Hallo allemaal, Gister ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben en weet me geen raad meer. Ik ben inmiddels 5 maanden gescheiden van mijn ex waar ik een zoontje van 4 mee heb. Laatste 2 jaar van ons samen zijn ging het erg slecht dat we hebben besloten ermee te stoppen. Een vreselijke beslissing maar wel het beste want we waren alle 2 ongelukkig met elkaar. We gaan nog wel goed met elkaar om en voor ons zoontje is dat natuurlijk ook fijn. Ik woon nu een aantal maand op mezelf met mijn zoontje en kwam in contact met een jongen die ik eigenlijk al wat jaren ken. Al vrij snel bleek dat we elkaar leuk vonden,we spraken af en toe stiekum af. Hij wilde niet dat anderen erachter zouden komen en ik stemde daar ook wel mee in omdat het natuurlijk wel snel was na mijn scheiding. We zijn een aantal keer met elkaar naar bed geweest,telkens met condoom. Ik besloot aan de pil te gaan en toen ik daar een aantal dagen mee bezig was zijn we ook met elkaar naar bed geweest maar zonder condoom. Ik was ervan overtuigd niet zwanger te kunnen worden. Ik heb namelijk het pco syndroom,ik word nooit ongesteld en om zwanger te worden van ons zoontje heeft het 2 jaar geduurd met behulp van de medische molen. Om op de natuurlijke wijze zwanger te worden was eigenlijk niet mogelijk...maar blijkbaar dus wel. Aan de ene kant vind ik het een groot wonder maar aan de andere kant wil ik dit zo niet. Het contact met deze jongen verloopt niet altijd makkelijk,mensen in onze naaste omgeving viel het op dat we elkaar leuk vonden en je krijgt natuurlijk al snel roddels. Hier kon hij niet tegen en verbrak dan het contact,hij heeft me de liefde verklaart,gezegt dat ie van me hield maar nu ineens is dat gevoel weg nadat er roddels zijn geweest. Nu vind ie me toch niet meer leuk en is hij niet meer verliefd. Afgelopen maandag hebben we elkaar even gesproken...we zouden deze week afspreken om te praten,maandag wist ik nog van niks,maar ik durf het hem niet te vertellen. Hij doet al zo moeilijk over wat anderen van onze relatie zouden denken laat staan nu ik zwanger ben. Ik ben zo bang...wat moet ik nou? Hoop dat iemand wil reageren.
hallo, wat een situatie zeg... ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik je moet adviseren. Ik zou het in elk geval sowieso met hem bespreken, ook al is het lastig, want hij is toch de vader. Ik denk dat het belangrijk is om je gevoel te volgen... en toch proberen de buitenwereld naast je neer te leggen. heel veel succes en sterkte met je keuzes. groetjes, Nie
Nou ik ga je eerst toch even feliciteren! Want ondanks alle omstandigheden is dit toch een wondertje, helemaal omdat je al zo moeilijk zwanger bent geworden van je zoontje! En wat je moet doen? Tsjah, ik denk dat het idd heel belangrijk is om bij jezelf te blijven. Wil jij dit kindje graag houden? Als je je hele situatie even vergeet en puur naar jezelf kijkt? Zo ja, dan komt het helemaal goed. Je omgeving zal misschien even schrikken maar iedereen zal er snel genoeg aan wennen en als ze je kleintje zien is iedereen vast verkocht(wie kan dat nou weerstaan?). Wat de vader betreft, ik zou eerst mijn keuze maken en dan naar hem toe gaan. Vertel hem wat jij van plan bent en hoe hij daar wel of niet inpast(afhankelijk van wat hij wil en hoe hij reageert). En laat je niet ompraten, het is jou keuze en je moet er de rest van je leven mee dealen. Maar misschien vindt hij het wel heel erg leuk! Ik zou geen relatie met hem beginnen ómdat je zwanger bent. Maar je kan hem wel de kans geven om papa te zijn als hij dat wil, toch? Succes! En probeer stiekem ook een beetje te genieten van de kleine uk in je buik!!
waarom doet hij zo moeilijk en wil hij niet dat anderen het weten? heeft hij een relatie? zou hem in jou situatie ook niet durven vertellen over de zwangerschap. Want krijg het gevoel dat ie je dan laat barsten. Maar hoop dat ik het verkeerd heb. Veel sterkte.
Hier sluit ik mij volledig bij aan!! Wilde ook zoiets neerzetten, maar dat is dus niet meer nodig... En ook van mij; Gefeliciteerd!!!
