Grote kinderwens, maar partner niet?

Ik zou tegen hem zeggen dat je een perspectief nodig hebt. Als hij wil dat je er niet steeds over begint, dan moet hij jou uitzicht bieden/antwoord geven.

Ik zou zeggen: ik ben nu 32. Zwanger raken kan heel lang duren. Het is niet vanzelfsprekend. Wij worden er niet jonger op. Daarnaast zijn we financieel stabiel. Een perfect moment bestaat niet en je hebt het uiteindelijk toch niet voor het uitkiezen als je gaat proberen.

Ik zou hem vragen waarom nu niet? Wat is de reden? En wanneer dan wel?

Als hij zegt dat je hem onder druk zet, dat klopt. Dat doe je ook. Maar dat doe je, omdat je bepaalde toekomstplannen hebt, die je met hem 9 jaar geleden al besproken hebt en je wilt duidelijkheid van hem daarover.

 

Ja dit dus. En ik zou er ook bij zeggen dat je hem echt niet met de kalander achterna gaat zitten omdat hij bijvoorbeeld over een half jaar zegt, maar dat je wel perspectief nodig hebt. Is het een half jaar. Is het nog 3 jaar. Zou hem ook wijzen overigs op de risico’s op latere leeftijd zwanger te zijn.
Zou toch ook echt proberen te achterhalen waarom hij zo terughoudend nog is, wellicht zit er een hele logische verklaring achter en kun je die zorgen door erover te praten weg nemen.

Succes en sterkte. Heel erg lastig lijkt me dit

 

Ten eerste wat knap dat je dit 9 jaar volhoud, ik zou het niet zolang naast mij neer kunnen leggen. Ik zou hem iig vragen er voor hem een reden is om het nu niet te doen, en wanneer dan wel! Jullie worden er beide niet jonger om en latere leeftijd brengt weer risico’s met zich mee. En de vraag is natuurlijk hoelang duurt het zwanger worden, dat zijn toch dingen die niemand jullie op een briefje mee kan geven! Is hij ergens bang voor?

 

Lastig. Ik herken mezelf er wel in. Ik wilde een paar jaar geleden super graag beginnen met het zwanger worden. Hij wilde daar nog absoluut niks van weten. We hebben vele discussies daarover gehad. En ook hij zei telkens ‘begin je nu alweer?’. We hebben samen afgesproken dat we 6 maanden later weer dit onderwerp zouden bespreken en dat hij in dat half jaar erover na gaat denken. Na dat half jaar idd het gesprek gehad en hij zei dat hij ongeveer na t nieuwe jaar wilde beginnen. Wat een onzekerheid was dit voor mij zeg! Gelukkig is hij bijgedraaid, doordat hij een termijn heeft gesteld. Dat heeft hem wel geholpen.
Ik heb toen wel gezegd dat mijn kinderwens sterker was dan wat dan ook.
En nu baalt hij telkens als ik ongesteld ben geworden

 

Bij mijn vriend heeft het ook best lang geduurd voordat hij akkoord ging om te proberen. Ik kreeg ook vaak dezelfde soort antwoorden als jij. Ik heb toen heel rustig uitgelegd dat ik hem niet onder druk wil zetten maar dat ik zelf wel een (biologische) druk voelde. En dat ik daarom iets van perspectief nodig had. Ik heb hem gevraagd wat zijn voorwaarden waren waar nog niet aan voldaan was voordat we konden beginnen. Hij kwam toen met een aantal argumenten oa een vast contract voor mij. We hebben toen samen een tijdspad gemaakt hoe we die zaken zouden realiseren. Daarnaast heb ik ook benoemd dat het zwanger worden best lang kan duren. En als je al zwanger bent je ook nog ruim 8 maanden hebt om aan het idee te wennen.

Ik hoop voor jou dat hij snel bijdraait of er in ieder een normaal gesprek over wilt voeren ipv weg te lopen.

 

Wat een vervelende situatie voor je! Lijkt me echt heel lastig.

