Wat jij zegt begrijp ik ook hoor. Het is ook heel vermoeiend. Wij hebben ook heel veel mensen geweigerd in de eerste week. Tweede week ook trouwens. Ik kan me gewoon zo niet voorstellen dat als de band goed is met je (schoon)ouders dat je er geen half uurtje tijd voor wilt vrij maken zodat zij ook hun kleinkind kunnen ontmoeten. Wat is nou een half uurtje op een hele week.
Dat kun jij overdreven vinden en je kunt het je wellicht ook niet voorstellen dat dit in jouw familie het geval zou zijn. Maar ik denk eerlijk waar dat dit in heel veel families wel het geval zou zijn. Dat blijkt alleen al uit hoe mensen hier in dit topic reageren. En dat is wel iets voor TS om van te voren goed over na te denken. Zij kan het beste inschatten hoe dat in haar familie zal zijn.
Stel he... Je bevalt 5 weken te vroeg, je kindje komt in de couveuse, jij mag een paar daagjes in het ziekenhuis blijven bij je kind, daarna moet je ook naar huis. Je kindje moet nog blijven... Hoe enorm fijn is het dan, als je man dan gewoon doorwerkt (want vaak pakken ze de eerste dagen vrij, en daarna weer vrij als het kindje thuiskomt) en je paps of mams met je mee kunnen naar het ziekenhuis, eens je huis kunnen stoffen omdat je de hele dag in het ziekenhuis zit, de wasmand mee naar huis nemen, eens een pan lekkere soep voor je maken. Vergeet niet dat dat ook dingen zijn die naaste familie kan doen in zo'n situatie. Dit is waarom ik niet kan begrijpen waarom iemand zo stellig kan zeggen dat ze geen bezoek willen de eerste week. Stel dat het anders gaat lopen dan gepland (een gewone gezonde bevalling van een gezond kindje) en je hebt ze dan opeens wél nodig, dan zou ik het niet gek vinden als ze dan zeggen 'bekijk het je maar!'. Eerlijk? Ik had een PESThekel aan kraamvisite, elke keer die verplichte bezoekjes, elke avond wel wat, elk weekend wel wat, verschrikkelijk! Wij hebben vaste vrije avonden gepland, bv max 3 avonden per week kraamvisite en 1 middag in het weekend. Dan hou je lekker tijd over voor je gezinnetje en zelf dingen te leren en te ontdekken van je kindje. Bij onze 2e kregen we beduidend minder kaartjes, en ook echt veel minder bezoekjes. En dat is ook niet leuk, dat lijkt net of het mensen niks interesseert ofzo. Alsof het normaal is. (heb vernomen dat bij een 3e uberhaupt veel mensen niet eens meer komen, dus ik zal niet klagen ) En mijn moeder?? Die was er élke dag! Echt elke dag... Soms wel 2 keer per dag... Maar toen onze zoon nog in het ziekenhuis lag, stond er ook een maaltijdje voor ons klaar bijvoorbeeld, en was ons huisje gepoetst, en stond er een mooi bosje bloemen op tafel, etc etc etc. Dat zijn de keerzijdes waar je denk ik ook aan moet denken. Dit zijn momentjes die je niet van je ouders kan en mag afnemen vind ik. Ze zullen minstens net zo trots zijn als de kersverse ouders. Want HUN kind heeft immers HUN kleinkind op de wereld gezet. Snap dat het lastig is om dit nu te denken, maar denk dat je het over je heen moet laten komen. Op zo'n moment is er echt niks mooiers dan je geluk te kunnen delen met de mensen van wie je houdt.
Wat ik in veel berichten hier lees: - Dit kan écht niet - (Schoon)ouders zullen het je niet in dank afnemen - De band zou verslechteren/nooit meer goed komen En meer van dat soort dingen. Zulke reacties komen op mij over alsof men preekt met hún visie, alsof het dé waarheid is. Het zou al heel anders overkomen als men zou zeggen: - ík vind niet dat dit kan - ik vermoed dat je (schoon)ouders het je niet in dank af zullen nemen - er is een kans dat de band zou verslechteren/nooit meer goed komt It's all about words... PS: mn eerdere reactie was niet persoonlijk op jou bedoelt. En ben het met je eens vwb. 'maar ik heb de mijne ook en denk niet dat het verkeerd is om die (op een normale manier) te geven'.
