Gestreste moeder: hoe af te leren?

heel herkenbaar!!

Ik ben ook een controlfreak en een planner en kwam mezelf ook vaak tegen de eerste paar maanden. Ik was ook continue bezig in het huishouden en kon geen moment rustig zitten. Was al in paniek als ik een dag alleen moest zijn met mijn zoontje. Ik was ook de hele dag heel gestressd en ook heel veel huilen.
Ik heb anti-depressiva gekregen en het gaat nu super. Ben veel relaxter met de kleine en vind het nu echt leuk. Kan ook beter loslaten nu en de dag nemen zoals hij komt.

Ik ook ben nogal ijdel en was 30 kilo bijgekomen van de ICSI en de zwangerschap, maar ben nu 4 maanden alweer 25 kilo kwijt. Daar ben ik heel blij om, voel me nu ook echt weer een beetje mezelf. Ik wandel iedere dag 2 uur en dan gaan de kilo's wel. Nog een paar kilo en dan pas ik hopelijk weer in mijn oude kleren maat 34 (hoop echt dat die ooit nog passen!!!) Ben de leggings met jurkjes echt zo zat!!

Bij mij kwam de omslag met 3 maanden en dat hoor ik van de meeste mensen. Dus nog even volhouden dan krijg je vanzelf je draai gevonden!!

Sterkte

 

de eerste paar weken/ maanden zijn dit normale gevoelens hoor. Ik herken het ook heel erg. Je wereld staat even op z'n kop en je wilt niet zeggen dat het eigenlijk allemaal een beetje veel is.

Maar als het te lang duurt zou ik het even goed in de gaten houden. Bij mij heeft het dus bijna een jaar geduurd en heb wel eens heel erge dingen gedacht hoor. De eerste 8 weken heeft mn dochtertje ook bijna non stop gehuild en dat was erg zwaar. Ik heb wel eens huilend op mn bed gezeten met haar voor me (ook krijsend) en gewoon niet weten wat te doen, toen heb ik echt mn moeder gebeld.
Uiteindelijk ben ik wel naar de HA gegaan. Ik heb wat tips gehad die goed hielpen. Zo ben ik er uiteindelijk zelf uitgekomen, maar anders had hij medicatie voor geschreven.

Ik zeg niet dat het bij jou zo is, want in de eerste maanden is het gewoon allemaal wennen, maar hou het in je achterhoofd.

 

Meis, dat gaat vanzelf over als jouw kindje richting 1 jaar is. Ontzwangeren is echt geen teoretisch begrip hoor! Ik had hetzelfde gevoel en zat met dezelfde problemen te worstelen, thuis en op het werk en in mijn relatie, maar daarna vind jij jezelf in de nieuwe rol en zit jij weer lekker in jouw vel. Mijn advies: een keer gewoon zeggen "F**k it!" en accepteren dat jij niet alles perfect kan hebben

 

Hier ook een controlfreak en tevens ontzettend onzekere moeder . Gaat inderdaad NIET goed samen. Zelfde problemen als jij gehad, na bevalling, en zefs nu nog, nu mijn dochter anderhalf is, nog last van prikkelbaarheid. Het huishouden run ik maar half, want anders wordt de lat te hoog, zeg maar. Het piekeren om voor haar het beste te doen, houdt me al genoeg in beslag Maar kan tegenwoordig wel genieten van het moederschap. Eerst had ik ECHT alleen maar stress. Oja, enne mijn nachtrust is voorgoed verkl**t, want ik word minstens vijf keer wakker 's nachts. Zal ook wel stressgerelateerd zijn, vermoed ik. Ik werd in eerste instantie wel naar een therapeut doorverwezen, geen medicatie. Maar ik was ook niet echt somber, meer vervreemd, alsof je op jezelf neerkijkt ipv echt vanuit jezelf dingen doet. Maar praten helpt bij mij nooit, dus had misschien toch medicatie moeten krijgen... Maar het wordt toch beter...

 

Ook hier heel erg herkenbaar, maar dan idd tot een half jaar ofzo..
daarna wordt het gemakkelijker, en heb je dingen sneller door.
Ook kun je dan beter plannen.
Vooral het huishouden af MOETEN hebben is heel erg herkenbaar.

