Sorry, ik zit even vol emotie en kan dit slecht relativeren. Binnenkort is onze dochter jarig, iets waar ze zich al weken op verheugd. Zojuist had ik mijn moeder aan de telefoon (de enige grootouder die onze kinderen hebben), die ineens aangaf haar nieuwe hond mee te willen nemen naar de verjaardag. Ik gaf aan dit liever niet te willen, om verschillende redenen en dit weet zij ook. Maar zij wil niet de hele dag heen en weer hoeven te lopen (ze woont op ongeveer een kwartiertje loopafstand, vijf minuten fietsen), en de hond mee is voor haar makkelijker. Waarop ik aangaf dat ze toch niet daarna nog per se een uur met de hond hoeft te lopen, hond krijgt er echt niks van om een keer een korter rondje te lopen. Toen kreeg ik als reactie 'dan breng ik haar cadeautje maandag wel naar haar school'. Daarop gaf ik aan dat dochter zich enorm verheugd op zondag en zondag jarig is. Nou, met een snauw was het dat ze zondagochtend dan wel even snel komt. En ik, ik zit hier nu met tranen in m'n ogen van boosheid en frustratie. Wederom een bevestiging dat na een jeugd van emotionele verwaarlozing (waarvoor ik momenteel in therapie ben, dus dit ligt al gevoelig bij mij), ook mijn kinderen het blijkbaar niet waard zijn om belangrijk te worden gevonden. En ik wil dit niet voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze voelen alsof ze er niet toe doen, dat het alleen voor de schone schijn is dat oma komt. Dat ik elke keer smoesjes moet verzinnen, zodat ze niet gekwetst worden of zich afgewezen voelen. En ik weet even niet hoe ik hier mee om moet gaan. Dat je nog liever een cadeautje op het schoolplein geeft en je kleindochter teleurstelt, dan dat je hond even wat korter uitlaat.
He, wat vervelend. Dat verhaal zou zo maar van mij kunnen komen. Maar hier is het de sm. Kan je moeder niet gewoon voor een uurtje langskomen zonder hond en gaat daarna weer. Gaat de verjaardag dan de hele dag? Misschien wil je jarige dochter 's ochtends een groot rondje meelopen met oma en de nieuwe hond, dan heb je even rust?
Haar probleem, maak het niet die van jou. Naar dochter: "oma komt zondagochtend even langs voor je verjaardag " that's it. Op evt vervolg vragen waarom ze niet de hele dag komt : "oma moet bij de hond blijven" Geen smoesjes verzinnen. Jij bent niet verantwoordelijk voor de relatie tussen hen, dat is je moeder. Je kan ook geen relatie forceren, wat er niet is, is er niet. En ik denk dat je dat (het gedrag van je moeder) beter normaal kan laten zijn dan om het te verbloemen / te 'faken' dat ze anders is dan wie ze daadwerkelijk is. Het is verdrietig en pijnlijk maar ik denk dat het beter is dat je dochter van jongs af aan al leert dat oma andere prioriteiten stelt dan zij en jij misschien zouden stellen, dan om te vechten en te verdedigen van liefde die er op die manier niet is. Knuffel hoor. Dit soort momenten kunnen zo confronterend zijn voor jou, niet gek dat je emotioneel reageert hierop.
Ik snap het probleem eigenlijk niet. Ze kan toch komen en als de hond uitgelaten moet worden even naar huis gaan, hond uitlaten (ook al duurt dat een uur) en daarna gezellig weer terug komen? Jouw kind is belangrijk maar dat is een huisdier ook. Er kan toch met beide rekening worden gehouden? Er staat nieuwe hond, ik ga er dan vanuit een jonge hond, kun je niet lang alleen laten. Meenemen is geen optie, dus dan een tussenoplossing?
