Hi, ik ben nieuw hier op het forum. Ik mis in het dagelijks leven heel erg mensen waaraan ik kan relaten. In mijn omgeving is ofwel iedereen zwanger/al moeder/het actief aan het proberen, ofwel meiden om me heen zijn daar totaal nog niet mee bezig. Ik heb het idee dat ik hier een beetje tussenin hang: Mijn kinderwens is ik denk nu 4 jaar geleden ontstaan en gedurende de afgelopen jaren sterker geworden. Daar waar ik 3 jaar geleden nog kon denken 'mijn tijd komt wel', heb ik nu zoiets van liever gisteren dan vandaag. Mijn vriend lijkt er helaas minder haast bij te hebben. Hij wil het wel, maar het zou hem ook niet uitmaken als het volgend jaar gebeurt. We hadden eigenlijk het idee om eerst nog een verre reis te maken en daarna het vol te gaan proberen. Echter door K***&%^&^% corona is dat plan al een paar keer uitgesteld. We zouden eigenlijk aankomend najaar gaan, maar de regels zijn momenteel nog niet optimaal, waardoor we het niet willen riskeren. Hij stelde laatst ineens voor om de reis met een halfjaar te verplaatsen en dat was bij mij de trigger om op dit forum een account aan te maken. Momenteel vind ik moeder worden namelijk belangrijker dan die reis, terwijl ik hier een jaar geleden dus anders in stond. Er kan veel veranderen in 1 jaar. Maar goed, ergens wil ik wel op hem wachten, want niets is belangrijker om er samen voor te gaan. Maar hoe de F ga ik die tijd overleven? Na iedere zwangerschapsaankondiging in mijn omgeving (dat is er gemiddeld 0,5/1 per maand tegenwoordig) sterft er nu al een stukje in mij (onbeschrijfelijk gevoel). Er zijn dus een hoop mensen zwanger en ik denk dat ik het niet trek om al die kraamvisites af te moeten gaan, wetende dat ik nog zo lang moet wachten. Maar hoe kom je daar onderuit? En ergens ben ik ook natuurlijk wel heel nieuwsgierig naar al die lieve babies, maar niet als ik me iedere keer zo kapot voel na zoiets. Ik weet niet of het relevant is, maar ik ben sinds kort, na overleg uiteraard, wel gestopt met de pil. Ook om te ontpillen, zodat, wanneer we er wel voor willen gaan, we die fase al gehad hebben, maar ook omdat ik gewoon he-le-maal klaar was met die hormonen. Maar goed, ik dacht: misschien helpt het om met lotgenoten/ex-lotgenoten te praten. Iemand nog tips voor deze enorm moeilijke fase? Wat bij mij momenteel echt helpt, is me richten op die groep vriendinnen/vrienden die nog geen kinderen hebben, maar die groep wordt steeds kleiner en ik wil de vriendinnen met kinderen ook niet opeens allemaal laten vallen, want ik hou verder wel nog van ze. En bij familie/schoonfamilie-aangelegenheden, spelen kinderen tegenwoordig ook een steeds grotere rol, waardoor ik me na zo'n dag/dagen altijd ontzettend leeg voel. Dat zou toch niet zo moeten zijn?
Lastige situatie. Echte tips heb ik niet, behalve; blijf communiceren over wat er in je omgaat, je gevoelens, je gedachten. Vooral met je vriend, maar ook met je vriendinnen, ook diegenen die al moeder zijn. Voorkom dat je uit elkaar groeit omdat je geen dingen meer deelt met elkaar, of dat je mensen wegduwt. Soms denk je dat mensen je niet begrijpen omdat ze zelf in een hele andere situatie zitten, maar het zal je mogelijk verbazen dat sommige mensen juist heel empatisch kunnen zijn en erg meeleven en steunend kunnen zijn, ook al is hun situatie anders. Dus blijf in contact en deel vooral.. Hopelijk kunnen jullie spoedig actief voor jullie kinderwens gaan!
Hi Nylla, tnx voor je reactie. Dat is echt een hele goede tip. Ik had gisteren met een goede vriendin gebeld die op korte termijn nog totaal geen kinderwens heeft en dat was zo'n fijn gesprek. Ze was zo begripvol, ook al heeft ze zelf die gevoelens nu niet! Maar goed, ik had ook met mijn ouders erover gebeld en dat was toch echt minder.. Van mijn vader kreeg ik reacties als 'ja de vrouw bepaalt dat toch?' en 'je bent gestopt met de pil, dan ben je waarschijnlijk toch gewoon binnen een paar maanden zwanger?'. Begrijpt het gewoon totaal niet. Misschien een generatiekloof.. Praten met mijn vriend hierover is momenteel wel echt lastig. Er is op dit moment ook nog niks 'besloten'. Ik denk dat we dit heel even moeten laten bezinken en ons vooral erop richten wat we het komend jaar qua reizen gaan doen. Ik ga er vol op inzetten dat we in het najaar een verre reis kunnen maken, door actief te zoeken naar reserveopties, mocht onze hoofdbestemming dan nog niet kunnen. Zeg maar het oorspronkelijke plan. En als dat niet lukt, zie ik het over een paar maanden wel weer. En praten met aanstaande moeders die niet perse tot mijn vriendenkring horen (bijv. schoonzusje, vriendin van mijn vriend) vind ik ook lastig. Ik ben naar hun niet heel open over onze kinderwens, maar voel me toch een soort van verplicht om hun proces te volgen? Hoe kan ik hierin mijn grens aangeven/gevoel uitdrukken, zonder bot over te komen en/of mijn hele levensverhaal op tafel te gooien? (bijv. stel er komt een babyshower/kraamfeest, hoe kom ik daar op een nette manier onderuit?)
