Hoi meiden, Ben opzoek naar ervaringsverhalen... Afgelopen donderdag met spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in mijn linker eileider... waarbij deze is verwijderd.. ontzettend heftig. En wat een rollercoaster... Het is pas 2 dagen geleden maar het valt me zwaar... Hoe lang duurde het herstel bij jullie?
Geen ervaring mee maar ik weet zeker dat er (hier op het forum) veel vrouwen zijn met soortgelijke ervaring. Ik kan me er wel iets bij voorstellen denk ik. Het zou mij emotioneel gezien ook heel zwaar vallen. En wellicht ook fysiek? Was/ben je/waren jullie bezig met zwanger worden?
Hier in augustus 2016 een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad met spoedoperatie en een eileider verwijderd.. het lichamelijke herstel viel mee en na een week volgens mij nergens meer last van. Het mentale herstel viel mij zwaar.. kijkend naar die twee kleine sneetjes die ze hebben gemaakt en denkend dat het ziekenhuis mij een kindje “ontnomen” heeft.. natuurlijk is dit niet zo en is dit het beste voor jou en de baby maar op dat moment vond ik dit moeilijk te geloven.. Verder duurde het mentale bij mij erg lang, dit had vooral te maken met het pcos. Dit werd in juni 2017 vastgesteld.. Verwachten 1 januari ons eerste kindje, van de eerste zwangerschap met medische zorg, na buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Natuurlijk zijn niet alle verhalen als die van mij en heb ik zat verhalen voorbij zien komen waarvan de vrouw wel snel zwanger was. Praat er vooral veel over met je vriend, familie en eventueel vrienden. Vooral blijven praten met je vriend, het is moeilijk te begrijpen voor de man. Teminste voor die van mij.. we hebben veel gepraat en ik heb veel aangegeven hoe shit ik mij op sommige momenten voelde. Nu achteraf vond hij dit zwaar maar hierdoor begreep hij mij wel beter en konden we elkaar steunen. Want ook voor hem was dit heel heftig, om zijn meisje in het ziekenhuis te zien met spoed en wetend dat ze dood kan gaan als ze het kindje houd, ook de nasleep voor hem is groot. Heel veel sterkte! En hopelijk heb je weer snel een mooie test in handen en kunnen jullie genieten!
Ja fysiek en geestelijk valt het me zwaar. Ik heb gelukkig al 2 mooie mannetjes hier rondlopen die me de nodige afleiding geven, maar als ze weg zijn en of ik alleen ben dan voel ik me zo leeg en kan ik alleen maar huilen.. Onze wens voor een 3e kindje was groot, en we waren dan ook heel blij dat het meteen gelukt was... helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Bedankt voor je reactie, heftig hoor! Maar wat fijn dat je nu zwanger bent en je je kindje al bijna gaat ontmoeten! Goed om te horen dat je na een week bijna geen last meer had, daar hoop ik dan ook maar op. Het is vooral ook lastig met nog 2 kleine kinderen. Merk dat mijn vriend me ook niet zo goed begrijpt.. is sowieso niet zo'n prater, en hij zegt dat het voor mij gewoon veel heftiger is omdat het mijn lichaam is. Ik zeg ja... Maar jij was er bij dat ik ineens met spoed geopereerd moest worden enz... dat doet toch wat met je... En dat is natuurlijk ook zo, maar hij vind het lastig om er over te praten.
Dat had ie van mij ook.. ook geen prater.. merk nu achteraf dat ie het soms best lastig vond om mij zo verdrietig te zien, dit zegt ie nu terugkijkend als ie met vrienden erover praat ofzo.. ik probeerde ook heel erg te vragen hoe hij zich voelde maar kreeg dan vaak terug dat hij het moeilijk vind en er aan denkt maar verder niks inhoudelijks (wat ik wel wilde horen en dacht dat dit nodig was om te horen) Niets forceren bij hem maar blijf wel praten en zeggen hoe jij je voelt.. anders krijg je onbegrip, dat is wel het laatste wat je kan gebruiken
Hey Rian, Ik had je topic met je late positieve test een tijdje geleden al gezien en zie nu dat het niet goed is afgelopen. Ik besef ook nu pas dat we elkaar kennen van onze juni kindjes. Als je niet meer weet wie ik ben mag je een pb sturen. Ik wilde je heel veel sterkte wensen, waar je nu doorgaat is ontzettend ellendig. Ik heb geen ervaring met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar heb wel in september een miskraam gehad. Ik had zelf nooit verwacht dat het me zo zwaar zou vallen, vooral de eerste nasleep is ontzettend heftig. Dus probeer, tussen de zorg voor je kindjes door, dan ook te doen wat jij nodig hebt. Boos zijn, huilen, praten, netflixen om even aan iets anders te denken, het maakt al niet uit, maar wees even egoïstisch waar je kan. Je zal merken dat je langzaamaan weer overeind komt. Dat je langzaamaan weer hoop krijgt en er niet meer elk moment van de dag aan denkt. En uiteindelijk ben je ook weer klaar om voor een volgend kindje te gaan. Ik ben zelf met vanalles en nog wat begonnen om mijn eisprong op te sporen: temperaturen, ovulatietests, stand van de bmm, cervixslijm, echt alles wat ik maar kon bedenken. Inmiddels is dat gelukkig wel weer wat afgezwakt, maar achteraf gezien heeft het me wel geholpen om toen de focus even te verleggen naar een nieuwe zwangerschap. Het is niet niks meid, dit soort dingen veranderen je. Maar je gaat hier doorheen komen. Dikke knuffel
He!! Ik moest even nadenken, maar ik weet weer wie je bent . Bedankt voor je lieve reactie. En wat tot dat je een miskraam hebt moeten meemaken. Het is idd niet niks. Maar ook een wens voor een 3e dus? Hopelijk is het ons nog een keer gegund... Liefs!
Klopt, ook al wel even een wens voor een derde. Altijd gehad eigenlijk, maar moest even wachten op manlief Moest je er over een tijdje behoefte aan hebben, er is een zwanger worden groepje waar ik het echt heel fijn vind. Ik vind de gewone nod groepjes sinds de miskraam te confronterend en deze groep geeft echt veel steun. Gaat het lichamelijk al wat beter? Lijkt me erg naar als je dat er ook nog bij moet pakken. De mentale klap is echt al meer dan zwaar genoeg.
Fijn dat het lichamelijk al wat beter gaat. Denk je dat je moe bent van de zwangerschap nog of van de mentale nasleep? Die kan je ook flink in beslag nemen hè
Denk een combinatie van alles inderdaad. Heb weken in onzekerheid gezeten waarbij ik al slecht sliep.. en dan de operatie, onder narcose geweest... en daarna veel malen... Heb slaappillen gekregen van de huisarts, maar of het echt helpt.. slaap wel wat sneller in, maar alsnog wel vaak wakker. En overdag juist heel suf. Dus vanavond maar even zonder proberen. Het is al een week geleden dat ik ben geopereerd... jeetje wat een gek idee. Wat een rollercoaster!
Hier ook iemand die je kent via de juni kindjes. Mama van Sophie. En wat vind ik dit vreselijk voor je/jullie. Ik wens je heel veel sterkte en ik ga duimen voor je dat je snel (wanneer je er weer aan toe bent uiteraard) een lief en net zo prachtig kindje als je mooie mannetjes mag krijgen. Dikke knuffel!
Hier is mijn eerste zwangerschap ook uitgelopen op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ook met spoed geopereerd maar heb weinig last gehad van de operatie zelf. Was binnen 4 maanden weer zwanger en bij de laatste zelfs binnen 2 maanden.