Ik mis even wat details. Is het een pup die elk uur naar buiten moet ivm zindelijkheidstraining? Kan de hond alleen thuisblijven? Van hoe laat tot hoe laat vier je de verjaardag van je kind en was je moeder van plan de hele dag te komen als de hond mee was gegaan? Als de hond geen pup meer is en veel energie heeft dan moet hij natuurlijk sowieso die dag zijn beweging krijgen. Maar dan kan ze prima de ochtend gebruiken voor een flinke wandeling, daarna richting jullie komen zonder hond en zorgen dat ze ergens in de middag weer thuis is om de hond weer uit te laten. Dus het lijkt erop dat ze gepikeerd is dat ze de nieuwe hond- waar ze waarschijnlijk heel trots op is niet mee mag nemen. Ik zou het even laten rusten en haar zelf tot bezinning laten komen. Tegen je dochter zou ik helemaal niks zeggen.. Hier hebben ze vaak helemaal geen besef van wie wanneer en hoe lang geweest is. Als ze maar lekker met vriendjes en vriendinnetjes hebben kunnen spelen én wat nieuwe cadeautjes hebben gekregen
Ze blijft sowieso nooit lang, dus het is niet zo dat er verwacht wordt dat ze de hele dag blijft. Al kom je alleen maar even een bakkie doen, feliciteren en ga je weer, dan is dochter al blij. Het is ook geen pup maar een volwassen hond, ze heeft de hond nu een week of zes. Maar wij hebben zelf ook een hond van bijna 2 jaar, en de honden hebben nog geen kennis met elkaar gemaakt. En een verjaardag met kinderen vind ik geen geschikt moment daarvoor, ik weet niet hoe onze hond gaat reageren als er een vreemde hond in huis komt. Dat mijn moeder gepikeerd is, is vooral omdat ze dan van haar routine moet afwijken en ze haar zin niet krijgt. Zo is ze ook vier jaar lang niet naar mijn neefje z'n verjaardag geweest, want dan moest ze met de bus of taxi en dat was te veel moeite (alleen als ze wordt opgehaald en thuis gebracht gaat ze).
Heel jammer en verdrietig natuurlijk. Als ze altijd al zo is geweest kun je beter je verwachtingen aanpassen, dan je door haar laten teleurstellen. En ook richting je dochter de verwachtingen laag houden zodat zij ook niet teleurgesteld wordt door haar.
Kijken wat wel kan zonder jezelf in een rare positie te plaatsen. Aangeven dat je snapt dat het handiger is maar de honden kennen elkaar nog niet en dat daar een ander moment voor kan zijn. Al komt ze alleen voor de koffie en te feliciteren. Als dat dan niet uitkomt en voor jullie komt maandag niet uit dan zo laten. Mijn moeder heeft de verjaardag van zoon en die van mij niet gevierd.... Onze relatie is moeilijk. Ik heb nooit gelogen tegen zoon, kinderen zien en horen veel. Het moet niet het probleem van je kind worden. Bij ons is ook van alles mogelijk behalve wat mijn moeder wil en dat gaat niet gebeuren. Al het andere kan wel maar dan is ze boos en doet ze niks. Mijn zoon kijkt er niet meer van op. We zeggen niks slechts over over oma maar hebben een slim kind die heel gevoelig is. Zondag lekker feest vieren, misschien nog even een keer bellen met je moeder en aangeven dat hem dochter het gezellig zou vinden al zou ze maar even komen. En anders niet te moeilijk over een cadeautje later. Zal ze leuker vinden dan dat je moeder niks doet.
Helaas hier ook wat van zulke opa's en oma's. De kinderen hadden al vroeg door dat ze andere prioriteiten hebben. Zo vaak teleur gesteld, wij waren het al gewend, ik verheug me al heel langs nergens meer op als het om hun gaat. Is het rot? Jazeker. Daar mag je ook best boos of verdrietig om zijn. Helaas heeft niet iedereen betrokken familie getroffen. Ik dacht eerst ook dat het een pup was. Maar ik begrijp dat je er niet op zit te wachten, een verjaardag is niet het geschikte moment om honden aan elkaar te introduceren. Ik zou aangeven dat ze zonder hond zondag nog steeds welkom is en anders dan maar maandag.
Hier een oom en tante die hun honden ook belangrijker vinden dan hun neef en nicht. Met de verjaardag zijn ze er altijd wel een uurtje maar gaan dan ook snel weer naar hun honden want die kunnen niet zo lang alleen zijn. ( klein detail ze wonen tegenover ons) , dat probleem is er niet (en dan kunnen de honden wel een paar uur alleen zijn) als ze naar een verjaardag van zijn familie gaan. Ze hebben het vaak over het feit dat ze met de kinderen naar mc donald zijn geweest. Toen waren ze 4 en 6, de kinderen zijn nu 16 en 19 De enige manier om hier goed mee om te gaan is mijn verwachtingen bij te stellen, ik nodig ze dus uit maar verwacht niet dat ze komen of lang blijven en sindsdien gaat het voor ons en de kinderen veel beter.
