig.
Bedhek aan zijn kant en je bent er. Wbt de deken; richtlijn is ongeveer 2 jaar. Je zou ook een eenpersoons deked voor jezelf doen, dan is de rest vrij voor hem in zijn slaapzak.
Ik zou hem ook bij je in bed nemen denk ik. Hier heeft dochter vanwege andere omstandigheden onze nabijheid nodig tijdens het in slaap vallen. We kunnen haar wel in haar eigen bedje leggen als ze eenmaal diep slaapt, soms wordt ze 's nachts een keer wakker en nemen we d'r ook in bed, de ene keer leggen we d'r terug de andere keer wordt ik 's morgens wakker en ligt ze er nog steeds. Als ze echt een slechte periode heeft ligt ze vaak de hele nacht bij ons. Waar het in beide gevallen om gaat. Ze hebben papa en/of mama nodig en juist in situaties die de boel zo onzeker voor ze maken. Bij papa of mama is het dan vertrouwd. Onze dochter begint echt te gillen zodra we haar wakker in haar bedje leggen, is binnen 1-2 minuten compleet overstuur, dat is het mij niet waard. Als ze straks wat ouder is en er is weer rust in de tent kunnen we daar weer naar toe gaan werken en ik zou in jullie geval denk hetzelfde doen. Hem nu eerst maar de veiligheid bieden die hij zoekt en dan kan je weer stap voor stap terug naar hoe je het graag wilt. Je kan ook qua communicatie nu nog niet zoveel, over een jaar kan je ze veel meer uitleggen en afspraakjes maken.