grote twijfels over relatie 31 wk zwanger

Discussie in 'Alleen en zwanger' gestart door sana, 29 apr 2011.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Hallo allemaal,

    Ik ben nieuw op dit forum en wil graag ook mijn verhaal doen. Wellicht lucht het op, want ik heb niet het idee bij iemand aansluiting te vinden.
    Ik ben nu 31 weken zwanger en heb eigenlijk al sinds het begin van de zwangerschap twijfels over mijn relatie.
    Ookal ben ik samen met mijn vriend, toch heb ik het idee dat ik er alleen voor sta. Dat ik het op cruciale momenten alleen mag doen, oplossen. Dat hij niet aan mijn zijde staat. En ik kan niet vaak op hem rekenen als ik het wel nodig heb. Bijvoorbeeld met afspraken.

    Goed, misschien even uitleggen waar onze relatie vandaan komt. We zijn sinds 10 maanden weer samen, daarvoor 2 jaar niet, en daarvoor hebben we een relatie van twee jaar gehad. Maar nadat we weer een beetje aan het besluiten waren om samen te komen, werd ik zwanger.

    En ik ben heel erg bezig met alle veranderingen die het met zich meebrengt, deze zwangerschap en de baby. Ik wil er graag van genieten. Maar kan niet zomaar mijn oude leven blijven volhouden, met uitgaan en drinken en toestanden. Daar heb ik ook de energie niet voor (ben zo moe). Ik wil wel graag leuke dingen met mijn vriend doen. Maar hij is nog niet bezig met de verandering, wil zijn vrijheid niet opgeven, is nog aan het uitgaan, laat alles spontaan verlopen.

    Ik heb het gevoel dat ik alleen zwanger ben, en heb nu niet het gevoel dat hij er voor mij is. (als ik hem nodig heb). Ik ben ook een enorme bonk met hormonen, die zowel hem als mij in de weg staan.
    ik heb juist behoefte aan duidelijkheid, vastigheid, iemand waar ik op kan rekenen, waar ik alles mee kan delen (zonder dat het af gedaan wordt met dooddoeners als: het hoort erbij).

    Een voorbeeld: Koninginnedag, hebben we enorme ruzie over gehad. Ik zou dat graag met hem willen doorbrengen, best normaal in mijn ogen. Maar er valt niets af te spreken en hij is meer gericht op koninginnenacht. Waardoor ik heel verdrietig word van het idee dat ik morgen alleen door de stad ga struinen met me zwangere buik en me vriend nu zit te feesten.
    Ik vind dat zo'n totale mismatch, en dat wil ik niet meer. Het is natuurlijk niet de eerste keer. Ik ben zo moe, letterlijk, maar ook zo van mijn relatie. Ik wil niet meer, ik wil gewoon rust, geen stress (want de ruzies verlopen bijhoorlijk heftig) en een beetje genieten :S

    Wat moet ik nou doen? Ik voel me zo alleen, terwijl ik samen ben...
     
  2. peekaboo

    peekaboo Niet meer actief

    ik zou er eens heel goed met hem over praten en hem jou gevoelens uitleggen misschien dat ie dan inziet dat je hem en zijn liefde en aandacht echt nodig hebt ?
    groetjes
     
  3. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    dankjewel. Ik heb het gevoel dat ik al zoveel met hem praat. Al zo erg aangeef wat ik wil, zou willen, wat ik van hem verwacht en wat ik nodig heb. Maar die gesprekken draaien altijd uit op ruzie enzo. Voel me onbegrepen door hem. Ik heb al een paar keer een gesprek gevoerd, idd, dat als het niet goed gaat samen we maar (tijdelijk) uit elkaar moeten gaan, in ieder geval om de rust te bewaren.

    Het heeft vaak tijdelijk effect. Voor een paar dagen is hij er dan, maar dan weer t zelfde melodietje...
     
  4. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    " ik verlang naar een streling over mijn buik, eens een gesprekje over de baby, maar niks komt spontaan. Dat doet me enorm zeer. Ik voel me plots niet meer zo belangrijk. Toch zegt hij dat hij er altijd voor me zal zijn en wel zal zien wat er gebeurt als de kleine er zal zijn. Daar moet ik mij maar mee troosten? Ik weet het echt niet meer. Ik hunker naar aandacht van hem, en ik krijg het niet of ik moet er achter vragen."

    Ik las dit stukje in een topic van vorig jaar, en ik herken het zo!!
    Vooral dat 'en we zien wel wat er gebeurt als die kleine er is' dat past totaal niet in mijn wereld. Ik ben toch nu zwanger??
     
