Ik heb een vraagje. Beetje vreemde vraag misschien maar ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die dit hebben. Bij mijn 1e zwangerschap heb ik een miskraam gehad met 5.5 week zwangerschap. Nog niet zo lang dus maar was er wel even verdrietig van. Momenteel ben ik 15,5 week zwanger en ik sta onder behandeling van een gynaecoloog. Ook krijg ik regelmatig echo's en alles gaat harstikke goed met ons kindje. Maar............ik ben telkens zo bang dat er wat misgaat. Dat ons kindje het niet redt, dat het te vroeg wordt geboren enz enz en ik durf ook bijna helemaal (nog) geen baby spulletjes te kopen terwijl ik dus helemaal geen reden heb om zo negatief te denken. Hebben meer vrouwen dit? Ik voel me namelijk best wel schuldig dat ik me zo voel terwijl ik dit kindje juist ontzettend graag wil.
Allereerst gefeliciteerd met deze tweede zwangerschap! Ik denk dat het heel begrijpelijk is dat je telkens bang bent dat het misgaat. En schuldgevoel over het één of ander, hebben niet heel veel zwangeren dat? Het is ook zo bijzonder wat met je gebeurt en je kunt je schuldgevoel ook positief opvatten als dat je in ieder geval al veel met je kindje bezig bent. Ik was zelf ook heel bang dat het misging, vooral de eerste 16 weken. Na 20 weken (voelde ik als een mijlpaal) vond ik dat ik in ieder geval ver gekomen was als het nu nog mis zou gaan... En met 28 weken (dan is je kindje officieel levensvatbaar), toen pas werd ik ècht rustiger, want ik had natuurlijk ook telkens in mijn hoofd dat het vàst te vroeg geboren zou worden. Bij mij kwam dit ook omdat er in mijn omgeving veel miskramen en onvruchtbaarheid voorkwam. Ik kon me niet voorstellen dat het bij mij wèl goed zou gaan. Daarom bleef ik lang heel afstandelijk tegenover de baby, wilde ook niks kopen en werd erg ongerust als ik een kadootje voor de baby kreeg... Maar goed, met de tijd word je zelfverzekerder en zeker toen ik gewoon wel moest beginnen met de babykamer en andere baby-zaken begon ik het ondanks alles leuk te vinden. En daardoor ging ik minder piekeren en meer genieten. Dus misschien jezelf een deadline geven (16 wk bijvoorbeeld, dan ben je toch echt wel heel ver, en daar ben je al bijna!) en daarna toch voorzichtig gaan regelen? Misschien dat je dan makkelijker de leuke kanten kan zien.
Ik heb het ook heel erg gehad, totdat ik haar voelde bewegen eigenlijk(22wk), want dan heb je nét even die geruststelling af en toe...Maar heb een hele lieve gyn en die heeft mij op het hart gedrukt dat vanaf 11 weken al de kans op een mk zeer miniem is (een tabelletje laten zien en alles) en dat ik lekker moest gaan genieten en dat heb ik toen ook maar (en tuurlijk maak je je superzorgen, maar toch) gedaan, gaat steeds beter!
Mijn eerste zwangerschp is fout gegaan met ongeveer 10 weken. Toen ik een jaar later weer in verwachting was, heb ik ook helemaal niet van de zwangerschap genoten. Op het moment dat ik mijn dochtertje in mijn armen had, dacht ik pas "het is goed gegaan!". Nu ben ik (morgen) 9 weken zwanger. En weer denk ik er zo min mogelijk aan. Hecht ik me er niet aan komt de klap minder aan mocht het mis gaan...
Bij mij ook heel herkenbaar. Bij 10 weken een miskraam. Twee weken geleden (was toen bijna 20 weken zwanger, goede echo gehad bij 19 weken) durfde ik nog steeds niks te kopen. We zagen een geweldig mooie babykamer. Ik durfde geen ja te zeggen, maar mijn vriend bleef maar zeggen dat de baby toch ergens moet slapen straks! Toch de knoop doorgehakt (wat een onzekere muts ben ik toch he?) en nu staat ie boven te wachten tot ie in elkaar gezet kan worden. Eerst alles nog schilderen. Nu voel ik hem regelmatig goed bewegen en dat geeft ook wel meer geruststelling. Ook begin ik nu eindelijk wat te groeien. Was bij 20 weken nog niets aangekomen en buikje bleef ook weg (hoewel ik al een dikkere buik van mezelf heb). Nu voel ik hem goed, ik kan duidelijk zien dat ik zwanger ben.. dus eindelijk krijg ik goede moed!
Met of zonder miskraam... iedere toekomstige moeder is ongerust. Vanaf het moment dat je een positieve zwangerschapstest in handen hebt beginnen de zorgen over je kleintje. En dat blijft de rest van je leven. Als je dan nog zo'n nare ervaring hebt als een miskraam dan is die ongerustheid alleen maar erger. Maar je weet zelf wel... je kan er niets aan doen. Als het mis gaat, dan gaat het helaas mis. Dus probeer toch wat van je zwangerschap te genieten. Die 9 maanden vliegen voorbij en het is niet leuk als je straks helemaal niet van je zwangerschap hebt genoten!