Het zoveelste topic over dit onderwerp, wist niet goed onder welke pijler ik het moest zetten dus ik heb deze maar gekozen. De titel zegt het eigenlijk al. Ik heb nog een hevige kinderwens voor een derde, man niet meer. Onze oudste wordt bijna 4 en de jongste is 2,5. Momenteel beide flink aan het peuterpuberen en dat is ook vrij zwaar (vooral voor man). Maar toch, na anderhalf jaar sinds de eerste keer dat we praatten over een derde, is de wens voor mij nog net zo groot als toen. Verstandsmatig accepteer ik dat man niet meer wil, en ik zou ook absoluut geen kind op de wereld willen zetten dat niet door beide gewenst is. Laat ik dat ik even voorop stellen. Ik zou ons gezin niet willen ontwrichten omdat ik mijn zin zou doordrammen. Maar nu zou dus de acceptatie moeten komen, en het lukt gewoon niet! We praten er regelmatig over maar ik blijf gevoelens van verdriet en onmacht voelen. De wens voelt zo groot! Ik krijg het niet voor elkaar om me voor te stellen dat er geen derde zou komen en me daarbij neer te leggen. Hebben jullie tips om me te helpen accepteren dat het niet gaat gebeuren?
Wat lijkt me dat ontzettend lastig en rot.. eigenlijk is het een soort rouwverwerking.. zo niet echt veel tips, misschien dat praten met een praktijkondersteuner/psycholoog fijn kan zijn? Verder wilde ik je gewoon een digitale knuffel geven, want het lijkt me heel erg moeilijk ❤️
Het voelt ook heel rot! En tegelijkertijd ondankbaar want ja, ik heb twee gezonde jongens en die zijn genoeg, maar voor mij voelt het nog niet compleet. De praktijkondersteuner is geen slecht plan, psycholoog vond ik weer zo’n grote stap met flinke wachttijden hier in de buurt voor een ‘probleem’ wat misschien met wat simpele tips al een eind ‘opgelost’ kan worden. Bedankt voor je bericht, fijn om te lezen dat er ook begrip voor is!!
Is toch niet ondankbaar, wens voor een 3e kan net zo sterk zijn als voor een 1e. Dat gevoel heb je ook niet zomaar van je afgezet, het is vervelend om je zo te voelen maar je verdriet mag er ook gewoon zijn. Praktijkondersteuner is inderdaad een hele fijne tussenstap! Hopelijk hebben andere nog tips en anders hoop ik dat een praktijkondersteuner je kan helpen!
Wat een vervelende situatie om in te zitten dikke knuffel.. Wij hadden m andersom - man wilde heel graag maar ik durfde niet goed. T was niet eens zozeer niet willen maar niet durven voor mij. Teveel redenen om het niet te doen. Mijn man zag ik steeds somberder worden en na veel praten erover zijn we er toch uit gekomen, dat we het tóch gaan proberen. Met flinke eisen: beide kinderen op school zodat ik meer rust kan pakken overdag (toen kwam corona ). En als gezin moesten we de tijd hebben op adem te komen van alle heftige periodes die onze kinderen gekend hebben (en man twee jaar kanker vrij, was een hele harde eis van mij.. plus dat hij, mocht er een kindje bij komen, minder gaat werken. Ik hou het niet vol weer bijna de volledige zorg te dragen naast mijn part time werk). Weet je waarom je man niet wil? Hier hebben we het destijds echt vooruitgeschoven - pas als de jongste op school zat wilde ik het er pas weer over hebben.
Ik snap je heel goed! Ik zou ook heel graag nog een derde kindje willen maar mijn man wil ook niet meer.
Anna91, Hij vond het hele baby gebeuren zwaar en is blij dat ze zelfstandiger worden. Hij is bang dat hij niet gelukkig word van een derde en de kinderen en mij niet meer het beste kan geven. Tegelijkertijd zegt hij ook; als het er is hou je er toch wel van. Praktisch gezien is twee ook makkelijker te overzien, en voor hem is het nu wel compleet. Hij wil het puur voor mij doen om mij gelukkig te maken, maar ik wil het risico niet lopen dat hij ongelukkig word of het niet meer trekt. Dat is het mij niet waard, dan loop ik zelf liever met dit ‘rouwproces’. Daar zal een eind aan komen, het krijgen van een kind wat inderdaad tegen blijkt te vallen eindigt niet. Die zorg draag je permanent.