Komt helemaal goed, geef het gewoon de tijd...
Echt waar, ik dacht ook dat komt nooooit goed, maar ik vind mijzelf nu best rustig eerlijk gezegd.
En het cliche is waar; het wordt elke maand gemakkelijker!

 

Ik heb eigenlijk maar 1 tip, laat het los...
Je huis hoeft niet iedere minuut van de dag spik en span te zijn.
En als je kindje moet huilen tijdens het wandelen, dan troost je hem even en wandel je weer gezellig verder (en wat anderen van dat krijsen vinden, daar moet je je al helemaal niks van aantrekken)
En je werk: is heel logisch dat je er weer even 'in moet komen". Komk vanzelf weer.
Nog niet in shape: vind je het heel gek, je bent 3 maanden geleden bevallen. Je lichaam heeft een topprestatie moeten leveren.

Je bent echt geen slechte moeder en geen slechte vriendin, als je alles nog even een plekje moet geven

 

Oh ja; ik heb de mensen in mijn directe omgeving ook heel duidelijk aangegeven dat ik het allemaal wat lastig vond,
En dat ik wat tijd nodig had om alles op een rijtje en op rit te krijgen, en dat ik ze dan wel weer lastig kwam vallen met koffie dirnken...

 

Nou, dit topic had ik zelf wel kunnen posten...
Zeker dat stukje over het huishouden proberen te doen, terwijl je kind slaapt en dan vervolgens je eraan ergeren als ze eerder wakker worden...

Fulltime werken, huishouden doen, kindje verzorgen, aandacht geven aan je man, aandacht voor vrienden en vriendinnen... Het lijkt allemaal veel te veel tegelijk !
En dan zeggen mensen ook nog eens dat het belangrijk is om tijd voor jezelf te nemen... Alsof dat nog ergens in je schema gaat passen...
Zelf heb ik bijvoorbeeld een maand verlanging gevraagd van mijn zwangerschapsverlof, omdat ik zoooo uitgeput was... Oh oh, wat schaamde ik me en wat was ik bang wat andere mensen van me dachten... Pffff, mijn eigen gedachten kosten me zoveel energie...
Ik ben nog steeds 15 kg zwaarder dan voor de zwangerschap... wil mijn man me dan nog wel... ik heb zelfs moeite met naakt in bed kruipen, omdat ik bang ben dat mijn man me nu lelijk vind... Toen ik het daar laatst met hem over had, vond hij het werkelijk belachelijk. Maar zelfs nu hij vertelt dat ie me nog mooi vind en nog steeds graag met me vrijt, heb ik toch nog moeite met min lichaam hoor... Blijft moeilijk. Neem het mezelf ook kwalijk dat ik het niet meer zo vaak gezellig maak in huis... Heb dan meteen het gevoel dat ik "faal" in mijn rol als vrouw... Of als ik Joleijntje een keer een potje geef i.p.v. vers fruit... dan heb ik het idee dat ik "faal" als moeder... etc etc.

@MammievanRoy: Inderdaad... loslaten dat alles perfect moet zijn. Dat is een hele goede.

Vaak haal je je in je hoofd (ik heel erg) dat anderen vanalles van je verlangen en verwachten en dat je alles maar aan moet kunnen... Meestal zit dat in je eigen hoofd. Je wilt het beste voor je kindje en voor je man, daarnaast wil je je relatie goed houden en de ruzies / irritatie beperken... Maar juist doordat je daar zo je best voor doet, ga je over je eigen grenzen...

Er is inderdaad maar één tip... en dat is meteen een enorm cliché... makkelijker gezegd dan gedaan... maar toch: zet die knop om en geef bij andere mensen aan als het even genoeg is, als je het even niet aankunt en vooral: als je even hulp nodig hebt. Mensen verwachten niet dat je alles kunt hoor. Als je dat gezegd hebt, voel je je meestal al een stukje beter.
Is veel oefenen hoor... zo'n knop omzetten... Ik oefen elke dag een beetje... het wordt steeds een beetje makkelijker.
Succes en sterkte in ieder geval !!

