Als je al langer geleden je kindje verloren bent...

Discussie in 'Vlinder lounge' gestart door JoyNoa, 22 dec 2018.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. JoyNoa

    JoyNoa Bekend lid

    7 mei 2017
    929
    316
    63
    Vrouw
    Hoi meiden,

    Ik ben mijn eerste dochtertje bijna 6 jaar geleden verloren na haar geboorte bij een termijn van 23.3 weken zwangerschap.

    Ik ben eigenlijk benieuwd hoe het met diegene gaat die ook al ongeveer zolang geleden hun kindje zijn verloren. Elk jaar rond de periode van haar geboorte/sterfdag heb ik de behoefte om weer tussen haar spulletjes te kijken, en door haar foto album te bladeren, iets voor haar te kopen etc. Ik wil vaker met rust gelaten worden en ben prikkelbaarder. Andere maanden is ze meer op de achtergrond aanwezig in mijn gedachten. Hoe is dat bij jullie? Op een of andere manier doe ik dit soort dingen ook ‘stiekem’, wanneer ik alleen thuis ben. Mijn man gaat anders vragen of ik weer veel aan haar denk etc en ik heb er ook weer geen zin om erover te praten, ik vind het fijn om haar in mijn eigen bubbel te herinneren. Ik denk ook dat andere het niet zullen begrijpen dat ik die behoefte nog heb na zoveel jaar.
     
  2. Overtherainbow

    Overtherainbow Bekend lid

    14 jan 2015
    771
    194
    43
    Hai,
    Een deel van de dingen die je schrijft zijn heel herkenbaar. Mijn zoontje is 4,5 jaar geleden na zijn geboorte overleden (36 weken). Aan het eind van de zwangerschap bleken er problemen. In die tijd zit ik altijd minder lekker in mijn vel en is het ook altijd een opluchting als zijn verjaardag weer geweest is, voelt het leven weer even wat lichter. We vieren zijn verjaardag wel elk jaar, uit trots, maar het diepe verdriet is weer even heel voelbaar.
    We hebben erna 2 kinderen gekregen en de jongste is net 1 geworden. Ik merk dat ik dat ook heel lastig vind. Geen baby meer in huis. Soms zijn het nog steeds heel onverwachte dingen die het verdriet weer even doen oplaaien maar inderdaad is het verder wel iets milder. We hebben wel een plekje voor hem met een bloemetje en een kaarsje erbij. Mijn man voelt t verdriet anders maar ik heb t er wel met hem over en ook wel eens met een goede vriendin. Toch voelt niemand het zoals de moeder (denk ik), maar die behoefte om het er af en toe over te hebben wordt wel begrepen. En eigenlijk denk ik dat dat bij jou ook zo zou zijn als je t met anderen deelt...
     
  3. conejita

    conejita Fanatiek lid

    14 jul 2013
    3.311
    248
    63
    Vrouw
    customer service
    Spanje
    Herkenbaar hoor. Hier is ons dochtertje nu 4.5 jaar geleden overleden met 9 maanden zwangerschap.
    De hele maand juni ben ik instabiel, emotioneel, teruggetrokken, wil met haar bezig zijn idd. Ik ben wel altijd van het delen en veel vriendinnen weten dit en zij denken dan ook extra aan haar en aan mij.
    De rest van de tijd is ze meer op de achtergrond aanwezig zoals je zegt, alleen nu ik zwanger ben is het soms wel weer even hevig. Er zit toch angst of het allemaal wel goed zal gaan.
     
  4. Daphne91

    Daphne91 Fanatiek lid

    5 dec 2013
    2.073
    465
    83
    Vrouw
    Drenthe
    Bij mij is het in mei 5 jaar terug dat mijn zoontje overleed. Ik herken veel van wat je zegt, zelfs dat je het liever in je eigen bubbel doet, dat heb ik ook. Mijn kindje overleed met 26,2 in mijn buik. Ik heb altijd een naar gevoel rond die tijd. Ik neem ook steevast vrij op die dag (dodenherdenking) en kijk zijn fotootjes weer door en de echo’s etc. Ik koop niks voor hem moet ik zeggen. Zijn potje waar het as in zit staat thuis. Ik zie het potje niet iedere dag moet eigenlijk, maar denk dagelijks aan hem en corrigeer mensen als ze het over 1 kind hebben ipv 3. Het diepe verdriet komt soms zeker wel naar boven, maar ik heb het - voor zover dat gaat - wel aardig kunnen verwerken en het als een geluk gezien dat ik nu een gezonde zoon heb. Dat scheelt voor mij veel.
     
  5. myka27

    myka27 Fanatiek lid

    6 sep 2012
    3.675
    2.325
    113
    Hier is het nu ruim 6,5jaar geleden dat wij afscheid moesten nemen van ons zoontje. Hij had geen levenskansen buiten mijn baarmoeder, en ook ikzelf liep gevaar wanneer ik hem langer zou dragen. Een “keus” om hem geboren te laten worden was de moeilijkste ooit. Zijn dag neem ik altijd vrij, en hij heeft in onze slaapkamer een eigen hoekje. Rondom zijn dag ben ik er meer mee bezig, dan de rest van het jaar. Maar hij hoort erbij!
    Zijn zusje weet wie hij is en noemt hem vaak. Hij heeft een plekje in ons hart.
     

Deel Deze Pagina