Mijn dochter zit in groep 2. Ze is een gevoelig meisje dat altijd al veel moeite heeft gehad met afscheid nemen en nieuwe situaties. Begin groep 2 ging het beter, maar de laatste tijd moet ze weer elke ochtend huilen bij het afscheid. Als ik het er met haar over heb op een rustig moment zegt ze dat ze graag bij mij wil zijn en daarom huilt. Ze komt wel enthousiast weer uit school, lijkt het naar haar zin te hebben. Vorig jaar vond ik haar wel wat enthousiaster. Ze hebben een combinatieklas 1/2, ik heb het idee dat ze het mist om meer oudere kinderen om zich heen te hebben zoals vorig jaar. Ze leest ook al aardig. Herkent iemand dit en heeft iemand tips?
Hoe lang duurt het afscheid nemen? Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het voor het kind wordt. Een kind weet dan niet waar het aan toe is; wanneer gaat mama nou weg? Je kunt haar er ook op voorbereiden: we gaan zo naar school, je ruimt je bakjes en bekers op, ik breng je naar de klas, geef je een kus en dan ga ik naar huis. En elke dag hetzelfde doen, dit geeft haar houvast. En misschien kun je samen met haar een armbandje maken, voor jullie allebei 1. Als ze dan naar haar armbandje kijkt, dan weet ze dat jij ook een hebt en dat jullie zo toch een beetje bij elkaar zijn.
Heel erg herkenbaar in mijn dochter. Ook een gevoelig meisje, moeite met veranderingen en afscheid nemen en hier gaat dat ook echt met vlagen. Ik merk dat wanneer ze niet zo lekker in haar vel zit (verkouden, moe etc) of wanneer de dag anders gaat dan anders (spanning) dat ze dan weer een mindere periode heeft en dat afscheid nemen heel moeilijk gaat. Nu zit ze ook in de periode dat ze overal bang voor is (brandalarm, spoken, de hemel), dus dat zorgt er dan ook voor dat ze soms wat huileriger is. Hier heeft het niet echt met enthousiasme te maken of dat ze iets mist, maar puur met haar eigen gevoelens. In het eerste jaar liet ik haar vaak bij de juf staan die bij de deur stond als ik na het afscheid naar huis ging, nu ben ik wat strenger voor haar en moet ze gewoon op haar stoeltje blijven zitten. Ik geef haar wel ruimte voor haar verdriet, maar ga er niet te veel in mee, want mijn dochter kan er dan heel lang in doorgaan. Dus naar haar stoeltje brengen, boekje lezen, knuffel en een kus en dan de klas uit. En dan geef ik haar ook duidelijk aan dat ze op haar stoel moet blijven zitten en dat mama (of papa) haar na school weer komt halen. Want inderdaad, als we haar dan ophalen heeft ze altijd een hele leuke dag gehad, het is dus voor haar puur het moment van afscheid nemen. Is voor ons overigens ook een reden om haar over te laten blijven, want 2x op een dag afscheid moeten nemen van mama (of papa) trok ze echt niet.
Bij mijn dochter zit ook een meisje (groep 2) dat moeite heeft met het afscheid. Maar dan alleen als mama haar brengt. Bij papa gaat het wel goed. Bijzonder, want papa is militair en dus veel weg. Maar bij hem heeft ze geen probleem. Hier een continurooster dus is er maar 1 moment per dag. Soms is mama de school al uit en rent ze huilend heel hard achter hard aan. Zo sneu! Het zijn periodes volgens haar moeder. Gaat het een periode goed, dan kunnen ze a de vakanties weer opnieuw beginnen. Ik vind de tips die hierboven staan goed.
Hier is het advies dan altijd om het afscheid kort te houden, hier brengen ouders tot in de klas tijdens een inloop-kwartier. Bij moeite met afscheid komen ouders niet mee naar binnen, maar dragen ze bij de deur het kindje over aan de juf. En heel vaak zie je dan een kindje flink huilen, maar zodra mama de gang uit is, is het al over. En na een tijdje weten ze precies waar ze aan toe zijn en gaat het gewoon prima zonder huilen. Maar ik zou vooral met de juf bespreken wat mogelijk een goede aanpak is in jullie situatie.
