Hallo allemaal, Sinds 4 december weten we dat ik zwanger ben. Omdat we er bewust mee bezig waren had ik al vroeg getest. (En daarna nog een aantal keer voor de zekerheid haha!) Na op 6 december opnieuw een positieve (en duidelijkere) test te hebben gedaan hebben we, zoals in de instructie van de test staat, de huisarts gebeld. De assistente vroeg zoals verwacht naar de eerste dag van de laatste menstruatie. Toen ik aangaf 9 november zei ze "oh, dan is het wel erg vroeg". Aangegeven dat ik me dat wel realiseerde maar dat ik n.a.v. de positieve test gewoon braaf de huisarts heb gebeld. Ik mocht even langskomen op 11 december. Op 9 december met een acute keelontsteking bij de huisartsenpost gezeten. Toen ik aangaf bijna 4 weken zwanger te zijn (i.v.m. het voorschrijven van antibiotica) kreeg ik te horen "ooh, maar dat is toch pas erg vroeg". Overigens raadde de huisarts op 11 december aan om direct te stoppen met de antibiotica. De huisarts reageerde overigens wel leuk. Op 7 januari hebben we onze eerste echo bij een verloskundige om te kijken of het hartje klopt. Ik ben dan ong. 8,5 weken. We hebben het nog niet aan iedereen verteld (we zijn voor onze ouders aan het wachten tot de kerst) alleen op ons werk hebben we een klein aantal mensen in vertrouwen genomen. Maar ook dan geven mensen aan dat het nog erg vroeg is en dat er nog 'van alles kan gebeuren'. Aangezien ik ook nog vrijwel geen klachten heb, behalve wat vermoeid zijn, voel ik me ook nog niet echt zwanger.. ik heb ook het gevoel alsof het voor 12 weken helemaal niets is, en ineens ben je *poef* meteen 12 weken zwanger. Alsof de eerste 11 weken zich niet hebben voorgedaan. Klinkt misschien allemaal wat raar maar het frustreert me een beetje. Ik vind het allemaal goed en wel, maar er zit naar mijn gevoel toch een klein wondertje in me dat op dit moment erg zijn of haar best aan het doen is om te groeien en zich te ontwikkelen. Juist deze fase is voor mij erg belangrijk omdat ik zo hoop dat alles goed gaat! Zijn er meer meiden/ dames die dit gevoel herkennen?
Ik herken het deels, denk ik. Hoewel ik er 2 miskramen later zelf ook heel voorzichtig in stond. Alleen dat van de antibiotica snap ik niet. Ik ben afgelopen zomer ook bij de huisarts geweest voor iets waar ik uiteindelijk antibiotica voor heb gehad. En de huisarts begon zelf al over dat de soort antibiotica die hij wilde geven gewoon veilig was bij een eventuele zwangerschap. Nu wisten ze daar al van mijn wens af omdat ik eerder een doorverwijzing naar de fertiliteit had gehad. Mijn punt is dus dat ze er al rekening mee hielden nog vóór ik überhaupt zwanger was én zonder dat ik erover hoefde te beginnen. Wel zo prettig geweest trouwens. Want 2 weken later had ik positief getest.
Vind dat van die sportarts echt raar. Hoe pril ook hij moet het behandelen als een waardige zwangerschap, want dat is het ook. Of je nu 4 of 14 weken zwanger bent er is iets aan t groeien en dat moet wel goed gebeuren en dan is zo'n kuur wel essentieel dat je een juiste hebt. Trek je niks aan van andere, maar houd idd in je achterhoofd dat het nog mis kan gaan, maar heel eerlijk, er kan de hele zwangerschap wat gebeuren, maar hoe verder je komt hoe minder kans dat het fout loopt. En als het voor jou fijn voelt het wat mensen te vertellen is dat toch goed. Bij mij wisten er een aantal het ook. Je hebt ze toch nodig als het fout mocht gaan. Ik heb veel aan mn vriendinnen gehad bij mn miskraam 2,5 jaar terug. En nog als ik t er moeilijk mee heb.
Ik heb dat ook gehad bij de spoedarts, toen was ik was 5,5 weken zwanger, en wilde ze me hele zware pijnmedicatie meegeven, toen ik zei 5,5 weken zwanger te zijn, (heb ik echt 5x moeten herhalen) leek t kwartje te vallen, maar ben boos weg gegaan, t vermoedden was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, die dag erna gelijk huisarts opgebeld en moest met spoed een echo regelen bij de fertiliteit, want ze vond t zorgelijk (net als wij!) Gelukkig de dag erna een echo kunnen krijgen en er was geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap , waarschijnlijk had ik gewoon een een gevoelige baarmoeder, of erg veel last van t rekken ervan.. Ik voelde me door die spoedarts ook niet begrepen.. en voelde me ook echt niet zwanger, nu nogsteeds eigelijk niet echt...