Wat een negatieve reacties allemaal. TS; ik begrijp je gevoel wel. Ik had dit ook. We hebben lang moeten wachten op ons eerste kindje en wij wilden ook eerst even rust als de baby er eindelijk zou zijn. Dit hebben we ook kenbaar gemaakt bij de meeste mensen. Iedereen respecteerde dat. Onze ouders zijn de dag na de geboorte een uurtje geweest en later in de week nog eens een uurtje. Verder hebben we de hele kraamweek niemand op bezoek gehad. Beviel uitstekend zo. In de weken daarna hebben we iedereen rustig laten komen, met het uitgangspunt dat we altijd 1 dag bezoek zouden ontvangen en dan weer een dagje niet. Wij hebben hier nooit negatieve reacties op gehad en onze ouders hebben nooit aanstalten gemaakt om dagelijks op de stoep te staan. Ik zou zeggen: ga voor een middenweg. Laat de ouders komen kennismaken en eventueel wat foto's maken en de rest komt later wel
Ik belande na de spoedkeizersnede op de stroke unit. het heeft uren geduurd voor ik eindelijk mijn dochter in mijn armen mocht houden. Uiteindelijk hebben de beide opa's en oma's haar eerder gezien dan ik had. Mijn wens dat behalve man en verpleegkundigen niemand haar vasthield werd zonder morren geaccepteerd, misschien wel mede omdat hun op de neo al gehoord hadden dat alleen ouders de baby's mogen vasthouden/aanraken. Toen mijn schoonouders die extra verlof geregeld hadden (in overleg met ons) na een ruime week echt weer naar huis moesten (wonen op 2 uur rijden) heb ik mijn schoonmama de gelukkigste oma gemaakt. Ze kwamen nog even gedag zeggen en ik stond met dochter op uit de stoel heb tegen haar gezegd dat ze moest gaan zitten en heb haar dr kleindochter voor het eerst in de armen gegeven. de verpleegster kwam even gluren of het goed ging en wenste hun veel plezier. Ik vergeet die blik van geluk en liefde nooit meer. Mijn ouders volgden pas een dag later Toen ik na 11 dagen zelf naar huis mocht bleek het hele huis gepoetst te zijn door beide oma's, alle kleertjes waren gewassen volgens instructie. En de koelkast was gevuld. Mijn vader liet elke dag meermaals de hond uit en mijn moeder kookte elke dag voor ons, de was en boodschappen werden gedaan en mijn vader/moeder reed mij elke dag naar het ziekenhuis om bij de kleine te zijn. Zonder beide opa's en oma's had dat allemaal niet gekund. Mijn advies zou dus zijn pas op met wat je nu wenst. Het kan namelijk allemaal helemaal anders lopen en dan kan je de hulp misschien wel heel hard nodig hebben.
Dit is wat bij onze eerste letterlijk gebeurde. Alleen was ze niet 5, maar 7 weken te vroeg. Toen ik in het ziekenhuis op dag 5 flauw viel terwijl mijn vader en schoonmoeder bij mij waren, zijn ze zich kapot geschrokken. Behalve dat de eerste dagen mijn ouders mij naar het ziekenhuis reden omdat ik dat zelf niet mocht, zei mijn vader toen ook (ik met ijs op mijn bult en paracetamol en zij beide koffie vd schrik) 'vanmiddag ga jij slapen en vanavond voor je naar het ziekenhuis gaat, eten jullie bij ons'. En daarop zei mijn schoonmoeder 'dan eten jullie morgen bij ons'. Zo hebben we elke dag dat zij in het ziekenhuis lag (behalve weekends) bij ouders of schoonouders meegegeten, zodat ik twee keer per dag naar het ziekenhuis kon, tijd had om te kolven en 's middags ook nog even kon slapen. Ik ben de eeuwig dankbaar en gelukkig zijn ze er alle vier nog steeds. Enorme band tussen alle vier en de kinderen!
En wat ts ws pas beseft als haar kindje er eenmaal is: er zijn geen grotere zorgen dan de zorgen om je kinderen. En dan maakt het niet uit of ze net geboren zijn of al tieners. Mocht niet alles vlekkeloos verlopen dan zijn het ook de beide ouders die zich zorgen maken om ts (en haar man) want ook al ben je 30, dan ben je nog steeds hun kind! En dan lijkt het mij enorm zwaar voor die mensen om dus niet bij hun kind te kunnen, laat staan kersverse kleinkind.
ik snap dat je een rustige week wilt. Maar zou echt de ouders niet buiten sluiten. Je kunt tuurlijk aangeven zoveel mogelijk tijd samen door te willen brengen en ander bezoek niet te doen in de kraamweek. Ik wilde zelf ook rust, bevalling kwam wat onverwacht. En toen ik thuis kwam wild ik eigenlijk dat iedereen uit de buurt bleef. Maar ouders, schoonouders mochten echt wel komen kijken. Zijn ook de mensen tegen wie je kunt zeggen als het op een moment even niet gaat dat ze even de kamer uit moeten. Ik ga er van uit dat wanneer je een goede band met ze hebt, je dus ook jezelf mag en kan zijn. En ja dan zullen ze wel begrijpen als je er even geen zin in hebt. Of dat je moe bent of wat dan ook. Maar de hulp die ze je kunnen bieden is heel belangrijk. Plus je kunt hen niet zoiets groots ontnemen vind ik. Sowieso vind ik dat je dit soort beslissingen pas kunt nemen na de bevalling omdat je nooit weet hoe iets zal verlopen.