  5. peekaboo

    peekaboo Niet meer actief

    ik zou nog een goed babbelen en toch een besluit nemen hoe het verder moet je kan niet in zo een ongelukkige situatie blijven zitten dat is niet leuk ik heb met jou te doen meid je mag me altijd een pbtje sturen als je ergens mee zit en het zo niet wil of kan zeggen
    groetjes en liefs
     
  6. MMarianne

    MMarianne Niet meer actief

    Dat is een hele vervelende situatie...

    Misschien moet je 'm dit laten lezen of hem een brief schrijven, wordt er in ieder geval niet geschreeuwd of iets en wie weet dringt het dan wat meer tot hem door...zo kan het natuurlijk niet langer.

    Wens je heel veel sterkte!
     
  7. Jody1985

    Jody1985 Fanatiek lid

    10 feb 2011
    3.705
    0
    0
    Heemskerk
    Jeetje meis, dat klinkt wel heel erg heftig allemaal. Je schreef op het Haarlem forum al dat het niet zo lekker liep dus ik dacht ik kijk ff bij je andere berichten.
    Op een gegeven moment weet je inderdaad niet meer wat je moet bespreken omdat alles al een keer is besproken. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je dat gedrag echt niet trekt! Hoe oud is je vriend? Als ik het zo hoor dan in ieder geval nog niet echt op een verantwoordelijke leeftijd...

    Het is inmiddels koninginnenacht en nu zit jij alleen thuis? Dat zou ik ook echt niet cool vinden op z'n zachtst gezegd.

    Wat je moet doen kan alleen jij zelf bepalen. Je moet er heel goed over nadenken en als je denkt dat je beter af bent zonder hem dan zou ik serieus overwegen om er een punt achter te zetten.
    Maar je hebt helemaal gelijk hoor, dit moet je niet accepteren. Zo ga je niet met je (en zeker zwangere) vriendin om!!

    Ik wens je heel veel sterkte met dit alles en als je je hart wilt luchten dan kan je me altijd een prive bericht sturen.
     
  8. AnnaB

    AnnaB Fanatiek lid

    18 mrt 2011
    2.106
    0
    0
    Freelance
    Twente
    Lastige situatie. Ik denk dat je het beste je gevoel moet laten spreken en dat je erover moet praten. En vertellen waar je tegen aan loopt.

    En als het niet werkt voor jezelf gaan nadenken wat je wilt of niet.
     
  9. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Ja het is zeker lastig allemaal.
    Nou heb ik in een ander onderwerp gelezen dat er meer vrouwen zijn die twijfels hebben over de relatie. Dus ik ga soms ook aan mezelf twijfelen. Hoort dit erbij? Waar ligt die grens?
    Maar ook: Mijn vriend moet natuurlijk af en toe uit kunnen gaan. Maar op van die cruciale momenten voel ik me zo in de steek gelaten. Het lijkt inderdaad wel alsof hij nog niet zijn verantwoordelijkheid wil nemen.
    Wel voor zijn kindje straks ("maak je daar maar geen zorgen over, ik zal er voor de baby zijn") maar nu niet voor mij. Geen zorgen, geen zorgen?! hoe kan ik daar nou van uit gaan, als je er nu ook niet voor mij bent.

    Ik vind het allemaal zo nieuw en overweldigend. Ik moet dat gewoon met iemand delen. Me vriendinnen zijn daar niet (en veeel minder) mee bezig. Me moeder is niet in de buurt.

    En dat praten: hij weet hoe ik erover denk, soms verandert het, soms weer niet. En ik vind het erg moeilijk om de knoop door te hakken, moet ik eerlijk zeggen.

    Maar inderdaad, gisteren alleen, tot nu toe nog geen bericht of ie vandaag zal komen of niet. maar ik kan niet tot het laatste moment telkens op hem blijven wachten.

    Mijn gevoel zegt: Ik wil niet meer, ik ben niet blij (gelukkig) zo. Maar zal het helpen om uit mijn relatie te stappen? Ik denk dat ik me daardoor sterker kan gaan voelen. Mijn eigen kracht voelen. maar misschien is het wel een enorme misstap en zal ik me nog ellendiger voelen. T brengt in ieder geval rust.

    En soms denk ik ook: zijn dit niet allemaal die k*thormonen?
     