Wat ontzettend rot Ik herken je verhaal en toch kwam een half jaar later mijn man aan dat hij toch nog een kindje wil Nou wil dat niet zeggen dat dat bij jullie ook gebeurt maar ik zou de hoop niet helemaal opgeven
Hey. Wat een herkenbaar verhaal, het had mijn verhaal kunnen zijn. Ik heb ook erg de wens voor een 3e en ML heeft die wens niet. Hij heeft nooit een grote kinderwens gehad. Ik ben zelf ook zoekende hoe hiermee om te gaan. verstandelijk merk ik dat het nu allemaal makkelijker wordt. Mijn kinderen zijn net iets ouder, nu 6 en bijna 4, en krijgen we iets meer rust. Het gevoel gooit alles weer overhoop. Ik droom over weet zwanger zijn (terwijl dit voor mij geen feestje is, maar toch ook heel bijzonder), bevalling en die babytijd. Ik kan het maar niet loslaten. Bij mij speelt mijn leeftijd nog parten, ik ben nu 36 en het voelt ook als: nu kan het nog. Ik ga je topic volgen, hopelijk kan ik er nog wat uithalen. Ik wens jou veel sterkte met je eigen proces. Liefs
Oei lastig zeg! Ik heb eigenlijk geen tips. Ja misschien het laten rusten en wellicht als de kindjes wat groter zijn, dat je man tóch nog een 3e wil... (?) Zo was het bij ons namelijk, hij wist dat ik er altijd 3 wilde, hij vond 2 genoeg. Doordat mijn jongste nogal een stuk drukker was dan de oudste heb ik ook een tijdje zoiets gehad van 2 is wel even genoeg. Maar sinds hij naar school gaat is het weer gaan kriebelen en begon het bij mijn man ook weer te kriebelen, nu zijn we dus al een heel tijdje bezig voor een 3e. We gaan er niet meer voor dokteren en mocht het niet spontaan komen, dan is dat geen drama. Wij zijn enorm blij en dankbaar met onze 2 gezonde jongens, maar de hoop op een 3e blijft voorlopig wel, ondanks onze leeftijden (hij 41, ik 40)
Jorietje, ik ben bang dat dat voor mijn man helaas niet zo zal zijn! Onze jongens schelen 17 maanden en het liefst heeft hij (en ik ook trouwens) de leeftijden zo dicht mogelijk bij elkaar. Ik hou stiekem nog zoveel hoop dat hij zich toch bedenkt, dat ik het mezelf daar juist moeilijker mee maak. Want de kans is dus echt miniem dus verstandsmatig weet ik dat het echt stom is om die hoop te houden. Maar stel dat..... het is toch een droom/wens die je niet 123 los kunt laten.
Klopt helemaal. Bij mijn man was dat ook zo. Twee is genoeg. Punt uit. Maar toch... hij is omgedraaid. Nu hadden wij juist liever wat meer verschil in leeftijd. Ik hoop dat je een manier kan vinden om er mee om te gaan. Lastig dat er geen tussenoplossing is. Een half kind gaat een beetje lastig zeg maar
En juist als je het niet verwacht.... komt man ineens met de opmerking; mocht er nou toch een derde komen, dan kunnen we het zus en zo indelen qua kamers. Huh? Sta je er wel voor open nog dan? Hij twijfelt weer en neigt nu meer naar wel. Dus ik ben benieuwd wat eruit gaat komen. Dit is voor mij wel geheel onverwachts hoor!! Ben van de ene kant heel enthousiast en van de andere kant ook terughoudend voor het geval hij zich toch weer bedenkt.... Hij gaat er even rustig over nadenken weer en vanuit daar gaan we verder.
nou dat is al heel wat blijkbaar. Mooi toch? Hij is er toch wel een beetje mee bezig.. ben benieuwd hoe dit verder gaat
Wat een leuk nieuws! Voor mannen moet het ook even landen Wij hebben ook in deze situatie gezeten. Na de geboorte van de jongste wist ik al dat er nog een kindje welkom was bij mij. Voor mijn man was het goed zo. Afgesproken dat we het zouden laten rusten tot ze 3 jaar was. Helaas kon ik niet zo lang wachten en vlak voor haar 2e verjaardag hebben we het er weer over gehad. Mijn man heeft toen zijn deur op een kier gezet om het zo maar te zeggen. Zijn 'eis' was dat ieder kind een eigen slaapkamer heeft en die misten we. We hebben toen getwijfeld om te verhuizen of te verbouwen en op dit moment staan we aan het begin van een verbouwing. Het heeft even tijd nodig, ik geef hem die ook en kan niet wachten tot het klaar is Hopelijk pakt het voor jullie ook goed uit
Ook heel herkenbaar. Mijn man vond 2 kinderen ook genoeg en nu hebben we vier kinderen Bij mij blijft het nog steeds kriebelen,maar mijn man krijg ik niet meer enthousiast. Soms best moeilijk.
Mijn partner wil het ook bij 2 houden, ik heb er altijd 3 gewild. Vorig jaar raakte ik zwanger van de 3e. Dat was een verrassing! Helaas is dit bij 14+5 een miskraam geworden en sindsdien is mijn wens nog veel groter geworden.
Hij wil het echt niet.. En dat is soms best wel frustrerend. Want als de zwangerschap wel goed gegaan was dan hadden we nu ook 3 kinderen gehad.