Heel verstandig van je om de hond niet mee te laten komen en de achterliggende rede. Ik zou aangeven dat ze zondag welkom is voor een lekker gebakje zonder hond, keuze bij haar laten. Gebakje hoeft niet lang te duren en dan is ze binnen een uurtje weer terug bij haar hond. Mss heeft hond verlatingsangst, weet niet wat het beestje eerder heeft meegemaakt, dat kan maar een uurtje is dan een mooi iets voor haar om ook uit te proberen. Houdt vooral voet bij stuk! Knuffel
Wat een gedoe zeg. Toen mijn schoonouders nog hun hond hadden namen ze die ook weleens mee en wij hebben zelf ook een hond, onder het mom van kennismaken maar ook ik had daar nooit zin in en onze eigen hond werd er alleen maar onrustig en vervelend van met een andere hond in huis. Gelukkig kwamen ze er zelf ook vrij rap achter dat dit niet werkte en zijn ze ermee gestopt om hun hond mee te nemen. Op een verjaardag zou ik daar dus al helemaal geen zin in hebben, wij brengen ook meestal onze eigen hond tijdens een verjaardag elders anders onder de pannen. Wij hebben een labrador en die wil altijd iedereen begroeten, super lief hoor maar soms ook gewoon enorm hinderlijk en irritant en hij raakt er ook overprikkeld van. Hij verblijft doorgaans bij de buren en dat gaat altijd goed. Ik zou het nu even laten bezinken, de hond is voor je moeder momenteel het middelpunt in haar leven en op het moment dat jij aangeeft ik vind het niet handig om hem mee te nemen naar een verjaardag dan wordt direct heel persoonlijk opgevat. Ze kan toch makkelijk even op en neer fietsen om de hond tussendoor uit te laten. Ik zou het nu even laten rusten maar ik kan me heel goed voorstellen dat je hier verdrietig van wordt.
Ik zou heel simpel zijn. Kom langs voor een gebakje en that’s it. Maar die hond komt niet mee. Aan je dochter kan je best uitleggen dan oma zondag even langs komt voor der verjaardag. mijn vader en zijn vriendin hebben ook een hond. De eerste keer wilde ze die ook meenemen en ik heb ze gelijk duidelijk gemaakt dat dat niet gaat gebeuren . Ik heb 2 katten en die raken compleet over de zeik van honden. Dit hebben ze simpelweg geaccepteerd en ze laten de hond gewoon thuis.
Het lastige vind ik vooral naar de kinderen, dat ze dit niet persoonlijk gaan opvatten en denken dat het aan hun ligt. Dochter is nog op een leeftijd dat ze regelmatig roept dat ze zo veel van oma houdt, het doet dan pijn om te weten dat ze dit niet op dezelfde manier hoeft terug te verwachten. En je wilt als ouder inderdaad niet liegen of dingen mooier maken, maar tegelijkertijd wil je ze ook beschermen. En ik snap dat ik het ergens ook moet accepteren, maar zo ver ben ik jammer genoeg nog niet in het proces (therapie is pas sinds kort opgestart voor ptss en traumaverwerking). Dus ik vind het lastig om te bepalen of iets nou aan mij ligt en dat ik gewoon verkeerde verwachtingen heb, of dat mijn gevoel terecht is.