 

ik irriteerde me altijd aan de opmerking "laat het los" want als je dat zou kunnen, zou je dat wel doen. Toch?!

 

Sorry
Maar dat doet ze niet, en ze vroeg om tips. Dus bij deze de tip: laat het los. En het is inderdaad niet makkelijk als je zo niet in elkaar zit, maar het maakt het wel een stuk makkelijker voor jezelf als je dat probeert.

 

Ik heb het ook heel erg gehad ja! Ik denk dat als je een controlfreak bent je ook eerder onzeker word, aangezien je over een baby en de nieuwe situatie gewoon nog geen controle kan hebben.
Mijn zoontje sliep weinig en huilde best veel dus ik durfde op een gegeven moment niet eens meer naar de wc als hij een keertje sliep, ik was zo gestrest dat ik dus niet meer at en daardoor heel snel weer afviel.
Toen ik ging bakeren en daarmee dus weer controle over de situatie kreeg ging het steeds beter en nu heb ik het (bijna) niet meer....

 

Ontzettend herkenbaar allemaal. Ik had precies hetzelfde, maar jij bent in ieder geval al zover dat je herkent dat het mis gaat (ik liep gewoon als een kip zonder kop rond, wanhopig proberend om alles op de rit te krijgen/houden en dan op 3 uur slaap per nacht ).

Ik kan je zeggen dat het met de tijd makkelijkr wordt, maar daar heb je nu zo weinig aan. Ik kan wel aangeven wat voor mij belangrijk was/is en helpt:
- dwing jezelf om iets voor jou alleen in te plannen. Al ga je maar een uurtje naar de kapper (ZONDER baby!!), je hebt soms echt even een momentje nodig om los te komen en jezelf te zijn. Doe iets waar je je mooier van gaat voelen, dan sla je gelijk twee vliegen in één klap. Ik weet dat het lastig is, zeker als je werkt, want dan denk ik altijd dat ik niet OOK nog tijd voor mezelf zonder mijn ventje in kan plannen, maar je hebt dit écht nodig.
- vraag hulp en wees duidelijk in wat je nodig hebt. Vraag bijvoorbeeld je man om te stofzuigen (of de afwas doen, of wat dan ook) en dwing jezelf om het niet zelf te doen voordat hij het gedaan heeft. Stel je verwachtingen of je planning voor het huishouden bij: ja, het is nodig dat je was gedaan wordt en dat het toilet schoon is (ik noem maar iets), maar je hoeft echt niet iedere week de ramen te lappen. Accepteer dat het niet meer op dezelfde manier gaat als voordat je kindje geboren werd. Je hebt echt minder tijd over voor het huishouden, en je kind is belangrijker!! Misschien kun je ook best je (schoon)moeder om een beetje hulp vragen? Misschien kunnen ze een keer voor jullie meekoken, of een wasje draaien? (en voor ik het vergeet: 'geef mij de baby maar, dan kun jij poetsen' is niet het soort hulp war je hier op zit te wachten ).
- probeer iets leuks aan te trekken, je haar te doen of je wat op te maken, whatever makes you feel good, en er daarmee leuk uit te zien en je beter te voelen. Ik heb nog lang met zwangerschapsbroeken gelopen en voelde me er met de dag ellendiger door. Uiteindelijk heb ik wat kleren gekocht in een maat die me op het moment wél paste en het maakte echt heel veel verschil in hoe ik me voelde over mijn uiterlijk.

Onderschat niet wat hormonen met je lichaam en je geestelijke gesteldheid doen, het is echt geen kleinigheid. Wees lief voor jezelf, en geef tegen anderen duidelijk aan waar de grenzen liggen. Geen zin in bezoek? Geen bezoek ontvangen. Hulp nodig? Hulp vragen, niet in de stress raken omdat je alles alleen moet doen, want dat hoeft vaak echt niet (mannen moeten soms gewoon een duidelijke opdracht krijgen, die zien vaak niet uit zichzelf waarmee ze je kunnen/moeten helpen!).