Bedankt voor jullie reactie's! Nee,hij heeft geen relatie....hij heeft een aantal keer aangegeven dat hij het moeilijk vind omdat hij mijn exman goed kent,zijn ouders hier niet mee akkoord zullen gaan. De relatie mijn zijn ouders ligt nogal gevoelig,veel gebeurd in het verleden. Maar dat neemt niet weg dat ik het vreselijk vind zo behandeld te worden. Gister had ik een gesprek bij maatschappelijkwerk,deze begeleiden mij om de scheiding goed door te komen,en ik heb dus ook daar verteld wat er gaande is. Ze vond dat hij wel het recht heeft om het te weten,dus dit ga ik het weekend doen. Maar ik zie er ontzettend tegenop,ik vind het zo eng en ben zo bang voor zijn reactie! Heb gister nog een test gedaan van clear blue,die digitale en die was ook gelijk weer positief. Maandag heb ik een echo,vind het spannend had zo graag gewild dat de situatie anders is! Aan de ene kant vind ik het zo bijzonder dat het gewoon kan,ik kan zwanger worden zonder al het medische erom heen! Maar waarom moet het juist nu....vaak zeg ik dat er een reden is voor dingen die er gebeuren maar ik kan de reden hiervoor niet vinden!
Vandaag heb ik verteld aan hem dat ik zwanger ben,heb ook verteld hoe ik van mijn zoontje zwanger ben geworden. De eerste reactie van hem was...ik ben blij dat je het me verteld. De blik in zijn ogen was heel zacht,even dacht ik dat ie er blij mee was. Maar al snel gaf hij aan dat hij nog niet aan toe is om vader te worden maar mij niet zal dwingen om het kindje weg te laten halen. Hij wou wel dat mocht ik het kindje houden iedereen zou weten dat hij de vader is. Maar ik weet niet hoe hij dat wil doen aangezien hij niet aan toe is om vader te worden. Ik heb nu weer zoveel vragen voor hem maar ik laat hem eerst even met rust zodat hij ook kan nadenken. Heb gezegt dat ik maandag een echo heb en dat ie mee mag maar dat wilde hij niet. Dat deed me wel pijn.... Ik twijfel heel erg wat ik moet doen,aan de ene kant heb ik nog steeds gevoelens voor hem maar aan de andere kant ook weer niet omdat hij me niet goed heeft behandeld. 2 weken terug had hij nog gevoelens voor me maar nu ineens niet meer,ik begrijp het niet.
Hallo allemaal, Ik heb het gevoel dat ik droom maar niet wakker word...mijn hoofd is een achtbaan vol emoties. Vreugde maar ook verdriet. Ik voel liefde voor dit kindje maar ook angst....wat moet ik toch doen? Aan de ene kant wil ik het kindje heel graag houden maar hoe moet ik dat alleen doen. Hoe leg ik mijn zoontje uit dat hij een broertje of zusje krijgt maar er geen vader is. Kan ik mijn zoontje dat wel aan doen? Ik weet het niet. Heb niks meer van de vader gehoord,hoop steeds dat hij wat van zich laat horen en dat hij morgen met de echo wil mee gaan maar helaas.
jeetje meid, wat een heftige situatie,en toch ook heel bijzonder dat je nu spontaan zwanger bent geworden, ik vind je wat verward overkomen in je laatste bericht,en wat ik heel duidelijk voorop vind staan is dat je het allemaal niet meer weet(wat ik overigens heel erg logisch vind) misschien is het idee deze chaos in je hoofd met het maatschappelijk werk te bespreken, en thuis te proberen zoveel mogelijk afleiding te zoeken,want het is veel te veel om in je eentje op dit moment uit te komen, je zult zien dat op een gegeven moment toch wel het meeste op zijn pootjes terecht komt, en je kunt je vriend niet dwingen om zich verantwoordelijk te voelen, maar ik vind wel dat hij eigenlijk die verantwoording wel heeft,ik bedoel, hij is wel de vader, maar misschien is het voor hem ook wel een chock en moet hij het ook allemaal even laten bezinken, en komt ie er later nog wel op terug! heel veel sterkte en suc6 met alles, en geniet ook een beetje van dat kleine wonder in je buik.
Zijn reactie valt nog mee, denk ik. Ik vind het ook goed van hem dat hij dan ook openlijk wil uitkomen voor zijn vaderschap. Veel mannen zijn er niet aan toe om vader te worden, maar ze hebben 8 maanden om aan het idee te wennen en vaak zie je dat ze bijdraaien. Als je het kindje wil houden, moet je er in eerste instantie vanuit gaan dat je het alleen zult opvoeden, zonder hem. Kun je altijd nog zien of jullie wel of niet een relatie aangaan, hoewel alleen een kind niet een gezonde basis is voor een relatie. Wat ook kan, is dat jullie wel single blijven, maar dat hij straks wel gewoon een goede papa blijkt te zijn, maar dan eentje die niet met mama samen is. Heel veel succes in ieder geval!
