Herkennen

Herken je heel goed, veel zwangeren om me heen en reageer niet op ze.. Mijn nichtje gaat bijna bevallen maar al gezegd dat ik niet ga.. Ik trek het niet.. Kan niet leuk doen tegen kindjes die we kennen.. Ik ben niet leuk! Kijk niet meer op fb omdat ik geen berichten over zwangerschappen of kinderen wil zien.. Erg maar gewoon stikjaloers. Ben ook mama en mijn drie kindjes zijn engeltjes.. Serieus, trok 1 al slecht maar deze twee er bij doordat het Zh me niet serieus heeft genomen..

Psych helpt je verhaal te vertellen maar alleen tijd schijnt hierbij te helpen.. Ofzo😢

 

Ik herken je verhaal ook absoluut.
We zijn ook een zoontje verloren met 23+4 weken. Daarna 3 miskramen en zijn nu onder behandeling in Gent.
We zijn totaal al 3 jaar bezig, iedereen om me heen word zonder moeite zwanger. Zo gemeen!
Hoe ik ermee omga....tja....de ene dag valt alles me erg zwaar en ontloop ik die zwangere collega en vriendin. De andere dag gaat het beter en kan ik ook blij voor ze zijn.
Het heeft mij erg geholpen om er eerlijk en open over te zijn. Als ik het een dag niet trek dan geef ik dat aan (bv aan mijn collega) en dan hebben we het er ook niet over. Tot nu toe hebben de mensen waar ik dat tegen zei er altijd begrip voor gehad.

Sterkte! Mocht je behoefte hebben aan contact dan mag je me altijd een berichtje sturen!

Liefs

 

Allereerst heel veel sterkte, wat ontzettend verdrietig.
Ik heb destijds na mijn te vroeg ingeleide bevalling mijn FB account tijdelijk gedeactiveerd. Ik trok die blije berichten ook zo slecht. Het heeft ook echt niet met het misgunnen te maken, maar het ook jezelf gunnen. Het verdriet is zo immens groot, voel je dus ajb niet schuldig over deze gevoelens. Het is toch ook oneerlijk?! Niemand zou dit mee mogen maken.
Ik bleek 6 weken na mijn bevalling geheel onverwachts alweer zwanger, en hoewel deze zwangerschap loodzwaar was, bracht het ook licht en hoop. Het heeft bij mij de scherpe randjes er wel vanaf gehaald, maar het gapende gat wat mijn zoon achterliet, zit er nog steeds. Ik mis hem nog iedere dag en het zal nooit ok zijn dat hij niet bij ons mag zijn.
Ik heb verder geen advies of tips voor je, behalve dat je gevoel er mag zijn, boosheid, verdriet, en angst.
En Tijd inderdaad... Ze zeggen dat het alle wonden heelt, maar in mijn geval zorgt het alleen voor een 'korstje', terwijl het alweer 1,5 jaar geleden is dat wij afscheid moesten nemen van ons zo gewenste en geliefde kindje.
Ik wens je veel kracht en liefde toe.

Liefs

 

Vreselijk! Ik heb je stilletjes gevolgd en was zo blij dat je weer zwanger was. Zo enorm oneerlijk dit. Heel veel kracht en sterkte, al dekken deze woorden de lading absoluut niet! Knuffel

 

Ook jou wil ik heel kracht toewensen. Zo'n lange weg afgelegd en nog steeds met lege armen. Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat jullie armen snel gevuld zullen worden.