Nou jij mag je ervaringen ook delen hoor! Fijn dat je zo een leuke sm hebt! Mijn man en ik vinden het beiden heel jammer dat zijn moeder overleden is. Zij had het krijgen van kleinkinderen echt geweldig gevonden en had zich zo anders opgesteld dan mijn sv. Maar helaas is dat nu niet de situatie. Ze waren overigens gewoon welkom geweest als ze zich niet zo opdringerig en claimerig hadden opgesteld. Dit had niks met een hak zetten te maken zoals het verhaal dat jij beschrijft. Zo zit ik niet in elkaar. Maar sv wilde bijvoorbeeld zijn handen ook niet wassen voordat hij de baby ging vasthouden. Vond hij niet nodig. Dat soort gedrag. Daar heb je als kraamvrouw toch geen energie voor?
Mijn ouders zijn altijd mijn steun en toeverlaat geweest het is niet in mij opgekomen om te zeggen dat ze niet mochten langskomen. Ze zijn in het ziekenhuis langsgeweest en daarna in de kraamweek meerdere keren. De week nadat de kraamzorg weg was heeft mijn moeder vrijgenomen om overal mee te helpen. Ik heb het geen moment vervelend gevonden vond het juist vervelender met de kraamhulp Mijn exschoonouders zijn niet langs geweest maar die wonen in het buitenland en moeten een visum aanvragen. Wij zijn dus later die kant op gegaan. Tuurlijk wil je coconnen, tuurlijk wil je met zijn 3en genieten. Maar ik zelf vond het heerlijk om onze kleine trots te showen en als ik had gezegd dat ze niet langs mochten komen had ik ze echt veel verdriet gedaan.
17 pagina's en slecht 5 reacties van TS.... Ik heb al eerder gereageerd, maar wil nog even iets toevoegen. Dat je anderen een week lang niet wilt zien snap ik nog enigzins, maar je ouders een week lang weren is iets wat ik mijzelf echt niet kan indenken. Je baby veranderd op een week al zoveel.
Trouwens.... dat kan je idd ergens ook zien toch? Waar precies? Ik kan het sinds het nieuwe forum nooit meer vinden!
5 uurtjes na de bevalling reden we in de auto naar huis vanuit het ziekenhuis, Mega trots!! Eerst langs mijn ouders die even vluchtig keken met tranen in hun ogen, ze zouden uit het werk gelijk langs komen toen snel naar huis waar schoonouders binnen 15 minuten ook waren, ook trots en vertederd. Dit was een moment wat ik nooit anders zou doen, het moment dat ze allereerst zien wat voor moois hun kind op de wereld heeft gezet, het pasgeborene, echt onwerkelijk en een moment om nooit te vergeten! Ik denk persoonlijk dat je je niet beseft wat het krijgen van een kindje inhoud, hoeveel geluks gevoel je daarvan kan.voelen, of juist hoeveel hulp je nodig Kan hebben! Je ouders doen vaak ook een blik op jou, hoe gaat het met jou?? Terwijl de focus van andere dan vaak de baby weer is! Ik vond mn (schoon) ouders echt onmisbaar in die hele week! Ander bezoek hebben we wel een beetje afgehouden voor na die week, maar je leeft in zo'n ander tijdperk in de kraamweek! Ik denk persoonlijk ook dat TS niet meer reageert omdat ze niet ZOVEEL reacties tegen dit idee had verwacht en juist had gehoopt op een manier het toch te kunnen vertellen. Sterkte met je beslissing TS, maar denk er goed over na of dit verstandig is.
De reacties hier zijn denk ik vooral verbaasd omdat TO de ouders en schoonouders ook niet wil toelaten. Ik vind het meer dan normaal dat als er een normale bevalling is geweest, waarbij je niet langer in het ziekenhuis hoeft te blijven. De kraamvisite pas komt als je thuis bent. Maar je (schoon)ouders staan dan toch als eerste op de stoep lijkt me. En eventueel je (schoon)zussen- en broers als je daar een hechte band mee hebt.
Je kan op de naam klikken en dan laatste reacties. Als de persoon die je bekijkt niet te actief meeschrijft in dit topic vis je de reacties er zo uit. Maar goed er is misschien ook wel een ander trucje voor.
Maar wat jij hebt gedaan is toch precies wat in al die ‘negatieve’ reacties wordt voorgesteld? Ik denk dat er zo negatief wordt gereageerd omdat TS haar (schoon)ouders helemaal niet wil laten komen die eerste week. Ik heb de eerste week ook helemaal geen kraamvisite gehad, behalve mijn (schoon)ouders en zussen, ik had echt nog geen behoefte aan visite. Maar de mensen die me het naaste staan waren natuurlijk wel welkom.
Dus omdat je iets van ze moet, krijgen ze de kleine te zien. Allemaal voor je eigen regie? Ik verbaas me steeds meer over de reacties, vooral het verschil tussen aanstaande ouders en ouders die al kinderen hebben. Aanstaande ouders hebben echt geen idee wat hun te wachten staan, leuk een draaiboek maar alles waarvan je denkt of wilt dat het zo gaat lopen... het gebeurt niet! Je kan hiermee niet de regie in handen hebben...