Om heel eerlijk te zijn voelde ik me pas rond 17 weken zwanger :') ben wat zwaar dus vanaf toen ging ik ook echt verschil merken met de buik enzo en rond die tijd ging ik de baby voelen verder had ik ook helemaal geen klachten behalve wat vermoeidheid.
Klinkt best herkenbaar. Tot aan mijn eerste echo kon ik op een bepaald moment niet eens aannemen dat ik werkelijk zwanger ben. Mijn echo was op 8 weken en 4 dagen. Sindsdien ben ik toch meer gerustgesteld. Maar desalniettemin zal ik pas helemaal kunnen genieten als we onze 2de echo krijgen halfweg januari. Ik moet er ook wel bij zeggen dat we 5 jaar en 9 maanden hebben moeten proberen om zwanger te worden.
Ik snap dat het niet fijn voelt als er zo laconiek gereageerd wordt op een zwangerschap. Ik moet zeggen dat ik zelf ook wel moeite had om voor de echo en de 12 weken echt blij te zijn. Maar ik vind niet dat het daarvoor niet "telt" als zwangerschap. Die eerste fase is minstens zo belangrijk als de andere fases. En gefeliciteerd trouwens!
Heel herkenbaar. Ik kreeg precies dezelfde reacties. "Ow, 8 weken pas." Uhm... ja, dus? Ik was zielsgelukkig en dat soort opmerkingen maakten mij echt een beetje down. Alsof ik nog niet echt zwanger was of echt blij mocht zijn. Ik kreeg die reacties ook echt vaak trouwens. En later kreeg ik de omgekeerde variant, die ook niet leuk is. "Ow, al 37 weken? Zou je ook niet zeggen." Maw: mijn buik was klein. Daar werd ik dan weer onzeker van of de baby wel goed groeide.... Mensen kunnen zo stom reageren. Probeer het je niet teveel aan te trekken. Zwangerschap doet gekke dingen met mensen.
Even offtopic, mooie naam heeft je kleine meid! Mijn dochter heet ook Gwendolyn, precies t zelfde geschreven, hopelijk gaat t goed met jullie! En natuurlijk gefeliciteerd!!♡
Ik vertel het tegen mensen die dichtbij me staan, zo ongeveer rond week 8. Een enkeling eerder. Verder tegen niemand voor de 12 weken. En mensen die dichtbij je staan reageren vaak gewoon leuk. Zo niet moeten ze een eindje verderop gaan staan.
Bij mij wisten een aantal t al met 6 weken. Ik heb dr echt maling aan, zwanger is zwanger. In elke fase kan er wel wat gebeuren. Reden dat ik t vroeg bekend maakte is dat schoonzusje ineens met felle pijn gestrekt ging en niemand buitenom de directe kring wist dat ze zwanger was, die had een bbz. Wist ze zelf ook nog niet want die wachtte nog op dr eerste echo na een positieve test. Daarom wisten de bhv'ers op mn werk t bijvoorbeeld al wel en de directe kring t ook. Naast dat ik bij mn dochter al met 7 weken over moest naar positiebroeken vanwege een enorme pens. De eerste 11 weken van mn huidige zwangerschap gingen hier zorgenloos voorbij, de 12e week, de dag voor kerst, kwam de klap: hygroma colli. Niets in de echo's ervoor wat ook maar een hint gaf. Kleine doet t prima geen afwijking verder te vinden, tekstboek geval van keurige proporties enzo, maar heeft een lading onderhuids vocht om zich heen. De reden wordt nu onderzocht. (tis geen ziekte op zichzelf maar een uiting van een onderliggend probleem) Was blij dat mensen daarvoor al wisten dat ik zwanger was, die mensen vangen ons nu ook op. Ze kunnen net zo goed als wij, niks doen behalve wachten en hopen, maar bakkie thee en iemand om tegenaan te ouwehoeren helpt ook. Medicatie werd bij mij, zeker toen we nog aan t knutselen waren voor onze dochter (duurde 2.5 jaar) altijd preventief gegeven als "zijnde zwanger". Tenzij t echt antibiotica was om bijv. bloedvergiftiging tegen te gaan, snelle test en dan wisten we ook wel voldoende. Alles waar een waardige tegenhanger van was die wel veilig was voor evt zwangerschap, werd de veilige variant maar gekozen. Voor deze zwangerschap geen medicatie gehad, had ook geen enkele rekening mee gehouden dat we zwanger konden wezen. Voor dochter 2.5 jaar intensief bezig geweest en deze was ineens "raak" met een kans van 1 uit 6 / 1 uit 7 dat hou je niet voor mogelijk.