Een vriendin van mij werd laatst geappt door een jongen die van de zomer trouwt en graag nog een keer afspreekt om een leuke avond te hebben omdat hij altijd een crush op haar had. Uiteraard zei zij nee! En nu hadden wij het erover, dat het vast wel eens gebeurt dat je tijdens een lange relatie/ je huwelijk iemand anders interessant vind of zelfs gevoelens ontwikkeld. Dit hoeft echt niet altijd te betekenen dat je eigen relatie per definitie slecht is. Hoe denken jullie daar over? Of heb jij zelf wel een gevoelens voor een ander gehad tijdens je relatie, zeg je dit dan tegen je partner?
Tijdens een eerdere relatie kreeg ik gevoelens voor een ander. Voor mij was het toen wel een indicatie dat het in mijn eigen relatie niet goed zat. Ik heb er aan toegegeven (nadat mijn relatie beëindigd was) en zou het achteraf gezien niet anders gedaan hebben. Het overkwam me en ik heb echt een hele leuke tijd gehad met die jongen. Leuke herinnering!
Ik heb weleens gevoelens gehad voor iemand anders. Maar dat was echt omdat de relatie toen niet goed liep.. dat heb ik toen uitgesproken na mijn man toe.. niet de gevoelens voor een ander, maar dat ik niet meer gelukkig was in de relatie.. Door dit uit te spreken na hem toe hebben we hard gewerkt aan onze relatie en inmiddels alweer 5 jaar verder en erg gelukkig samen..
Ja ik. Maar dat heb ik al vaker gezegd hier. Mijn toenmalige minnaar zit nu naast me, drinkt een (alcoholvrij) biertje en is de vader van mijn twee kinderen geworden ❤️ Ja, ik was nog getrouwd toen we een affaire kregen. Nee, ik heb er nooit spijt van gehad. De manier waarop wel, maar niet dat ik voor mijn C ben gegaan en gebleven. Hoopt dat ze niet in een hoekje hoeft te kruipen
Ik geloof niet dat je gevoelens voor een ander kunt krijgen als er niets mis is met je relatie of huwelijk. Je moet er toch voor open staan denk ik dan.
Ja hoor, dat is mij inmiddels meerdere keren overkomen in ons inmiddels 18 jarige huwelijk. Echter, ik ben me er altijd heel erg van bewust dat die gevoelens vaak weinig met de ander te maken hebben en meer met van alles wat er in mij omgaat. Vaak zijn ze heel heftig en maar van korte duur en een paar maanden later krab ik mezelf achter m'n oor , omdat ik me totaal niet meer kan voorstellen dat ik gevoelens voor die persoon had, haha. Dus, ik laat het altijd lekker over me heenkomen, geniet van alle emotie en richt de positieve energie die ik ervan oppik lekker op de relatie met m'n man. Op geen enkel moment voelt het als een bedreiging voor m'n huwelijk en ik zou ook nooit wat met die gevoelens doen, want daar is m'n huwelijk me veel te dierbaar voor
Nee gelukkig niet! Er is een punt geweest dat ik me afvroeg waar ik mee bezig was. Had toen net iemand leren kennen, iedere dag appen, elkaar helemaal uit vragen. Tot ik dacht, ho wacht, dit gaat niet goed. Meer afstand genomen en vanuit een rustig punt bekeken hoe en wat. Inmiddels is het een goede vriend en zou het nooit meer dan dat kunnen worden (vanuit beide kanten). Verder ben ik veel te blij met mn man om hem in te ruilen.
Ik ben wel eens in de richting van zoiets gekomen. Toen ik het merkte heb ik daar heel snel een knop over omgezet. Ik wou dat helemaal niet. Het was wel in de echte tropenjaren met kleine kinderen, drukke banen en weinig tijd voor elkaar. Ik denk dat je er dan wel kwetsbaar voor bent. Ik ben toen meer aandacht aan mijn man gaan geven. Dat werkte erg positief uit, al snel was mijn eigen gras weer het groenst. Veel later hebben we het er wel eens over gehad en bleek dat hij in die zelfde tijd ook wel eens tegen zoiets aan was gelopen. Gelukkig heeft hij er ook niks mee gedaan. We hebben het niet echt in detail besproken dus weten niet van elkaar om welke personen het ging en dat hoef ik ookniet te weten. Ik ben blij dat het niet fout is gegaan.
Ik heb, in vorige relaties, nooit behoefte gehad aan een nieuw iemand. Wel dat een eerdere relatie nog niet afgesloten was voor mij. Als ik nu geen trek heb in romantiek dan heb ik dat ook niet (in gedachte) met een ander. Sinds ik kinderen heb heb ik ook veel minder interesse in mannen. Ik waardeer de momenten dat ik even alleen ben meer. Los daarvan zou ik echt geen behoefte hebben aan een ander die op het punt staat om zich aan een ander te binden en mij zou zien als een vijf minuten los zijn van de realiteit die diegene zelf gekozen heeft. Ik was singel toen iemand mij een reis (met hem) aanbood. Ik was verliefd op hem. Hij zat toen in een open relatie. We hebben dagen naast elkaar geslapen en ontzettend leuke (platonische) dingen gedaan. Maar geen haar op mijn hoofd die zich over wilde geven aan een vent die voor een ander gekozen had. Het is wel nog even een what if gebleven.