Ik hoop dat je je gauw beter voelt en optimaal kunt gaan genieten van deze tijd. Het komt echt goed!!

 

ja, ik zeg ook alleen maar dat ik me daaraan irriteerde. Zei namelijk ook iedereen tegen mij. En ik ben niet dom, dus ik snap ook wel dat dat de oplossing is, maar dat is nou juist het hele probleem, dat dat niet lukt.

 

@Moeke: Jij zegt echt wat ik ook altijd vindt! Zeker weten, als je het zou kunnen, had je het allang gedaan. Het gaat om de neurotische neiging alles onder controle te willen houden, kortom: loslaten is dus iets wat zo iemand (waaronder ik) niet kan, anders had ze het probleem in eerste instantie ook niet gehad. Maarrrr.. ik zeg het wel vaak tegen mezelf, in de hoop dat ik er dan naar ga handelen, haha. Gebeurt dus niet (of heeeel soms), maar dat terzijde

 

"Laat het los" is inderdaad een loze kreet, want dat kan je gewoon niet als kersverse moeder. Ik was ook één bonk zenuwen toen mijn zoontje zo jong was. Echt, jouw stukje had mijn verhaal kunnen zijn. Je wilt zo graag aan de buitenwereld bewijzen dat het je allemaal prima afgaat, maar ondertussen ga je van binnen kapot en loop je je constant op te vreten van woede, frustratie en verdriet. En iedereen ondertussen maar roepen: heerlijk he, wat zal jij op een roze wolk zitten! Nou die roze wolk was hier ver te zoeken! Ik had woedeaanvallen in het begin, dat wil je niet weten.

Ik zal je dan ook niet zeggen om het los te laten, want ik weet dat je dat niet kan. Kon ik ook niet. Maar.....het slijt. Echt waar. Omdat je verlof maar 16 weken duurt, lijkt die 16 weken wel een soort ijkpunt: vanaf het moment dat je weer aan het werk gaat, moet je leven maar weer normaal zijn, en moet jij ook weer normaal doen. Maar bij mij duurde het wel een jaar voordat ik kon zeggen: ja, ik voel me nu echt weer de oude Mikki. Lichamelijk, geestelijk en hormonaal. Een kind krijgen is niet niks, en het kan heel lang duren voordat je een goed ritme te pakken hebt en gewend bent aan je nieuwe leven. Bij de één gaat dat sneller dan bij de ander.

Dus geef het de tijd, en vraag in de tussentijd zoveel mogelijk steun en begrip van je omgeving. Wees heel duidelijk over je gevoelens, je wensen en behoeften, zodat anderen rekening met je kunnen houden. Je kindje is belangrijk, maar meteen daarna kom jij hoor!!
Sterkte!!

 

Stephanie... ik lees jouw lijstje en enige wat ik dacht was: JA, JA, KLOPT, HAD IK OOK enz

Volgens mij voelen de meeste moeders zich zo bij een eerste kind. NIet om jouw gevoel te bagateliseren, maar om te laten weten dat je niet de enige bent.

Ik ben zelfs bij mijn baas op het matje geroepen omdat ze vond dat ik me belachelijk gedraag en TE VEEL mijn best doe, en als ik zo doorga binnen no time een burnout zal hebben.

En het is allemaal zo herkenbaar: Je droom is vervuld, je zit op een roze wolk met een baby en daarmee hoor je helemaal happy met je slanke lijn door de straat te wandelen terwijl alle omstanders jou en de baby bewonderen. Dat dromen de meeste mama's
En meestal loopt het anders

Ik probeer dat Loslaten even anders te formuleren.
Probeer een tijdje helemaal NIKS te verwachten. Dus verwacht niet dat ze 3 uur zal slapen, wees blij als het een kwartier is. Verwacht niet dat je vandaag aan koken toe komt, of wandelen of wat dan ook.

Toen ik al mijn verwachtingen heb 'losgelaten' ging het werkelijk beter. Ik verwacht na 9 maanden bijv nog steeds nooit dat ik de nacht door kan slapen. Als dat weleens gebeurt ben ik een heel blij mens 's ochtends

 

Een wijs advies!!