Hoi hoi, Zoals het onderwerp van dit topic het al zegt, onze dochter van 3 jaar is heel erg bazig en duld geen nee. We proberen allerlei regels in acht te nemen. Zoals op je knieën bij haar gaan zitten en rustig uitleggen waarom iets niet mag of anders moet. Regelmatig zeggen wat er wel goed gaat. Niet schreeuwen en rustig blijven. Ook geven we duidelijk bepaalde dingen aan. Bijvoorbeeld, nog 1 filmpje en dan gaat de tv uit, nog 1 spelletje en dan gaat de laptop uit, nog 1 keer een velletje knippen en dan ruimen we de knutselspullen op etc. Maar wat zij in haar hoofd heeft gaat gewoon gebeuren. Ze dramt echt heel erg. En wij hebben echt zo iets van oei nu niet toegeven, want dan is het hek van de dam. Maar dan wordt het dus wel een heel erg dramatisch gebeuren, ze schreeuwt alles bij elkaar, wringt zich in allerlei bochten zodat je moeilijk staat te doen om bijvoorbeeld een jas aan te krijgen. Wat moeten we hier nou toch mee? We doen genoeg leuke dingen met haar, ze is ons enige kind, dus hoeft haar tijd niet te delen met broer of zus. En soms heb ik het idee dat heel de dag om haar draait, ze zuigt alle energie die je hebt op, kan op het moment niet eens normaal het huishouden doen. Heeft een tip hoe dit aan te pakken en dat ik ook een beetje tijd heb om andere dingen te doen? Ze kan zo lief zijn, maar op het moment zien we alleen maar een kind die constant in strijd is met mijn man en mij. Heb het even een beetje gehad.
Niet toegeven. Consequent zijn en niet bang zijn van haar krijs-, huil-, dramabuien. Klinkt als vrij normaal peutergedrag waar je als ouder gewoon ff doorheen moet. Opvoeden is niet altijd even leuk en makkelijk . Als je denkt dat jou kindje hierin erg verschilt met andere peuters, dan zou je dit aan kunnen kaarten bij een professional (Huisarts, CB, opvoedingsondersteuning oid).
Het klinkt gewoon normaal peuterpubertijd waar je als ouder de grenzen aan moet geven. En niet bang zijn voor dramagedrag. Als jij duidelijk hebt uitgelegd dat iets gaat gebeuren en waarom, mag zij daar toch boos om zijn? Dat is een emotionele reactie en hoort bij het leven vind ik. Als jij constant eerst iets verbiedt/aankondigt en daarna weer toegeeft, weet je dochter ook niet waar ze aan toe is. Gaat ze ook naar de psz?
Gewoon volhouden En evt even apart zetten om af te koelen. Dat snappen ze prima op die leeftijd. Wij zeiden zelfs weleens "ga maar even op de trap uithuilen". Niet als straf dus maar om tot rust te komen. En dat terwijl ze heus ook wel straf kreeg maar vaak was even uithuilen ook wel nodig.
Kan het me voorstellen dat het een fase is, maar heb soms zo het idee dat we veel te streng zijn. Want net wat jullie zeggen, willen wij gewoon vasthouden aan ons antwoord en niet toegeven. Ze gaat 2 dagen per week naar het kdv, dus daarnaast ook niet nog eens naar de psz. Vind ik een beetje veel worden. En op het kdv staat ze ook wel bekend als volhardend. Maar is ze niet zo'n dramaqueen als thuis. Ze kan ook wel heel lief zijn hoor, maar als je dagen/weken ertussen hebt zitten dat je bijna alleen maar een krijsend kind hebt en zelf heel de tijd nee nee nee moet roepen, is dat zo jammer en voel je jezelf helemaal niet blij. Hopelijk blijft het nu een beetje dit mooie weer, kan ze lekker naar buiten. Ze is nu ook al buiten aan het spelen. Misschien heeft ze het wel een beetje gezien hier binnen?
