Gevoelens enzo...

Discussie in 'Vlinder clubs' gestart door Sandhya, 19 jan 2011.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Sandhya

    Sandhya Bekend lid

    14 aug 2008
    583
    0
    0
    Den Haag
    Lieve dames,


    Op 4 mei 2010 is ons mooie jongetje in mijn buik overleden, 5 mei ben ik bevallen. Hij was 29 weken en een prachtig en af kereltje met een koppie vol haar..

    Ik ben toen na 2 weken weer aan het werk gegaan omdat ik zoiets had van, ik doe dat wel even...3 weken daarna mijn man opgenomen met een acute hersenvliesontsteking en had ik niet later de arts moeten bellen die toen met spoed de ambulance heeft gebeld.

    Mijn zoontje is een jaar al erg ziek en wij zijn niet serieus genomen door de huisarts, rond de kerst geloofde de huisarts ons niet waardoor wij op de SEH belanden en hij is opgenomen..al die tijd heb ik minimaal vrij genomen en ben ik doorgegaan...

    Nu..8 maanden na dato van het verlies van onze kleine..Komen alle gevoelens tegelijk..mezelf leren vertrouwen, want ik ben toch teleurgesteld in mijzelf, mn lichaam mn gedachten..alles wat wij het afgelopen jaar voor ogen hadden is ingestort, daarbovenop krijgt je relatie na het verlies van een kind en na de hersenvliesontsteling een zware klap, wij krabbelen erbovenop maart het valt mij zwaar...Ik heb mij nu ziek durven melden op werk omdat ik voor mijzelf moet kiezen maar ik kom mijzelf dan ook tegen thuis...

    de psycholoog zegt...alles wat je denkt en doormaakt is normaal maar mn angst voor veel dingen...pfoe...wat als..en dan...bang dat ik mezelf verlies erin..maar weer geruststelling van alle kanten van het zijn je angsten en je moet loslaten..maar hoe dan...druk maken stress...snel geirriteerd..hoe ga je ermee om...Ik kreeg de tip om 'lotgenoten' op te zoeken..nu 6 maanden na dat advies durf ik hier weer eens op de site te kijken...voorzichtig..bang voor wat ik lees..prikkelt het mij, kan ik ontspannen en wat doe ik ermee...

    Ik lees heel graag jullie reactie en hoe jullie ermee om zijn gegaan.
     
  2. Vlinder84

    Vlinder84 Niet meer actief

    Pfff wat een heftige tijd hebben jullie achter de rug zeg :( Je zou van minder al instorten. Ten eerste gefeliciteerd met jullie prachtige zoon! Maar wat afschuwelijk dat hij niet bij jullie kon blijven. En dan de ziektes van je man en andere zoon er ook nog bij poeh meid, alles tegelijk. Ik denk dat het een goede stap is dat je jezelf ziek hebt gemeld en met een psych praat. Dat heeft mij ook erg geholpen. Ik heb o.a. EMDR en mindfulness gedaan en daardoor ben ik weer in contact gekomen met mijn gevoel. Het mag er zijn, jij mag er zijn. En op sommige dagen wil je het niet, dus dan zoek je afleiding. Het is waar dat alles goed en normaal is en niets is fout. Ik wens je heel veel licht en liefde, voor nu en voor de toekomst.
     
  3. denice

    denice Actief lid

    13 jul 2010
    423
    0
    16
    Jeetje wat heb jij vorig jaar een pech gehad. Als eerst gefeliciteerd met jullie zoontje, maar helaas ook gecondoleerd met dit enorme verlies. En dan ook nog je man en andere zoontje ziek tjonge ik heb echt met je te doen. En wat een sterke vrouw ben jij echt waar!
    Ik ben ook lotgenoten op gaan zoeken en moet zeggen dat het me echt geholpen heeft, want zij weten wat je doormaakt. Ik ben vorig jaar op 14-5-2010 bevallen van Delano. Alles ging goed en we zaten op een rose wolk, maar werden er hard vanaf gegooid. Op 21-06-2010 is Delano overleden aan een hersenbloeding(oorzaak onbekend). Wij hebben 5 weken mogen genieten van Delano en koesteren het de rest van ons leven. Ik ben in totaal(incl verlof) 6 maanden thuis gebleven. Dat heeft bij mij goed geholpen in het rouwproces. Ik heb heel goed contact met de meiden van het topic wanneer weer zwanger worden. Want de wens om een kindje te mogen krijgen is alleen maar groter geworden, omdat we zoveel liefde hebben om te geven maar het niet kwijt kunnen. Ik heb het geluk dat ik weer zwanger mag zijn en ben nu 13 weken.
    Zoals je zelf zegt je moet nu echt voor jezelf kiezen. Ik heb ook heel erg last gehad van ups en hele diepe downs, maar merk dat ze iets vlakker worden. Wat ik wel nog steeds heb is dat ik, net als jouw snel geirriteerd ben. Maar denk dat dat ook wel minder wordt. Als je maar toe geeft aan de downs, want ik merk bij mezelf dat het een soort van opgelucht gevoel geeft. Heel veel sterkte in ieder geval en hele dikke knuffel voor jouw!
     
  4. Linnie82

    Linnie82 Actief lid

    14 okt 2009
    443
    0
    16
    NULL
    NULL
    Jeetje meid wat heb jij een hoop mee gemaakt. Dat je bent gaan doorwerken vind ik erg knap. Zelf heb ik ook 5 maanden thuis gezeten, tot voor kort dus. Ben nu 2 x 3 uur per week aan het werk. En ga dat per 2 weken uitbreiden. Het is echt niet niks wat je hebt meegemaakt. Voor je verdriet en pijn kan je niet weglopen dat moet je ook echt niet doen. Ervaar de dalen maar en voel maar gewoon dat je, je rot voelt. Ik weet het, het is niet leuk en makkelijk en super pijnvol maar het lucht zo enorm op. NA verloop van tijd zal je zien dat de dalen en dippen een stuk beter gaan. Ze duren korter en komen niet zoveel meer voor. Goed dat je een psych bezoekt, heb ik ook gedaan. Nu sta ik op de wachtlijst bij de haptonoom, deze gaat mij helpen om weer vertrouwen te krijgen in mijn lijf en in de omgeving. Want ind je vertrouwen wordt erg aangetast door zoiets. Mijn dochter is totaal onverwachts tijdens de bevalling overleden, zuurstof tekort. Je kind verliezen is het vreselijkste wat je kan meemaken, dan heb jij ook nog te maken met je man die ziek werd. Meid wij vrouwen zijn sterk maar kunnen niet de hele wereld aan. Ik zou zeggen neem wat tijd voor jezelf mocht je werkgever het niet begrijpen dan kan je misschien via de bedrijf- of arbo arts een reintegratie plan opstellen. Mijn gyn zei ''neem je tijd tot verdriet"'als je het nu niet doet komt het altijd later, dan moet je nog maar afwachten of het begrip er is. Ik wil je heel veel sterkte toewensen het valt echt niet mee. Hopelijk heb je om je heen ook veel steun. Owja en ik hou vanaf het begin al een schriftje bij waar ik mijn pijn,verdriet en algemene gevoelens in schrijf, dit lucht ook op. Dikke knuffel voor jou!
     

Deel Deze Pagina