Fijn dat je een goed gesprek met je vriendin hebt gehad. Lijkt me heel fijn om die steun te ervaren. Jammer dat je er niet met je ouders over kunt praten. Door te delen ervaar je wel bij je wel en bij wie je er minder goed terecht kunt. Hopelijk zijn er meer mensen waar je er zoals met je vriendin fijn over kunt praten. Blijven delen dus, dan merk je vanzelf bij wie je het fijnst je gevoel kwijt kunt. Soms is het goed om dingen eerst even te laten bezinken. Je focussen op jullie reis lijkt me een goede afleiding. Jammer dat je er op dit moment lastig met je vriend over kunt praten. Dan misschien goed om het idd even te ‘parkeren’, je wilt hem tenslotte niet pushen. Hopelijk vind je over een tijdje het juiste moment om het gesprek er weer over aan te gaan. Het gevoel je verplicht te voelen het proces van anderen te volgen herken ik wel. Je voelt toch een soort van sociale druk. Aan de andere kant, je bent aan niemand iets verplicht. Tegelijkertijd wil je niet onbeleefd zijn en mensen meteen afkappen. Toch ben ik van mening (en ervaar ik zelf) dat het aangeven van je eigen grenzen wel heel belangrijk is. Zo kun je misschien zeggen dat je wel heel blij bent voor de ander, maar dat het op dit moment even wat gevoelig ligt voor je en dat je er daardoor voor kiest om even niet ergens heen te gaan. Zo geef je wel je grens aan, zonder meteen alles op tafel te leggen. Als mensen om je geven, moeten ze dat kunnen respecteren lijkt me zo. Sterkte!
Hi, thanks again voor je medeleven! Dat stukje 'delen' vind ik nog wel lastig. Er heerst zo'n taboe op en ik heb een beetje de natuurlijke neiging om altijd te veel tegen mensen te vertellen (waarbij ik achteraf wel eens denk: 'was het echt nodig dit allemaal te vertellen?'). Echt typisch het hart op de tong. Bijv. afgelopen weekend waren we op een festival met met name de vrienden van mijn vriend. Ik was even alleen met zijn beste vriend en het eerste wat die vroeg was: 'en? gaat alles goed tussen jullie? Je bent nog wel alcohol aan t drinken zag ik toch?' En, misschien heel stom, maar dat is dan wel zo'n opening van mij om daar uitgebreid op in te gaan (vooral nu, omdat het me hoog zit). Ik had gezegd dat het zeker goed gaat tussen ons, maar dat hij wel gelijk de spijker op zijn kop sloeg met die 2e vraag en dat ik het juist daar wel lastig mee heb de laatste tijd. En daar even op doorgegaan. Hij was wel heel begripvol en het was fijn om met hem te praten, maar achteraf denk ik 'hmmm was dit nou echt zo handig om allemaal tegen zijn beste vriend te vertellen ...'. Uiteindelijk kom je in dit soort gesprekken dan al snel op of je bent gestopt met de pil en als te veel mensen dat weten, legt dat ook een soort rare druk op je relatie.. Maar goed. Verder vind ik focussen op de reis ook echt heel lastig, omdat dit toch iets is dat mijn vriend duidelijk liever wil dan ik. Ik krijg er bijna juist geen zin in, omdat ik weet wat ik er allemaal voor moet opgeven (ofja uitstellen) en de totale hoeveelheid pijn die dat met zich meebrengt.. Verder wel echt nuttige tips, dank daarvoor. Ik ga vrijdag met een kersverse moeder een dagje welnessen. Had haar vorige week op Whatsapp al verteld hoe ik me de laatste tijd voel en ze leek wel begripvol. Benieuwd hoe het vrijdag zal gaan en hoe ik me daarna voel. En tot slot ook dank voor je begrip. Het lijkt erop alsof je de situatie goed kent. Heb je, als ik het vragen mag, zelf in een soortgelijke situatie gezeten?
Het hart op de tong hebben is onderdeel van wie je bent en kan een mooie eigenschap zijn. Alleen kan het in sommige situaties, om jezelf te beschermen, soms beter zijn om minder te delen. Zelf heb ik niet in een soortgelijke situatie gezeten, maar ik kan me enigszins wel voorstellen hoe het voelt. Ik hoop dat jij en je vriend er goed uitkomen. Succes!
Ik weet niet hoe oud je bent. Of er overheen gelezen. Maar als moeder van 2 kinderen heb ik ook echt wel spijt van dat ik geen grote reis heb gemaakt. Ben je nu op leeftijd zou ik echt wel snappen dat je niet nog een half jaar wilt wachten. Maat ben je jong ga lekker op reis. Maar wel met een goed gesprek met je partner dat je hierna echt aan de slag wilt
Ik ben 29. Ik hoop 3 kinderen op deze wereld te mogen zetten. In mijn beleving wordt het nu wel eens tijd om daarmee te beginnen dan zeg maar.. Liever spijt van een reis die ik nu niet heb gemaakt, dan spijt van een onvoltooid gezin denk ik dan (I know, ben soms een beetje een doemdenkertje, maar buiten dat, is het ook gewoon een soort oergevoel/oncontroleerbare drang ofzo).