Heeft ze wel uitdagend speelgoed? Misschien op zoek gaan naar meer uitdaging, dingen om te leren ed? En waarvoor roep je de hele dag Nee? Misschien even stap terug en van afstand bekijken waar het gedrag vandaan komt? Op deze leeftijd zit ze neem ik aan niet meer aan spullen die niet mogen? Misschien fan even eigen grenzen verleggen? Als ik hier kijk, corrigeer ik voornamelijk op onderlinge strijd tussen kinderen. Maar dat heb jij dus niet thuis. Buiten dat kan ik moeilijk verzinnen wat ze Veel doen wat 'niet mag'.
Ik probeer er zelf wel goed op te letten dat ik niet te snel 'nee' roep. Eerst even nadenken of het echt zo erg is. Ze moet zelf idd ook niet het gevoel hebben dat ze niets mag. Ik probeer nee zoveel mogelijk te bewaren voor de dingen die écht niet kunnen/mogen. Dus een mooie tussenweg zoeken tussen 'verwend nest - mag en krijgt alles' en superstreng 'ze moet zich volledig gedragen zoals ik het liefst zie'. Heel overdreven gesteld natuurlijk Daarbij ook haar nee soms accepteren. Als ze iets echt niet wil, ook je eigen zin niet altijd willen doordrijven. Laat haar maar zien/voelen wat de consequentie is. (wil je je jas niet aan? Nou, dan niet. Koud he?) Als jij haar nee niet accepteert, zal ze jouw nee ook niet zo snel accepteren. Weet niet of dat misschien ook een beetje meespeelt?
mja ook hier "strenger dan gemiddeld" denk ik maarja.. in de periodes dat ze niet alle grenzen probeert uit te testen hebben we dan ook wel een modelkind en hoeven we nauwelijks nee te zeggen.. het is alleen die periodes dat je WEL continu nee roept dat wij er toch soms een beetje gefrustreerd van worden
Ik herken dat wel hoor. Maar heb dat ook weer uit het boek van 'en als we nu gewoon weer een gingen opvoeden'. Ik vond het hier wel werken bij haar en best herkenbaar (voor mijn eigen gedrag ). Maar goed, zitten nu ook weer in een nieuwe puberteitsfase. Moeten nu weer opnieuw uitvogelen hoe we het fijnste hier doorheen komen. Ze is enorm grenzen aan het verkennen, maar ik zit nog te zoeken op welke manier we die haar het beste kunnen duidelijk maken. Straffen werkt momenteel wel beter dan een jaar geleden, toen bleef ze echt niet op de gang, nu snapt ze dat wel (beter). Maar destijds werkte straffen/boos worden/veel nee zeggen juist ook averechts. Dan krijgt ze ook t gevoel dat ze niets mag en blijf je in een soort spiraal hangen. Wat mij betreft is opvoeden echt een leerproces Zowel een spiegel die mezelf soms wordt voorgehouden als in de zin hoe we haar steeds het beste kunnen benaderen. Dat scheelt nl ook per periode. Allemaal maar lastig hoor! haha.
probeer te zeggen dat ze lekker mag huilen en schreeuwen maar dat speelgoed nu echt weg is, of tv nu echt uit is. wil je naar de hoek om te huilen of wil je het hier doen?en als je klaar bent kunnen we lekker een appeltje eten samen. gewoon rustig blijven en af en toe vragen of ze nu klaar is met boos zijn. je kunt denk ik verder niks aan doen.