Zolang je niet over de grens gaat moet het kunnen. Heb het zelf wel een aantal keer meegemaakt in verschillende gradaties. Afhankelijk van wie het was kon ik de ene keer het met m’n partner bespreken en de andere keer beter met een vriendin. Gelukkig wel weer overgewaaid. Was overigens niet persé in een periode dat ik niet goed in m’n vel zat.
Ook wel eens, gevoelens is misschien direct zo groot. Maar even een tintelingetje door mijn lijf heb ik nog wel bij een bepaald persoon. Ik kan soms het idee hebben smoorverliefd te zijn, vlinders in mijn buik en alles. Maar dat is niet op een persoon wel een bepaalde herinnering met een persoon. Dit bespreek ik niet met mijn man, zelfs niet met vriendinnen. Ik merk wel dat ik altijd een hele erge flirt was. Heerlijk vond ik dat. Dat mis is soms wel een beetje. Weet dat ik dit al jaaaren niet meer ben. Maar ook dat heeft niks met gevoelens (voor een ander) te maken.
Dit kan iedereen gebeuren, zeker wanneer het in je eigen relatie even minder gaat....dan is het de zaak wat je met die gevoelens doet. Voor mij is het een no go om te beginnen met appen of af te spreken of wat dan ook. Niet echt fair naar je partner toe vind ik. Ja ik heb wel eens gevoelens / aantrekkingskracht tot een ander gevoeld, maar heb daar niks mee gedaan en het is vanzelf weer overgewaaid... mijn partner heb ik niks gezegd want dat vond ik niet echt nodig. Het is alweer een hele tijd geleden en ook op een punt dat het even minder ging tussen ons. Ik ben blij dat ik er verder niks mee gedaan heb.
Ja ik heb gevoelens voor iemand anders gekregen en dat was ook de druppel om de relatie te beëindigen. Vroeger twijfelde ik enorm over mijn geaardheid. M'n familie accepteerde het niet echt en uiteindelijk mijn ex leren kennen (de vader van onze zoon) Het is jarenlang goed gegaan maar we leefden eigenlijk als beste vrienden IPV een koppel. Uiteindelijk leerde ik iemand kennen, puur vriendschappelijk en kregen we gevoelens voor elkaar. Eerlijk verteld tegen mijn ex-vriend, ook niks gedaan met haar. Toen kwam ik echt op een kruispunt terecht. Wat moet ik doen? Naar links, of naar rechts? Springen of niet springen? Ik vond mezelf ook echt niet meer leuk, denk dat ik zelfs depressief was omdat ik jarenlang die gevoelens weg had gestopt en merkte dat het niet kon ofzo. Uiteindelijk heb ik de sprong gemaakt. De gevoelens die ik voor haar heb zijn er nog steeds en andersom ook maar echt een relatie zit er nog niet in vanwege afstand. Maar ik heb geen spijt. Tussen mij en mijn ex gaat het echt supergoed. In het begin ging het natuurlijk even moeilijk maar nu,...tja we doen veel samen met onze zoon, we hebben een goede band, hij vraagt me raad over vrouwen die hij leert kennen Gisteren nog samen naar een pretpark gegaan en nog uitstapjes gedaan in de meivakantie. We gaan zelfs samen op vakantie met zoon in de zomer. Het is nog steeds moeilijk. Waarom wordt ik ook verliefd op een vrouw die 2u van me woont die ook kinderen heeft. Beiden willen we onze kinderen hun leven niet veranderen. Kinderen staan op de 1e plek. Dus het is ingewikkeld. We hebben gezegd dat we wel zien wat het wordt. Stel ik kom hier iemand tegen tja, we zien wel. Allemaal ingewikkeld maar geen spijt. En tja ik kon wel bij m'n ex blijven. Maar dan neem ik zijn geluk ook af hè. Eerste keer dat ik het post hier
Flirten vind ik wel weer iets anders. Of het moet continue met dezelfde persoon zijn? Maar met flirten is niks mis toch? Of vinden veel mensen dat ook een no go.
Voor mij zat het toch wel wat anders. Ik kreeg gevoelens voor een vrouw toen ik net samenwoonde met mijn vriend. Ik heb mezelf nooit een label gegeven maar ik kan blijkbaar op beide geslachten (of misschien wel alles er tussen) vallen. Hier toen heel open over gehad waarom dit gebeurde. Bij mij had het te maken dat ik zelf slecht in mijn vel zat en mijn coping mechanisme is dan zorgen voor een ander. Dit was iemand waar het toen niet goed mee ging dus ik werd verliefd op haar omdat ik wou zorgen. Het had dus niks met mijn relatie te maken en ik heb gewoon heel bewust voor mijn relatie gekozen en hier over blijven praten tot het gevoel wegging. Het heeft me vooral veel inzicht gegeven waar ik op val en waarom.
Ik ontmoet weleens iemand dat ik denk, wat een leuke man. Dan krijg ik wel wat kriebels, of flirt ik een keer. Er zijn dan misschien wel gevoelens, maar onderneem ik verder geen actie om daar iets mee te gaan doen. Ik denk ook niet dat mijn relatie niet goed is. Ik hou heel veel van mijn man. En we hebben het onwijs leuk samen.