Ik zou mijn kind nooit huilend achter laten Ik geloof dat een kind huilt met een reden en dan zou ik samen met school een oplossing bedenken
ik begrijp je gedachtegang wel... maar echt, hoe langer het afscheid duurt hoe erger het wordt. Bovenstaande tips zijn goed. Doe elke dag hetzelfde en spreek dit ook met haar samen af. Soms werkt nog1x zwaaien bij het raam ook wel, ligt aan het kind. Als een kind uit mijn groep moeite heeft met afscheid komt het altijd bij mij zitten. Het kindje geeft de ouder nog 1kroel/kus en dan gaat de ouder weg. Ik troost het kind en bespreek erna wat we allemaal gaan doen vandaag. Of de mooie kleding die het aanheeft. Of hoe goed het kan tekenen. Bijvoorbeeld. Troosten en erna een ander onderwerp. Binnen 5 min na vertrek ouder lacht het kind weer, meestal.
En soms is die reden dat een kind simpelweg de start van de schooldag moeilijk vindt en gewoon even op weg geholpen moet worden door moeder door het afscheid kort en bondig en duidelijk te houden (de oplossing dus). Meestal is het huilen dan over zodra moeder weg is. Moeders kunnen het huilgedrag ook versterken door hun aanwezigheid.
Maar bevestig je dan niet naar je kind dat het bijv. eng/spannend is? Zal vast per kind verschillen hoor, maar als ik naar mijn oudste kijk doet hij het echt veel beter als ik 'hard' ben naar hem en dat betekent dus dat ik hem huilend ergens achter laat, maar erbij blijven betekent voor hem dat hij helemaal niet meer los komt. Ik negeer zijn emoties overigens niet, we hebben het er thuis over en spreken met elkaar af hoe we afscheid nemen (1 boekje lezen, alleen mee naar binnen lopen, etc.).
Nee zo zien wij het niet Wij doen waar ze op dat moment behoefte aan heeft Wij vinden vertrouwen en veiligheid ontzettend belangrijk vandaar dat we het op deze manier doen
Ah ja, ik denk dat dat voor heel veel ouders ivm andere verplichtingen ook gewoon geen optie is. En echt ik zie heel vaak kindjes die even moeite hebben met afscheid nemen, als mama dan blijft plakken en troosten en weer probeert te vertrekken, duurt het zó lang, echt heel sneu. Maar gaat mama weg? Dan is het 3x snikken, met de juf aan bv een puzzel beginnen, en vervolgens is het gewoon lachen en spelen, niks aan de hand.
Een kind bij een juf achter laten is ook veilig, ze leren daarmee juist ook te vertrouwen op andere volwassenen ipv enkel papa en mama.
Oke, hoe leert jouw kind dan dat de wereld niet ingericht is om altijd aan zijn/haar behoeften te voldoen? Als jouw kind met 8 jaar nog steeds huilt, wat doe je dan? Je blijft hier wel wat vaag in, hoe pak jij het praktisch aan?
Heel belangrijk is dat je als ouders aan je kindje leert dat school ook een veilige plek is. Dat doe je door het afscheid zo kort mogelijk te houden en het kind uitleggen dat het goed is en dat de juf voor haar zorgt. Erbij blijven zou hier op school en ook in mijn opvang geen optie zijn. Meenemen kan maar dan houdt het wel op daarna. Want als je haar eenmaal meeneemt als ze huilt dan kun je dat blijven doen.
Ik zie nu ook dat jouw kinderen nog niet naar school gaan @Lizzy2019 , dan kom je er tegen die tijd wel achter denk ik dat het op school even anders werkt. Een kindje dat steeds huilt meenemen resulteert erin dat je kindje niet op school komt en dus ook nooit kan wennen. En zoals het kindje van ts is een kind op een gegeven moment leerplichtig en dan zul je dus wel moeten
Dat een kind stopt met huilen na een paar minuten betekent niet dat het gevoel ook weg is. Daarom is het óók belangrijk om te kijken waar het gevoel vandaan komt. Daarmee wil ik niet zeggen dat je kind maar niet meer naar school moet brengen. Maar ik zou wel proberen te achterhalen waar het vandaan komt. Voel ze zich niet prettig op school, (pesten, niet het juiste niveau, sociaal moeilijk) of is ze bang dat er wat met jou gebeurt als je weer weg gaat of misschien wel iets heel anders.