kijk, als je wilt dat ze het afleert om op deze manier te reageren dan zou ik zeggen dat je begint met 'haar nog een keer kans te geven'. dus als zij zo huilt geef je toe dat ze nog een filmpje mag kijken, maar je maakt dan een afspraak met haar dat ze hierna niet zal gillen etc. ' ok je mag nog eentje kijken maar als dat afloopt dan wil ik niet dat je zo huilt ok?' na het filmpje doe je de tv uit en kijk wat ze doet. als ze weer zo boos doet remind haar dat ze beloofd heeft om niet zo te doen. mama liet je nog eentje te kijken maar je zei dat je niet zo boos zou zijn etc. filmpje of spelen of wat dan ook ze wilt. en je kunt dat nog een keer doen.maar niet 10 keer achter elkaar een nieuwe kans geven. zo leert ze langzamerhand zichzelf te gedragen.je leert haar dus op deze manier iets zonder drama te vragen. ' je mag nog een keer, maar daarna moet je dan echt niet boos worden want dat is de laatste keer.' of zoiets. ik denk dat je dochter de waarschuwing niet echt begrijpt of niet echt serieus neemt. dat moet ze leren dus. dat is dan mijn mening. ik weet dat iedereen hier vind dat je niks toe moet geven tegen een kind van 3 jaar. maar ze moet ook wat denk ik, lijkt me zo moeilijk om een kind te zijn, je hebt geen macht over je eigen dingentjes. gewoon maak het voor haar ietsje dragelijker door haar meer ruimte te geven. dan kan ze je echt verrassen door haar woord waar te maken bij de afspraken. het moet van 2 kanten komen, zo een afspraak. maar goed als je zegt dat je streng wil zijn en dat het zo prima is dan moet je het volhouden met drama en negeren.
Ze heeft naar mijn idee best veel speelgoed, regelmatig wisselen we samen ook iets om van wat er op zolder staat. Koop soms ook nieuwe knutselspulltjes, want knutselen vindt ze geweldig en ik ook. En sinds kort zijn we lid van de spelotheek, dus kan ze om de 3 weken speelgoed lenen. Nee, ze zit nergens aan wat niet mag. Maar bepaalde dingen blijft ze heel consequent vragen, terwijl ik dan net een tel geleden nee heb gezegd. Ze wil dus heel vaak snoep. Of wil heel veel tv kijken en dat vind ik niet nodig. Dus wanneer ik nee heb gezegd op zo'n vraag dan probeer ik haar af te leiden door samen met iets te gaan spelen, maar heel snel is haar aandacht dan weer afgeleid door het geen wat ze eigenlijk wilde, dat snoepje. Dus dan probeer ik maar of ze fruit wil en dat wil ze vaak ook wel, maar daarna krijg ik dan toch weer de vraag of ze een snoepje mag. Dus het is misschien niet echt corrigeren, maar wel vaak nee moeten zeggen op haar vragen, waarvan ze heel driftig kan worden.
Arevinvol, dat vind ik een mooi voorbeeld van die jas, die ga ik gebruiken. Want inderdaad wil ik dan perse dat ze hem aan doet, maar naar buiten gaan zonder jas dan voelt ze het zelf wel en dan zal ze hem inderdaad wel zo snel mogelijk aan willen. Belize, ook een goed idee om haar frustratie eruit te kunnen laten gooien. Is helemaal niet erg als ze even een keer kei hard krijst en stampvoet, het kan er maar uit zijn. Dank jullie wel voor de tips. En ze blijven welkom hoor, soms zie je zelf gewoon even niet meer wat je verkeerd doet.
Die vragen om een snoepje zou ik gewoon negeren na 1 of 2x nee te hebben gezegd. Of de keuze geven: Wil je de hele tijd zeuren om een snoepje of zullen we lekker naar de speeltuin gaan? Hoe leuk het hier thuis ook is, buiten spelen is echt een noodzaak. Gelukkig is het weer ook weer aan het meewerken . Een kind belonen voor gillen door te zeggen: nou vooruit dan mag je nog 1 filmpje kijken, maar daarna niet meer gillen hoor. Zou ik echt niet doen. Is ook iets wat kinderen nog maar moeilijk kunnen overzien. Mijn dochter is 4, behoorlijk slim, maar dit soort lange termijn plannen is echt heel erg moeilijk. Kinderen zullen in eerste instantie hun korte termijn behoefte bevredigen: ok ik zal niet gillen. Maar als ze dan weer in precies dezelfde situatie komen dan is het moeilijk om te bedenken: O nee ... ik had beloofd dat niet te doen ... ok dan leg ik me er maar bij neer. Veel duidelijker is: Je mag nu nog 1 filmpje kijken, hierna gaat de tv uit. En dan het negatieve gedrag dat daaruit voortvloeit benoemen (je mag boos zijn) en als het lang duurt negeren of afleiden.
