Hallo meiden, Ik hoop dat jullie tips voor mij hebben, misschien is er wel herkenning. Vorig jaar, na 1.5 jaar, had ik eindelijk een positieve test. Wat waren we blij. Toen ik bijna 5 weken was, werd ik bang en angstig. Had een enorm raar gevoel in mijn buik, alsof ik steeds in de achtbaan zat, zo'n zenuwachtig gevoel. Achteraf is het rond die tijd ook misgegaan en is de groei gestopt. Daar kwamen we pas met de echo van 8.5 achter, een vruchtzakje met een beginnend gevormd iets. Gelukkig waren we nu na een half jaar weer zwanger, maar ik kan niet met de spanning omgaan. Ik was in het begin erg moe, gevoelige borsten, menstruatiekrampjes.. Nu niks meer van dat alles. En gisteren en zondag opnieuw dat zenuwachtige gevoel in mijn buik. Ik kan wel huilen, zo naar voel ik me. Ben zo zenuwachtig. Want ben er helemaal van overtuigd dat het niet goed zit. Mijn man zegt: heb vertrouwen!, maar het lukt me niet dat te vinden. Hebben over ruim 2 weken pas de echo.. Hebben jullie tips voor mij over hoe ik hiermee om kan gaan of misschien herkenning?
Hi meis. In juli heb ik een MA gehad. Kindje groeide goed, toch met 8w het hartje gestopt en met 9+3 miskraam opgewekt. 2 rondes verder was ik opnieuw zwanger en man oh man wat vond(soms nog vind) ik het eng. Dat zenuwachtige gevoel is ook een typisch kenmerk van zwangerschap trouwens. Ik was zéker dat het weer fout zou gaan. Als ik een dag minder misselijk was, was ik ook super bang. Maar zie banner; tot nu toe gaat het supergoed. Het blijft spannend en je weet ook nu dat er nooit garantie is dat het goed gaat, maar de kans dat het 2x achter elkaar misgaat is klein. Het gebeurd helaas maar probeer vast te houden aan de positieve gedachten. Mijn schoonmoeder zei; in wat voor mama groei je liever? Een gestresste mama of een blije mama? NU ben je zwanger dus probeer te genieten. ❤️
Ik denk dat de meeste na een mk of ma dit wel herkennen. De eerste weken zit je gewoon niet relaxt. Hier op verschillende termijnen, soms na goede echo's miskramen gehad, en echt gerust, na de termijnecho begon ik echt te geloven en na de 20 echo en nu ik de baby weer voel (en dat was ook bij de andere het moment) begint dat vertrouwen te groeien. Ik heb me nooit tegen die gevoelens verweert, dat kan je toch niet. Die angst en spanning, die heb je nu eenmaal. Kan je wel heel hard tegenin gaan, maar ik denk dat dat niet werkt. Het vertrouwen groeit wel op den duur. En op een gegeven moment is dat alles overheersende angst weg, en kan je wel een tijdje die soort gedachten negeren. Leef per dag nu. Per moment. Probeer de momentjes dat je even die angst kwijt bent, ook te herkennen, wat die komen ook voorbij. Hoe ver ben je nu? Is het een idee om je verloskundige alvast te bellen en deze gevoelens ook met haar te delen. Dat heb ik altijd wel gedaan en alleen het delen al , en er over praten helpt al. Zwanger zijn is altijd spannend en na een mk/ma is het onbezorde genieten gewoon weg. (sowieso genieten die eerste 3 maanden. ). Genieten is ook niet iets wat moet he, je kan heel blij zijn met iets, zonder dat je geniet. Het wordt opgelegd door onze maatschappij, dat we moeten genieten. Maar dat moet helemaal niet! Jou gevoelens van angst mogen er net zo hard zijn.