Goed van je dat je het hem verteld hebt en heel veel succes met je echo vandaag! Laat je horen hoe het gegaan is? Ik denk dat je wel weet wat je wilt, tenmiste zoals ik je stukjes lees iig wel. Volg je hart! Over je zoontje, hier is het andersom gegaan. Mijn oudste zoon is van de "zaadjesmeneer", althans zo noemen we hem. Het is zijn verwekker maar verder helemaal niet in the picture, heeft hem zelfs niet een keer gezien. Maar hij vind het niet meer dan normaal, heb van begin af aan open kaart gespeeld en het "normaal" gemaakt en dat is het nu dus ook. Zo zou je het ook kunnen vertalen naar je zoontje(in je eigen termen). Als jij er gewoon over doet zal hij het ook niet raar vinden hoor. En daarnaast, vind ik het grote voordeel van 2 kids, mocht er iets gebeuren met jou of je ex, hebben ze elkaar nog. En ze kunnen lekker samen spelen etc. Dus daar zou ik me niet te druk om maken, komt helemaal goed! Knuff voor jou, je doet het hartstikke goed!! En wat je ook beslist, als je erachter staat komt het helemaal goed!
Nou ik heb vanmorgen de echo gehad...en ik ben 6 weken en 3 dagen zwanger. Het hartje klopte al,ik heb het kunnen horen en zien. Ik werd er heel erg emotioneel van,hoe kan ik dit weg laten halen. Het kindje leefd en ook al is het nog zo klein,ik hou er nu al van. Ik denk dat ik mijn beslissing al genomen heb,dan maar zonder de papa,ik ben een goeie moeder dat weet ik! Vanavond komt de papa weer langs om te praten,ik ben benieuwd. Bedankt voor de reactie's!
Ik hoop voor jou dat jullie vanavond een goed gesprek met elkaar zullen hebben. Dat hij langskomt zegt wel dat hij er open voor staat. Er is een begin. Ik zou vooral rustig proberen te blijven en niet te puchen, vraag of hij de echofoto wilt zien. Misschien dat hem dat een echter beeld geeft. Ik zou zo'n situatie ook echt heel moeilijk vinden maar je hebt al een kleintje en dat doe je nu ook prima alleen dus je weet wat er komen gaat. Hoe de vader financieel misschien een bijdrage kan leveren, kan je eventueel later over praten, zelfde als eventueel een bezoekregeling. Maar hoop natuurlijk dat hij inziet dat jij hartstikke leuk bent. Maarja mannen hebben altijd een grote mond maar als het er op aan komt...... succes
Ook ik wil je echt alle sterkte wensen met alles wat er om je heen gebeurt,nu klink ik misschien als een oud wijf maar leer je aan om je niks tot weinig aan te trekken van wat anderen over je denken,dit wonder groeit nu in je buik,een hele verantwoording erbij maar als jezelf sterk in je schoenen komt te staan,ben je ook goed voor allebei je kids! En wedden dat je het ook aan kan! Met het scheidingsproces neem je alle hulp aan,daar is al moed voor nodig en het verleden is het verleden,kijk naar de toekomst en begin dan inderdaad zoals eerder gezegt aan jezelf te denken met je 2 kids zoals je het verwacht. Misschien valt het allemaal mee,als het toch anders gaat lopen,dan kan het ook alleen maar meevallen! Ik denk zelf dat je je niet in de spiegel kan aankijken over een paar jaar, dat als je besluit dit kindje niet gaat houden,deze chaos waar je nu in zit is tijdelijk,gaat echt over! Volg je hart en kies voor hetgene waar jij je gelukkig bij voelt,word en blijft!
Ik wil je graag feliciteren met dit prachtige wondertje in je buik! Zeker na alles wat je hebt moeten meemaken om je zoontje te krijgen, is dit echt een geschenk, een wonder. Je praat ook al met zoveel liefde over dit kindje. Ik vind het heel dapper dat je deze keuze hebt gemaakt, maar ik weet zeker dat dit de juiste keuze is! Jij redt het wel, met of zonder de papa!