salapio:het is echt niet belonen. echt niet. je doel is dat ze even stopt met gillen. dat de remmen gaan werken. meestal kunnen ze ni eens stoppen met vervelend doen. zoiets laat haar heel even stoppen met overstuur zijn en proberen lte luisteren. en langzamerhand ontwikkelt ze haar remmen voor boosheid. het ligt echt aan het kindje.hier werkt het met veel jonger maar omdat ik weet dat het bij mijn zoontje past deze manier.maar wat je dan krijgt dat het kindje ook met je gaat onderhandelen. daar moet je ook van houden natuurlijk. als je een manier toepast en het werkt niet, je zit maandenlang in een patroon en je weet niet meer wat meer je kunt doen dan moet je een manier zoeken om patron door te breken.
Hier ook een enorm bazige tante van 3,5 die continue grenzen opzoekt en wil dat alles gaat zoals mevrouw wenst. Gedrag waar hier NEE op komt gedurende de dag is op de bank springen, op de tafel zitten/staan, op het aanrecht klimmen om met de kraan te spelen, aan de afstandsbediening zitten, de katten slaan/schoppen en zo kan ik nog heeeel lang doorgaan. Allemaal zaken waarvan ze heel goed weet dat het niet mag maar het puur doet om negatieve aandacht te vragen. Ze is op het kdv ook van mening dat ze de baas is en iedereen moet doen wat zij wil. Dit leidt uiteraard tot vele confrontaties. Aan de andere kant kan ze zo vreselijk lief en gezellig zijn, het is maar net hoe haar pet staat
ik kan er op dit moment ook over meepraten. Ik merk wel hoe meer wij op dat negatieve gedrag reageren des te moeilijker hij word. Nu gaan mijn man en ik gewoon door met waar we mee bezig zijn en dan is het meteen afgelopen. Bijv. puzzelen wat hij leuk vind. Hij mag de puzzel afmaken en dan gaan we eten. Als hij de puzzel heeft en niet op ruimt dan pak ik hem weg. Dan wordt hij dus boos. Ik negeer dat gewoon en dan is het binnen no time over! Vind het wel moelijk want baal ontzettend als hij dat doet maar merk als ik tegen hem in ga of dat nu zacht of wat harder is het alleen maar erger maakt. Gewoon doen alsof je het krijsen niet hoort.!! hier werkt het perfect.
Tot een bepaalde hoogte negeren is ook wel een goede tip. Ik vind wel dat je ze inderdaad 1 of 2 keer wel mag uitleggen waarom iets niet kan of mag. Ik probeer soms 's avonds ook uit te leggen dat ik het vandaag niet zo gezellig vond, dat mama vaak boos moest doen. En dat vind zij dan vaak ook. En dan vraag ik altijd of ze de volgende dag lief wil doen, dat ik dat veel gezelliger vindt. Van de week zei ze zelf 's avonds dat het die dag gezellig was he mama. En dat was ook zo, ze was erg lief geweest en we hadden veel leuke dingen kunnen doen, doordat ze me eerst mijn werk in huis liet doen en we daarna samen leuke dingen konden doen. Maar wel fijn te lezen dat er meer mensen met dit probleempje zitten, soms denk je echt oei doet alleen mijn kind zo? En zie je alleen maar hele brave kindjes om je heen bij de andere moeders.
Wat ik hier weleens doe, heb ik gelukkig ook al gelezen van anderen. Na max 2 keer nee zeggen, het negatieve gedrag negeren. Bijv: vanavond was ik aan koken, manlief had avonddienst, kindjes op de bank Sesamstraat kijken. Kindje 1 besloot ineens dat hij perse opgetild wilde worden door mama. Ik uitleggen dat dit niet kon, omdat ik aan het koken was. Drammen, krijsen, tegen me aan hangen en armpjes in de lucht. Nog een keer gezegd dat het niet kon omdat mama bezig was. Weer hetzelfde verhaal! Toen mama's blik op oneindig (op de pan eigenlijk ). Al snel "droop" hij af en ging hij weer samen met z'n broer heel blij sesamstraat kijken....