Iedereen gaat daar anders mee om, het is lastig te voorspellen hoe kinderen reageren op dit soort situaties en hoeveel het ze doet. Voor jou was het natuurlijk heel intens, jij bent haar kind, zij is jouw moeder, die afwijzing gaat diep. Opa's en oma's zijn een stapje verder weg en als de band altijd al zo is geweest dan is het voor veel kinderen normaal en hechten ze er weinig waarde aan tenzij ze geconfronteerd worden met anders. En als die confrontatie komt dan ligt het ook maar helemaal aan het kind hoe daarop wordt gereageerd. In mijn geval: mijn ene opa en oma hadden nooit veel interesse in ons. Ze kwamen wel op verjaardagen hoor, en toen we klein waren gingen we ook wel eens logeren, maar het was nooit spontaan en nooit waren ze super enthousiast. Terwijl ze wel enthousiast en spontaan waren naar mijn neefje en nicht. Toen ik mij dat realiseerde, dat verschil, (ik weet de leeftijd niet precies meer) toen heb ik het me eigenlijk nooit persoonlijk aangetrokken. Eén van de redenen was omdat mijn oma even niet-enthousiast was naar mijn broers en zussen, en even niet-enthousiast was naar mijn moeder. En mijn moeder ook niet heel enthousiast was over mijn oma. Mijn moeder had heel erg de instelling van: 'graag of niet' en 'trek het je niet aan, het ligt niet aan jou'. Dat hoefde ze mij/ons niet te vertellen, dat leefde ze voor en ik nam dat over als kind. Ze nodigde hen wel altijd uit, en kwamen ze een uurtje op de verjaardag dan was dat zoals het was, en was het gezellig. En kwamen ze 3 uurtjes dan was het net zo gezellig. Lang verhaal kort: voor kinderen zijn dingen al snel normaal. Zolang boers en zussen onderling niet anders behandelt worden door je moeder, en maak jij er geen groot punt van (als jij vindt dat je moeder je kinderen afwijst dan zullen je kinderen dat idee ook krijgen) dan zou ik me niet al te veel zorgen maken. Ik was ook dol op mijn opa's en oma's vroeger. Juist degene die niet heel enthousiast waren over ons. Maar de belevingswereld van kinderen is anders dan die van ons. Ik vond ze zo leuk omdat ze jonger waren dan mijn andere opa en oma, ze paste ooit eens op en toen mochten we ijs als toetje. In de winter!!! (omg!) En oma leek op mijn moeder. Bedoel.. kinderen zijn net zo vaak gewoon kinderen, haha.
Je projecteert nu jouw negatieve ervaring op je dochter, maar zij heeft die verwachting helemaal nog niet. Hou dat vooral zo. Een vriendin van mij heeft ook zo'n moeder. Ik heb haar een tegeltje gegeven met de tekst 'als je geen verwachtingen hebt kun je ook niet teleurgesteld worden'. Je moeder komt op jouw dochters verjaardag, op de dag zelf, en met een cadeautje. Hoe fijn is dat voor je kind? #omdenken
Wat een nare situatie. Ik begrijp dat jij je kinderen wilt beschermen. Maar je kunt ze ook weerbaar maken hierdoor. De wereld heeft veel verschillende mensen. En niet iedereen is leuk. Daar kunnen ze maar beter mee leren omgaan. Wees dus altijd eerlijk tegenover je kinderen. Niet boos maar neutraal. En nooit gaan liegen (oma kan niet komen). Dan ben jij niet meer betrouwbaar voor jouw kind. Maar heel neutraal: oma komt even vanwege de hond. In de loop van hun ontwikkeling merken ze vanzelf hoe relaties in elkaar zitten en hoe mensen zich tot elkaar verhouden. In therapie leer jij waarschijnlijk grenzen stellen. En dat leer je jouw kinderen nu op natuurlijke wijze. Ga je niet aanpassen aan oma. De verjaardag is op moment X en dan kan je langskomen. Ga niet in discussie of je verdedigen. Het is een mededeling. Als je dingen niet weet zeg je dat ook. Geen smoesjes verzinnen. Succes met je therapie.
Maar als je moeder toch even een uurtje of wat komt dan is dat toch ook prima? Een kadootje brengen, feliciteren en een taartje eten, Dan is ze toch ieder geval geweest. Ik neem aan dat ze in een andere situatie ook niet een hele dag was gebleven?
Nou dit: als ik lees dat ts een getraumatiseerde jeugd had door haar moeder begrijp ik überhaupt niet waarom ze haar de hele dag wil uitnodigen. Uurtje lijkt mij dan prima. Maar goed, misschien mis ik iets?
Kinderen zijn flexibeler dan wij als volwassenen met onze kleine/grote rugtassen. Dat oma maar eventjes kan komen vanwege de hond (of op een andere dag) is voor hun gewoon prima logica. Ze zijn al blij met het zien van oma of het cadeautje. Niet zwaarder maken en niet op jouw rug nemen. Zij creeërt een probleem wat er niet hoeft te zijn. Laat dat probleem dan ook bij haar. Een hond introduceren bij een andere hond (of katten) op een verjaardag is een van de slechts mogelijke momenten. Liever een flitsbezoek dan 2 vechtenden/gefrustreerde honden op een verjaardag.