  10. Jente2010

    Jente2010 Fanatiek lid

    21 okt 2010
    1.430
    0
    0
    hoi,

    eerst en vooral proficiat met je zwangerschap

    geen leuke situatie lijkt me

    maar je zegt hij moet wel is kunnen uitgaan waarom vind jij dat???? ik zou niet weten waarom dat moet. je bent samen zwanger. en ja als baby er is en jullie wilen dat beide is kan je samen eens uitgaan. maar waarom moet jij nu alleen thuis zitten en hij uitgaan ( ik ben wel alleenstaand) maar ik kan u wel zeggen dat zoiets bij mij niet pakt.

    ga voor jezelf na wat wil jij? wil jij zo verder? zo nee praten . kan natuurlijk zijn dat hij veranderd als baby er is , maar ondertussen ben je wel moe en kan je ni genieten wat ik ook jammer vind voor je

    veel succes
     
  11. Rosado

    Rosado Niet meer actief

    Tja, idd een lastige situatie. Heb je al eens zo expliciet tegen hem gezegd dat je zulke twijfels omtrent jullie relatie hebt? En dat je erover denkt om alleen verder te gaan? Misschien dat dát een eye-opener voor hem zal zijn.

    Ik ben met je eens dat hij echt niet ook altijd maar thuis hoeft te blijven als jij geen zin hebt om te stappen. Ik ben nu 31 weken zwanger en hoewel mijn man gisteren niet zo'n zin had om de stad in te gaan, had ik het prima gevonden als hij wel was gegaan, míts hij vandaag ook leuk en gezellig met mij zou doen. Ook hij zal wat water bij de wijn moeten doen, maar het is verdomde lastig als alle gesprekken uitdraaien op ruzie.

    Het enige wat ik je kan adviseren is toch nog eens het gesprek met hem aan te gaan en gewoon duidelijk zeggen dat je op deze manier geen relatie meer met hem wenst te onderhouden. En vertrouwen dat het wel goed komt als de baby er is...nee, zo werkt het natuurlijk niet. Op basis waarvan zou jij dat vertrouwen moeten hebben? Hij is er nu niet voor jou, dus wat voor garanties kan hij geven dat hij er wél voor de jou en de baby zal zijn als deze straks geboren is. Voor dat vertrouwen heb je toch wel wat meer nodig dan alleen zijn woord...
     
  12. Jody1985

    Jody1985 Fanatiek lid

    10 feb 2011
    3.705
    0
    0
    Heemskerk
    Het is normaal vaak al heel moeilijk om een knoop door te hakken om een relatie te verbreken, maar nu met je zwangerschap lijkt dat me helemaal moeilijk! Je moet ook geen overhaaste beslissingen maken, maar er goed over nadenken.

    Heel eerlijk gezegd zou ik het echt niet pikken als mijn vriend me nu zou laten zitten en zegt: later, ik ga koninginnenacht vieren en lekker zuipen! No way, je bent samen zwanger, hoor! Hij hoort echt rekening met je te houden, vind ik! Ik verbied mijn vriend niet om alcohol te drinken, dat kan ie zo nu en dan echt wel doen. Maar hij laat mij zeer zeker niet alleen achter terwijl ik te moe en te emotioneel ben om dingen te ondernemen!

    Succes en nogmaals: je kan me altijd een privebericht sturen als je ff je ei kwijt moet.
     
  13. Assi

    Assi Fanatiek lid

    2 mrt 2008
    4.519
    46
    48
    Ik herken je verhaal helemaal.
    Zo begon het hier ook.... twijfels, bang om de stap te zetten...toch weer proberen, maar ik kon ook niet op hem bouwen.

    Hier al 6 jaar een relatie. Een dochtertje van 21 maanden en zoals je ziet reeds 32 weken zwanger van ons zoontje.

    Gisteren officieel uit elkaar gegaan. Hij heeft vandaag zijn laatste spulletjes gepakt en mijn huissleutel teruggegeven....
    Ik sta er nu dus alleen voor...en de tweede zal zich over enkele weken aandienen.

    Bang?
    Hmm...nee... niet meer!! Eerst wel...heel erg. Maar ik werd steeds ongelukkiger, was gewoon géén leuk mens meer. Ik stond ook overal alleen voor. In huis...maar ook met de rekeningen en boodschappen. Hij koopt bijna nooit iets voor zijn dochtertje en voor deze baby in mijn buik heeft hij tot nu toe 0,00 euro uitgegeven.
    Nu we uit elkaar zijn rept hij met geen woord over zijn ongeboren zoontje. Alsof ik niet zwanger ben! Dit kindje is ook niet erkend.