Gefeliciteerd!!! Zo verkeerd is zijn reactie niet, dat had veel erger gekund. Natuurlijk is zijn eerste reactie niet dolenthousiast maar dat hij begripvol reageert op je beslissing is al erg knap. Nu zal hij moeten beslissen wat hij wil met de relatie. Dat is een moeilijke beslissing dus geef hem de tijd en ruimte. Maar let vooral op de uk in je buik, die verdient alle aandacht! De vader heeft nog ruim 7 maanden om aan het idee te wennen en samen met jou een goede wijze te vinden om ermee om te gaan.
Hallo allemaal, Heel erg fijn jullie reactie's ben daar echt blij mee! In mijn vorige bericht vertelde ik dat de papa afgelopen maandagavond zou langs komen. Hij was tot laat aan het werk en kreeg rond 22:00 een sms met dat hij zou laten weten dat hij klaar was met werken en dat ik dan wel langs kon komen. Nou mijn zoontje ligt op bed en hij gaf aan te willen praten dus ik stuurde een sms terug dat ik niet weg van huis kon en bij mij thuis zou moeten komen. Waarop hij een sms stuurde dat hij geen fiets had....dus ik werd kwaad want met de auto wil hij niet komen omdat hij bang is dat iemand hem bij me thuis ziet. Ik heb er niet meer op gereageerd en ben naar bed gegaan. Even later gaat de telefoon,de papa...ja,zegt ie ik bel toch nog even...zo ben ik dan ook wel weer. Nou ja zeg...ik werd woest maar ben rustig gebleven. Hij vroeg hoe de echo was geweest en daarna hebben we het gesprek gestopt. De volgende dag spookte steeds zijn gedrag in mijn hoofd,ik werd echt kwaad en heb dit gedrag veels te lang gepikt. Niemand mag zien dat er iets tussen ons is,het moet altijd stiekum ik pik het niet meer. Dinsdagavond had ik late dienst en ben na mijn werk naar zijn thuis toe gegaan,ik ben even flink tekeer gegaan en mijn mening gezegt en dat luchte enorm op. Hij zei alleen niks,zijn gezicht betrok en heeft als een klein jochie op de bank alleen maar me aangekeken. Op een gegeven moment heb ik hem de echo laten zien,daar heeft ie een tijdje naar gekeken maar ook geen reactie eigenlijk. Ik heb hem verteld dat ik het kindje niet kan laten weg halen,en wat hij daarme doet het zelf moet weten maar ik heb heel sterk gezegt dat ik dit ook alleen wel kan! Op een gegeven moment was het een tijdje stil en toen begon ie te praten...over zijn werk,zijn katten...de normale dingen. Ik ben op een gegeven moment gaan staan en zei mocht je willen praten of iets je me altijd kan bellen. Hij zei dat ie zeker contact zou houden en waarschijnlijk meer voor mij kan doen dan ik voor hem. Ik heb een geschreven brief aan hem gegeven en ben weg gegaan. Moeilijk maar het voelde ook wel weer goed,ik ga mijn kindje niet vermoorden,want zo voelt het voor mij. Ik kan het niet en ik wil het niet. Het liefst deed ik het samen met hem maar alleen kan ik het ook! Ik heb na dinsdag niks meer van hem gehoord,ook niet op mijn brief gereageerd maar ik laat hem maar. Ik vind dat hij contact moet opzoeken,hij gaf ook aan dat ie zeker contact zou houden dus ik wacht af wat hij gaat doen,of juist niet gaat doen.
Wat een wonder, van harte gefeliciteerd! Probeer dat niet te vergeten wat een geluk het is..deze zwangerschap..probeer het af en toe ook zo te bekijken. Wat natuurlijk niet weg neemt dat je in een lastige situatie zit. Ik vind het slim om hulp van de maatschappelijk werker te blijven zoeken. En verder vooral naar jouw gevoel toe gaan, wat wil jij?? Even niet nadenken wat hij wil.
hoe rot het ook is. je meot dit even van je afzetten hoor.. verwacht niet van hem maar van jezelf! jij wil dit kindje houden en grootbrengen ookal moet je het alleen doen.hij moet dat respecteren en aangeven of hij zichzelf gaat aangeven als vader of niet.zodat hij je wel financieel kan steunen.(de rest komt miss later nog wel ,miss dat hij bijdraait) verder lijkt het mij duidelijk dat hij niet weet wat ie ermee aan moet,of er nog niet klaar voor is. wacht niet op hem meis! je moet genieten van je zwangerschap en je kindje en niet ruzie maken om hoe het verder moet of verwachtingen hebbenterwijl hij het antwoord toch niet weet. vertrouw op jezelf ! succes en gefeliciteerd met je zwangerschap!