Ik sluit me helemaal aan bij de woorden van @2jongensmama, met name dat stukje over 'genieten'. Er is weinig aan te genieten die eerste maanden. Inderdaad is het zeker na een misgelopen zwangerschap heel onzeker en spannend. Het kwijtraken van iets dat je zo graag wilt is iets dat je al een keer hebt meegemaakt en daardoor niet meer abstract. Mijn derde zwangerschap werd een miskraam en dat zag ik door langzaam oplopende testen eigenlijk wel een beetje aankomen. Maar de test knalde uiteindelijk wel, al was het wat later. En ik heb mezelf zo proberen te overtuigen dat het goed zat, al knaagde er toch ook iets. Achteraf had ik zo graag wat meer naïef geweest en me die onzekerheid niet aan willen doen. Ik herinner me dat als zenuwslopender dan de miskraam zelf. De zwangerschap erna liepen de testen wel goed op en daar hield ik me aan vast. De eerste echo was wel heel eng, en de echo's daarna ook wel. Eigenlijk vond ik het de hele zwangerschap spannend, maar ik ben ook niet zo'n mentaal sterke zwangere. Ik denk dat het helpt om je gevoel de ruimte te geven, en tegelijkertijd te zoeken naar afleiding, en evt maar gewoon een beetje dromen over jouw kindje. Je kindje is het waard om nu al van gehouden te worden en mocht het misgaan, dan doet het pijn, of je nou hebt 'genoten' of niet. Hoe ver ben je nu eigenlijk? Mijn ervaring is ook dat ik voor NOD meer kwaaltjes had dan daarna tussen week 4 en 6. En toen vanaf 6 weken ging het toenemen en bij 7 weken was ik zo misselijk dat ik medicatie heb aangevraagd. En momenteel (10 weken zwanger) lig ik ook nog het liefste om 20:00 al in bed.
Dank jullie wel meiden! Het is inderdaad één en al onzekerheid. Ik ben de hele dag op klachten aan het letten. Ik ben niet misselijk, heb bijna geen pijnlijke borsten, voel sinds een paar dagen geen enkel krampje meer.. en dan denk ik: zoveel stress wat ik nu heb gehad is sowieso niet goed geweest. Ik ben nu precies 5 weken zwanger en merk dat ik me steeds fitter ga voelen. Bah, wilde dat ik de tijd vooruit kon zetten..
Als je van de homeopathie bent adviseer ik bach rescue om de ergste stress weg te halen. Ik duim voor een plakbeeb.
Super herkenbaar wat je schrijft. Heel naar, je hebt gewoon geen onbezorgde zwangerschap na een miskraam. Het enige dat hier hielp was afleiding. En dan nóg sijpelt het overal doorheen. Als je iets voelt, of juist niets voelt. Wegnemen kan je de angst niet dus je moet er doorheen.. afleiding afleiding afleiding en accepteren dat het heel spannend is. Ik hoop dat je inmiddels een goede echo gehad hebt..
Ik loop tegen precies hetzelfde aan... Afgelopen september verloor ik met 6.2 weken roze bloed. De echo liet een klein boontje zien dat wellicht iets kleiner was dan zou moeten, maar het was lastig meten. Belangrijkste was dat er een prachtig kloppend hartje zien. De dag erna verandere mijn roze bloed in helderrood en liet de echo wederom een goede zwangerschap zien. Het was 50/50. Een week later had ik weer een echo en toen was er niets meer te zien op de echo, behalve 1 grote bloedstroom. Uiteindelijk is 2 weken later het vruchtje uit mijn baarmoedermond gehaald omdat het niet vanzelf eruit kwam. Vandaag ben ik precies 7 weken zwanger en tot gisteren probeerde ik positief te zijn. Mijn gevoel over deze zwangerschap was goed, dat scheelde al heel wat. Tot ik gisteren naar het toilet ging. Ik verloor enorm veel helderrood bloed, zomaar uit het niets. We mochten meteen naar het ziekenhuis komen en daar werd wederom een prachtig maanvormig hummeltje gezien. Duidelijk groter dan het vorige vruchtje en wat bleek; deze loopt zelfs iets voor in de groei haha! Het hartje deed het perfect en de oorzaak van de bloeding kon niet gevonden worden. Er is ons op het hart gedrukt dat 1 op de 5 vrouwen bloed verliest en het er echt heel erg goed uitziet dit keer. Het bloeden stopte ook vrij snel, maar ik vind het heel moeilijk om er vertrouwen in te hebben. Hoe doe je dat, na een eerdere miskraam? Hoe ga je om met de angst voor herhaling en hoe krijg je vertrouwen in je lichaam? Elke toiletgang is op dit moment een hel...
Door blijven ademen, jezelf afleiden vooral in de avonden(!) en elk wc bezoek hopen dat je niks ziet. En je dan weer vooral proberen niet gek te maken als je wel wat ziet. Zijn lange weken, blijven lange weken hoe ver je t ook van je af probeert te zetten je denkt altijd aan die vorige keren. Maar je moet ook realiseren dat als t wel goed gaat je dan terugkijkt op een klote zwangerschap. Dus wij vierden elke mijlpaal een mini feestje, al was t maar een klein lekker toetje met een extraatje ofzo. Binnen is binnen, op naar de volgende.