Ik denk dat je al heel veel nuttige tips hebt gehad in de berichtjes hierboven. Als aanvulling daarop, ik krijg de indruk uit je bericht dat jullie er niet echt een gesprek over voeren omdat hij wegloopt of het meteen afkapt. Misschien is het een idee om jouw wens en gevoel hierover op papier te zetten en waarin je naast je gevoelens, ook uitlegt dat je graag met hem in gesprek gaat om te begrijpen waarom hij het nog niet wil. En dat je zoals hierboven al geopperd, dan bijv kan komen tot een afspraak om het er een halfjaar niet over te hebben, maar dat hij in die tijd wel serieus gaat nadenken over het of en wanneer.

En misschien helpt het ook om het toekomstbeeld te schetsen, zie je jezelf en ziet hij zichzelf en jullie samen later voor je met 1 of 2 of meer kinderen of zonder kinderen. En hoe oud zou je dan willen zijn (even los van dat het moet mogen lukken om kinderen te krijgen). Schets ook een situatie, als je nu 35 bent ben je 45 als ze voetballen en je langs de lijn staat en 55 of 60 als ze het huis uit gaan en je ze misschien wel gaat helpen met klussen in hun huis. Zo maar wat voorbeelden hoor, kunnen natuurlijk ook hele andere situaties zijn.

Ik weet dat toen wij twijfelden of we een tweede wilden, we veel hebben gehad aan de vraag die mijn vader stelde, zie je jezelf later voor je met 1 of 2 kinderen?
En dus in het geval van je man, met of zonder kind(eren)?

 

Ik heb dit ook meegemaakt een paar jaar geleden. Man wilde ook steeds niet. Elke keer voor zich uitschuiven en nooit serieus over nadenken.

Wat bij mij hielp was dit gesprek:
Hij was 36 toen ik zei dat we waarschijnlijk twee kindjes willen, toch? Dus prima als je met de eerste wil wachten, maar besef je goed dat de kans groot is dat je de 40 gepasseerd bent als we voor een tweede gaan.

Dat heeft hem aan het denken gezet. Wisten wij veel dat het ook nog eens 3 jaar zou duren voordat we überhaupt zwanger konden worden!

Hij blij dat hij niet nóg langer gewacht heeft!

 

Ik heb al een kinderwens sinds 2 jaar nu (ik ben nu 29 jaar). Mijn partner wou het traditioneel houden en eerst een huisje (5 jaar geleden gekocht), trouwen (was in 2021) en nadien direct kinderen hebben. Ik heb mij de afgelopen 2 jaar kunnen troosten dat hij direct kinderen wil na het trouwen of kort ervoor. Dit hebben we uiteindelijk niet gedaan omdat mijn trouwkleed nogal aansluitend was en de schrik dat ik heel misselijk zou zijn en niet zou kunnen genieten van onze grote dag.
Ik ben 3 maanden voor mijn trouw gestopt met de pil. Ik was/ben er persoonlijk heel hard mee bezig en hoopte op een snel resultaat. Een maand na de trouw bleef mijn menstruatie uit. Wij waren al beiden aan het dromen van "Zou het gelukt zijn, zo rap wauw!!" mijn lichaam voelde zo anders aan. Helaas was de zwangerschapstest negatief en ben ik in een groot zwart gat gevallen. Mijn partner is heel hard geschrokken van mijn reactie waardoor hij helemaal is dichtgeklapt. Hij nam dit echt aan als zijn schuld terwijl ik dit nooit heb gezegd en dit is zeker ook niet de bedoeling. Sindsdien hebben wij echter terug een pauze moeten inlassen op mijn kinderwens op vraag van mijn partner.

Het doet zo'n pijn om zo vaak zwangerschapsberichten te zien van vrienden, zeker omdat ik niet weet wanneer onze pauze gaat stoppen. Onwetendheid is echt verschrikkelijk. Door de stress is blijkbaar mijn cyclus helemaal niet meer in orde wat voordien wel was. Dit doet nog meer pijn omdat de stress wellicht niet gaat verminderen rond dit onderwerp.

Heeft iemand dergelijke ervaring ook gehad?