    Vandaag kwam hij plots langs om de laatste spullen mee te nemen en zijn sleutel in te leveren. Tuurlijk is het dan even moeilijk voor me. Dan komt alles ineens op me af.
    Maar na 2x eerder uit elkaar geweest te zijn binnen 1 jaar is voor mij de druppel. Het kan gewoon niet meer.

    Hier duurde het ook een tijdje voor ik die stap durfde te zetten. Maar op een gegeven moment is het genoeg geweest.
    Ik wil gewoon niet dat we elkaar ongelukkig maken. Zo wil ik niet leven.

    Ik wens je heeeeeeel veel wijsheid toe. Uiteindelijk komen gevoel en verstand samen.
     
  14. Marieke1983

    Marieke1983 Niet meer actief

    Ik denk niet dat je een beslissing kunt nemen nu je zwanger bent. (bij assi is het anders, ik "ken" haar inmiddels nu even op het forum
    en bij haar rommelt het al heel lang)

    Voor mannen schijnt het toch vaak voor te komen, dat ze vaak weg willen als hun vrouw zwanger is. Het is lastig in te schatten zo via internet, maar zo vreemd vind ik het persoonlijk niet klinken. Mijn man gaat ook zonder mij de hort op, vorige zwangerschap ging hij naar de finish van de tour in parijs terwijl ik 37 weken zwanger was. Natuurlijj had ik graag meegewild, maar dat ging nu eenmaal niet.

    Je kunt zelf bepalen hoe jouw grenzen daarin liggen, ik vind het zelf dus niet erg, mijn man ontlast me al genieg dus ik gun hem dat. Als jij echter niet getvreden bent met zoals het gaat kun je twee dingen doen: of je ziet het voor nu door de vingers en wacht of hij zijn belofte straks waarmaakt (dat ie er zal zijn voor de baby) of je maakt er nu ruzie om. Maar een definitieve beslissing zou ik uitstellen.
     
  15. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Wat ontzettend fijn dat jullie allemaal de moeite nemen om te reageren en jullie mening erover te uiten en op te schrijven. Dat voelt heel fijn om dat te lezen.
    De een zegt: nee niet meer uitgaan, en anderen wel. Nou ik vind dat het op zich moet kunnen, want ik ben s avonds ook niet de gezelligste, dus af en toe.
    En zoals mermaid zegt: Prima als ie even weggaat, maar wel zo gezellig als we dan vandaag op pad gaan samen, leuk.

    Maar zo liep het dus niet vandaag. Laatst al in de ruzie zei hij met tegenzin, prima ben ik er voor jou om 10 uur 's ochtends. Maar van mij hoeft dat inderdaad niet op die manier: met tegenzin en een kater.
    Hij belde me vandaag eind van de middag op: ik ga nog even naar amsterdam... Nou gezellig! Ik heb hem dus niet meer gezien.

    Ik ben gewoon zo teleurgesteld.
    En ik kan inderdaad telkens bedenken: voor mannen komt het later dan voor vrouwen, enzo enzo. Maar waar ligt die grens? Ik wil gewoon dat ie er voor mij is, voor ons. met zoveel andere mensen kan ik het niet delen. Ik wil inderdaad samen zwanger zijn.

    @Assi: Over dat zorgen voor het huis en het kindje: Doet hij ook niet hoor. Wellicht in huis iets, als ik het hem vraag, maar bezig met de kinderspullen en alle dingen die er geregeld moeten worden: Doe ik alleen. En voor Marieke: nou ik vind het vaak wel erg als hij telkens iets gaat doen waar ik niet aan mee kan doen. Ik neem hem dat wel kwalijk. En daar is inderdaad iedereen anders in.

    Gelukkig kwam ik vandaag veel mensen spontaan tegen, wat de dag wel gezellig maakte, en heb het nog best lang vol gehouden, maar had graag met hem willen zijn.

    Ik zal wellicht niet mijn beslissing nemen door dit weekend. Laten we eens kijken wat bevrijdingsdag brengt :(
    Maar ik ben ook echt niet blij zo, en hij waarschijnlijk ook niet...
     
  16. Assi

    Assi Fanatiek lid

    2 mrt 2008
    4.519
    46
    48
    @ Sana, ik herken heel veel van wat je schrijft.
    Het is moeilijk.... enerzijds ben ik het met Marieke eens..neem nu liever geen cruciale beslissingen. Misschien dat hij na de bevalling zich ineens beter opstelt?

    Maar aan de andere kant..... uit ervaring weet ik dat zulke mannen niet snel zullen veranderen. Hoe ziet hij dat immers voor zich? Zodra de baby er is, verandert hij plots??
    Hij hoort zich nu al verantwoordelijker te gedragen.