 

Dank je.. Mia was voor haar beter maar deze mannen... Dit had voorkomen kunnen worden als ze maar geluisterd en gehandeld hadden.. Dat doet gewoon zoveel pijn en het feit dat ze mijn bul van 550 gram hebben laten sterven.. Een week later met minder gewicht hadden ze hem wel geholpen💔

 

Ik herken het ook, 27 weken geleden mijn dochter verloren. Na 23 weken zwangerschap. Ik heb het met zwangere buiken, baby's en alle kleine meisjes tot een jaar of 5. Als ik mensen niet ken maakt het horen of zien van bovenstaande dingen me boos van binnen. Zonder dat ik hun verhaal ken maakt het me boos, gefrustreerd en bestempel ik ze als naïef voor allerlei (onterechte) dingen. Mensen die ik ken die veel over hun kids praten, maken me ongemakkelijk, ik word dan stil en trek me terug. Één op één gaat het dan beter als een vriendin het over haar kind heeft. Mensen die er voor me zijn geweest na ons verlies, die kan ik beter hebben met hun buik of kindje, dan mensen die zich hebben terug getrokken of ons zelfs hebben laten vallen. Naast die redenen, zijn er nog veel meer dingen die mee spelen bij hoe ik om ga met kinderen. Al mijn radars en knoppen moeten goed staan wil ik met gemak kunnen dealen met een kindje, maar dat komt dus bijna nooit voor.

Psycholoog is ook niet mijn ding, wel heb ik een therapeut gevonden waar ik me goed bij voel. Is prijzig en wordt in mijn verzekering helaas niet vergoed. Maar ik zie het als een goede investering en probeer het eens per maand te houden, dan is het bedrag ook wel te overzien.

Geef jezelf de tijd en de ruimte Minime, want anderen zullen je dat misschien niet geven. Je mag het moeilijk vinden en er moeite mee hebben. Zij hebben geen idee, jij wel. Zij kunnen niet anders, dus bescherm jezelf. Doe wat goed voelt. Probeer af en toe eens een kindje aan te kijken, maar draai je hoofd weg elke keer als het te zwaar voelt.

Wat mij ook helpt is mijn ervaringen, de dagelijkse confrontaties te delen met mijn man en met medemama's die ik hier en op facebookgroepen* ontmoet. Daar is veel erkenning en herkenning en dat doet me heel erg goed. Maakt me steeds weer iets sterker om de volgende situatie aan te kunnen.

* Vlindersite (grote FBgroep voor ouders)
* Moeders met lege armen (kleine FBgroep voor moeders)

Veel sterkte!

 

Gelukkig zijn er vrouwen die je kunnen begrijpen waarom je je zo voelt en je MAG je ook zo voelen,je bent aan het rouwen tenslotte... Bij mij was het toen wij ons zoontje verloren een dubbele heftige tijd want ik liep tegelijk met mijn zusje zwanger (scheelde 3 dg in uitgerekende datum) en mijn nichtje is toen rond de uitgerekende datum van onze G* geboren... Rollercoaster van allerlei emoties was dat toen en dit heeft de band met mijn zus alleen maar versterkt en heb het haar nooit kwalijk genomen gelukkig!
Ik ben nu ook in dat boek aan het lezen en ik vind er zoveel herkenning in,zoveel emoties maakt t los en dan voel ik me samen 1 met de verhalen in het boek,alle hoofdstukken die erin voorkomen en vooral over hoe de omgeving met mij is omgegaan,dat doet me nog zoveel zeer...
Ik heb toen heel veel steun gehad aan me zus(ondanks dat zij wel een gezond kindje op de wereld bracht) en aan me man en 1 hele goede vriendin en daar praatte ik veel mee,over mijn gevoelens als ik weer een zwangere dame in dorp zag,over kinderen om me heen en steeds meer blije zwangerschaps berichten in de naaste omgeving. Vooral veel praten,en ik heb me ook in me werk gestort maar dat was achteraf gezien niet goed voor de rouwverwerking. Ook omdat de meeste in mijn omgeving t in de doofpot staken en niks durfde te vragen aan mij en nu nog steeds niet.
Neem je tijd en onthou goed dat je mag rouwen,schelden,boos zijn,huilen en alles wat er bij komt kijken.
Heel veel sterkte meid! dikke knuf!