Hoe gaan jullie om met kraamvisite

Herken het een beetje.
Na verlies van onze dochter ( te vroeg bevallen met 27,5 wk, 4 dagen bij ons mocht zijn) vond ik de 1e keer kraambezoek gaan heel lastig omdat ik nog zo met mn verdriet bezig was.
Maar gelukkig de neef van mn man en zn vrouw waren zo lief voor me, ze hadden zelf schuld gevoel wat ik heel erg vond.
Maar door die stap om er heen te gaan had ik ook weer iets overwonnen.
Nu bijna 5jaar later en nu weer 2 jaar bezig wat tot op heden niet gelukt is, blijft het een strijd met mn gevoelens.

De mensen waar je heen moet/gaat voor kraamvisite kunne de situatie niet veranderen, en vind dan hun geluk niet op zij moet gezet worden door mijn verdriet.
Ze begrijpen het niet wat we voele omdat ze het (gelukkig) niet mee hebben gemaakt.
Ik ga er vaak heen op kraamvisite maar niet heel lang.
Weer een overwinning als ik ben geweest

Doe wat voor jou goed voelt.

 

Ik denk dat het belangrijk is dat je vertelt waarom je uitstelt als je niet gaat en iets verzint kan dat rot zijn voor de net bevallen vrouw maar als je eerlijk zegt dat je het er gewoon erg moeilijk mee heb denk ik dat iedereen het wel snapt, Toen het mij niet lukte werden er ook geen baby,s geboren dus heb het zelf gelukkig niet meegemaakt maar anders had ik het ook heel moeilijk gevonden.

 

Ik kan baby's van anderen gelukkig los zien van mijn eigen onvervulde wens. Ik heb dan ook geen moeite om op kraamvisite te gaan. Ik kan me best voorstellen dat dit nog wel komt als we langer bezig zijn met vruchtbaarheidsbehandelingen.
Ik denk dat het delen van je gevoel met de mensen waar je op kraamvisite gaat al scheelt. Dan is het misschien iets minder beladen (ook voor hen).

 

Ik heb het inderdaad andersom gehad. Het zwanger worden lukte niet bij mijn beste vriendin. Waren al begonnen voor wij überhaupt aan kinderen dachten, bij de eerste was het allemaal nog vers en hadden ze zelf nog geduld. Bij nr waren ze echt het traject in gegaan en was het niet leuk meer. Ik heb haar zelf op een gegeven opgebeld om te bespreken hoe we dit voor elkaar op een prettige konden laten verlopen. Zij had liever niet dat ik zomaar foto’s op de app zette zodat ze verrast zou worden en ik vond het fijn als ze het zou uitspreken als ze iets als niet prettig ervaarde. Uiteindelijk ben ik te vroeg bevallen en gingen zij 2 dagen later voor een paar weken op vakantie. Ze heeft meteen een taart laten bezorgen maar belde ook om aan te geven dat ze bezoeken nog even niet aan kon maar wel erg blij voor ons was. Ik had daar uiteraard begrip voor. Na haar vakantie is ze rustig een keer langgeweest op een moment dat het voor haar goed voelde en daardoor ook voor mij. Gelukkig is ze inmiddels ivf inmiddels een zoon en loopt het deze zwangerschap veel makkelijker.

Kortom wil ik zeggen dat uiteindelijk praten en uitspreken wel het beste werkt voor beide kanten. Mijn vriendin vond het lastig dat ik haar toen gewoon gebeld had maar achteraf was ze er wel erg blij mee

 

Ik vond t ook heel lastig, blij zijn voor een ander, heb bij mn beste vriendin het wel eerlijk vertelt en zij begreep t wel gelukkig

 

Het is lastig, maar ik gun mijn vrienden ook al het geluk en ben eigenlijk meteen altijd gegaan. Ik zie mijn eigen verdriet los van de blijdschap van de geboorte van een kind van een ander. Toen ik vorig jaar te vroeg bevallen was waren twee vriendinnen tegelijk zwanger. Ik had gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om op kraamvisite te gaan maar dat was gelukkig niet zo. Door alle moeite die ik moet doorstaan om zelf een kind te krijgen besef ik als geen ander dat het krijgen van een kind een wonder is.

Dat neemt niet weg dat het voor anderen anders is. Maar wees altijd eerlijk dan begrijpen mensen het ook beter. Ik heb bij mij vrienden ervaren dat er altijd begrip is voor onze situatie.

 

Ik vind het een heel andere kwestie of je echt kinderloos bent of dat je wel gewoon kinderen hebt.

Jij hebt gewoon kinderen en dan 4 weken wachten bij je eigen zus. Ik denk dat je, als het allemaal mag lukken, zelf ook geen vol kraambed krijgt als je je zo opstelt.

 

Wow! Respect voor hoe jullie hier samen mee om zijn gegaan Dat is echte vriendschap.

Zelf vond ik het vooral moeilijk om te gaan, en als we dan de eerste drempel over waren kon ik altijd prima bij het kraamgezin zijn zeg maar. Ligt er ook wel aan of er ruimte kon zijn voor ons verhaal. Je hoeft ook niet lang ergens te blijven, en misschien kun je voor jezelf iets plannen voor daarna ofzo, zodat je daarnaar uit kan kijken.

 

Ik las dit forum idd alsof je kinderloos bent. Vind het een vrij heftig verhaal nu blijkt dat je 3 gezonde kinderen hebt. Ondankbaar en egoïstisch zelfs, gun een ander ook dat mooie geluk en wees blij met wat je hebt.

 

Whooo tijdens het doorlezen van dit topic zat ik al te broeden op een reactie op je openingspost... Maar nu ik lees dat jij gewoon 3 kinderen hebt stel ik mijn verwoording even bij.

Wees blij met wat je hebt. Je hebt 3 kinderen terwijl zoveel anderen nog met lege armen staan. Natuurlijk is je wens vast heel groot, maar je staat niet met lege armen. Je hebt dit al 3 keer meegemaakt. En heel eerlijk? Het maakt mij een tikje boos dat jij dat verzwijgt in je topic. Alle dames reageren heel lief op je, dat was ik ook van plan. Maar het is voor jou zooooo anders dan bv voor mij. Ik sta echt met lege armen elke keer weer aan het kraambed van anderen. Bij wijze van spreken. Moet je je eens indenken hoe dat is.

Nogmaals: je wens zal vast heel groot zijn en je zal er zeker verdriet om hebben. Maar kijk alsjeblieft even naar wat je wel hebt. En wees daar dankbaar voor.

En waarom wil je nu ineens je account verwijderen? Door een paar kritische reacties? Wat je zaait, dat oogst je.

 

Oh 3 kinderen zelfs, dan vind ik je eigenlijk gewoon een onhebbelijk mens. Doe er iets aan voordat er mensen van je weglopen.

Mijn eigen partner zou me bijvoorbeeld pittige feedback geven als ik zo door het leven ging, en terecht!

 

Plus. Hoeveel dames/stellen hebben met het verdriet van lege armen bij jouw kraambed gestaan? En waren blij voor jullie? Denk daar maar eens over na.