    Mijn ex en ik zijn daar ook heel verschillend in.. Hij gaat graag weg, ik zit thuis met de kleine. hij heeft zich na de vorige breuk proberen aan te passen en bleef ook thuis, maar de sfeer werd er niet gemoedelijker door. Ik voelde dat we beiden hierdoor niet lekker in de relatie zaten. Sowieso veranderd er heel veel als je al eerder uit elkaar bent geweest. Het vertrouwen neemt af in elkaar en in de toekomst.

    Tuurlijk voel ik me nu *** !!!
    Ook al heb ik de relatie verbroken, ik merk dat ik nu toch in die rouwfase kom. Voel me ook schuldig naar mijn meisje toe, maar ik weet dat dit soort gevoelens er even bij horen.

    vind het echt super naar voor je dat je je zo voelt. Want ik WEET hoe je je voelt.
    Maar de tijd zal het leren. Het is wel echt rot dat je niet normaal van je zwangerschap kunt genieten. Het vervelende hierin is dat HIJ het probleem niet ziet omdat jullie er beiden anders in staan.
     
  17. Jente2010

    Jente2010 Fanatiek lid

    21 okt 2010
    1.430
    0
    0
    hoi,

    ik zit in dezelfde situatie daar niet van

    maar toch blijf ik me de vraag stellen hoe dat kan dat mannen zo anders zijn?? dat die een kind naast zich neer kunne leggen en zeggen foert. ik bezie dat niet, ik wil dat niet. echt snap dat niet, moet stoppen met die vraag te stellen maar blijf ze me toch vaak stellen hoor.

    gr en succes
     
  18. miniM

    miniM Fanatiek lid

    4 jan 2011
    2.592
    0
    0
    Jeetje Sana,
    Wat een verschrikkelijk heftig verhaal!
    Ik kan je niets anders adviseren dan volg je hart!!

    Heel veel sterkte!
     
  19. twinkle star

    twinkle star Niet meer actief

    Wat een vervelende situatie!! Maar misschien voor hem net zo vervelend als voor jou. Toen ik zwanger was van ons eerste kindje was ik een draak. Zelf had ik dit niet in de gaten maar als ik zo mijn moeder hoorde en als ik het er nu nog wel eens met haar over heb, heb ik geluk met een man met zoveel geduld!! Vat het niet verkeerd op maar wat is de reden dat hij van huis vlucht? Vervelend dat hij plotseling ook naar Amsterdam is gegaan, wat heb je tegen hem gezegd?

    Ik ben het met een hoop anderen eens dat als het echt niet meer gaat je een punt achter een relatie moet zetten maar ben wel van mening dat een hoop (en daar bedoel ik echt niet iedereen mee) wel iets te snel opgeeft. Een relatie is soms hard werken en dat zal ook altijd zo blijven. Elke zwangerschap heeft toch ook zijn uitwerking op een relatie en dan nog maar niet een sover d ebabytijd gesproken. Wij hebben inmiddels 3 kindjes en elke keer heeft de zwangerschap/babytijd wel zijn uitwerking op onze relatie gehad. Inmiddels is onze jongste 2 jaar en kan ik zeggen dat we nu weer een beetje uit de hele drukke periode zijn.

    Waarom nu een punt achter je relatie zetten? Blijf met elkaar in gesprek desnoods via een mail of brief om je gevoel te uiten, te vertellen hoe je je voelt. Kijk de eerste tijd met de baby op zijn minst nog even aan, uit elkaar gaan kan altijd nog. Ik vind dat je dit tot op zekere hoogte (in geval van geweld oid is het een ander verhaal) ook wel verplicht bent naar je kindje toe.
     
  20. MelanieL29

    MelanieL29 Bekend lid

    9 aug 2006
    803
    0
    0
    Jeetje wat lees je het veel. Relatieproblemen tijdens zwangerschap. Bij mij helaas ook. En praten lijkt ook niet echt te werken. Heb ook het gevoel dat hij mij maar ook mijn dochtertje totaal niet begrijpt en waardeert. Heb alleen maar eens tegen hem gezegd dat hij maar eens in therapie moet. Zegt hij gelukkig opeens ok. Nu nog afwachten of hij het gaat doen. Hij irriteert zich echt aan alles. Ook al heb ik of mijn dochtertje de beste bedoeling met hem. HIj wil of kan het niet zien. En sinds ik zwanger ben, krijg ik geen aandacht meer. Geen aanrakingen meer. Weet het niet meer. Maar laat het maar even rusten. In zover mogelijk.
     

Deel Deze Pagina